ความตึงเครียดในร้านนั้นเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ ทุกวินาทีที่ผ่านไปถูกเน้นด้วยลมหายใจสั้น ๆ ของน้ำและเสียงหึ่งเบา ๆ จากแหวนต้องคำสาป พลังงานที่กดดันเกาะติดอยู่ในอากาศราวกับหมอก แม้แต่คำพูดแซวตามปกติของธนาก็ลดเหลือเพียงเสียงพึมพำด้วยความกังวลขณะที่เขาเดินไปมาพร้อมกับจับสายสิญจน์เหมือนเชือกชูชีพ
Sponsored Ads
โทรศัพท์ของผมสั่นอยู่บนเคาน์เตอร์ และเสียงของผู้บัญชาการหลินก็ดังขึ้นทันทีที่ผมกดรับสาย “เราตัดการเชื่อมต่อเซิร์ฟเวอร์แล้ว” เธอพูดอย่างกระชับ “สัญญาณที่ป้อนพลังงานให้แหวนนั้นถูกปิดไปแล้ว แต่—”
ผมได้ยินคำว่า “แต่” ลอยมาอยู่แล้ว “เดาได้เลย” ผมพูดตัดบท “แหวนนั่นไม่แคร์”
“ถูกต้อง” หลินตอบ น้ำเสียงเย็นชา “แหล่งพลังงานอาจไม่ได้ขึ้นกับเซิร์ฟเวอร์ อาจเกี่ยวข้องกับพิธีกรรมของวงจรสีชาด คุณต้องปิดมันที่ฝั่งคุณ เร็วที่สุด”
“เข้าใจแล้ว” ผมตอบก่อนจะวางสาย ขณะที่ผมหันกลับไปที่โต๊ะทำงาน น้ำส่งเสียงครางเบา ๆ หัวของเธอกระตุกเล็กน้อยขณะที่แสงจากแหวนสว่างขึ้น
“ให้เดานะ” ธนาพูดด้วยเสียงตึงเครียด “เราต้องจัดการเอง?”
“เหมือนทุกครั้ง” ผมบ่น ขณะหยิบผ้ายันต์จากชั้นใกล้ ๆ ลวดลายที่จารึกไว้อย่างซับซ้อนบนผ้าส่องแสงอ่อน ๆ ขณะที่ผมคลี่มันออก ยันต์ปกป้องที่ถักทอลงในผ้าจับแสงสลัวอย่างงดงาม จากนั้นผมถอดพระสมเด็จจากคอออกมา ความอบอุ่นที่คุ้นเคยทำให้ผมรู้สึกมั่นคงขึ้น
Sponsored Ads
———————
เริ่มพิธีกรรม
ผมวางผ้ายันต์ลงบนโต๊ะทำงาน พร้อมส่งสัญญาณให้ธนาช่วยประคองน้ำให้นิ่งที่สุด ร่างกายของน้ำกระตุกเล็กน้อยโดยไม่ตั้งใจ ลมหายใจสะดุดทุกครั้งที่แหวนคำสาปบนมือของเธอเต้นเป็นจังหวะ ผ้ายันต์เปล่งแสงอ่อน ๆ ทันทีที่ผมกางมันออก สัญลักษณ์ที่จารึกซับซ้อนบนยันต์เริ่มสั่นสะเทือน ตอบโต้พลังงานมืดที่แผ่ออกมาจากแหวน
“เราต้องถอดแหวนออกจากนิ้วเธอ” ผมพูดด้วยเสียงหนักแน่น “แต่เราต้องกักพลังมันไว้ก่อน”
ธนาพยักหน้า แม้ใบหน้าจะซีดเผือด “แต่อย่าให้ฉันจับมันนะ ฉันเจอของคำสาปมาเยอะเกินพอแล้ว”
ผมย่อตัวลงข้าง ๆ น้ำ มือของเธอกระตุกไม่หยุด แสงจากแหวนเต้นเป็นจังหวะเหมือนหัวใจ เสียงหึ่ง ๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆ จนรู้สึกได้ถึงการสั่นสะเทือนในห้อง ผมถอดพระสมเด็จนำไปคล้องไว้ที่คอของน้ำ ปล่อยให้แสงสีทองอันอบอุ่นของพระสมเด็จแผ่ความสงบลงไปที่ร่างที่สั่นไหวของเธอ ความตึงเครียดบางส่วนที่ไหล่เธอผ่อนคลายลง แม้ว่าแหวนจะยังไม่คลายออกก็ตาม
“นี่น่าจะทำให้เธอสงบลง” ผมพูดกับตัวเอง ขณะปรับพระสมเด็จให้พอดี แล้วลุกขึ้นยืน
Sponsored Ads
———————
เตรียมถอดแหวน
ผมสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หยิบมีดหมอออกจากปลอก ด้ามมีดที่ดำสนิทหนักอยู่ในมือผม มันร้อนเบา ๆ เหมือนจะตอบสนองต่อพลังคำสาปใกล้ตัว น้ำเอนหัวไปด้านหลัง ลมหายใจขาดช่วง ผมรู้ว่าเราไม่มีเวลามากนัก
ผมจับข้อมือเธอไว้เบา ๆ แต่มั่นคง “น้ำ ฟังฉันนะ ฉันกำลังจะถอดแหวนออก แต่เธอต้องสู้กับมัน ห้ามปล่อยให้มันดึงเธอลงไป”
ดวงตาของเธอเปิดขึ้นเล็กน้อย เปลือกตาฉาบด้วยแสงมัว ๆ ไม่เป็นธรรมชาติ “พวกเขากำลังรอ” เธอพึมพำ เสียงสั่นเครือ “ในความมืด…พวกเขากำลังรอฉัน”
“พวกมันไม่มีวันได้เธอไป” ผมพูดหนักแน่น “ไม่ใช่ตอนที่ผมอยู่”
Sponsored Ads
———————
ถอดแหวน
ขณะที่ธนาประคองน้ำให้มั่น ผมวางคมของมีดหมอลงที่ฐานของแหวน เพียงพอที่จะสัมผัสโลหะต้องคำสาปโดยไม่สัมผัสผิวของเธอ สัญลักษณ์บนแหวนสว่างขึ้นตอบโต้เหมือนจะรู้ว่าผมกำลังจะทำอะไร
“ระวังหน่อย” ธนาพูดด้วยเสียงตึงเครียด “ไอ้นี่ดูเหมือนจะกัดได้เลยนะ”
ผมไม่สนใจคำพูดของเขา และเริ่มลากคมมีดไปตามขอบแหวน พลางพึมพำบทสวดที่ย่าน้อยเคยสอนผม บทสวดโบราณเหล่านั้นให้ความรู้สึกมั่นคง เหมือนเป็นจังหวะที่ตัดผ่านพลังงานมืดในห้อง สัญลักษณ์บนผ้ายันต์กระพริบแสง แข็งแกร่งขึ้นเพื่อกักพลังคำสาปของแหวน
แหวนต่อต้าน แสงของมันสว่างขึ้น น้ำกระตุกอย่างแรง หัวเธอหันไปด้านข้าง พร้อมเสียงครางต่ำ ๆ ที่ฟังดูไม่เหมือนเสียงของเธอ “ปล่อยวาง” เธอพูด เสียงซ้อนที่ฟังดูเหมือนมาจากใครบางคน “ปล่อยวาง แล้วทุกอย่างจะจบลง”
“ไม่มีทาง” ผมพึมพำ กดคมมีดลงแน่นขึ้น มีดหมอเปล่งพลังงานสีจาง ๆ แสงบนใบมีดเริ่มสว่างขึ้น ขณะที่มันเริ่มตัดการเชื่อมโยงระหว่างน้ำกับแหวน ผมบิดปลายมีดอย่างแรว โลหะต้องคำสาปคลายออกเล็กน้อย จนผมสามารถดึงมันออกมาได้
ทันทีที่แหวนหลุดออกจากนิ้วของน้ำ เธอหอบหายใจแรงก่อนจะทรุดตัวลงบนเก้าอี้ แสงจากแหวนสว่างวาบอย่างรุนแรง ผมรีบโยนมันลงบนผ้ายันต์ ผ้ายันต์ดูดซับพลังงานจากแหวน สัญลักษณ์บนผ้าเปล่งแสงสว่างขึ้น ขณะที่เสียงหึ่งจากแหวนค่อย ๆ เบาลง พลังงานถูกกักขังอย่างมั่นคงในที่สุด
Sponsored Ads
———————
หลังถอดแหวน
ลมหายใจของน้ำเริ่มคงที่ แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวและดูอ่อนล้า ธนาปล่อยมือจากไหล่ของเธอ พร้อมถอยหลังออกมาเหมือนเพิ่งจับสายไฟที่มีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน “เธอจะโอเคไหม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เจือความกังวล
“เธอจะดีขึ้น” ผมตอบพลางปรับพระสมเด็จที่คล้องคอเธอให้มั่นใจว่าพลังปกป้องยังคงอยู่ใกล้ตัว “แต่ไอ้นี่”—ผมชี้ไปที่แหวนที่ตอนนี้เปล่งแสงอ่อน ๆ บนผ้ายันต์—“ยังไม่จบง่ายๆ”
ตอนนี้ห้องเงียบลงเล็กน้อย แต่ความตึงเครียดยังคงปกคลุมอยู่ แหวนต้องคำสาปไม่ได้อยู่บนตัวน้ำอีกต่อไปแล้ว แต่พลังชั่วร้ายที่มันส่งออกมายังคงเต้นเป็นจังหวะ เป็นเครื่องเตือนว่าเงื่อนไขที่เชื่อมต่อกับ “ห้วงลึก” ยังไม่ได้ถูกตัดขาดอย่างสมบูรณ์
ในขณะที่ผมเตรียมขั้นตอนต่อไป น้ำขยับตัวเล็กน้อย ก่อนพูดด้วยเสียงที่อ่อนแอแต่ชัดเจน “ขอบคุณค่ะ” ดวงตาเธอค่อยๆ ลืมขึ้น “ฉัน… ฉันคิดว่าฉันจะหายไปแล้ว”
“ไม่ใช่ในเวลานี้” ผมตอบพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ “ตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว แต่เรายังมีงานต้องทำ”
ผมหันกลับไปที่โต๊ะทำงาน จ้องมองแหวนคำสาปที่ยังคงเปล่งแสงอยู่ สัญลักษณ์บนมันขยับไหวเหมือนมีชีวิต อะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับแหวนนี้ คงไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ —และผมเองก็ไม่มีทางถอยเหมือนกัน
———————
ธนากับการช่วยเหลือโดยไม่ตั้งใจ
ธนายืนลังเลอยู่ข้างหลังผม เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่แน่ใจว่าจะช่วยอย่างไรโดยไม่ทำให้แย่ลงกว่าเดิม ในที่สุดเขาก็ค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ มองดูแหวนที่เปล่งแสง
“บางทีถ้าฉันลอง—” เขาเริ่มพูด ก่อนที่นิ้วของเขาจะเผลอแตะแหวน
“ธนา อย่าแตะ—” ผมพูดไม่ทันจบ แสงจากแหวนก็สว่างวาบ
เสียงสดใสร่าเริงจากแหวนดังขึ้นก้องห้อง
[ถึงเวลาออกกำลังกายแล้ว!]
ผมจ้องหน้าเขาอย่างเหนื่อยใจ “จริงเหรอ?”
ธนายกมือขึ้นอย่างป้องกันตัว “ฉันก็แค่พยายามช่วย!”
“งั้นอย่าช่วยอีก” ผมตอบพลางหันกลับไปที่แหวน “ไม่งั้นนายอาจจะได้ไปร่วมห้องกับน้ำในห้วงลึกก็ได้”
Sponsored Ads
———————
พลังงานปะทะกัน
ผ้ายันต์เริ่มเปล่งแสงสว่างขึ้น สัญลักษณ์บนผ้าเรืองรองตอบสนองต่อบทสวดของผม แสงจากแหวนเริ่มลดลงเล็กน้อย พลังงานที่มันส่งออกมาเริ่มอ่อนลง แต่ในจังหวะที่ผมเริ่มรู้สึกว่ากำลังคืบหน้า น้ำก็ส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ร่างเธอกระตุกอย่างแรงเหมือนถูกบางสิ่งจับตัวไว้
“น้ำ!” ธนาตะโกน วิ่งเข้ามาช่วยประคองตัวเธอ
ผมขยับเข้าไปใกล้ “น้ำ สู้กับมันไว้นะ อย่าปล่อยให้มันดึงเธอไป!”
ดวงตาของน้ำลืมขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ใช่ดวงตาของเธออีกต่อไปแล้ว นัยน์ตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท สะท้อนความลึกที่ดูไม่สิ้นสุดดูเหมือนว่าจะดึงแสงทั้งหมดในห้องออกไป
เมื่อเธอพูด เสียงของเธอต่ำและแปลกไป คล้ายกับมีบางสิ่งที่ไม่ใช่เธอซ้อนอยู่ในเสียงนั้น
[เจ้าหยุดการมาไม่ได้]
คำพูดนั้นลอยอยู่ในอากาศ เย็นยะเยือกและเต็มไปด้วยความแน่วแน่
———————
น่าตื่นเต้น
แสงจากแหวนสว่างขึ้นอีกครั้ง ส่องแสงจนล้นออกมาจากขอบผ้ายันต์เหมือนมันพยายามหนี ร่างของน้ำสั่นเทิ้ม ลมหายใจของเธอสั้นและแผ่วเบา พลังงานจากแหวนเต้นเป็นจังหวะเดียวกับการเต้นของหัวใจเธอ
“ธนา” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบคม “จับตัวเธอไว้ให้มั่น อย่าให้เธอล้มลง”
เขาพยักหน้า กดไหล่ของน้ำให้มั่นคง ขณะที่ผมเตรียมเข้าสู่ขั้นตอนต่อไป สัญลักษณ์บนแหวนเริ่มเปลี่ยนไป เผยชั้นลึกของสัญลักษณ์ที่บิดเบี้ยวเหมือนสิ่งมีชีวิต
[เจ้าหยุดการมาไม่ได้]
น้ำพูดซ้ำ เสียงดังขึ้น ห้องเริ่มสั่นไหวด้วยน้ำหนักของคำพูดนั้น
ในขณะที่แสงจากพระสมเด็จส่องสว่างต้านพลังงานมืด ผมกระชับมือที่จับมีดหมอแน่นขึ้น “เดี๋ยวได้รู้กัน” ผมพึมพำ เตรียมตัวรับมือกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไป
