เช้าวันต่อมา ผมยืนจ้องเปียโนดิจิทัลเหมือนมันเป็นผู้ต้องสงสัยที่กำลังโดนสอบปากคำ มันตั้งอยู่อย่างไร้พิษสง พื้นผิวสีดำเงาจับแสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่าง แต่ผมไม่หลงกลมันหรอก ไม่หลังจากเมื่อคืนที่ผ่านมา
Sponsored Ads
พลอยยืนอยู่ใกล้ ๆ ดูเหมือนคนที่ไม่ได้นอนมาหลายวัน ส่วนธนานั่งเอกเขนกอยู่ที่มุมประจำของเขา มือเลื่อนโทรศัพท์ไปมาเป็นระยะ และเหลือบมองเปียโนเหมือนมันอาจจะกระโดดงับเขาได้ทุกเมื่อ
“นายแน่ใจนะว่าเครื่องนี่ไม่ได้แค่… เสีย?” ธนาถามด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ “หรือบางทีบรรยากาศหลอน ๆ นี่อาจเป็นฟีเจอร์ขั้นสูงก็ได้”
“ใช่ เพราะเปียโนหรู ๆ ทุกตัวต้องมีโหมด ‘หลอกเจ้าของให้ขวัญผวา’” ผมพึมพำ พลางถกแขนเสื้อขึ้น “มาดูกันว่าข้างในมีอะไรซ่อนอยู่”
Sponsored Ads
———————
สัญลักษณ์ในเงามืด
การเปิดเปียโนไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิด น็อตที่ยึดมันไว้เหมือนจะดื้อรั้น ราวกับมันไม่อยากถูกแงะ แต่หลังจากที่พยายามเล็กน้อย—และมีคำสบถเบา ๆ หลุดปาก—ผมก็สามารถเปิดแผงด้านในได้
ตอนแรกทุกอย่างดูปกติ สายไฟ วงจร และระบบอิเล็กทรอนิกส์ทั่วไป
จนกระทั่งผมเห็นมัน
สัญลักษณ์แปลกประหลาดที่สลักอยู่บนชิ้นส่วนภายในของเปียโน มันดูจาง ๆ แต่ชัดเจนเกินจะเป็นรอยขีดข่วนธรรมดา เส้นสายที่บิดเป็นลวดลายซับซ้อนจ้องมองกลับมาจนทำให้ปวดตาเมื่อจ้องนานเกินไป นี่ไม่ใช่ดีไซน์ศิลป์สมัยใหม่ หรือรอยขีดข่วนที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ แต่มันเป็นงานที่จงใจทำขึ้น—สัญลักษณ์โบราณแน่นอน
“นี่ไม่ใช่อุปกรณ์มาตรฐานจากโรงงานแน่ ๆ” ผมพูด พลางโน้มตัวเข้าไปใกล้ อากาศรอบ ๆ สัญลักษณ์เหมือนจะหนักขึ้น พลังงานบางอย่างเหมือนแผ่ซ่านออกมาสู่ห้อง มันให้ความรู้สึกที่คุ้นเคยอย่างแปลกประหลาด เหมือนเสียงเพลงที่จำได้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ และชวนให้ขนลุกโดยไม่มีเหตุผล
พลอยขยับตัวอย่างไม่สบายใจ เธอถามเสียงสั่น “มันหมายความว่ายังไงคะ?”
ผมลุกขึ้นยืน ส่ายหัว “ผมยังไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ ๆ นี่ไม่ใช่แค่การซื้อของมือสองพลาดแน่นอน”
นิ้วของผมเผลอแตะโดนสัญลักษณ์ตัวหนึ่ง และในชั่ววินาทีนั้น น้ำหนักของบรรยากาศรอบตัวเหมือนจะกดทับลงมา มันเหมือนผมได้รบกวนบางสิ่งที่ไม่อยากให้ใครแตะต้อง
เปียโนนี้ไม่ใช่แค่เครื่องดนตรีต้องสาป แต่มันมีความลับ และดูเหมือนความลับพวกนั้นจะไม่เปิดเผยตัวเองง่าย ๆ
Sponsored Ads
———————
เสียงสะท้อนที่หลอกหลอน
“บางทีเราควรลองทดสอบมันดู” พลอยเสนอด้วยเสียงลังเล “ดูว่ามันยัง… ทำเหมือนเดิมหรือเปล่า”
“เอาสิ” ธนาแทรก พร้อมถอยไปยืนใกล้ประตู “แล้วถ้ามันเริ่มเล่นเพลง Jaws ฉันจะรออยู่ข้างนอกนะ”
ผมไม่สนใจเขา และพยักหน้าให้พลอย “ลองดู แต่อย่าประมาท”
พลอยใช้นิ้วที่สั่นเทากดคีย์ตัวหนึ่ง เปียโนชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงเองอีกครั้ง ครั้งนี้ท่วงทำนองนุ่มนวลกว่า ไม่ดุดันเท่าเดิม แต่ก็ยังชวนให้รู้สึกไม่สบายใจ เสียงโน้ตที่เปล่งออกมาเหมือนเสียงน้ำซัดเข้าหาฝั่งเบา ๆ
แล้วเสียงแปลก ๆ ก็ดังขึ้นจากลำโพงของเปียโน มันฟังเหมือนเสียงหอบหายใจแผ่วเบา ราวกับคนที่กำลังดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดจากการจมน้ำ
พลอยแข็งทื่อ มือขาวซีดเกาะคีย์เปียโนแน่น “มัน… มันคือความกลัวของฉัน” เธอกระซิบ “การจมน้ำ ฉันเกือบจะ—” เธอหยุดพูดกลางคัน ส่ายหัว “มันเหมือนว่ามันรู้”
เปียโนยังคงบรรเลงเพลงที่น่าหวาดกลัวต่อไป เสียงของมันเต็มห้อง กดดันและบีบคั้นจนผมเอื้อมมือไปกดปุ่มปิดเครื่อง เสียงเพลงหยุดลงทันที ทิ้งไว้เพียงความเงียบที่ดังสะท้อนในหัว
คืนนี้คงจะอีกยาวนานแน่ ๆ
Sponsored Ads
———————
ธนา “ผู้ช่วย”
“อืมม ไม่หลอนเลยนะ” ธนาพูด น้ำเสียงของเขาดูชิลเกินไปสำหรับคนที่เหมือนพร้อมจะวิ่งหนีได้ทุกเมื่อ เขาก้าวไปข้างหน้า พร้อมรอยยิ้มขี้เล่นที่ค่อย ๆ แผ่กระจายบนใบหน้า “เดี๋ยวฉันลองทำอะไรดูหน่อย”
ก่อนที่ผมจะห้าม เขาก็กดคีย์เปียโนแบบสุ่ม ทันใดนั้นเปียโนก็ตอบสนองด้วยการบรรเลงเพลงกล่อมเด็กที่ถูกบิดให้กลายเป็นเพลงมาร์ชงานศพที่ชวนขนลุก เสียงนั้นก้องเหมือนดังมาจากสุสานลึก อุณหภูมิในร้านลดลงอย่างเห็นได้ชัด และเงาบาง ๆ วูบผ่านพื้นผิวเงาของเปียโน
“เยี่ยมมาก ธนา” ผมพูด พลางยกมือบีบสันจมูกด้วยความเหนื่อยใจ “ช่วยทำตัวให้มีประโยชน์หน่อยได้ไหม?”
ธนาถอยหลัง ยกมือขึ้นเหมือนยอมแพ้ “เฮ้ ฉันก็แค่พยายามช่วยนะ”
Sponsored Ads
———————
พลอยไม่ยอมแพ้
“ฉันทิ้งมันไปไม่ได้” พลอยพูดขึ้นทันที ทำลายความเงียบที่ตึงเครียด เธอมองเปียโนด้วยสายตาผสมกันระหว่างความกลัวและการต่อต้าน “ฉันซื้อมันมาให้ตัวเอง เพื่อเตือนตัวเองว่าฉันสมควรได้รับสิ่งที่สวยงาม มันไม่ใช่แค่เปียโน แต่มันคือ… ที่หลบภัยของฉัน หรือเคยเป็น”
น้ำเสียงของเธอสั่นเมื่อพูดจบประโยคสุดท้าย ผมถอนหายใจ “พลอย ฉันเข้าใจนะ แต่สิ่งที่ผูกติดอยู่กับมันคงไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ”
“งั้นเราก็หาวิธีแก้” เธอตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “ฉันจะไม่ยอมแพ้ต่อความกลัว”
ผมสบตากับธนา ซึ่งส่งสายตากลับมาที่แปลได้ชัดว่า เรื่องของนายล่ะเพื่อน
Sponsored Ads
———————
น่าตื่นเต้น
ขณะที่ผมกำลังจะปิดเปียโน เสียงฮัมเบา ๆ ก็ดังขึ้น สัญลักษณ์ภายในเปียโนเริ่มเปล่งแสงริบหรี่ มันเต้นเป็นจังหวะพร้อมกับบางสิ่งที่มองไม่เห็น บรรยากาศรอบตัวหนักอึ้งขึ้น และในชั่วขณะหนึ่ง ผมแทบจะสาบานได้ว่าผมได้ยินเสียง—เสียงกระซิบเบา ๆ เหมือนถูกพัดพามากับสายลมที่กำลังจะตาย
[หา…ฉัน…] เสียงนั้นพูด
เสียงฮัมค่อย ๆ จางลง ทิ้งห้องไว้ในความเงียบที่น่าขนลุก ผมปิดแผงเปียโนลงทันที ใจเต้นระรัว สิ่งที่ผูกติดอยู่กับเปียโนนี้ไม่ได้แค่หลอกหลอน แต่มันกำลังรอ—บางสิ่ง หรือบางคน และถ้าเราไม่รีบหาคำตอบให้เร็ว พลอยอาจจะไม่ใช่คนเดียวที่ตกอยู่ในอันตราย
