ยามค่ำคืนในกรุงเทพฯเงียบสงบ ถนนหนทางส่องสว่างด้วยแสงไฟถนนสีขาวนวล ผมกำลังจะกลับป้ายหน้าร้านเป็น “ปิดทำการ” อยู่แล้วเมื่อโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น ด้วยความไม่อยากยุ่ง ผมรับสายแบบขอไปที
Sponsored Ads
“นี่ร้านนาวิน” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย ขณะที่ในใจก็ครึ่งหนึ่งอยากวางสาย
เสียงปลายสายฟังดูตื่นตระหนก “คุณนาวิน ช่างซ่อมใช่ไหมคะ? ฉันกรรณิกา ปรีชาพานิช เจ้าของ SST อพาร์ตเมนต์ค่ะ ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”
“ช่วยเรื่องอะไรครับ?” ผมถาม ขณะเตรียมใจรับเรื่องไร้สาระ เช่น ผู้เช่าทำโทรศัพท์ตกแตก หรือปัญหาทั่วไป
“มันเกี่ยวกับล็อคดิจิทัลที่ห้อง 308 ค่ะ ทุกคืนมันจะปลดล็อคเอง เวลา 23:47 น.เป๊ะ ๆ”
ผมยกมือขึ้นบีบสันจมูก “คุณผู้หญิง ถ้าล็อคมันเสีย ผมไม่ใช่ช่างกุญแจนะครับ แต่ผมพอจะแนะนำร้านให้ได้ถ้าคุณ—”
“มันไม่ได้เสีย!” เธอแทรกเสียงสั่น น้ำเสียงแฝงความหวาดกลัว “ฉันให้คนมาดูแล้ว แต่มัน… มันไม่ปกติค่ะ ช่วยหน่อยเถอะนะ ฉันจะจ่ายเท่าไหร่ก็ได้”
คำว่า “เท่าไหร่ก็ได้” ทำให้ผมหยุดคิด ค่าเรียกฉุกเฉินไม่ได้ถูก และคำพูดที่ว่า “ไม่ปกติ” ทำให้ผมรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง “ผมจะไปถึงในชั่วโมงนี้” ผมพูดพลางถอนหายใจ ก่อนเริ่มเก็บเครื่องมือ
Sponsored Ads
———————
เริ่มการสืบสวน
SST อพาร์ตเมนต์ เป็นอาคารทันสมัย พื้นกระจกหน้าล็อบบี้สะท้อนแสงไฟที่ดูหรูหรา กลิ่นน้ำหอมปรับอากาศราคาแพงลอยฟุ้งไปทั่ว กรรณิการออยู่ที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ เธอตัวเล็ก ใส่เสื้อสูทสีกรมท่าเนี๊ยบทุกกระเบียดนิ้ว และความเหนื่อยล้าในสายตาเธอบอกชัดว่าเธอแทบไม่ได้นอน
“ขอบคุณที่มา” เธอกล่าว พร้อมยื่นกุญแจแม่เหล็กให้ “ฉันพักอยู่ที่นี่อาทิตย์นึงแล้วเพื่อเฝ้าดูล็อค แต่ทุกครั้งที่เห็นมัน… มันน่ากลัวค่ะ”
ผมเดินตามเธอไปยังชั้นสาม ความเงียบในทางเดินถูกทำลายเพียงแค่เสียงเครื่องปรับอากาศ ห้อง 308 ดูธรรมดา—ประตูขาวสะอาด มีล็อคดิจิทัลติดตั้งข้าง ๆ
“ตอนนี้มันก็ดูปกติ” ผมพูดขณะนั่งยอง ๆ ตรวจสอบมัน
“มันปกติเสมอค่ะ” กรรณิกาตอบเสียงเบา “จนกระทั่งเวลา 23:47”
อากาศในทางเดินดูเหมือนจะหนักขึ้นขณะผมยืนขึ้น “ผมจะลองตรวจสอบดู” ผมพูดพลางใช้กุญแจแม่เหล็กแตะปลดล็อคประตู
ภายในห้องสะอาดเรียบร้อยจนเหมือนห้องตัวอย่าง เฟอร์นิเจอร์มินิมอลที่ให้ความรู้สึกเหมือนโชว์รูมมากกว่าที่อยู่อาศัย กรรณิกายืนเกาะขอบประตูขณะที่ผมเริ่มตรวจสอบล็อคด้วยเครื่องมือของผม
Sponsored Ads
———————
สัญญาณแรก
ระบบล็อคดูเหมือนปกติ—เฟิร์มแวร์พื้นฐาน ไม่มีร่องรอยปัญหา แต่พอผมกำลังจะคิดว่ามันเป็นแค่ความวิตกจริต หน้าจอก็สว่างขึ้น
บี๊บ… บี๊บ… คลิก
ล็อคปลดตัวเอง เสียงประตูดังเอี๊ยดเบา ๆ เหมือนเชิญชวนอะไรบางอย่าง—หรือบางคน—เข้ามา
“คุณทำอะไรน่ะ?” กรรณิกาถาม เสียงเธอแหลมขึ้นด้วยความตกใจ
“ผมไม่ได้ทำอะไรเลย” ผมพูดพลางก้าวถอยหลัง “มันไม่ได้เกิดจากผม”
หน้าจอเล็ก ๆ บนล็อคแสดงตัวเลขเป็นชุด ก่อนจะดับลงทั้งหมด 23:47:00
“เวลา 23:47” ผมพึมพำ หัวใจเต้นแรงขึ้น
“เห็นไหม?” กรรณิกาพูดพลางบิดมืออย่างตื่นตระหนก “มันเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง ฉันเคยลองตัดไฟแล้ว แต่ก็ยังเกิดขึ้น”
ผมจดตัวเลขลงในสมุดบันทึก พลางมองล็อคที่กลับมาสงบอีกครั้งด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ
Sponsored Ads
———————
น่าตื่นเต้น
“ผมต้องนำข้อมูลไปวิเคราะห์ที่ร้าน” ผมพูด พลางเก็บเครื่องมือ
กรรณิกาพยักหน้า แต่สีหน้าของเธอยังเต็มไปด้วยความกังวล “คุณต้องหาสาเหตุได้นะคะ”
“หวังว่าจะเป็นแบบนั้น” ผมตอบไป แม้ไม่ได้มั่นใจเต็มร้อย ขณะผมเดินออกจากห้อง เสียงแปลก ๆ ดึงดูดความสนใจ—เสียงเอี๊ยดเบา ๆ เหมือนมีคนก้าวเดินอยู่บนชั้นด้านบนที่ไม่มีใครอยู่
ผมมองขึ้น แต่ทางเดินก็ยังว่างเปล่า
ข้างนอก ขณะที่ผมเดินไปที่มอเตอร์ไซค์ ผมรู้สึกเย็นสันหลังวาบ ล็อคก็เป็นแค่เครื่องใช้ไฟฟ้าธรรมดา ไม่มีอะไรมากกว่านั้น ผมพยายามบอกตัวเองแบบนั้น
แต่ตัวเลขบนหน้าจอให้ความรู้สึกเหมือนนับถอยหลัง และในใจลึก ๆ ผมรู้ว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น
Sponsored Ads
