นิตยสารวางอยู่บนโต๊ะตั้งแต่ก่อนเธอเดินเข้ามา ไม่มีใครบอกว่าใครเป็นคนวางไว้ แต่มันเปิดค้างอยู่ทั้งสองเล่ม มีปากกาไฮไลต์สีชมพูสะท้อนแสงขีดทิ้งไว้เต็ม คำว่า “เจ้าหญิง” อยู่บนปกทั้งคู่
Sponsored Ads
ไอรีนั่งลงช้า ๆ ไม่แสดงอารมณ์ ไม่กลัว แค่เงียบ แบบที่คนรอฟังคำตัดสินมักจะเงียบ
เธออ่านเล่มแรกโดยไม่แตะต้องมัน
👑 เจ้าหญิง…หรือเสียงสะท้อนในกระจก? โดย ดีดี้ ขันธะปัทมา
“ถ้าคุณเป็นเจ้าหญิงคนต่อไป แล้วอีกคนเป็นใคร?”
ประโยคนั้นเหมือนตบหน้าเบา ๆ ด้วยผ้าไหมเย็บอย่างดี
บทความแต่งตัวด้วยคำชม แต่ทุกประโยคซ่อนมีดเล็ก ๆ ไว้ มันยกย่องเพลงก่อนหน้า “เจ้าหญิงคนต่อไป” ว่ากล้าหาญ มีเอกลักษณ์ เล่าเรื่องจบในตัวเอง
แล้วก็เปรียบเทียบเพลงของเธอว่า เป็นแค่เสียงสะท้อน เป็นการเลียนแบบที่มาในจังหวะเหมาะเจาะ
“มากเกินกว่าจะเรียกว่า ‘แค่คล้าย’”
“เดินตามเงา มากกว่ายืนในแสงของตัวเอง”
ไอรีกระพริบตาช้า ๆ หนึ่งครั้ง เธอไม่แปลกใจ เธอซ้อมช่วงเวลาแบบนี้ไว้ในหัวมาหลายสัปดาห์แล้ว เธอพลิกหน้ากระดาษด้วยปลายนิ้วสองนิ้ว ระวังไม่ให้หมึกเปื้อนมือ
🎼 เสียงที่คล้ายกันเกินไป: เมื่อ ‘เจ้าหญิง’ อาจไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว โดย กาญจนา แสงอินทร
บทความนี้แรงกว่า แต่มีโทนวิชาการ เหมือนถูกแทงด้วยวิทยานิพนธ์
“เพลงใหม่พูดเยอะ แต่บางคนเริ่มถามว่า ‘พูดเพราะอยากพูด หรือพูดเพราะอยากแซง?’”
บทความเปรียบเทียบแบบเป็นระบบ
– ปฏิเสธเทพนิยายเหมือนกัน
– เส้นเรื่อง “ฉันอยู่ได้คนเดียว” เหมือนกัน
– โครงเรื่องหญิงแกร่งเท่ากัน
สิ่งที่เจ็บกว่าคือ มันพยายาม “ทำให้สมดุล” จนดูพยายามมากไป
“เราจะไม่ตัดสินว่าเพลงใด ‘ดีกว่า’ แต่เพลงใหม่… คล้ายกับเพลงก่อนหน้าในระดับที่ไม่ควรมองข้าม”
คำแปลคือ: “เราไม่บอกว่าเธอลอก… แต่ก็ใช่”
เธอเอนหลังเล็กน้อย แสงแดดจากหน้าต่างสตูดิโอสาดลงบนพื้นไม้ ฝุ่นลอยเอื่อย ๆ เหมือนไม่รู้จะไปไหน… เหมือนเสียงของเธอที่เคยหลุดออกจากไมค์แล้วไม่มีใครฟัง
ไอรีไม่ได้รู้สึกโกรธ ยังไม่ใช่ตอนนี้
แค่อาการชาแปลก ๆ เหมือนมีใครเขียนชีวประวัติของเธอ แล้วเขียนผิด… ทุกรายละเอียดอย่างละนิดอย่างละน้อย
เธอพึมพำเบา ๆ ไม่ใช่กับใคร แต่กับตัวเอง
“ฉันไม่ได้ยืนอยู่บนหอคอยของใครเลย”
เธอล้วงปากกาออกมาจากกระเป๋า ขีดเขียนลงบนขอบหน้ากระดาษของ สังคีตศิลป์รายเดือน
“ไม่ใช่เสียงใหม่ แค่เสียงที่ไม่เคยมีใครฟังให้จบ”
เธอไม่ได้ตั้งใจจะวางนิตยสารเล่มนั้นไว้บนโต๊ะ แต่เธอก็ทำ
Sponsored Ads
———————
หญิงสาวที่เขียนทิ้งไว้
คุณโอไม่ได้มองออกไปนอกหน้าต่าง
เขาแค่ยืนหันหน้าไปทางนั้น เหมือนหลังคาสังกะสีสนิมเขรอะกับสายไฟพันกันในตรอกหลังตึก จะให้คำอธิบายอะไรกับวันนี้ได้
ประตูไม้ด้านหลังส่งเสียงเอี๊ยดหนึ่งที
ไอรีเดินเข้ามาโดยไม่มีพิธีรีตอง ไม่มีคำขอโทษ ไม่มีรอยยิ้ม มีแต่ความเงียบแบบคนที่ถูกตัดสิน โดยคนที่ไม่เคยพบหน้า
“อ่านแล้วสินะ” คุณโอพูด
ไอรีพยักหน้า
“อยากตอบกลับไหม” คุณโอถามพลางหันมาเล็กน้อย
“ไม่จำเป็น” ไอรีตอบเรียบ ๆ
“ไม่มีใครเชื่อว่ามันมาจากฉันอยู่ดี”
คุณโอไม่ได้โต้แย้ง เขาไม่ใช่คนชอบตะโกนแข่งกับเสียงเพลง
เขาดินไปที่โต๊ะเล็กใกล้ตู้เย็น หยิบกระดาษพับใบหนึ่งขึ้นมา มุมกระดาษนิ่มแล้ว มีรอยพับหลายชั้น ด้านหลังติดสติกเกอร์กระต่ายสีซีดจาง
“มีคนตอบแทนเธอไปแล้ว”
เขายื่นมันให้
ไอรีรับมา ค่อย ๆ คลี่อ่าน
“ถึงพี่ไอรี หนูชื่อแอน อายุ 11 อยู่โคราชค่ะ ฟังเพลง ‘เจ้าหญิง’ แล้วหนูร้องตามได้ตั้งแต่ครั้งแรก มันไม่ใช่เพลงที่ไพเราะที่สุด แต่มันทำให้หนูรู้ว่าการไม่รอใคร… มันไม่ได้ผิด หนูเคยคิดว่าผู้หญิงต้องน่ารัก ต้องยิ้ม แต่หนูไม่ชอบยิ้มใส่คนที่หนูไม่ชอบ
ขอบคุณค่ะ
จาก เจ้าหญิงที่ยังไม่มีหอคอย”
ไอรีอ่านจบรอบหนึ่ง จาดนั้นก็อ่านอีกรอบ ช้ากว่าเดิม
ไม่มีใครพูดอะไรนานเกือบนาที
ที่ด้านนอกมีรถส่งของ วิ่งผ่านหลุมถนนเสียงดังโครม ที่ไหนสักแห่งในตึก มีเสียงคีย์บอร์ดที่แป้นเหยียบติดค้างอยู่
“ฉันว่าฉันคงต้องเริ่มเขียนบ้างแล้วล่ะ” ไอรีพูดเบา ๆ
คุณโอไม่ได้ยิ้มแบบให้กำลังใจ แต่ยิ้มแบบ “รับรู้” เขาไม่ได้เร่ง ไม่บอกให้เธอสู้ ไม่บอกให้เธอเงียบ แค่รอ อย่างคนที่พร้อมจะฟัง ถ้าเธอเลือกจะพูด
“เริ่มจากประโยคนั้นเลย” เขาชี้ไปที่กระดาษ
ไอรีเปิดสมุดบันทึก พลิกไปหน้าว่าง เขียนสามคำด้วยลายมือกลม ๆ เงียบ ๆ
“ไม่รอใคร”
จากนั้นเธอปิดสมุด เบา ๆ
ไม่ใช่เพื่อเน้น แต่เพื่อเก็บบางอย่างไว้ให้ปลอดภัย
Sponsored Ads
———————
เจ้าหญิงเมทาดาต้า (metadata)
Good Time, Bangkok FM 94.9 โดย ดีเจโจ้
“มาเล่นเกมสนุก ๆ กัน: ลองฟัง ‘เจ้าหญิง’ แล้วเปิด ‘เจ้าหญิงคนต่อไป’ ต่อเลย ถ้าไม่ได้ยินอะไรซ้อนกันเลย แสดงว่าคุณมีความภักดีเหมือนเด็กฝึกงานในค่ายเพลงแล้วล่ะ”
Pantip.rb51 ห้องเฉลิมไทย กระทู้: ‘เจ้าหญิง’ = เสียงจริง หรือแค่ mood board ดีไซน์ดี?
ผู้ใช้ “shadewalker”: “ค่ายพึ่งใจฯ โปรโมตเพลงนี้ว่าไม่อ้อน ไม่แต่งตัว แต่เสื้อผ้า ไอรี ดูเหมือนหลุดจากเวิร์กช็อปศิลปะสตรีนิยมปี 43”
ผู้ใช้ “honeyunderwire”: “มัน fake แบบแนบเนียนอะ คือพยายามทำให้ดูไม่พยายาม”
ผู้ใช้ “alt_tab_down”: “อ้าว แล้วไม่บอกด้วยเหรอว่าใครแต่ง? ดูแล้วเหมือนคนแต่งเขาแค่ remix เพลงเก่า แต่แถว่าเป็น narrative ใหม่ Writer หรือ Weaker กันแน่?”
ผู้ใช้ “canaryinpopmine”: “เขาอาจอยากให้ดูเหมือนไอรี แต่งเอง หรือกลัวว่าถ้าคนรู้ว่าแต่งโดยชายวัยกลางที่เคยขายขนมในมินิมาร์ทจะหมดฟีล?”
คอลัมน์ “เสียงอีกฟาก” โดย กนกวรรณ สุริยาภิวัฒน์
“เพลงที่บอกว่า ‘ไม่รอใคร’ ใช้ชื่อเดียวกับอีกเพลงที่พูดเรื่องเดียวกัน แล้ววางขายหลังจากนั้นหนึ่งเดือน”
“ธนากร สิริพงษ์ชัย ชายผู้ที่เคยถูกพูดถึงเพราะ ‘เสียงที่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นของใคร’ วันนี้กลับมาอีกครั้งในเพลงที่เงียบกว่าเดิม แต่ก็ยังหลบสายตาเช่นเคย กล้าพอจะเขียน แต่ไม่กล้าพูด นี่คือจุดอ่อนของอินดี้ยุคใหม่ที่ยังอยากได้ทั้งสองทาง”
“แล้ว Iree ล่ะ? เธอกล้าหรือแค่จำบทมาได้แม่น?”
รายการ “สายตรงซาวด์ไซด์” ทาง ช่อง 8
พิธีกรชาย: “เพลง ‘เจ้าหญิง’ ไม่ได้เล่าเรื่องใหม่ มันแค่พูดด้วยโทนใหม่ แล้วแปะป้ายว่าเป็นของตัวเอง”
พิธีกรหญิง: “แล้วก็ทำเหมือนไม่มีคนแต่ง ทั้งที่ metadata ใส่ชื่อไว้ตั้งแต่แรก แล้วไม่พูดให้ตรง ๆ เพราะอะไร? หรือคิดว่า metadata คือที่ซ่อนลิขสิทธิ์?”
พิธีกรชาย:“คนแต่งก็ไม่ได้ปิดชื่อ แต่ก็ไม่เคยออกมาพูด อาจรู้ว่า ถ้าออกมาเมื่อไหร่ คำถามต่อไปคือ ‘แล้วคุณเข้าใจสิ่งที่เขียนไหม?’”
SoundStationX.rb51 เว็บบอร์ด Indie Watch
ผู้ใช้ “netneutralitynow”: “เธอร้องเหมือนคนถือทีสิส ไม่ใช่เรื่องเล่า”
ผู้ใช้ “fourthwallbreak”: “แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าเพลงนี้มาจากเธอ? หรือแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่อยากเขียนให้ดูเป็นผู้หญิง แล้วหาคนมาร้องให้มันดู ‘จริง’?”
ผู้ใช้ “404feminism”: “ถ้าไอรีไม่พูด และคนแต่งก็ไม่พูด เราก็เหลือแต่เพลงที่เงียบ เพราะไม่มีใครกล้ารับผิดชอบเสียงที่มันดัง”
พวกเขาไม่ได้เกลียดเพลงนั้น พวกเขาเกลียด “การจัดวาง” ที่พยายามทำให้มันดูไม่ได้จัด เกลียดคนที่ประกาศว่าแต่งเองแต่ซ่อนชื่อไว้ในตัวพิมพ์เล็ก เกลียดที่ความขบถพร้อมกับการแถลงข่าว
แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่มีใครหยุดฟังได้จริง ๆ บางคนกลับฟังซ้ำ เพื่อเช็กว่าตัวเองไม่คิดไปเอง
ในห้องเงียบแห่งหนึ่งอีกฟากของเมือง กรณ์นั่งนิ่งมาก เมืองกำลังพูดอยู่
เขาไม่แน่ใจด้วยซ้ำ ว่ามันต้องการคำตอบอะไรอีกหรือเปล่า
Sponsored Ads
———————
ห้องประชุมที่ไม่มีเธอ
เธอไม่ได้รับเชิญ
ข้อนั้นชัดเจน จากสายตาของพวกเขาที่ไม่แม้แต่จะมองเธอขณะเดินเข้าไป ประตูกระจกปิดลงอย่างสุภาพ ไม่ถึงกับกระแทก แต่แน่นพอจะรู้ว่าตั้งใจ
ไอรียืนอยู่ตรงตู้กดน้ำอัตโนมัติ มือแตะตู้เครื่องดื่มที่ยังไม่ได้หยอดเหรียญ
เธอมองทะลุครึ่งล่างของห้องประชุมที่ฝ้ามัวได้ พอจะมองเห็นรองเท้าได้ชัดเจน
มีรองเท้าสามคู่สีดำ มีคู่หนึ่งสีขาว ซึ่งต้องเป็นของคุณโอ
เสียงพูดไม่ดังนัก แต่กำแพงก็ไม่ได้กันเสียง
“…หลายแพลตฟอร์มเริ่มถอดเพลงออกจากรอบวันหยุดแล้ว,” เสียงหนึ่งพูด ไม่ใช่เสียงโกรธ แค่เหนื่อย
อีกเสียงหนึ่ง: “เราเข้าใจว่าเพลงนี้กล้า แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องความกล้าแล้ว มันเป็นเรื่องแนวทาง”
เสียงคุณโอ: ต่ำ ชัดถ้อยชัดคำ “เราจะไม่ถอดเพลงเพราะเสียงซุบซิบ”
เสียงเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้น
“นี่ไม่ใช่เรื่องซุบซิบ นี่คือกลยุทธ์สื่อ คนเริ่มพูดกันแล้วว่าลอก คุณจะขับไล่ปราสาทที่สร้างก่อนให้ดู ‘จริง’ กว่าได้ยังไง?”
อีกคนหนึ่ง: “เราให้พื้นที่เธอมากไป ตอนนี้พื้นที่นั่นกำลังสะท้อนกลับ”
ไอรีไม่ขยับ เธอหยอดเหรียญ เสียงเครื่องจักรครางเบา ๆ ก่อนจะปล่อยกระป๋องเครื่องดื่มออกมา
ข้างใน มีคนพูดชื่อเธออีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงแบบองค์กรที่ยืดคำเพื่อให้ดูนุ่ม
“ไอรีมีพรสวรรค์นะครับ อันนี้ไม่มีใครเถียง”
เขาเว้นวรรค
“แต่พรสวรรค์ ไม่ได้ลบความเสี่ยงในการเล่าเรื่อง”
เธอฟังคำว่า “ความเสี่ยง” แล้วนึกถึงจดหมายของแอน เสียงของเด็กสิบเอ็ดขวบ…ที่ไม่เคยถูกเชิญเข้าห้องประชุมแบบนี้
ตอนนั้นเองที่เสียงคุณโอเปลี่ยน
“ถ้าพวกคุณคิดว่าการถอนการสนับสนุนตอนนี้ จะปกป้องค่ายได้ ก็เชิญเลย ตัดสินใจกันให้เรียบร้อยแล้วนี่”
เสียงกระดาษ เสียงแก้ว ไม่มีใครเดินมาเปิดประตู
ไอรีถอยออกมาหนึ่งก้าว
เธอไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้กำหมัด ไม่ได้ทำอะไรกับกระป๋องกาแฟ แค่จิบมัน กาแฟยังอุ่น หวานเกินไป
และหลังประตูบานนั้น คนพวกนั้นกำลังตัดสินว่า เสียงของเธอ… ดังเกินไปหรือเปล่า สำหรับความสบายของพวกเขา
Sponsored Ads
