อากาศในร้านอัดแน่นไปด้วยพลัง ราวกับวินาทีก่อนพายุฝนจะโหมกระหน่ำ น้ำนั่งซบอยู่บนเก้าอี้ ศีรษะเอนไปด้านหลัง ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย ลมหายใจเธอแผ่วเบา ชีพจรอ่อนแรงอย่างน่ากลัว แหวนต้องคำสาปเปล่งแสงจาง ๆ บนนิ้วของเธอ พร้อมเสียงหึ่ง ๆ ที่ดังสอดคล้องกับการขึ้นลงของหน้าอกที่หายใจสั้น ๆ
Sponsored Ads
ธนายืนนิ่งอยู่ใกล้ ๆ กำสายสิญจน์ไว้แน่น ความมั่นใจที่เคยมีจางหาย เหลือเพียงความตื่นตระหนก “เอ่อ นาวิน? เธอดูไม่ดีเลยนะ”
ผมเมินคำพูดของเขา จดจ่ออยู่ที่น้ำ “น้ำ คุณได้ยินผมไหม?” ผมถามขณะโน้มตัวเข้าใกล้ น้ำเสียงหนักแน่นแต่สงบนิ่ง “อยู่กับเรานะ อย่ายอมแพ้”
เธอไม่ตอบ แสงจาง ๆ จากแหวนเริ่มสว่างขึ้น และผมสาบานได้ว่าผมรู้สึกถึงแรงดึงดูดจากพลังของมัน เหมือนเชือกที่ค่อยๆ รัดแน่นรอบห้อง ดึงทุกคนไปสู่บางสิ่งที่มืดมนและลึกลับเกินกว่าจะเข้าใจ
Sponsored Ads
———————
ทำลายความมืด
ผมหยิบถุงข้าวสารเสกจากชั้น พร้อมร่ายบทสวดเบา ๆ เมล็ดข้าวสารในมือเย็นและหนักอย่างน่าประหลาดราวกับพลังของมันกำลังต่อต้านพลังที่กดดันอยู่ในห้อง
“ธนา” ผมพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง “จับเธอไว้ให้มั่น นี่จะเลอะหน่อย”
“นายกำลังจะทำอะไร—” เขาหยุดพูดกลางคัน เมื่อผมโปรยข้าวสารลงบนแหวน ข้าวกระจายอยู่บนมือของน้ำ และในช่วงแรก ทุกอย่างก็ดูเงียบ
แต่แล้ว ห้องก็สะเทือนด้วยเสียงหึ่งต่ำ แสงจากแหวนกระพริบเหมือนจังหวะหัวใจที่สั่นคลอน ร่างของน้ำกระตุก ศีรษะเธอสะบัดไปด้านข้าง ราวกับเธอกำลังต่อสู้กับบางสิ่งในจิตใจของตัวเอง
มีดหมออยู่ในมือของผมแล้ว ใบมีดดำมันวาวสะท้อนแสงไฟในร้าน ผมค่อย ๆ วาดยันต์รอบแหวนด้วยความระมัดระวัง หลีกเลี่ยงไม่ให้โดนผิวหนัง ใบมีดสั่นไหวเล็กน้อย ตอบสนองต่อพลังของคำสาปขณะที่ผมพยายามทำลายการยึดเหนี่ยวของมัน
แหวนสั่นแรงขึ้น ขัดขืน น้ำเปิดปาก เปล่งเสียงกระซิบแผ่วเบาออกมา “ใกล้แล้ว… อีกนิดเดียว…”
“ไม่ใช่วันนี้” ผมพึมพำ กดใบมีดลงไปใกล้ขึ้น “วันนี้แกไม่มีวันได้ชนะหรอก!”
Sponsored Ads
———————
ห้วงลึกเปิดเผย
แสงรอบแหวนเริ่มอ่อนลง และในช่วงเวลาสั้น ๆ ร่างกายน้ำก็ผ่อนคลาย หายใจได้สม่ำเสมอขึ้น ศีรษะของเธอพับมาข้างหน้า ดวงตาเริ่มเปิดขึ้นอย่างช้า ๆ
แต่ก่อนที่ความโล่งใจจะเข้ามาแทนที่ แหวนกลับเปล่งแสงเจิดจ้าขึ้นอีกครั้ง และน้ำก็หายใจหอบถี่
“เกิดอะไรขึ้น?” ธนาตะโกน เสียงสั่น มือกำสายสิญจน์แน่นราวกับมันเป็นความหวังสุดท้าย
ผมไม่ตอบ แสงจากแหวนสว่างจ้า และข้าวสารเสกที่โปรยไว้รอบ ๆ เริ่มส่งเสียงดังฟู่ แสงนั้นเปลี่ยนไปช้า ๆ อย่างเย้ยหยัน เผยให้เห็นสัญลักษณ์ใหม่ที่สลักลึกลงไปในโครงสร้างของแหวน—สัญลักษณ์ที่ซับซ้อนและเชื่อมโยงกัน เต้นเป็นจังหวะที่ชั่วร้าย
นี่ไม่ใช่แค่คำสาป แต่มันคือเส้นทางที่นำไปสู่สิ่งเลวร้ายกว่านั้น
“ห้วงลึก” ผมกระซิบ ความตระหนักแล่นเข้าสู่หัวใจเหมือนหมัดที่หนักหน่วง “แหวนนี้ไม่ใช่แค่คำสาป แต่มันเป็นเชือกโยง มันพยายามจะดึงจิตสำนึกของเธอลงสู่ห้วงลึก”
น้ำเปล่งเสียงร้องแหลม มือของเธอไขว่คว้าบางสิ่งในอากาศราวกับกำลังพยายามจับอะไรที่ไม่มีอยู่ ชีพจรเธอเต้นกระตุก ผิวเย็นชื้น ราวกับว่าเธอจะสูญเสียตัวเองไปตลอดกาลหากเราไม่ตัดการเชื่อมต่อนี้ให้ทันเวลา
Sponsored Ads
———————
แผนอันสิ้นหวัง
“ธนา!” ผมตะโกนเรียกเสียงดัง ดึงเขาออกจากความตื่นตระหนก “จับเธอไว้ให้มั่น อย่าให้เธอล้ม”
“นายจะทำอะไร?” เขาถามเสียงสั่น ขณะจัดท่าตัวเองให้พยุงน้ำนั่งมั่นคง จับที่ไหล่ของเธอไว้แน่น
“ผมจะตัดการเชื่อมต่อนี้” ผมตอบ ขณะที่มือกำมีดหมอแน่น “แต่ถ้าสิ่งนี้ตอบโต้กลับมา มันจะรุนแรงแน่นอน เตรียมตัวให้พร้อม”
“พร้อมสำหรับอะไร?”
“อะไรก็ได้ทั้งนั้น” ผมพูดเสียงต่ำอย่างหนักแน่น
ผมโปรยข้าวสารเสกอีกกำหนึ่งลงบนแหวน แสงจากแหวนเริ่มจางลงเล็กน้อยเมื่อพลังบริสุทธิ์ของข้าวสารแผ่ซ่านออกไป มีดหมออยู่ในมือข้างหนึ่ง ขณะที่พระสมเด็จที่ห้อยอยู่บนคอเปล่งแสงอ่อน ๆ ผมเริ่มวาดยันต์รอบอักขระบนแหวนอย่างแม่นยำและตั้งใจ
แหวนเริ่มเต้นแรงขึ้น และดูเหมือนทั้งห้องกำลังหดตัวลง เสียงหึ่ง ๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆ คล้ายเสียงหัวใจเต้นดังก้องในหู เงามืดคืบคลานไปตามขอบของร้าน บิดเบี้ยวราวกับมีชีวิต
“อยู่กับเรานะ น้ำ” ผมพูดผ่านฟันที่กัดแน่น “เราจะไม่ยอมให้มันเอาตัวคุณไป”
Sponsored Ads
———————
น่าตื่นเต้น
ขณะที่ผมวาดวาดยันต์เส้นสุดท้ายเสร็จ แหวนก็ปล่อยเสียงกรีดร้องดังสนั่น น้ำกระตุกอย่างแรงจนร่างแอ่น แสงจากแหวนกะพริบวูบวาบ และในชั่วเสี้ยววินาที ผมมองเห็นบางสิ่งในแสงนั้น—ความว่างเปล่า อันลึกสุดและกระหาย เต็มไปด้วยเงาร่างที่เอื้อมมือมาหาผม
น้ำปล่อยเสียงหอบหนักครั้งสุดท้าย ดวงตาเธอกลับไปด้านหลังขณะที่แสงจากแหวนเริ่มจางลง ร้านกลับมาเงียบงันอีกครั้ง พลังอันกดดันในอากาศลดลงเพียงพอให้ผมหายใจเข้าได้ลึก ๆ
แต่เมื่อผมมองดูใกล้ ๆ สัญลักษณ์บนแหวนยังคงปรากฏราง ๆ และเต้นเป็นจังหวะอ่อน ๆ การเชื่อมต่อนั้นยังไม่ได้ถูกตัดขาด มันเพียงถูกทำให้หยุดชะงัก
และห้วงลึกยังคงรออยู่
“ธนา” ผมพูด เสียงต่ำและเต็มไปด้วยความเร่งด่วน “เรามีปัญหาใหญ่”
เขามองมาที่ผมด้วยดวงตากลมโต “ใหญ่กว่านี้อีกเหรอ?”
ผมพยักหน้าอย่างหนักแน่น มือกำมีดหมอแน่นขึ้น “นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของน้ำอีกแล้ว ห้วงลึกไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ และเรากำลังจะหมดเวลาแล้ว”
