ฉันไม่รู้ว่าเพลงมันปล่อยแล้ว
ไม่มีแบนเนอร์ ไม่มีอีเมลประกาศ ไม่มีแม้แต่โปสเตอร์หลุดเบลอ ๆ ที่ฟอนต์ดูเหมือนหลุดมาจาก MS WordArt
Sponsored Ads
มีแค่กระทู้เดียว
อยู่ใต้ห้อง “เพลงที่ร้องแล้วรู้สึกว่าเป็นเรา” ของ MoonlightMusic
`[0] ไอรี – ดาวบนผืนน้ำ (New)`
ไม่มีตัวพิมพ์ใหญ่
ไม่มีอีโมจิ
มีแค่ชื่อเธอ กับชื่อเพลง
ฉันกดเข้าไป โดยไม่ได้คาดหวังอะไร
แล้วเพลงก็ดังขึ้น
สิบห้าวินาทีแรกคือเสียงลมหายใจ ลมหายใจจริง ๆ ไม่ใช่แบบที่ผ่านปลั๊กอินให้กลายเป็นหมอก แต่เป็นแบบที่คนเราใช้… เวลาที่ไม่อยากแกล้งทำว่าไม่เหนื่อยอีกแล้ว
เสียงเธอเข้ามาแบบช้า ๆ
ไม่ได้เนี๊ยบ ไม่ได้เศร้าเกินเหตุ
แค่… เหมือนคนที่ไม่ได้ตั้งใจร้อง แต่ *จำเป็นต้องร้อง*
🎶 “ฉันแค่ดาวบนผืนน้ำ ไม่ใช่ดาวบนท้องฟ้า…” 🎶
แล้วไม่รู้ทำไม ฉันถึงหยุดหายใจไปเลย
ฉันไม่รู้ว่าเธอจะบันทึกมันแบบนั้น ไม่รู้ว่าจะเก็บเสียงกีตาร์ที่แห้ง ๆ ไว้ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะ ไม่แก้ เสียงแตกเล็กน้อยตรงคอรัสสาม
แต่พวกเขาเก็บมันไว้หมด
เหมือนเพิ่งมีใครเข้าใจสักที ว่าการเยียวยาบางอย่าง… อาจต้องปล่อยให้แตกมากกว่าเดิม
กระทู้มีหกคอมเมนต์ตอนฉันกดดู จากนั้นกลายเป็นสิบสาม แล้วกลายเป็นยี่สิบเอ็ด
ส่วนใหญ่เป็นคอมเมนต์สั้น ๆ
“เจ็บแบบไม่ถามก่อน”
“นี่เสียงจริงหรือแค่ฉันคิดไปเอง”
“น้ำตาไม่ใช่ effect แต่เอฟเฟกต์ดีมาก”
ไม่มีใครถามว่าใครแต่ง ไม่มีใครพิมพ์ชื่อฉัน
ยัง
และแปลกดี ฉันไม่รู้สึกอะไร
ปล่อยให้เงาไปก่อนก็ได้ เงามันร้องได้ดีกว่า… ถ้าไม่มีใครรบกวน
Sponsored Ads
———————
เสียงของเธอ ไม่มีกรอบ
เธอนั่งบนกล่องเก็บแอมป์ ศอกเท้าไว้บนหัวเข่า มือรองคาง
ไม่มีใครอยู่ในห้อง ไม่มีตารางซ้อม มีแค่เธอกับเพลงที่เปิดผ่านลำโพงสตูดิโอเก่า ๆ
🎶 “ฉันแค่ดาวบนผืนน้ำ...” 🎶
ท่อนนั้นลอยอยู่กลางอากาศ
ไม่ได้เรียกร้องอะไร ไม่ได้แสดงอะไร
มันแค่อยู่ตรงนั้น เหมือนยังไม่มีที่ไป
เธอไม่ได้ร้องตาม ไม่ได้ขยับปาก
ไม่ได้แก้ลมหายใจเบี้ยว ๆ ระหว่างบรรทัดสองกับสาม
เธอแค่… ปล่อยมันเล่นไป
ไม่มีเสียงเปียโนซ้อน
ไม่มีแพดไฟฟ้าที่ทำทีเป็นแรงโน้มถ่วง มีแค่เสียงกดของไมค์ที่บันทึกลมหายใจของห้อง
แล้วก็เสียงของเธอ ไม่ผ่านการขัดเกลา ไม่ถูกตีตรา แค่… เป็นของเธอ
ท่อนบริดจ์เข้ามาเงียบกว่าที่เธอจำได้
🎶 “เธอคบฉัน ต้องการแค่ลืมเขา ใช่หรือเปล่า…” 🎶
ท่อนนี้เคยสั่น ๆ ตอนซ้อม เธอเกือบจะตัดมันออก แต่ตอนนี้มันกลับฟังดูถูกที่ เหมือนเสี้ยนที่คนฟังเลือกจะไม่ดึงออก
คอรัสอีกครั้ง
คราวนี้มีกีตาร์บางเบาคอยรอง ไม่มีเสียงประสาน ไม่มีลูกเล่น
🎶 “… ไม่ใช่ดาวบนท้องฟ้า ไม่มีค่า เป็นได้แค่เงาของเขา เรื่อยไป…” 🎶
เธอไม่ได้ร้องไห้ เธอไม่ใช่นักร้องแบบนั้น ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น
แต่บางอย่างในอกเธอคลายตัวลง แล้วเธอก็นั่งตัวตรงขึ้นเล็กน้อย
เพลงจบ ไม่มีเเฟดเอาต์ ไม่มีเสียงกระซิบปลายประโยค
แค่เสียงหายใจออกบาง ๆ กับเสียงคลิกเบา ๆ ของปุ่มไมค์ที่ถูกปิด แล้วโลกก็เงียบไปอีกสามวินาที ยาวเกินจำเป็นนิดหน่อย
เธอล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อฮู้ด หยิบกระดาษโน้ตพับยับออกมาใบหนึ่ง ลายมือเธอเอง เขียนไว้ตอนฟังครั้งแรก
ไม่ใช่เนื้อเพลงต้นฉบับ ไม่ใช่เวอร์ชั่นของคนแต่ง
แค่ตัวอักษรลายหวัด ๆ ระหว่างคราบกาแฟ กับรอยขาดมุมกระดาษ
เธอไม่ได้ยิ้ม
แต่ค่อย ๆ กางกระดาษออก เหมือนกำลังเปิดของบางอย่างที่กลายเป็นของเธอไปแล้ว ทีละบรรทัด ทีละโน้ต โดยไม่ต้องขออนุญาต
Sponsored Ads
———————
ทุกคนกลายเป็นกระจก
ทุกอย่างเริ่มจาก MoonlightMusic มีคนตั้งกระทู้ว่า
`ดาวบนผืนน้ำ – ฟังแล้วเงียบเองไม่รู้ตัว`
คอมเมนต์มาแบบช้า ๆ แล้วอยู่ดี ๆ ก็ไหลมาทีเดียว
“มันไม่ดัง… แต่มันดังในใจ”
“อ้าว กูเพิ่งล้อเพลงนี้เมื่อวาน กลับมาฟังแล้วรู้สึกผิด”
“เงาของเขาเรื่อยไป = จุกโดยไม่ต้องใช้คำอุปมา”
พอสามทุ่ม
กระทู้ถูกแปะข้ามฟอรั่ม — SoundStationX.rb51, OCZ.rb51 ยัน Pantip.rb51 ห้องเฉลิมไทย
มีคนไปขุดรีวิว เจ้าหญิง ฉบับแรก แล้ว quote พร้อมเมนต์เดียว:
“อยากฟังนักวิจารณ์รีวิวเงาด้วยครับ”
เช้าวันรุ่งขึ้น การเปลี่ยนแปลงก็เริ่มขึ้น
ไม่มีใครพูดว่า “ฉันผิดไปแล้ว” แต่คอลัมน์ยาวขึ้นอย่างประหลาด อุปมาอุปไมยเริ่มกลายเป็นกระจก แทนจะเป็นเก้าอี้ครูสอนมารยาท
ใต้ชั้นเสียง – ดีดี้ ขันธะปัทมา (พิเศษออนไลน์)
“…บางครั้งเพลงที่ไม่ประกาศตัว กลับกลายเป็นเสียงที่อยู่ได้นานกว่า”
“…เจ้าหญิงในเพลงใหม่ อาจไม่อยากเป็นอะไรเลย — และนั่นแหละ น่ากลัวที่สุด”
ไม่ใช่คำขอโทษ แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอพูดเมื่ออาทิตย์ก่อนเช่นกัน
สังคีตศิลป์รายเดือน – กาญจนา แสงอินทร (พิเศษออนไลน์)
“ดาวบนผืนน้ำไม่พูดถึงคำว่าเจ้าหญิงเลย — แต่มันทำให้เราสงสัยว่าเจ้าชายจำหน้าคนเก่าได้หรือเปล่า”
“เราเคยถามว่าเสียงนี้มาจากใคร… ตอนนี้เรากลัวคำตอบแล้ว”
มีคนรีพลาย
“เบา ๆ ค่ะพี่ กำลังแพ้แล้วอย่าระเบิดตัวเอง”
แม้แต่ มโนสังคีต ก็ยังขอร่วมวง ดร.ธรรมรงค์เกียรติ ที่เคยถามว่าไอรีจำบทผิดหรือเปล่า ตอนนี้กลับเขียนว่า:
“ความกล้าไม่ได้มาจากคำพูด แต่มาจากการไม่แก้ไขตอนหลุด”
มีคนขำในกระทู้:
“อาจารย์ครับ แก้ตัวไวกว่ากด edit อีกนะครับ”
แต่ไม่มีใครพูดถึงกรณ์ ไม่มีใครแท็กชื่อคนแต่ง
ไม่ใช่เพราะไม่รู้ แต่เพราะรู้ดี
นี่คือละครเวที แบบที่เงาจะต้องอยู่เงียบ ๆ เพื่อให้สปอตไลต์ดูเหมือน “มาถึงเอง”
และแปลกดีที่มันกลับทำให้เพลงนั้น ดังขึ้นกว่าเดิม
Sponsored Ads
———————
ไม่มีคอมเมนต์ มีแต่ผลลัพธ์
ห้องเดิม เหยือกน้ำอุ่น ๆ เดิม หลอดโปรเจกเตอร์ที่ทำให้พาวเวอร์พอยต์ดูเหมือนกำลังรั่วตรงมุม เก้าอี้เดิม หน้าคนเดิม ๆ โต๊ะประชุมเดิม แค่ไม่มีสงครามแล้ว
ไม่มีใครเถียงเรื่องเปรียบเปรย ไม่มีใครถามว่าใครเป็นคนแต่ง
ทุกคนแค่นั่งดูตัวเลขไหลขึ้น ทีละโหลด
“ดาวบนผืนน้ำ” ไม่มีแคมเปญ ไม่มี MV ไม่มีโปสเตอร์คำคม
แต่ตอนนี้ ขึ้นหัวชาร์ตเทปอินดี้ในเวลาไม่ถึง 36 ชั่วโมง
ไม่ใช่เพราะดัน แต่เพราะถูกดึง
คุณโอไม่ได้นั่ง เขายืนอยู่ท้ายห้องเหมือนทุกครั้งที่อะไรบางอย่างกำลังจะพลิก
ในมือล้วนเป็นกระดาษพรินต์ เขาเปิดมันช้า ๆ เหมือนเซียมซีที่รู้อยู่แล้วว่าคำทำนายคืออะไร
MoonlightMusic: +342% การค้นหา “ดาวบนผืนน้ำ”
Pantip.rb51: กระทู้ท็อป 59 คอมเมนต์ใน 12 ชั่วโมง
SoundStationX.rb51: แท็กใหม่ #น้ำสะท้อนเงา
ร้านเทปเถื่อน: อัดล็อตสองเสร็จแล้วเมื่อคืน
เขาไม่ยิ้ม แต่กะพริบตาช้ากว่าปกติ
“ไอรีไม่ได้โปรโมตเองใช่ไหมครับ” ใครบางคนถาม
“ไม่ได้ลงซักโพสต์เลยค่ะ” ผู้ช่วยตอบ
“มีแต่ยอดฟัง”
อีกเสียงเสริม “จะออกแถลงไหมว่าเพลงนี้ไม่ได้ลอก?”
คุณโอไม่ตอบ
เขาแค่ยกแผ่นพรินต์จาก มโนสังคีต ขึ้น
“กล้าก็พูด กลัวก็เขียน — แล้วที่เงียบล่ะ เขียนอะไรไว้ในเงา?”
ตามด้วยอีกแผ่นจาก ใต้ชั้นเสียง
“เงาของเธอเรื่อยไป — แต่เสียงของใครไม่เรื่อยแล้ว”
พวกเขาเรียกมันว่า ‘การทบทวนใหม่’ ‘การฟังครั้งที่สองอย่างลึกซึ้ง’ ‘การจัดกรอบใหม่ของวาทกรรมเจ้าหญิงในยุคหลังอุตสาหกรรมป๊อป’
แต่คุณโอเรียกมันว่า รีวิวหลังรู้ว่ากำลังแพ้
ไม่มีใครพูดถึงกรณ์ ไม่มีใครจำเป็นต้องพูด
จริง ๆ แล้วยิ่งไม่พูดถึง สารยิ่งแรงขึ้น
เขาวงไฮไลท์ประโยคในบันทึกตัวเอง
“ไม่ใช่ดาวบนท้องฟ้า… ไม่มีค่า… เป็นได้แค่เงาของเขา เรื่อยไป”
ขีดใต้คำว่า “เรื่อยไป” สองครั้ง
“แล้วจะปล่อยเวอร์ชัน acoustic ไหมครับ?”
“หรือทำ live session ดี?”
ในที่สุดเขาก็เอ่ยเสียงเรียบ
“ไม่”
ทั้งห้องหันมา
“เราไม่ตาม”
หยุดนิดหนึ่ง แล้วพูดต่อ
“ให้เขาเดินมาหาเราเอง”
Sponsored Ads
