อ้อมกอดแห่งซิบิลิสไม่เคยเงียบงัน แต่ตอนนี้มันกลับดังกึกก้องจนหนวกหู อากาศรอบตัวอีธานสั่นสะท้านด้วยพลัง แต่ละคลื่นแรงสั่นสะเทือนผ่านหินโบราณใต้เท้าของเขา แต่ละลมหายใจหนักอึ้งไปด้วยพลังที่เพิ่มขึ้นของห้วงลึก รูนที่สลักอยู่บนผนังเรืองแสงด้วยแสงสว่างที่ชั่วร้าย สอดคล้องกับจังหวะของรอยประทับแห่งเอลด์ริชที่ฝ่ามือของเขา รอยประทับนี้ร้อนขึ้นกว่าที่เคย เป็นความเจ็บปวดที่แผดเผาไหลผ่านเส้นเลือดของเขา ส่งคลื่นความร้อนพุ่งขึ้นไปยังแขน อก และเข้าสู่จิตใจ
Sponsored Ads
เสียงของลิเรียดังก้องผ่านห้องโถงเมื่อเธอเริ่มพิธีแยกรอยประทับ คำสวดของเธอทุ้มต่ำและมีจังหวะ คำโบราณที่แบกรับน้ำหนักของเทพเจ้าที่ถูกลืม คำพูดเหล่านั้นหลุดออกจากลิ้นของเธอราวกับสายฟ้าจากพายุที่กำลังใกล้เข้ามา อีธานยืนอยู่ตรงกลางแท่นบูชา ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ขาอ่อนแรงเมื่อพลังของห้วงลึกกดทับเขาจากทุกทิศทาง ราวกับว่าอากาศรอบตัวได้หนาแน่นกลายเป็นมวลทึบ ดึงเขาลงไปยังความมืดและห้วงลึกที่ไร้จุดสิ้นสุด
“ตั้งสมาธิไว้” ลิเรียสั่ง น้ำเสียงของเธอดังทะลุหมอกในจิตใจของอีธาน “เจ้าต้องยึดมั่นในตัวเอง”
แต่ห้วงลึกไม่มีความปรานี
[เจ้าเป็นของข้า อีธาน รูค] เสียงของซาราธ โคล คำราม ชัดเจนและเกรี้ยวกราดกว่าที่เคย เหมือนเสียงของมหาสมุทรบดขยี้หิน
[เจ้าคิดจริงหรือว่าจะสามารถแยกข้าออกได้ ข้าคือห้วงลึก และเจ้าเป็นเพียงแสงริบหรี่ในความว่างเปล่า]
Sponsored Ads
หัวใจของอีธานเต้นกระหน่ำในอก สายตาเขาพร่ามัว ขณะที่โลกเบื้องหน้าเริ่มบิดเบี้ยว กำแพงของวิหารเริ่มบิดตัวและไหวไปตามจังหวะของรอยประทับ เขาสัมผัสได้ถึงเถาวัลย์แห่งห้วงลึกที่พันรอบตัวเขา กระชับแน่นขึ้นเรื่อยๆ ราวกับโซ่ล่องหนที่ผูกมัดเขาไว้กับบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่และน่ากลัวเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจได้
บทสวดดำเนินต่อไป ดังขึ้นเรื่อยๆ รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เสียงของลิเรียก้องอยู่เหนือพายุแห่งความโกลาหลในจิตใจของอีธาน คำสั่งพลังแห่งเอลด์ริชที่รายล้อมพวกเขา รูนบนแท่นบูชาเรืองแสงเจิดจ้าขึ้น แสงสว่างกระพริบและแตกกระจายราวกับเปลวไฟที่ไม่เสถียร คำพูดแต่ละคำของเธอเหมือนฉีกเนื้อผ้าแห่งความจริงออกเป็นชิ้นๆ ส่งแรงสั่นสะเทือนผ่านรากฐานของวิหาร
อีธานหลับตาแน่น พยายามตั้งสติ พยายามรวบรวมสมาธิ แต่ห้วงลึกไม่ยอมปล่อยเขาไป เสียงกระซิบของซาราธ โคลกรอกผ่านความคิดของเขา ดังขึ้นเรื่อยๆ ทับซ้อนกัน พยายามจะกลบเสียงอื่นๆ และลึกลงไปกว่านั้น เขารู้สึกได้ เศษเสี้ยวของคธูลู กำลังขยับอยู่ใต้มหาสมุทร พลังโบราณที่รอคอยมาเป็นล้านปีเพื่อฟื้นคืน
ทันใดนั้น อีธานอยู่ที่อื่น
Sponsored Ads
มหาสมุทรดำมืดไร้จุดสิ้นสุดแผ่ขยายออกไปเบื้องหน้า คลื่นของมันเคลื่อนตัวอย่างลึกลับ กระแสน้ำที่ซ่อนเร้นเปลี่ยนทิศทางใต้ผิวน้ำเหมือนสิ่งมีชีวิต ท้องฟ้าเป็นพายุหมุนของเงามืด และใต้ผิวน้ำที่ลึกไกลออกไป บางสิ่งบางอย่างเคลื่อนไหว เขารู้สึกถึงมัน ความรู้สึกที่กว้างใหญ่และเข้าไม่ถึง จิตสำนึกที่เก่าแก่กว่ากาลเวลา คธูลู พลังยิ่งใหญ่ที่โบราณ รอคอย ฝัน ขยับตัว
ห้วงลึกกำลังเรียกมัน รอยประทับกำลังเรียกมัน
อีธานถอยหลัง สติของเขาหมุนวน แต่ไม่มีทางหนี กระแสพาเขาไปใต้ท้องมหาสมุทร น้ำหนักของมหาสมุทรกดทับเขา ลากเขาลงไปลึกในห้วงลึก วิญญาณของเขาราวกับถูกดึงออกเป็นเส้นๆ
“อีธาน ตั้งสติ!” เสียงของลิเรียตัดผ่านภาพลวงตา ดึงเขากลับมาสู่ปัจจุบัน กลับสู่วิหาร ขาของเขาทรุดลง และเขาพิงแท่นบูชา มือของเขากำหินเย็นเฉียบไว้แน่น รอยประทับบนฝ่ามือของเขาลุกโชน แผดเผาด้วยความร้อนขาวที่ส่งความเจ็บปวดไปทั่วร่างกายของเขา
“ฉันไม่ไหวแล้ว” อีธานหอบแทบหายใจไม่ออก “มัน… มากเกินไป”
“เจ้าต้องทำให้ได้!” เสียงของลิเรียเฉียบขาด สั่งการ
“เจ้าต้องแยกการเชื่อมโยงออก มิฉะนั้นเศษเสี้ยวนั้นจะตื่นขึ้น!”
ความเข้มข้นของพิธีเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ พลังแห่งเอลด์ริชหมุนวนในอากาศ หนาแน่นและกดดันมากขึ้น รูนรอบแท่นบูชากระพริบวูบวาบ แสงของมันเปลี่ยนสีไปมา ราวกับว่าความเป็นจริงที่มันฝังตัวอยู่นั้นกำลังบิดเบี้ยวและขยายออก อีธานรู้สึกได้ว่าห้วงลึกกำลังดึงเขาลงไป ลากเขาลงลึกขึ้นในทุกวินาทีที่ผ่านไป รอยประทับเริ่มคลายตัว เถาวัลย์แห่งเอลด์ริชค่อย ๆ หลุดลอกออกจากผิวของเขา แต่ละเส้นดึงวิญญาณของเขาไป ฉีกกระชากเขาออกเป็นชิ้น ๆ และละลายหายไปในความว่างเปล่า
Sponsored Ads
ความเจ็บปวดแล่นผ่านเขาเหมือนสายฟ้า ความทรมานที่แผดเผาผ่านเส้นประสาททุกเส้นในร่างกาย เขากรีดร้อง เสียงของเขาสูญหายในเสียงคำรามของห้วงลึก มือของเขากำแท่นบูชาไว้แน่น ราวกับว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวเขาไว้กับโลก เขารู้สึกได้ว่าวิญญาณของเขาถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ การเชื่อมต่อกับห้วงลึกเริ่มขาดออกทีละนิด แต่ในทุกชิ้นส่วนที่แตกสลาย อีธานรู้สึกว่าตนเองกำลังถลำลึกเข้าไปในความมืดมากขึ้น
และแล้ว บางสิ่งก็ผิดพลาด
พลังมหาศาลพลุ่งพล่านออกมาจากรอยประทับ คลื่นพลังดิบที่แผ่กระจายออกไปอย่างไร้การควบคุม ทำให้ห้องสว่างวาบด้วยแสงเจิดจ้าราวกับแสงไฟเผาผลาญ คำสวดของลิเรียขาดหาย เสียงของเธอถูกกลบด้วยเสียงโกลาหลเมื่อพลังแห่งเอลด์ริชหมุนคว้างอย่างไม่เป็นระเบียบ รูนสว่างจ้าแล้วก็จางลง กระพริบวูบวาบเมื่อพลังภายในรอยประทับหลุดพ้นจากการควบคุมของเธอ
“อีธาน อย่า!” แบรนตะโกน แต่เสียงของเขาดูห่างไกล ถูกกลบด้วยเสียงคำรามมหาศาลของห้วงลึก
อีธานรู้สึกได้ถึงแสงที่เข้าครอบงำ รู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังสลายตัว พลังแห่งเอลด์ริชฉีกผ่านตัวเขา รอยประทับบนฝ่ามือแตกกระจาย เถาวัลย์ของมันคลายตัวอย่างสมบูรณ์ และพร้อมกันนั้น อีธานรู้สึกว่าสาระสำคัญของตัวเองถูกดึงเข้าสู่ห้วงลึก วิญญาณของเขากำลังลอยหายไป ถูกฉีกกระชากโดยพลังเดียวกันกับที่สาปเขาตั้งแต่แรก
ความคิดสุดท้ายของเขา ก่อนที่แสงจะกลืนกินเขา คือแบรน เพื่อนของเขา ผู้ร่วมรบที่ยืนดูอย่างช่วยเหลืออะไรไม่ได้ ขณะที่อีธานถูกกลืนกิน เขายื่นมือออกไป แต่ไม่มีอะไรให้คว้าอีกแล้ว
และแล้ว มีเพียงห้วงลึก
Sponsored Ads
อีธานล่องลอยอยู่ในทะเลแห่งความว่างเปล่า
เขาไม่มีร่าง ไม่มีรูปแบบ มีเพียงห้วงลึกอันกว้างใหญ่และไม่มีที่สิ้นสุด ขยายออกไปทุกทิศทาง เย็นเยียบ มืดมิด และเงียบงัน เขาอยู่เพียงลำพัง ล่องลอยผ่านห้วงลึกเหมือนความคิดที่ถูกลืม วิญญาณของเขาหลุดพ้นจากโลก
แต่เขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
รอยประทับถูกแยกออก แต่ก็ได้พรากส่วนหนึ่งของเขาไปด้วย ฉีกวิญญาณของเขาเป็นชิ้น ๆ ทิ้งเขาไว้ในสภาพที่ไม่สมบูรณ์ เขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป ห้วงลึกได้ครอบครองเขา ปรับเปลี่ยนเขา บิดเบือนเขาเป็นบางสิ่งที่แตกต่างออกไป เขาสัมผัสได้ถึงพลังแห่งเอลด์ริชที่ไหลเวียนอยู่ภายใน เติมเต็มช่องว่างที่วิญญาณของเขาเคยอยู่
การเกิดใหม่แห่งเอลด์ริช
นั่นคือสิ่งที่มันเป็น เขาถูกห้วงลึกกลืนกิน และบัดนี้เขาเป็นสิ่งใหม่ บางสิ่งที่มากกว่า และบางสิ่งที่น้อยกว่า
จิตใจของอีธานล่องลอยผ่านความมืด แต่แม้กระทั่งที่นี่ แม้แต่ตอนนี้ เขาก็ยังรู้สึกถึงการมีอยู่ของซาราธ โคล เสียงกระซิบจากห้วงลึก มันไม่ได้เป็นเสียงคำรามอีกต่อไป มันอ่อนโยน ราวกับคลื่นน้ำที่ถอยห่างออกไปหลังพายุ
[เจ้าคือส่วนหนึ่งของห้วงลึกแล้ว อีธาน รูค ไม่มีทางหนี แต่เจ้ายังไม่หายไป ยังไม่ถึงเวลา]
Sponsored Ads
เสียงค่อย ๆ จางหายไป และอีธานก็เหลือเพียงลำพังในความว่างเปล่า วิญญาณของเขาถูกเปลี่ยนแปลงอย่างไม่อาจหวนคืน ร่างกายของเขาหายไป แก่นแท้ของเขาถูกผูกมัดกับห้วงลึกตลอดกาล เขาไม่ใช่อีธาน รูค นักเล่นแร่แปรธาตุที่ต่อสู้เพื่อแยกรอยประทับแห่งเอลด์ริชอีกต่อไป เขาเป็นบางสิ่งบางอย่างใหม่ สิ่งมีชีวิตที่ประกอบด้วยพลังแห่งเอลด์ริชบริสุทธิ์ ล่องลอยในความมืด ถูกผูกมัดกับพลังที่ได้ครอบครองเขา
โลกที่เขาเคยรู้จักหายไปแล้ว แต่กระนั้น ลึกลงไปในห้วงลึก ส่วนหนึ่งของเขายังคงจำได้ จำแสงสว่าง อากาศ และความรู้สึกของการเป็นคนที่สมบูรณ์ แต่ทั้งหมดนั้นหายไปแล้ว
ห้วงลึกได้พรากทุกอย่างไปจากเขา
