เมื่อกลับมาที่ร้านของผม ผมหยิบ aPad ที่ “ยืมมา” ซึ่งผมแอบใส่ลงในกระเป๋าออกมาตรวจสอบ จริง ๆ แล้ว ผมบอกกับซาโตะว่าผมกำลัง “ทดสอบ” เครื่องอยู่ ซึ่งก็ไม่ผิดจากความจริงนัก เพียงแต่ไม่ได้บอกว่า “ทดสอบ” ของผมหมายถึงการนั่งตรวจสอบจากโซฟาในร้าน พร้อมกับพระสมเด็จคุ้มครองใกล้ตัวและกาแฟดำหนึ่งแก้วอยู่ในมือ
Sponsored Ads
เมื่อเปิดเครื่องขึ้น หน้าจอปรากฏขึ้นเหมือนกำลังรอผมอยู่ ข้อความกลับมาอีกครั้ง ซึ่งดูน่ากลัวกว่าเดิม
「本質を味わってください。」
[ลิ้มรสแก่นแท้]
“โอ้ ให้ตายเถอะ” ผมบ่นพึมพำ พลางกลอกตา “กินกาแฟยังต้องเจอผีตามรังควานอีกเหรอ?”
หน้าจอดับลงเหมือนมันกำลังงอน แล้วทันใดนั้น ข้อความก็ปรากฏขึ้นใหม่ เหมือนกับว่ามันพยายามท้าทายผม
「味が待っています。味わってください…さもないと、盲目のままになります。」
[รสชาติกำลังรออยู่ ลิ้มรสมันซะ… หรือไม่ก็จงอยู่ในความมืดตลอดไป]
ผมขมวดคิ้ว รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นที่คุ้นเคยแล่นขึ้นตามสันหลัง นี่ไม่ใช่แค่ข้อความที่น่าขนลุก มันเหมือนเป็นการเรียกหาหรือการล่อลวง เพื่อดึงผมดำดิ่งลงสู่คำสาป เข้าไปในแก่นแท้ของสิ่งที่เชฟเคนจิสร้างขึ้นมา
Sponsored Ads
———————
การสืบสวนที่ลึกขึ้น
หลังจากที่พยายาม (และล้มเหลว) ในการชำระล้างแท็บเล็ตด้วยน้ำมนต์ สายสิญจน์ และบทสวดคุ้มครองต่าง ๆ ผมก็ยอมรับว่าตัวเองพ่ายแพ้ คำสาปนี้ไม่ได้เป็นแค่สัญลักษณ์แบบสุ่มสี่สุ่มห้า แต่มันหยั่งรากลึกลงไปเหมือนกับเถาวัลย์ดำมืดที่พันแน่นในอุปกรณ์ ทุกครั้งที่ผมพยายามจะตัดมัน หน้าจอจะเรืองแสงขึ้นเบา ๆ เหมือนวิญญาณกำลังเยาะเย้ยความพยายามของผม
ข้อความยังคงปรากฏขึ้น แต่ละครั้งยิ่งชัดเจนและตรงประเด็นมากขึ้น
「真実を味わうまで、真実は分からない。」
[เจ้าไม่อาจเห็นจนกว่าจะสัมผัสความจริง]
「最後の味は根にあります。」
[รสชาติสุดท้ายอยู่ที่ราก]
ผมรู้สึกได้ถึงความหลงใหลของเชฟผ่านทุกตัวอักษร ราวกับว่าวิญญาณของเขายังคงไล่ตามความสมบูรณ์แบบที่เป็นไปไม่ได้อยู่ และเขาก็พยายามดึงผมให้เข้าร่วมการค้นหานั้น
ผมถอนหายใจพูดกับตัวเอง “สงสัยจะต้องคิดค่า ‘แก้ไขวิญญาณดิจิทัล’ เพิ่มแล้วมั้ง”
หน้าจอกะพริบ และแวบหนึ่งผมคิดว่าผมเห็นภาพสะท้อน—ใบหน้าที่ซีดขาวและซูบซีด มีดวงตาว่างเปล่าและแววตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังจนน่าขนลุก เมื่อผมกระพริบตาและหน้าจอดับลง เหลือเพียงภาพสะท้อนของตัวผมเองที่ตกใจกับสิ่งที่เห็น
แล้วทันใดนั้น ใบหน้ากลับมาอีกครั้ง คราวนี้ชัดเจนขึ้น ภาพลาง ๆ ของเชฟเคนจิปรากฏบนหน้าจอ ปากของเขาขยับเบา ๆ พูดอะไรบางอย่าง ผมโน้มเข้าไปใกล้ พยายามฟังคำพูดของเขา และในที่สุดผมก็ได้ยินมัน
「それは根にあります…味がそれを明らかにするでしょう。」
[มันอยู่ที่ราก… รสชาตินั้นจะเปิดเผยมัน]
Sponsored Ads
———————
การเผชิญหน้ากับวิญญาณ
ขณะที่เขาพูด ความเย็นยะเยือกก็คืบคลานขึ้นมาที่แขนผม เริ่มจากตำแหน่งที่ผมจับ aPad และค่อย ๆ แผ่ขึ้นมาด้านบน เย็นยะเยือกเหมือนความลึกในมหาสมุทร มือผมชา และหน้าจอเปล่งแสงสว่างอ่อนๆ ที่เย็นเยียบทอดเงายาวไปทั่วห้อง
“เอาล่ะ เชฟ” ผมกระซิบ เสียงผมสั่นเล็กน้อย “คุณได้ความสนใจของผมแล้ว”
ใบหน้าของเคนจิยังคงอยู่บนหน้าจอ สีหน้าของเขาดูราวกับว่าเขาติดอยู่ในวังวนแห่งความเสียใจที่ไม่มีวันจบสิ้น ปากของเขาขยับอีกครั้ง พูดคำเดิมซ้ำไปซ้ำมา
「根源。本質。それを味わえ、さもなければ盲目のままだ。」
[ราก… แก่นแท้… สัมผัสมัน หรือจงอยู่ในความมืด]
ตอนนั้นเองที่ผมรู้ว่าผมไม่อาจเพิกเฉยต่อคำขอของเขาได้ สิ่งที่เรียกว่า “ราก” นั้นไม่ใช่เพียงแค่ส่วนหนึ่งของคำสาป แต่มันคือตัวคำสาปเอง มันเป็นรากฐานของมนตร์ดำที่เคนจิใช้ผูกตัวเองไว้ และจนกว่าผมจะหามันเจอ วิญญาณของเขาก็จะยังคงหลอกหลอนทุกมุมของร้านนั้น คอยกระซิบกับทุกคนที่เข้ามาใกล้
ผมสะบัดความเย็นยะเยือกออก สูดลมหายใจยาวที่ไม่รู้ตัวว่ากลั้นไว้ นี่ไม่ใช่แค่การชำระล้าง aPad หรือปลอบโยนวิญญาณที่ไม่สงบ เชฟเคนจิได้ทิ้งบางสิ่งไว้เบื้องหลัง ส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณและความหลงใหลของเขา ผูกพันกับตัวตนของครัวนั้น
และถ้าผมต้องการทำลายคำสาป ผมต้องค้นหาสิ่งที่เรียกว่า “ราก” นั้นและตัดมันจากต้นตอ
Sponsored Ads
———————
ขั้นต่อไป
ผมปิด aPad เก็บมันกลับใส่กระเป๋าและพยายามสลัดความรู้สึกอึดอัดที่ยังคงอยู่ ผมเคยรับมือกับผีมาก่อนก็จริง แต่จิตวิญญาณของเคนจิดูแตกต่างออกไป มีความสิ้นหวังในคำพูดของเขา ความปรารถนาที่ลึกเกินกว่าความพยาบาทหรือความไม่สงบ เหมือนกับว่าเขายังคงไล่ตามจานที่สมบูรณ์แบบ รสชาติสุดท้ายที่เขาพลาดไปในชีวิต
ผมถอนหายใจแล้วเอนหลัง คิดหาทางเลือกต่าง ๆ รู้สึกว่าคำตอบคงไม่ได้มาอย่างง่ายดาย เจ้า “ราก” นี้ไม่ใช่สิ่งที่ผมสามารถค้นหาในเสิร์ชเอนจินหรือเจอในตำราสูตรอาหารของร้าน มันลึกกว่านั้น เคนจิพูดถึงแก่นแท้ รสชาติของห้วงลึก
ผมหยิบสมุดโน้ตออกมา จดข้อความที่เคนจิทิ้งไว้ ค่อย ๆ ต่อคำใบ้เหล่านั้นเหมือนการแก้ปริศนาทางการทำอาหารจากขุมนรก ผมต้องค้นลึกลงไปกว่านี้ ไม่ใช่แค่สูตรอาหารของเขา แต่ต้องเข้าใจปรัชญาของเขาด้วย—ความหลงใหลในด้านมืดที่ทำให้เขาผูกจิตวิญญาณไว้กับร้านนี้
ผมหันไปมอง aPad คิดว่ามันอาจจะสว่างขึ้นพร้อมกับข้อความอีกข้อความหนึ่ง แต่หน้าจอยังคงมืดมิด ราวกับพอใจแล้วในตอนนี้ บางทีเชฟอาจจะตระหนักได้ว่าผมจริงจังกับคำแนะนำของเขา หรือบางทีเขาแค่รอให้ผมกัดเหยื่อที่เขาวางไว้
Sponsored Ads
———————
น่าตื่นเต้น
ขณะที่ผมปิดร้านในคืนนั้น ผมไม่สามารถสลัดความรู้สึกว่าเรื่องนี้เพิ่งจะเริ่มต้น เชฟเคนจิผูกตัวเองไว้กับสิ่งที่มากกว่าแค่อาหาร เขาทำสัญญากับรสชาติหนึ่ง “รสชาติของห้วงลึก” และในกระบวนการนั้น เขาได้ทิ้งรากไว้—รากที่ยังคงเต้นระรัวอยู่ด้วยความปรารถนา ความบ้าคลั่ง และการแสวงหาความสมบูรณ์แบบอย่างไม่มีวันจบของเขา
และตอนนี้ รากนั้นกำลังเรียกผม กระตุ้นให้ผมกลับไป ดำดิ่งลงไปในโลกของเขาเพื่อค้นหาความจริงของจานสุดท้ายที่เขาสร้างขึ้น
ผมล็อคประตู รู้สึกถึงน้ำหนักของคำพูดสุดท้ายของเขาที่ลอยอยู่ในอากาศ
“ราก…” ผมพึมพำกับตัวเอง พร้อมจับพระสมเด็จแน่นเพื่อให้ความมั่นใจ “ดูท่าผมคงต้องเตรียมกระเพาะให้พร้อมซะแล้ว”
