ป่าทึบเป็นเขาวงกตแห่งเงาและความเงียบ กิ่งก้านบิดเบี้ยวเหนือศีรษะราวกับมือโครงกระดูก ปิดกั้นแสงจันทร์ไม่ให้ส่องถึง อีธาน รูค และผู้ช่วยชีวิตลึกลับของเขาจึงถูกปกคลุมในความมืดขณะเคลื่อนตัวผ่านพงหญ้าและกิ่งไม้ที่หนาทึบ ทุกก้าวที่พวกเขาเดินรู้สึกเหมือนว่ามันอาจจะทรยศต่อตำแหน่งของพวกเขา ใบไม้แห้งกรอบดังภายใต้ฝ่าเท้าขณะที่พวกเขาเดินลึกเข้าไปในป่า
Sponsored Ads
จิตใจของอีธานยังคงตื่นตระหนก พยายามประมวลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา พวกลัทธิตามหาเขาอีกครั้ง สัญชาตญาณทั้งหมดบอกว่าเขากำลังถูกล่า และยังไงก็ตาม เขาก็ยังไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน โลกนี้คืออะไร หรือทำไมสิ่งเหล่านี้ถึงเกิดขึ้น
ข้างๆ เขา ชายคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ ซึ่งอีธานยังไม่รู้แม้แต่ชื่อ เขาเคลื่อนไหวอย่างสง่างามและมั่นใจจนทำให้อีธานรู้สึกอิจฉา ไม่ว่าชายคนนี้จะเป็นใคร เขาไม่มีเวลาให้กับความสุภาพหรือคำอธิบาย การจับแขนอีธานแน่นดึงเขาผ่านหมู่บ้านและเข้าสู่ป่าก่อนที่พวกลัทธิจะตามทัน และตอนนี้ สิ่งเดียวที่พวกเขาได้ยินคือเสียงหายใจหอบเหนื่อยและเสียงใบไม้กรอบตามลม
หลังจากการวิ่งอย่างเงียบงันที่ดูเหมือนจะนานหลายชั่วโมง ชายคนนั้นหยุดกะทันหัน อีธานเกือบจะล้มลง แต่สามารถทรงตัวได้ทันโดยจับต้นไม้ข้างๆ ไว้ หายใจอย่างหนัก ร่างกายเริ่มหมดแรงจากอะดรีนาลีนที่จางหายไป ทิ้งไว้เพียงความเหนื่อยล้า
“พัก” ชายคนนั้นพูดเสียงเบา แทบจะไม่มองอีธาน เขาคุกเข่าลงข้างท่อนซุงที่ล้มอยู่ ตรวจสอบพื้นที่รอบตัว
“แต่จงเปิดหูไว้ พวกมันจะไม่หยุดตามหาคุณ”
Sponsored Ads
อีธานทิ้งตัวลงบนพื้นเย็น พยายามควบคุมการหายใจ ขาของเขาแสบร้อนและร่างกายปวดร้าวจากการเดินอย่างไม่หยุดพัก แต่ไม่มีการบรรเทา ความกลัวยังคงกัดกร่อนอยู่ในใจ ปล่อยให้เขาไม่สามารถผ่อนคลายได้
“คุณ…คุณเป็นใคร?” อีธานถามด้วยเสียงแหบพร่า หายใจอย่างยากลำบาก
ชายคนนั้นเหลือบมองเขา ดวงตาดำคมของเขาอ่านไม่ออก
“ฉันชื่อแบรน นั่นคือทั้งหมดที่คุณต้องรู้”
อีธานพยักหน้าช้าๆ ลูบผมยุ่งของตัวเอง “แล้วคนพวกนั้นล่ะ? คนที่สวมฮู้ด?”
“พวกลัทธิ” แบรนพูดเสียงแข็ง
“พวกมันล่าคุณ ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่ฉันรู้พอจะหลีกเลี่ยงคนแบบนั้น”
อีธานขมวดคิ้ว ความคิดของเขาจมลงกับเรื่องราวในหัว พวกลัทธิ เสียงสวดท่องแปลกๆ พิธีกรรม ดาบโค้งที่เตรียมจะสังหารเขา ทั้งหมดกลับมาเป็นภาพสะท้อนที่กระจัดกระจาย แต่มีบางสิ่งอื่นอีก สิ่งที่เขาพยายามจะผลักออกไปจากความคิด หวังว่ามันจะเป็นเพียงภาพหลอนชั่วคราว ความรู้สึกที่คืบคลานขึ้นมาจากหน้าอกของเขา และ…รอยสัญลักษณ์นั้น
Sponsored Ads
เขามองลงไปที่มือของตัวเอง ใต้แสงจันทร์สลัวที่ส่องผ่านกิ่งไม้ เขาเห็นแสงริบหรี่จากสัญลักษณ์ประหลาดที่ถูกเผาไว้บนฝ่ามือของเขา มันเปล่งแสงจางๆ ราวกับมันมีชีวิต
“นี่มันอะไรกัน?” เขาพึมพำ ขณะที่จ้องมองสัญลักษณ์นั้น
สายตาของแบรนเหลือบมองมือของเขา และเป็นครั้งแรกที่อีธานเห็นความกลัวในดวงตาของชายคนนั้น แบรนขยับเข้ามาใกล้ สีหน้าเคร่งขรึมขณะคุกเข่าข้างอีธาน
“คุณได้สิ่งนั้นมาจากที่ไหน?”
อีธานกลืนน้ำลาย “มัน…มันเกิดขึ้นระหว่างพิธี ฉันตื่นขึ้นมาแล้วพวกมันพยายามจะฆ่าฉัน ฉันหนีออกมาได้ แต่สิ่งนี้—” เขาชี้ไปที่รอยสัญลักษณ์ที่เปล่งแสง “มันก็อยู่ที่นั่นเมื่อฉันตื่น”
แบรนสบถเสียงเบา เขาคว้าข้อมือของอีธานอย่างแรง แล้วพลิกฝ่ามือของเขาขึ้นเพื่อตรวจสอบสัญลักษณ์อย่างใกล้ชิด เส้นสายเรืองแสงนั้นก่อตัวเป็นลวดลายซับซ้อน บางสิ่งที่โบราณและบิดเบี้ยว ราวกับเขาวงกตที่ไม่มีทางจบ
“คุณมีรอยประทับแล้ว” แบรนพูด เสียงของเขาต่ำจนแทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบ
“รอยประทับ? นั่นหมายความว่าอะไร?”
แบรนปล่อยข้อมือของเขา ยืนขึ้นแล้วเดินวนไปมาอย่างกระวนกระวาย
“มันหมายความว่าคุณถูกผูกมัดกับพวกมันแล้ว กับพวกลัทธิ กับเทพเจ้าแห่งความมืดที่พวกมันบูชา”
ท้องของอีธานปั่นป่วนด้วยความหวาดกลัว “คุณหมายถึงอะไร? ผูกมัดยังไง?”
“รอยประทับแห่งเอลด์ริช” แบรนพึมพำ เสียงของเขาเต็มไปด้วยน้ำหนักอันหนักหน่วง
Sponsored Ads
“ฉันเคยได้ยินแค่ข่าวลือ พวกเขาว่ากันว่าพวกลัทธิใช้รอยประทับนี้เพื่อผูกมัดคนกับเทพเจ้าของพวกมัน เมื่อรอยประทับนี้อยู่บนตัวคุณ พวกมันสามารถตามหาคุณได้ ไม่ว่าคุณจะหนีไปที่ไหน และยิ่งแย่ไปกว่านั้น…มันจะเปลี่ยนคุณ”
อีธานรู้สึกเหมือนเลือดในกายของเขาเย็นเฉียบ
“เปลี่ยนฉันหรือ? คุณว่าหมายถึงอะไร?”
ดวงตาของแบรนแข็งกร้าวเมื่อมองกลับมา
“ฉันเคยได้ยินเรื่องเล่า รอยประทับนั้นจะบิดเบือนจิตใจของคน พวกเขาเริ่มเห็นภาพ…ได้ยินเสียง และหากมันรุนแรงไป คนคนนั้นจะกลายเป็นภาชนะ เป็นที่สิงของบางสิ่งที่เลวร้ายกว่านั้นมาก”
หัวใจของอีธานเต้นรัวๆ ในอก “มันต้องมีวิธีกำจัดมันได้สิ ฉันจะหยุดมันได้ยังไง?”
แบรนส่ายหัว ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด “ฉันไม่รู้ ถ้ามีวิธี ฉันก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน”
ทั้งคู่เงียบกันไปชั่วขณะ อีธานจ้องมองรอยสัญลักษณ์บนฝ่ามือของเขา เห็นแสงเรืองริบหรี่สอดคล้องกับจังหวะการเต้นของหัวใจ ความคิดที่ว่าตัวเองถูกผูกมัดกับพวกลัทธิ และอาจกลายเป็นภาชนะให้สิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายทำให้เขารู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว
“มันต้องมีวิธี” อีธานพูดอีกครั้ง คล้ายกับพูดกับตัวเองมากกว่ากับแบรน
“คุณต้องหาคนที่รู้เรื่องเวทมนตร์โบราณมากกว่านี้” แบรนพูด
“บางทีอาจเป็นพ่อมด แต่คนพวกนั้นไม่ใช่จะหากันง่ายๆ และพวกเขาไม่ชอบยุ่งกับพลังแห่งเอลด์ริช”
Sponsored Ads
จิตใจของอีธานวิ่งพล่าน พ่อมด เขายังไม่ทันยอมรับกับความคิดที่ว่าเวทมนตร์มีอยู่ในโลกนี้ด้วยซ้ำ แล้วตอนนี้ต้องคิดเรื่องการตามหาพ่อมดเพื่อลบรอยประทับที่ประทับอยู่บนตัวเขา แต่หากนั่นเป็นตัวเลือกเดียวที่เหลืออยู่ เขาก็ไม่มีทางเลือก เขาไม่สามารถปล่อยให้รอยประทับนี้ควบคุมเขา เขาไม่สามารถปล่อยให้พวกลัทธิตามหาเขาพบอีก
แบรนคุกเข่าลงข้างเขาอีกครั้ง เสียงของเขาต่ำและเร่งด่วน
“ฟังฉันนะ ไม่ว่ารอยประทับนั่นจะทำอะไร คุณต้องเคลื่อนไหวต่อไป พวกลัทธิจะไม่หยุด และรอยประทับก็เหมือนกับสัญญาณไฟประภาคารที่จะนำพวกมันมาหาคุณ”
อีธานพยักหน้าอย่างช้าๆ ขณะที่จิตใจยังคงสับสน “แต่ฉันจะไปที่ไหน?”
แบรนขมวดคิ้ว คิดอยู่ครู่หนึ่ง “มีเมืองหนึ่ง ทางใต้ไกลออกไป ใหญ่กว่าหมู่บ้านนี้ ที่นั่นผู้คนค้าขายสิ่งประหลาด นักเล่นแร่แปรธาตุ พ่อมด พวกที่คุณต้องการ หากมีใครช่วยคุณได้ ก็น่าจะเป็นพวกนั้น”
ความหวังริบหรี่ในใจของอีธาน นักเล่นแร่แปรธาตุ บางทีเขาอาจจะไม่ไร้พลังในโลกนี้เสียทีเดียว ความรู้ด้านเคมีของเขาอาจจะช่วยเขาให้หาทางต่อต้านผลของรอยประทับได้ หรืออย่างน้อยก็ซื้อเวลาให้เขา
Sponsored Ads
เขาฝืนลุกขึ้นยืน แม้จะเจ็บปวดจากกล้ามเนื้อที่อ่อนล้า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปที่นั่น”
แบรนพยักหน้า แม้ว่าสีหน้าของเขาจะยังคงระมัดระวัง “ฉันจะพาคุณไปแค่บางส่วน หลังจากนั้น คุณต้องไปเอง”
อีธานสบตากับแบรน ชายคนนี้ช่วยชีวิตเขาไว้ และเขารู้สึกขอบคุณ แต่เขาก็รู้ดีว่าไม่ควรไว้วางใจใครเต็มที่ โลกนี้เต็มไปด้วยอันตรายที่เขายังไม่เข้าใจ และตอนนี้ เขาเองก็เป็นหนึ่งในอันตรายนั้นด้วย
ขณะที่พวกเขาเตรียมตัวจะเดินลึกเข้าไปในป่าอีกครั้ง อีธานกำมือแน่น รู้สึกถึงความร้อนประหลาดจากเครื่องหมายที่เต้นเป็นจังหวะกับผิวของเขา ความคิดในหัวของเขาตีกัน วนเวียนไปด้วยคำถาม ความกลัว และความมุ่งมั่นที่ก่อตัวขึ้น
เขาถูกทำเครื่องหมายโดยบางสิ่งที่โบราณและน่าสะพรึงกลัว แต่เขาจะไม่ยอมให้มันกำหนดตัวเขา
ยังไม่ใช่ตอนนี้
Sponsored Ads
