ภูมิประเทศอันแห้งแล้งแผ่กว้างออกไปเบื้องหน้าอีธานและแบรน ราวกับทะเลไร้สิ้นสุดของพื้นดินแตกร้าวและหินแหลมคม ลมหวีดหวิวพัดผ่านผืนดินรกร้าง นำพากลิ่นของฝุ่นและการผุพังมาด้วย ทุกย่างก้าวเป็นการเตือนถึงความโหดร้ายของโลกนี้ ที่ซึ่งชีวิตต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด และแผ่นดินเองดูเหมือนจะต่อต้านการเดินทางของพวกเขา
Sponsored Ads
อีธานดึงเสื้อคลุมให้แน่นขึ้นเพื่อต้านลม ดวงตาของเขากวาดมองไปยังขอบฟ้า มีเพียงผืนดินอันว่างเปล่าและไร้ชีวิต บางครั้งจะเห็นต้นไม้บิดเบี้ยวหรือซากปรักหักพังขึ้นเป็นครั้งคราว ราวกับโครงกระดูกของสัตว์โบราณที่ถูกลืมไปนานแล้ว แบรนบอกว่า ที่นี่คือ “เขตตาย” ดินแดนที่ถูกพลังแห่งเอลด์ริชทำลายล้างเมื่อครั้งอดีตกาล ไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นี่อีกต่อไป ยกเว้นบางทีคนที่สิ้นหวังหรือบ้าพอที่จะไม่หนีไป
ข้อเท้าของเขายังคงปวดตุบ ๆ จากอาการบาดเจ็บที่เกิดขึ้นระหว่างการหลบหนีจากวัลเมียร์ แต่ไม่มีเวลาที่จะหยุดพัก พวกลัทธิยังคงอยู่ข้างนอกนั้น ไล่ตามเขาอยู่ เขารู้สึกได้เป็นระยะ ๆ รอยประทับแห่งเอลด์ริชที่อยู่ใต้ถุงมือเต้นเป็นจังหวะ ส่งความหนาวเย็นขึ้นแขนของเขา ราวกับว่ามันกำลังดูดพลังจากความรกร้างรอบตัวเขา
แบรนเดินนำหน้า เสื้อคลุมของเขาปลิวไสวตามลม มือของเขาพาดอยู่บนด้ามดาบ ชายผู้นี้เงียบขรึม จดจ่อ สายตาของเขาสอดส่องไปรอบ ๆ ผืนดินรกร้างเพื่อหาภัยคุกคาม อีธานสังเกตว่า สัญชาตญาณของแบรนเฉียบคมยิ่งขึ้นในสภาพแวดล้อมที่เป็นศัตรูแห่งนี้ ยิ่งกว่าตอนที่พวกเขาอยู่ในตรอกซอยคดเคี้ยวของวัลเมียร์เสียอีก ดินแดนรกร้างนี้ไม่ปรานี และแบรนเคลื่อนตัวผ่านมันอย่างนักล่าที่เรียนรู้วิธีเอาชีวิตรอดด้วยการอยู่เหนือศัตรูหนึ่งก้าวเสมอ
Sponsored Ads
“อีกไกลแค่ไหนถึงป้อมนั้น?” อีธานถาม เสียงของเขาแทบจะถูกกลืนหายไปในสายลม
แบรนเหลียวมองข้ามไหล่
“ถ้าโชคดี อีกครึ่งวัน แต่ที่นี่… มันคาดเดาไม่ได้”
อีธานขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไง?”
แบรนชะลอฝีเท้า สายตาของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด “ดินแดนรกร้างนี้ถูกแตะต้องโดยพลังเดียวกับที่ทำรอยประทับคุณไว้ พลังเอลด์ริช บางครั้งมันบิดเบือนผืนดิน เปลี่ยนแปลงสิ่งต่าง ๆ สิ่งที่อยู่ที่นั่นเมื่อวันก่อนอาจหายไปในวันถัดไป มันเล่นตลกกับจิตใจ”
ท้องของอีธานบีบรัด เขาไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าแบรนพูดถึงความเกี่ยวข้องของดินแดนรกร้างกับพลังเอลด์ริช แต่ตอนนี้ เมื่อได้เห็นใกล้ ๆ เขารู้สึกได้ถึงความผิดปกติเดียวกันกับรอยประทับ มันมาแบบแผ่วเบาในตอนแรก ความรู้สึกเหมือนแผ่นดินนั้น… มีชีวิต กำลังเฝ้ามอง รอคอย
“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าป้อมนั้นยังอยู่?” อีธานถาม น้ำเสียงของเขาเริ่มเต็มไปด้วยความสงสัย
แบรนหัวเราะสั้น ๆ อย่างปราศจากอารมณ์ขัน “ฉันไม่รู้ แต่ที่นั่นเป็นสถานที่เดียวในระยะหลายไมล์ ถ้ามันยังยืนอยู่ เราอาจจะพบเสบียง หรือที่พักสำหรับคืนนี้”
อีธานพยักหน้า แม้ว่าใจเขายังเต็มไปด้วยความกังวล พวกเขาไม่มีทางเลือกมากนัก ถ้าพวกเขาอยู่ที่นี่นานกว่านี้ ความเหนื่อยล้าและสภาพอากาศจะคร่าชีวิตพวกเขาก่อนที่พวกนับถือจะทำเสียอีก
Sponsored Ads
ขณะที่พวกเขาเดินต่อไป อีธานรู้สึกถึงความหนักหน่วงของรอยประทับที่เพิ่มขึ้น มันไม่ใช่แค่ความเจ็บปวดทางกาย แต่เป็นแรงดึง เสียงกระซิบในจิตใจของเขาดังถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ตั้งแต่พวกเขาเข้ามาในดินแดนรกร้างนี้ ในตอนแรกมันเบา ราวกับเสียงใบไม้ที่ลอยลมมาไกล ๆ แต่ตอนนี้มันชัดเจนขึ้น เรียกร้องมากขึ้น
[เข้ามาใกล้ ๆ ใกล้ยิ่งขึ้น โอบรับพลัง]
เขาส่ายหัวพยายามทำให้เสียงในหัวนั้นเงียบลง แต่เสียงนั้นยังคงอยู่ เพียงแค่ใต้พื้นผิวของความคิด กระซิบสัญญาถึงพลัง ความรู้ อีธานรู้ว่าไม่ว่ามันต้องการอะไร มันไม่ได้เสนอทางเลือกให้เขา รอยประทับนั้นไม่ใช่แค่คำสาป แต่มันเป็นสายใยที่ผูกเขาไว้กับพลังที่ต้องการกลืนกินเขา
เมื่อพวกเขาเดินทางมาถึงป้อมปราการแห่งความรู้ที่สูญหาย ท้องฟ้าก็มืดลงไปเรื่อย ๆ แดงฉานและม่วงเข้มจากแสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ที่กำลังจมหายไปหลังขอบฟ้า ป้อมปราการตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ตั้งอยู่บนหน้าผาที่สูงชัน มองลงไปยังดินแดนรกร้าง หอคอยของมันพังทลายลงไปแล้ว ยอดแหลมที่เคยสง่างามตอนนี้เหลือเพียงเศษหักที่เหมือนฟันแหลมที่กัดไปยังท้องฟ้า กำแพงด้านนอกส่วนใหญ่พังทลาย เหลือเพียงกองซากหินและโลหะบิดเบี้ยว
“เรามาถึงแล้ว” แบรนพูดเบา ๆ แต่ในน้ำเสียงของเขาไม่มีความโล่งใจ สายตาที่มองเห็นป้อมปราการกลับทำให้เขาขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม “ที่นี่ไม่ได้ดีขึ้นเลยตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ฉันมา”
Sponsored Ads
อีธานจ้องมองป้อมปราการ ความเย็นสั่นไหวแล่นผ่านกระดูกสันหลัง รอยประทับบนฝ่ามือของเขาเต้นแรงอีกครั้ง เขารู้สึกได้ถึงแห่งเอลด์ริชที่ซ่อนอยู่ภายในกำแพง ราวกับสัตว์ประหลาดที่หลับใหลรอวันตื่น
“คุณเคยมาที่นี่มาก่อนเหรอ?” อีธานถาม
แบรนพยักหน้า ดวงตาของเขาสอดส่องไปทั่วซากปรักหักพัง
“หลายปีก่อน มันอันตราย แต่มีความลับ ความลับที่อาจช่วยคุณได้”
“ช่วยฉัน หรือทำให้แย่กว่าเดิม?” อีธานพึมพำกับตัวเองมากกว่าจะพูดกับแบรน
เมื่อพวกเขาเข้าใกล้ประตูทางเข้า อีธานก็เห็นได้ชัดว่าบริเวณรอบนอกของป้อมปราการนั้นถูกทิ้งร้างมานานแล้ว ทางเข้าอันยิ่งใหญ่ครั้งหนึ่งตอนนี้ถูกปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์หนา ประตูเป็นสนิมและพังลงไปครึ่งหนึ่ง ดูเหมือนไม่มีใครผ่านมาเส้นทางนี้เป็นเวลาหลายปี
แบรนผลักประตูออก เสียงโลหะที่ขึ้นสนิมดังขึ้นในความเงียบงัน พวกเขาเดินเข้ามาในลานกว้าง เศษซากรูปปั้นโบราณและวัตถุโบราณที่ถูกลืมถูกทิ้งกระจัดกระจายอยู่บนพื้น อีธานรู้สึกได้ถึงน้ำหนักแห่งประวัติศาสตร์ที่กดทับลงมาบนเขา ราวกับหินของป้อมปราการนี้เก็บความทรงจำของผู้คนที่เคยมาที่นี่ก่อนหน้าไว้
Sponsored Ads
“ที่นี่รู้สึก… แปลก” อีธานพูดเบา ๆ สายตาของเขาเหลือบไปมองเงามืดที่ดูเหมือนจะยืดออกและบิดเบี้ยวตามกำแพง
แบรนพึมพำ “พลังแห่งเอลด์ริชยังคงอยู่ที่นี่ แต่ยังมีคนบางคนที่อาศัยอยู่ในห้องโถงลึก ๆ เราไม่ได้อยู่คนเดียว”
อีธานไม่แน่ใจว่าควรรู้สึกดีใจหรือไม่
พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังผ่านพื้นที่รอบนอกของป้อมปราการ อากาศยิ่งเย็นลงเรื่อย ๆ ขณะที่พวกเขาเดินลึกลงไปในซากปรักหักพัง ทางเดินแคบและคดเคี้ยว หลายแห่งถูกปิดกั้นด้วยกำแพงที่พังทลายและเศษซาก สัญลักษณ์ประหลาดถูกแกะสลักลงบนหิน เปล่งแสงจาง ๆ ในแสงสลัว
หลังจากใช้เวลานานเหมือนชั่วโมงในการเดินทางผ่านเขาวงกตของซากปรักหักพัง พวกเขาก็มาถึงประตูเหล็กขนาดใหญ่ที่เสริมความแข็งแรงไว้เต็มที่ และมีสัญลักษณ์ซับซ้อนแกะสลักไว้ แบรนเคาะหนึ่งครั้ง เสียงดังสะท้อนผ่านทางเดินแคบ ๆ หลังจากความเงียบที่ยาวนาน ประตูค่อย ๆ เปิดออกช้า ๆ
Sponsored Ads
