เพลงเสร็จแล้ว เดโมเรียบง่าย Lo-Fi ดิบ ๆ เต็มไปด้วยอารมณ์ ไม่สมบูรณ์แบบแต่มีชีวิต และตอนนี้ ถึงเวลาส่งมันเข้าประกวดที่สถานีวิทยุ
Sponsored Ads
มีปัญหาอยู่อย่างเดียว… กติกากำหนดว่าต้องส่งเดโมในรูปแบบ CD
ฉันเหลือบมอง คอมพิวเตอร์โบราณ ของตัวเอง—เครื่องที่ยังใช้ Windows 98 และพร้อมแครชทันทีที่เปิดโปรแกรมเกินสองอย่าง และแน่นอน… มันไม่มีเครื่องไรท์ CD
เพราะอะไรมันจะต้องมีล่ะ?
ฉันถอนหายใจเอนหลังพิงเก้าอี้ ยอดเยี่ยม… เจออุปสรรคอีกแล้ว
ด้านหลังฉัน ลาเต้เหยียดขี้เกียจ ก่อนจะ กลิ้งหงายท้องนอนจ้องฉันกลับหัว ราวกับรู้ว่าฉันกำลังลำบาก… แต่ไม่คิดจะช่วย
“มีไอเดียอะไรไหม อัจฉริยะ?” ฉันถามมัน
ลาเต้กะพริบตา ก็คิดว่าไม่อะ
Sponsored Ads
———————
ศิลปะแห่งการยืม (หรือที่เรียกว่าขอร้องเพื่อใช้เครื่องไรท์ CD ที่ 7-Twelve)
หลังจากตัดตัวเลือกทุกอย่างออก (รวมถึงการคิดว่า ฉันจะสามารถแอบเข้าอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ไปไรท์แผ่นได้ไหม) ฉันก็นึกขึ้นได้ว่า…ที่ 7-Twelve ในห้องผู้จัดการ มีเครื่องไรท์ CD ภายนอกอยู่ ฉันไม่รู้หรอกว่า ทำไมผู้จัดการร้านสะดวกซื้อต้องมีเครื่องไรท์ CD และฉันก็ ไม่คิดจะตั้งคำถาม
ดังนั้น ก่อนเข้ากะดึก ฉันทำในสิ่งที่พนักงานดี ๆ พึงกระทำ
ฉันขอร้อง
“ไม่”
ผู้จัดการธีร์—ชายวัยสามสิบปลาย ๆ ที่มีพลังงานของคนที่เลิกหวังกับชีวิตไปนานแล้ว—จ้องฉันผ่านแก้วกาแฟสำเร็จรูปของเขา
“ขอเถอะครับ” ฉันพูด “ผมต้องใช้มันแค่ครั้งเดียวเพื่อส่งเพลงเข้าประกวด”
เขาถอนหายใจ เอามือกุมขมับ “กรณ์… ฉันดูเป็นคนที่สนใจเรื่องประกวดเพลงเหรอ?”
“ไม่ครับ” ฉันยอมรับ “แต่ถ้าผมชนะ ผมจะอุทิศเพลงนี้ให้ 7-Twelve เลย!”
ธีร์มองฉันด้วยสายตายิ่งกว่าราบเรียบ “งั้นฉันจะไม่ให้ใช้แน่นอน”
…แผน A ล้มเหลว ถึงเวลาใช้แผน B
ฉันเหลือบมอง กองเอกสารที่กองพะเนินอยู่บนโต๊ะของตี—รายงานสินค้าคงคลังประจำเดือนที่เขาไม่แม้แต่จะเปิดดู
ฉันยิ้มออกมา
“เอางี้ดีกว่าครับ” ฉันเสนอ “ผมช่วยกรอกเอกสารสต๊อกสินค้าคืนนี้ให้ ถ้าผู้จัดการให้ผมใช้เครื่องไรท์ CD”
ธีร์เลิกคิ้ว “นายเกลียดงานเอกสาร”
“ใช่ครับ แต่ผมเกลียดการส่งเพลงไม่ทันมากกว่า”
เขาจ้องฉันอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ
“เออ ๆ ได้ แต่ถ้านายทำเครื่องพัง นายถูกไล่ออก”
“ตกลง!”
ภารกิจสำเร็จ! 🎤💿
Sponsored Ads
———————
ภารกิจไรท์ CD (และแมวที่เกือบทำลายทุกอย่าง)
กลับมาถึงห้อง ฉันเสียบเครื่องไรท์ CD ภายนอกเข้ากับคอม แล้วเริ่ม ถ่ายโอนไฟล์จากเครื่องบันทึกเทปลงแผ่น CD
ทุกอย่างกำลังไปได้ อย่างราบรื่น
จนกระทั่ง…
ลาเต้—แมวอ้วนจอมก่อกวนที่ฉันรัก—กระโดดขึ้นโต๊ะ แล้ว นั่งทับกล่องใส่ CD
ฉัน ชะงัก
ลาเต้กระพริบตาช้า ๆ มองฉันนิ่ง ไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว
“…ลาเต้ ขยับไปหน่อย”
มันไม่ขยับ กลับกัน มันค่อย ๆ ใช้เท้านวดกล่อง CD เหมือนกำลังทดสอบความทนทานของมัน
ฉันหรี่ตา “นี่อย่าบอกนะว่านายกำลังส่งลางอะไรบางอย่างอยู่”
ลาเต้หาวหนึ่งที ก่อนจะ ยืดเส้นยืดสายและยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น
ฉันเอื้อมมือไปหยิบกล่อง CD
หางของมันสะบัดผ่านกล่องเบา ๆ เหมือนกำลัง ประกาศความเป็นเจ้าของ
“ลาเต้ ถ้านายข่วนแผ่นนี้นะ—”
มันจ้องฉันอีกหนึ่งวินาทีอันยาวนาน ก่อนจะลุกขึ้น ยืดตัวแบบเว่อร์วัง แล้วเดินออกไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ฉันรีบหยิบกล่อง CD ขึ้นมาตรวจดู โชคดี… แผ่นไม่เป็นอะไร
“พอเลย” ฉันพึมพำ “คืนนี้นายอดอาหารเสริมแน่ ๆ”
ลาเต้ไม่แคร์เลยสักนิด
Sponsored Ads
———————
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา: ฉันเข้ารอบสุดท้ายจริงเหรอ?!
หลังจากส่ง CD ไปที่สถานีวิทยุ สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือรอ
ทั้งอาทิตย์ ฉันใช้ชีวิตแบบเดิม—
✔ ทำงานกะดึกสุดทรมาน
✔ ใช้เวลาว่างแต่งเนื้อเพลงใหม่ ๆ
✔ เถียงกับลาเต้เรื่องเจ้าของที่แท้จริงของเตียง
ฉันไม่ได้คาดหวังอะไรเลย
แน่นอน ฉันทุ่มหัวใจใส่เพลงนี้ แต่สุดท้ายแล้ว… ฉันก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่ใช้ไมค์จากร้านของมือสอง และมีแมวเป็นผู้ช่วยที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
ฉันคิดว่าเพลงของฉันคงหายไปท่ามกลาง ผลงานที่โปรดักชันดีกว่า แล้ว คืนวันเสาร์ โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น
หมายเลขไม่รู้จัก
ฉันลังเล ก่อนกดรับ “ฮัลโหล?”
เสียงดีเจวิทยุร่าเริงดังผ่านสายมา “นี่คุณธนากร สิริพงษ์ชัยใช่ไหมครับ?”
“เอ่อ… ใช่?”
“ขอแสดงความยินดี! คุณเข้ารอบสุดท้ายของการประกวดแต่งเพลงต่อต้านยาเสพติด!”
สมองฉันหยุดทำงานไปสามวินาที
“เดี๋ยว… ว่าไงนะ?”
“เพลงของคุณติดอันดับ 5 เพลงสุดท้าย! เราจะเปิดเพลงของผู้เข้ารอบในรายการครั้งต่อไป และให้ผู้ฟังโหวตเลือกเพลงที่พวกเขาชอบ! แน่นอน คณะกรรมการก็จะให้คะแนนด้วย และเราจะประกาศผลรอบสุดท้ายในสัปดาห์หน้า!”
Sponsored Ads
ฉันจ้องกล่อง CD ที่ยังวางอยู่บนโต๊ะ เหมือนมันมีความลับอะไรบางอย่างที่ฉันมองข้ามไป ฉัน… ติดเข้ารอบ?
“เอ่อ…” ฉันตอบกลับไป อย่างชาญฉลาด “ขอบคุณ?”
ดีเจหัวเราะ “เราจะเปิดเพลงของผู้เข้ารอบคืนวันจันทร์นะครับ! เตรียมตัวให้พร้อม!”
แล้วสายก็ตัดไป
ฉันนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น พยายามประมวลผลสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
ลาเต้ ที่ขดตัวอยู่ใกล้หมอน กรนเบา ๆ อย่างไม่สนใจว่าฉันกำลังเจอวิกฤติชีวิต
ฉันเข้ารอบสุดท้ายจริง ๆ เพลงของฉันกำลังจะถูกเปิดในรายการวิทยุ และ ผู้คน—คนจริง ๆ ที่ไม่รู้จักฉันเลย—จะเป็นคนตัดสินว่ามันดีพอหรือเปล่า
ฉันถอนหายใจ เอามือลูบผมตัวเอง
นี่มันของจริงแล้ว ฉันยังคง ไม่มีไอเดียเลยว่าตัวเองกำลังทำอะไร และฉันก็ยังคง ต้องไปทนทำงานกะดึกที่ 7-Twelve อีกคืน
แต่… ฉันยังคงทำในสิ่งที่ฉันรัก แม้มันจะ เละเทะ ไม่สมบูรณ์แบบ และถูกสร้างขึ้นจากอุปกรณ์ยืมชาวบ้าน กับแรงผลักดันล้วน ๆ— ฉันก็กำลังสร้างเพลงของตัวเอง
ลาเต้ขยับตัวยืดเส้นยืดสายเล็กน้อย ก่อนจะหลับต่อ
ฉันมองไปที่ CD บนโต๊ะ แล้วแอบยิ้มออกมา มาดูกันว่ามันจะพาฉันไปได้ไกลแค่ไหน
