เช้าวันต่อมา ผมมาถึงร้านซาโตะซูชิด้วยความตั้งใจที่จะจัดการกับเคสนี้ให้จบเร็วที่สุด อย่างน้อยก็ไม่อยากต้องมาวิ่งหนีเงาดำที่ถือมีดล่องหนอีกต่อไป แต่ทันทีที่ก้าวผ่านประตูร้านเข้ามา ผมก็รู้สึกได้เลยว่านี่จะไม่ใช่การแก้ไขที่ง่ายดายเหมือนที่คิดไว้
Sponsored Ads
พนักงานทักทายผมอย่างสุภาพแต่ก็พยายามหลบสายตา เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้เหตุผลที่ไม่ธรรมดาของการมาที่นี่ ผมสูดลมหายใจลึก เตรียมใจว่าจะต้องรับความอบอุ่นกับร้านซูชิที่ดูน่ากลัวที่สุดในโลกนี้ไปอีกสักพัก
———————
สืบเรื่องราวเบื้องหลัง
หลังจากเดินสำรวจอยู่พักหนึ่ง ผมก็ได้เจอกับหนึ่งในผู้ช่วยเชฟ ชื่อไอโกะ เธอหน้าตาดูเคร่งขรึม แต่ก็ยินดีที่จะพูดคุยด้วย เธอพาผมไปยังมุมเงียบๆ ของร้าน ยืนกอดอกเหมือนจะอยากไปอยู่ที่ไหนสักแห่งมากกว่ามายืนตรงนี้
“เอ่อ…เกี่ยวกับเชฟเคนจิ” ผมเริ่มพูด พยายามทำเสียงให้ดูสบายๆ “เขาดูจะเป็นคนที่…จริงจังหน่อยหรือเปล่า?”
เธอถอนหายใจหนัก ๆ “จริงจัง? นั่นเบาไปหน่อยนะ เคนจิซังหลงใหลทุกสิ่งเกี่ยวกับการทำอาหาร ส่วนผสมทุกอย่าง ทุกจาน ต้องออกมาสมบูรณ์แบบ เขาปฏิบัติต่อการทำอาหารเหมือนการเดินทางทางจิตวิญญาณ”
“เดาได้เลยว่าเขาคงไม่ค่อยพอใจกับแนวคิดแบบ ‘โมเดิร์น’ ที่ทางร้านนำมาใช้กับสูตรอาหารดั้งเดิม” ผมพูดพลางโน้มตัวเข้าไปใกล้ ๆ
ไอโกะยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ใช่แล้ว เขาบอกว่าพวกเขากำลัง ‘ทำลายจิตวิญญาณของอาหาร’ ทำให้งานศิลป์ของเขากลายเป็น ‘ความว่างเปล่าที่ไร้รสชาติ’ หลังจากนั้นเขาก็หยุดพูดถึงมันไปเลย”
ผมเลิกคิ้วขึ้น “เขาเคยพูดถึงอะไรที่แปลก ๆ บ้างไหม? หรือทำอะไรที่อาจจะเพิ่ม ‘เครื่องปรุงพิเศษ’ เข้าไปในอาหารของเขา?”
ไอโกะหยุดคิดชั่วครู่ มองไปรอบ ๆ เหมือนกลัวว่าเคนจิยังคงซ่อนอยู่ในเงามืด “ไม่กี่คืนก่อนที่เขาจะ…หายตัวไป เขาทำอะไรบางอย่างสำหรับตัวเขาเอง ไม่มีใครเห็นว่ามันคืออะไร แต่กลิ่นของมัน…ติดอยู่ในครัวไปหลายวัน”
ผมบันทึกข้อมูลนี้ในใจ “กลิ่นติดทนสินะ? กลิ่นโชยุ? มิโซะ? หรือว่า…กลิ่นแก่นแท้แห่งห้วงลึก?”
ไอโกะไม่หัวเราะ แต่สีหน้าของเธอก็บอกพอแล้ว “คุณเดาไม่ผิดนักหรอก”
Sponsored Ads
———————
หลักฐานเหนือธรรมชาติ
ในคืนนั้น หลังจากร้านปิด ผมกลับมายังครัวอีกครั้ง ร้านเงียบสงัด และความเงียบนี้ทำให้บรรยากาศแปลก ๆ ยิ่งดูน่าขนลุก การเดินเข้าไปในร้านอาหารที่คึกคักและมีชีวิตชีวาเป็นเรื่องหนึ่ง แต่การได้เข้าไปในร้านอาหารที่ว่างเปล่าล่ะ? รู้สึกเหมือนเดินเข้าไปในฉากของภาพยนตร์สยองขวัญ พร้อมกับซูชิ
aPad นอนรอผมอยู่บนเคาน์เตอร์ ผมหยิบมันขึ้นมา เปิดหน้าจอขึ้นดู และเห็นข้อความที่ทำให้ผมขนลุกมากกว่าหนังสยองขวัญเสียอีก
「最後の味は虚無の真の味だ。」
[รสชาติสุดท้ายคือรสชาติของความว่างเปล่า]
ผมขมวดคิ้วพลางบ่นพึมพำ “ยอดเยี่ยมมาก เป็นสิ่งที่ฉันต้องการพอดี อาหารจานรองที่ทำให้รู้สึกหวาดกลัวต่อชีวิตพร้อมกับซูชิ”
ราวกับว่ามันตอบรับในทันที บรรยากาศรอบตัวเริ่มเย็นขึ้น หน้าจอบน aPad หรี่ลง และสัญลักษณ์ที่ผมเห็นรางๆ เมื่อคืนก่อนก็ดูคมชัดขึ้น มันดูเหมือนจะเต้นเป็นจังหวะ เหมือนกำลังจะมีชีวิต เชิญชวนให้ผมเข้าไปใกล้เพื่อมองให้ชัดเจน ผมถอยหลังออกมาแทน แต่ความอยากรู้ก็ทำให้ผมต้องโน้มตัวเข้าไปมองอีกครั้ง
ผมถอนหายใจ “เยี่ยมไปเลย ก่อนหน้านี้ก็มี aPhone ต้องสาป คราวนี้กลายเป็นร้านซูชิผีสิง อะไรจะเป็นรายต่อไป? ตู้คาราโอเกะต้องสาปเหรอ?”
แต่ aPad ไม่หัวเราะ หรือแม้แต่จะกะพริบข้อความที่ดูประชดประชันใส่ผมซึ่งจริง ๆ ผมคงจะชอบแบบนั้นมากกว่า แต่กลับเป็นข้อความที่เปลี่ยนไปในแบบที่น่าขนลุกยิ่งกว่าเดิม
「虚無は味を求める者すべてを飲み込む。それを味わった者だけが真実を知るだろう。」
[ความว่างเปล่าจะกลืนกินทุกค้นที่แสวงหารสชาติ เฉพาะผู้ที่ลิ้มลองเท่านั้นจึงจะรู้ความจริง]
ผมพึมพำเบาๆ พร้อมมองไปรอบๆ ครัว “ฟังนะ เชฟ ผมมาที่นี่เพื่อซ่อม ไม่ได้มาเข้าร่วมลัทธิการทำอาหารของคุณนะ”
Sponsored Ads
———————
กลิ่นอายที่ยังคงอยู่
ผมสลัดความหวาดกลัวที่เริ่มเกาะกุมหัวใจออกไป และเดินสำรวจครัวอย่างระมัดระวัง ไล่มองตามผนัง เตา และเคาน์เตอร์ อากาศที่นี่เย็นผิดปกติ เย็นกว่าที่ควรจะเป็น และมีกลิ่นจาง ๆ ที่ติดอยู่ในอากาศ กลิ่นบางอย่างที่แหลมคมและขมขื่น อยู่รอบ ๆ เตาที่ว่ากันว่าเชฟเคนจิได้ทำ “สูตรสุดท้าย” ของเขาไว้
ขณะที่ผมเดินสำรวจ ไฟในครัวกระพริบเป็นระยะ ๆ ฉายเงายาว ๆ ที่เคลื่อนไหวไปตามผนัง ผมยกมือขึ้นแตะพระสมเด็จที่ห้อยคอไว้ ปล่อยให้ความอบอุ่นจากมันเตือนใจผมว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวในที่แห่งนี้
แต่แล้วจากหางตาผมก็เห็นบางอย่าง เงาดำ ๆ อยู่ใกล้เตา มันยืนนิ่งและจ้องมอง ผมหันกลับไปอย่างรวดเร็ว กำพระสมเด็จไว้แน่น คาดหวังว่าจะเห็นร่างผีของเชฟเคนจิยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมมีดในมือ แต่เมื่อผมมองกลับไป เงานั้นหายไปแล้ว เหลือเพียงความเงียบเย็นยะเยือกและแปลกประหลาดเท่านั้น
“เอาล่ะ เชฟ” ผมพึมพำ สูดลมหายใจลึก ๆ เพื่อทำใจให้มั่น “ถ้าคุณอยากให้ผมช่วย ก็อย่ามาเดินเงียบ ๆ อย่างกับตัวประกอบหนังสยองขวัญสิ”
ผมหันกลับไปที่ aPad ที่ยังเปิดข้อความสุดท้ายค้างไว้อยู่ ตอนนั้นเองที่ผมเริ่มเข้าใจว่าคำว่า “รสชาติของความว่างเปล่า” นั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่คำเปรียบเปรย แต่มันเป็นของจริง เป็นพิธีกรรมที่เชฟเคนจิได้ทำเพื่อผูกมัดตัวเองไว้กับครัวนี้ และสัญลักษณ์นั้น มันคือการผูกพันธะ วิธีการที่จะทำให้วิญญาณของเขาติดอยู่กับร้านอาหารนี้ตลอดไป
ความจริงนี้ทำให้ผมสะอึก ความรู้สึกสงสารผสมกับความหนาวเหน็บที่คืบคลานเข้ามา เชฟเคนจิไม่ได้หายตัวไป เขาทำให้ตัวเองกลายเป็นส่วนหนึ่งของร้านนี้ ผูกวิญญาณของตัวเองเข้ากับงานศิลป์ของเขาในแบบที่เกินจะรับได้ แม้แต่สำหรับเชฟซูชิก็ตาม เขาหลอมรวมจิตวิญญาณของเขาไว้ในสูตรอาหาร เปลี่ยนมรดกของเขาให้กลายเป็นการหลอกหลอน
Sponsored Ads
———————
น่าตื่นเต้น
เงาดำที่รายล้อมอยู่รอบตัวผมเริ่มเคลื่อนไหว เปลี่ยนรูปร่างเป็นเงาจาง ๆ อยู่ใกล้เตา—ร่างมืดที่มีดวงตาว่างเปล่า กำลังถือมีดที่มองไม่เห็น และมันจ้องมองตรงมาที่ผม
“เอาล่ะ เชฟ” ผมพูดขึ้น รู้สึกกล้าขึ้นเมื่อสัมผัสถึงความอบอุ่นจากพระสมเด็จที่ห้อยคออยู่ “คุณหาวิธีที่จะทำให้ตัวเองอยู่ไปชั่วนิรันดร์ แต่ว่าทำไม? และ ‘ความว่างเปล่า’ ที่คุณอยากจะแบ่งปันคืออะไร?”
เงานั้นไม่ตอบ แต่ครัวกลับเต็มไปด้วยพลังบางอย่าง ราวกับทั้งสถานที่กำลังมีชีวิต มันเฝ้ามองผม รอคอยอยู่
ผมรู้ว่าผมกำลังยืนอยู่บนขอบของสิ่งที่มืดมนและอันตราย ไม่ว่าเชฟเคนจิจะพยายามสร้างอะไร แต่เขาก็ประสบความสำเร็จแล้ว เขาผูกพันตัวเองและคำสาปไว้กับครัวนี้ และถ้าผมต้องการจะทำลายมัน ผมต้องค้นหาว่ารสชาติแท้จริงที่เขาตามหามันคืออะไร
“ดีล่ะ” ผมบ่นกับตัวเอง “ดูเหมือนว่าของหวานคืนนี้จะเป็นรสชาติของความว่างเปล่าเสียแล้ว”
Sponsored Ads
