คืนวันจันทร์ที่ 7-Twelve ยังคงเป็นบทเพลงประจำของไฟนีออน น้ำยาขัดพื้น และภาวะสิ้นหวังในระดับต่ำ ฉันกำลังเรียงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสต้มยำอีกครั้ง ในขณะที่สมองของฉันล่องลอยไปไกล
Sponsored Ads
ไม่ใช่แค่ไกล… แต่น่าจะอยู่ในห้องแอร์
เพราะคืนนี้ พี่ต้นกับวงนัดประชุมกับพึ่งใจมิวสิคค่ายเพลงอินดี้ที่เริ่มสนใจพวกเขาหลังจาก “กรุงเทพมหานคร” ดังระเบิดตามผับแถบรัชดาและที่อื่นๆ
ส่วนฉัน? ติดแหง็กอยู่แถวชั้นสี่ พยายามทำให้แถวมาม่าต้มยำดูเรียงตัวเป๊ะ
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงนิ่งสนิท ไม่มีข้อความเร่งด่วน ไม่มีอัปเดตใดๆ มีแค่ความเงียบที่มากพอจะทำให้ใจสั่น เหมือนกำลังรอฟังข่าวอะไรสักอย่าง… ที่อาจดีสุดยอด หรือแย่เกินเยียวยา
———————
การประชุมที่ฉันพลาด (ตอนนี้มีซีดีและความชัดเจนแล้ว)
หมายเหตุ: บทบันทึกนี้อ้างอิงจากการเล่าแบบสุดเหวี่ยงของพี่ต้น ที่ถ่ายทอดให้ฉันฟังระหว่างยืนคุยกันในลานจอดรถ พร้อมเบียร์ลีโออุ่น ๆ กับลูกชิ้นปลาปิ้ง ความถูกต้องไม่รับประกัน
สำนักงานของพึ่งใจมิวสิคอยู่ชั้นบนสุดของทาวน์เฮาส์ดัดแปลงในซอยทองหล่อ ประตูกระจก ไฟสลัว ๆ และมีต้นไม้กระถางเพียงหนึ่งต้นต่อห้อง ดูเรียบเท่แบบมินิมอล อินดี้ และ…มีงบประมาณอย่างน่าสงสัย
สมาชิกวงมาถึงด้วยชุดที่ดู “ไม่ใช่นักดนตรีผับ” มากที่สุด ฝ้ายใส่แจ็กเก็ตยีนส์ที่ไม่มีป้ายวงดนตรีติดอยู่เลย นั่นก็ถือว่าพยายามแล้ว Across the table คือคุณโอ ตัวแทนจากค่าย เสื้อเชิ้ตขาวเรียบกริบ เสียงนุ่มนวลแบบดีเจวิทยุ FM ช่วงดึก ความสงบนิ่งของเขาทำให้ใคร ๆ ก็รู้สึกประหม่าได้ทันที
คุณโอเอนหลังพิงเก้าอี้ ประสานปลายนิ้วเข้าหากันอย่างใจเย็น
“เราติดตามการเล่นสดของพวกคุณช่วงหลัง ๆ มานี้ เพลง ‘คนไม่มีสิทธิ์’ กับ ‘กรุงเทพมหานคร’ กำลังมีกระแสร้อนแรง เราอยากปล่อยเป็นซีดีซิงเกิ้ลครับ”
พี่ต้นกระพริบตา “ซิงเกิ้ล?”
คุณโอยิ้มบาง ๆ
“ซีดีซิงเกิลแบบพรีเมียมครับ สองเพลงเต็ม และอีกหนึ่งเป็นแทร็กพิเศษ พวกคุณมีโมเมนตัมอยู่ และเราต้องการคว้าเอาไว้ให้ทัน”
“ราคาขายหน้าร้าน: 300 บาท กดแผ่นล็อตแรก 5,000 ถึง 10,000 แผ่น ถ้ามีดีมานด์เพิ่ม เราค่อยเข้าสู่ระบบแมส ผลักตลาดผ่านวิทยุมหา’ลัย รายการกลางคืน และเวทีอินดี้ป๊อป”
พี่ต้น—ผู้เคยต่อรองงานเล่นดนตรีสามชั่วโมงแลกเหล้าวิสกี้ฟรี—กระแอมเบา ๆ แล้วพูดอย่างสุภาพว่า:
“พวกเรายินดีครับ แล้วข้อตกลงคร่าว ๆ เป็นยังไงบ้าง?”
💿 รายชื่อแทร็กในซีดีซิงเกิล (ตามที่ตกลงไว้):
- คนไม่มีสิทธิ์ – เวอร์ชันสตูดิโอเต็ม (3:48)
- กรุงเทพมหานคร – เวอร์ชันสตูดิโอเต็ม (3:12)
- คืนนี้พวกเราไม่หลับ – พี่ต้น & เดอะเทมโพรารีส์ (4:06)
ความยาวรวม: ประมาณ 11 นาที
คอนเทนต์พิเศษ: หากปล่อยแทร็ก 3 เล่นต่อไปอีก 30 วินาที จะมีข้อความ “ขอบคุณ” แอบซ่อนจาก พี่ต้น & เดอะเทมโพรารีส์ ที่อัดไว้ (คุณโอบอกว่า “มันดูขบถดี”)
Sponsored Ads
———————
เรื่องธุรกิจ
นี่คือสิ่งที่พวกเขาตกลงกันในการประชุมกับพึ่งใจมิวสิค:
- เงินล่วงหน้า: ฿200,000 จ่ายให้วง เพื่อครอบคลุมค่าใช้จ่ายในการอัดเสียงในสตูดิโอ ผลิตซีดี การตลาด และบรรจุภัณฑ์แบบจำนวนจำกัด
- ข้อตกลงเรื่องค่าลิขสิทธิ์: 10% ของกำไรสุทธิจากการขายซีดีซิงเกิลแบบแผ่นจริง แบ่งให้กับวง
- ค่าลิขสิทธิ์นักแต่งเพลง: ธนากร (ใช่ ฉันเอง) ได้รับ 20% จากส่วนแบ่งทั้งหมดของวง สำหรับแต่ละเพลงที่ฉันเขียน—“คนไม่มีสิทธิ์” และ “กรุงเทพมหานคร”
ลองสมมุติว่า พึ่งใจมิวสิคผลิตและขายซีดีซิงเกิล (3 เพลง บรรจุพรีเมียม) ได้ 100,000 แผ่น ในราคาขายปลีกแผ่นละ ฿300
✅ รายได้รวม (Gross Revenue):
100,000 แผ่น x ฿300 = ฿30,000,000
✅ หักค่าใช้จ่าย (Deductions):
- ต้นทุนการผลิต: ซีดี กล่องพลาสติก ปกพิมพ์ บรรจุภัณฑ์
฿60 x 100,000 = ฿6,000,000 - กระจายสินค้า & การตลาด (25%):
฿30,000,000 x 0.25 = ฿7,500,000 - เงินล่วงหน้าที่ต้องหักคืนให้ค่าย: = ฿200,000
🧾 รวมค่าใช้จ่ายทั้งหมด:
฿6,000,000 + ฿7,500,000 + ฿200,000 = ฿13,700,000
✅ กำไรสุทธิ (Net Profit):
฿30,000,000 – ฿13,700,000 = ฿16,300,000
✅ ส่วนแบ่งของศิลปิน (10% ของกำไรสุทธิ):
฿16,300,000 x 0.10 = ฿1,630,000
✅ ส่วนแบ่งของกรณ์ (20% ของส่วนแบ่งศิลปิน):
฿1,630,000 x 0.20 = ฿326,000
จากซีดีซิงเกิลแค่ชุดเดียว—ที่ฉันเขียนขณะนั่งอยู่บนพื้นห้องเช่าราคาถูก ขณะที่ลาเต้เดินข้ามแป้นพิมพ์อย่างไม่ใส่ใจ—ฉันได้เงินค่าลิขสิทธิ์นักแต่งเพลง ฿326,000
ถือว่าไม่เลวเลย สำหรับคนที่ยังแอบหยิบกระดาษทิชชู่จากห้องพนักงานใน 7-Twelve อยู่ทุกคืน
Sponsored Ads
———————
สายโทรศัพท์ที่ตามมา
พี่ต้นส่งข้อความหาฉันประมาณเที่ยงคืน:
พี่ต้น: “เรียบร้อยแล้ว ซิงเกิลคู่ เราจะอัดเสียงกันสัปดาห์หน้า นายเป็นนักแต่งเพลงที่ได้รับเครดิตและค่าตอบแทนอย่างเป็นทางการแล้วนะ”
ฉัน: “แล้วถ้าฉันใส่ยูนิฟอร์ม 7-Twelve ไปที่สตูดิโอ เค้าจะให้เข้าไหม?”
พี่ต้น: “คุณโอฝากบอกว่า ขอแค่ใส่โรลออนมาก็พอ”
พอกลับถึงห้อง ลาเต้—แมวอวบขนสีน้ำตาลนม นอนขดตัวอยู่บนสมุดโน้ตของฉัน พร้อมกับเสียงครางพึงพอใจเหมือนเขาเป็นคนไปเซ็นสัญญานั้นเอง
ฉันค่อยๆ ดึงสมุดออกจากใต้ตัวเขา แล้วพูดเบาๆ:
“เราได้บันทึกเสียงอย่างเป็นทางการแล้วนะ เพื่อน… แถมเป็นซีดีด้วย”
เขาลืมตามาข้างหนึ่ง สะบัดหางเบาๆ แล้วหลับต่ออย่างไม่แยแส
Sponsored Ads
