ป้อมปราการสั่นสะเทือนรอบตัวพวกเขา กำแพงแตกออกขณะที่พลังแห่งเอลด์ริชแผ่กระจายไปทั่วรากฐาน อีธานรู้สึกได้ถึงการสั่นสะเทือนในกระดูกของเขา ทุกการสั่นเหมือนเสียงคำรามเตือนของสัตว์ร้ายที่กำลังจะตื่นขึ้น อากาศหนาทึบด้วยกลิ่นกำมะถันและหินที่ถูกเผาไหม้ แสงเรืองรองที่ไม่เป็นธรรมชาติส่องสว่างจากส่วนลึกของป้อมปราการ ขณะที่พลังที่อาร์เวนปลดปล่อยออกมากำลังหมุนวนออกนอกการควบคุม
Sponsored Ads
ขาของอีธานร้อนขณะที่เขาวิ่ง หายใจหอบเหนื่อย แบรนวิ่งนำหน้าไปเพียงเล็กน้อย เคลื่อนไหวด้วยความแม่นยำของชายที่เผชิญหน้ากับอันตรายมากเกินกว่าที่จะลังเลได้ แต่ความคิดของอีธานเริ่มจะเลือนราง รอยประทับบนฝ่ามือของเขาลุกวาบ เต้นตามจังหวะการก้าวของเขา ดึงเขาให้เข้าใกล้พลังที่เขากำลังพยายามหนี เสียงกระซิบในหัวดังขึ้นเรื่อยๆ หนักแน่นขึ้น เหมือนกับว่า ซาราธ โคล เองกำลังเรียกเขาจากห้วงลึก
[เจ้าเป็นกุญแจ อีธาน รูค เจ้าไม่สามารถหนีไปตลอดกาล]
“อีธาน เร็วเข้า!” เสียงของแบรนดึงเขากลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง ตัดผ่านความเจ็บปวดและความเหนื่อยล้าที่ครอบงำจิตใจ
เบื้องหน้าพวกเขา ทางเดินบิดเบี้ยวและพังทลาย กำแพงหินบิดเบี้ยวภายใต้แรงกดดันของพลังแห่งเอลด์ริชที่ทำงานอยู่ เพดานส่งเสียงร้องครางน่ากลัว ฝุ่นและเศษซากตกลงมาจากเบื้องบนขณะที่รอยร้าวแผ่ขยายไปตามผนัง อีธานรู้ว่ามันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่ป้อมปราการทั้งแห่งนี้จะพังทลายลงมาทับพวกเขา ฝังพวกเขาไว้ใต้ศตวรรษแห่งความรู้ที่ถูกลืมและพลังแห่งความมืด
พวกเขาหันเลี้ยวไปที่มุมหนึ่ง และประตูโค้งขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นตรงหน้า เป็นสัญลักษณ์ของทางเข้าสู่ห้องโถงชั้นบน แต่เมื่อพวกเขาเข้าใกล้ พื้นก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงจนพวกเขาเสียการทรงตัว อีธานสะดุดหินก้อนหนึ่งที่หลุดออกมาและล้มลง หัวของเขากระแทกพื้นจนหมุนเวียนไปหมด
Sponsored Ads
“ลุกขึ้นมา!” แบรนตะโกน คว้าแขนอีธานแล้วดึงเขาขึ้นยืน
สายตาของอีธานเริ่มพร่ามัว ขอบเขตการมองเห็นของเขามืดลงขณะที่เสียงกระซิบพยายามกัดกินจิตใจของเขา แต่เมื่อมือของเขาแตะกับขวดยาที่ซ่อนอยู่ในเสื้อคลุม ความกระจ่างชัดพุ่งผ่านความสับสน เขายังมีเครื่องมือทางเคมีของเขา เขายังสามารถต่อสู้ได้
“ไปต่อ” แบรนเร่งเขา มือจับแขนของอีธานแน่น “เราใกล้ถึงแล้ว”
อีธานพยักหน้า บังคับให้ตัวเองจดจ่อ ร่างกายของเขาประท้วงด้วยความเจ็บปวด แต่เขาฝืนก้าวไปข้างหน้า นิ้วมือของเขาเอื้อมไปหยิบขวดยาตามสัญชาตญาณ รอยประทับบนฝ่ามือของเขาเริ่มร้อนขึ้นอีกครั้ง พลังแห่งเอลด์ริชหมุนวนรอบตัวพวกเขาเหมือนพายุ เขารู้สึกได้ว่ามันกำลังเข้ามาใกล้ รัดตัวพวกเขาไว้เหมือนบ่วงเชือก
ขณะที่พวกเขาผ่านประตูโค้ง เสียงแตกดังสนั่นไปทั่วทางเดิน หัวใจของอีธานเต้นรัว เพดานเหนือหัวพวกเขาสั่นสะเทือน และหินขนาดใหญ่เริ่มตกลงมา โครงสร้างทั้งหมดยุบตัวลงรอบตัวพวกเขา
อีธานหยิบขวดยาจากเสื้อคลุมและขว้างลงไปที่พื้นข้างหน้าพวกเขา มันเป็นหนึ่งในขวดเผาเร็ว ส่วนผสมที่ออกแบบมาเพื่อสร้างการระเบิดที่รวดเร็วแต่ควบคุมได้ ขวดแตกกระจายเมื่อกระทบพื้น และในทันที แรงระเบิดของเปลวไฟและแรงดันพุ่งขึ้นจากพื้น เคลียร์เศษซากที่ตกลงมาและเปิดทางผ่านความโกลาหล
Sponsored Ads
แรงระเบิดส่งคลื่นกระแทกไปทั่วทางเดิน แต่มันได้ผล ก้อนหินที่เกือบจะบดขยี้พวกเขาถูกเป่ากระจายออกไป และทางข้างหน้าก็โล่งชั่วขณะ
แบรนหันกลับมามองอีธาน ดวงตาของเขาเคร่งเครียดแต่แฝงด้วยการยอมรับ “ทำได้ดี ไปกันเถอะ”
พวกเขาพุ่งไปข้างหน้า เสียงคำรามของป้อมปราการที่พังทลายสะท้อนก้องอยู่ข้างหลัง จิตใจของอีธานหมุนวนไปมา อะดรีนาลีนพุ่งพล่านไปทั่วร่างขณะที่เขาเอื้อมมือไปหยิบขวดอีกครั้ง คราวนี้เขาหยิบขวดผงแฟลช หากพวกเขาเจออุปสรรคอีก หรือแย่กว่านั้น ถ้าอาร์เวนส่งอะไรมาเล่นงานพวกเขา พวกเขาต้องการมากกว่าแค่พลังดิบในการเอาชีวิตรอด
ทางเดินบิดตัวอย่างรวดเร็ว นำพวกเขาไปสู่บันไดแคบ ๆ ที่หมุนวนขึ้นไป เป็นทางออกเดียวจากป้อมปราการที่กำลังพังทลาย แต่ขณะที่พวกเขาเริ่มขึ้นบันได เสียงที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้อีธานรู้สึกเย็นไปทั้งตัว เสียงคำรามต่ำ ๆ ที่ก้องกังวาน พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่หนักหน่วง
แบรนหันกลับมา ดาบของเขาอยู่ในมือเรียบร้อยแล้ว “เราไม่อยู่คนเดียวแล้ว”
หัวใจของอีธานเต้นรัวในอก จากเงามืดที่ฐานของบันได บางสิ่งบางอย่างปรากฏขึ้น บางสิ่งที่ใหญ่โตและบิดเบี้ยว รูปร่างของมันแทบจะไม่สามารถระบุได้ในขณะที่มันดิ้นด้วยพลังแห่งเอลด์ริชแบบเดียวกับที่กำลังฉีกป้อมปราการออกจากกัน มันคือหนึ่งในสิ่งมีชีวิตที่อาร์เวนได้อัญเชิญขึ้นมา สิ่งที่น่าสะพรึงกลัว ขนาดมหึมาของพลังแห่งความมืดและเนื้อหนังที่บิดเบี้ยว ดวงตาของมันเรืองแสงด้วยแสงที่ไม่เป็นธรรมชาติ
Sponsored Ads
“เราไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนี้” แบรนพูดเสียงต่ำ ดาบของเขาพร้อมอยู่แล้ว แต่แม้กระทั่งเขาก็รู้ว่าพวกเขาไม่สามารถต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตนี้ได้โดยตรง ที่นี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม
มือของอีธานกำขวดผงแฟลชแน่น ความคิดของเขาวิ่งไล่หาทางออก ถ้าพวกเขาสามารถทำให้สิ่งมีชีวิตนี้ตาพร่าได้เพียงพอสำหรับการหลบหนี พวกเขาอาจมีโอกาสที่จะไปถึงชั้นบนได้
“ฉันมีแผนแล้ว” อีธานพูด เสียงของเขามั่นคงแม้ว่าความหวาดกลัวจะกัดกินอยู่ภายใน “คุ้มกันฉัน”
แบรนพยักหน้า เคลื่อนไหวระหว่างอีธานกับสิ่งมีชีวิตนั้น ดาบของเขาจับไว้อย่างระมัดระวัง ขณะที่สัตว์ร้ายเดินเข้ามาใกล้ เสียงคำรามของมันดังขึ้นทุกครั้งที่ก้าวเดิน
อีธานสูดลมหายใจลึก จากนั้นขว้างขวดผงแฟลชไปที่เท้าของสิ่งมีชีวิตนั้น ขวดแก้วแตกกระจาย และแสงจ้าที่สว่างวาบก็เต็มไปทั่วทางเดิน ตามมาด้วยกลุ่มควันหนาทึบที่ทำให้สัตว์ร้ายนั้นไม่สามารถมองเห็นได้ มันคำรามเสียงดังสนั่น ดวงตาที่เรืองแสงของมันกระพริบอย่างสับสนขณะที่มันสะดุดเพราะการโจมตีที่ทำให้ประสาทสัมผัสของมันมึนงง
“ตอนนี้!” อีธานตะโกน
พวกเขาวิ่งขึ้นบันไดทันที เสียงคำรามของสิ่งมีชีวิตนั้นดังก้องอยู่เบื้องหลัง ขณะที่พวกเขาก้าวขึ้นไปในอากาศที่เต็มไปด้วยฝุ่นและควัน กำแพงของบันไดสั่นสะเทือนทุกครั้งที่พวกเขาก้าว แต่พวกเขายังคงวิ่งต่อไป เสียงฝีเท้ากระแทกกับหินอย่างเร่งรีบขณะที่พวกเขาวิ่งหนีไปสู่พื้นผิว
Sponsored Ads
บันไดดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด บิดตัวและหมุนวนขณะที่มันนำพวกเขาขึ้นไปในป้อมปราการ ทุกกล้ามเนื้อในร่างกายของอีธานเรียกร้องขอการพักผ่อน แต่เขาไม่สามารถหยุดได้ ไม่ใช่ตอนนี้ ไม่ใช่ในขณะที่ห้วงลึกอยู่ใกล้ขนาดนี้ ไม่ใช่ในขณะที่แผนการของอาร์เวนยังคงเผยออกมาอยู่รอบตัวพวกเขา
พวกเขามาถึงด้านบนสุดของบันไดทันทีที่ป้อมปราการส่งเสียงครางอีกครั้ง แรงสั่นสะเทือนรุนแรงอีกครั้งทำให้กำแพงสั่นไหว ข้างหน้าพวกเขา ทางออกไปยังชั้นบนยังเปิดอยู่ แต่ประตูโค้งที่นำไปสู่ทางออกนั้นเริ่มพังทลาย เพดานยุบตัวลงภายใต้น้ำหนักของพลังแห่งเอลด์ริชที่กำลังฉีกป้อมปราการออกจากกัน
อีธานไม่ลังเล เขาหยิบขวดสุดท้ายของเขา ขวดหมอกพิษที่เขาสร้างขึ้นในวัลเมียร์ มันเป็นการเสี่ยง แต่ถ้าพวกเขาสามารถสร้างสิ่งรบกวนได้มากพอ พวกเขาอาจมีโอกาสหลบหนีจากโครงสร้างที่กำลังพังทลายนี้ได้
เขาขว้างขวดลงไปที่พื้นใต้ประตูโค้งที่กำลังพังทลาย และเมื่อขวดแตก หมอกพิษหนาทึบก็ปกคลุมไปทั่วทางเดิน กลิ่นแรงของแก๊สทำให้แสบตา พลังแห่งเอลด์ริชดูเหมือนจะตอบสนองอย่างรุนแรงต่อสารเคมีในขวด ทำให้เกิดคลื่นกระแทกที่ทรงพลังแต่สั้น ๆ ที่ทำให้หินที่หลงเหลืออยู่หลุดออกจากเพดานและตกลงมากระแทกพื้น
ชั่วขณะหนึ่ง โลกก็เงียบลง เสียงคำรามของป้อมปราการที่พังทลายหายไปในระยะไกล
จากนั้นแบรนก็อยู่ข้างๆ เขา ดึงเขาผ่านประตูโค้งและเข้าสู่อากาศที่เย็นเยียบ
Sponsored Ads
พวกเขาล้มลงสู่ความหนาวเย็นของค่ำคืน ลมเย็นกัดกร่อนผิวของพวกเขาขณะที่พวกเขาทรุดตัวลงบนพื้นหินขรุขระ ข้างหลังพวกเขา ป้อมปราการแห่งความรู้ที่สูญหายสั่นสะเทือนเป็นครั้งสุดท้าย ยอดหอคอยสูงของมันพังทลายลงมาภายในตัวเองเมื่อพลังแห่งเอลด์ริชทำลายมันจนสิ้น
ไม่มีใครพูดอะไรเลยเป็นเวลานาน ความหนักหนาของการหนี ความอันตราย และการหักหลังลอยอยู่ในอากาศ อีธานนอนหงาย มองขึ้นไปที่ดวงดาว ลมหายใจของเขาเหนื่อยหอบสั้น ๆ เครื่องหมายบนฝ่ามือของเขายังคงเต้นเบา ๆ แต่เสียงกระซิบในหัวเริ่มเงียบลง แรงดึงของห้วงลึกอ่อนแอลงชั่วคราว
แบรนนั่งอยู่ข้างๆ เขา ดาบยังคงอยู่ในมือ แต่นัยน์ตาจับจ้องไปที่ซากปรักหักพังของป้อมปราการ “เราออกมาได้แล้ว”
อีธานพยักหน้า แม้ว่าความคิดของเขายังสับสนอยู่ พวกเขาหนีมาได้ แต่ต้องแลกมาด้วยอะไร? การหักหลังของอาร์เวนเป็นเพียงจุดเริ่มต้น และรอยประทับ การเชื่อมโยงกับพลังแห่งเอลด์ริชยังคงไม่หายไป
“เราออกมาได้แล้ว” อีธานพูดซ้ำ แม้ว่าในใจลึก ๆ เขารู้ว่านี่ไม่ใช่จุดจบ ห้วงลึกยังคงรออยู่
และอีธานก็รู้ว่าเขาไม่สามารถหนีจากมันไปได้ตลอดกาล
Sponsored Ads
