เสียงกระดิ่งร้านดังขึ้นเบาๆ เมื่อประตูไม้เก่าถูกผลักเปิดออก หญิงสาวคนหนึ่งก้าวเข้ามา—อายุประมาณ 30 ต้น ๆ ใบหน้าคมชัด ดวงตาบวมแดงจากการร้องไห้ มือที่สั่นเทาคู่นั้นกำลังถือกรอบรูปดิจิทัลสีดำเงาวาว เอาผ้าพันคอมาห่อมันไว้ลวก ๆ
Sponsored Ads
“คุณ… นาวินใช่ไหมคะ? คนที่… ซ่อม…ของแปลกๆ น่ะ?”
ผมเอนหลังพิงเก้าอี้ มองเธอผ่านขอบแก้วกาแฟเย็นในมืออย่างประเมินสถานการณ์ “นิยามคำว่า ‘แปลก’ ให้ชัดหน่อยครับ ถ้ามันถูกสิง ถูกสาป หรือโดนผี 5G เล่นงาน… ก็นั่นแหละ ใช่ ผมรับงานนี้”
เธอวางกรอบรูปลงบนเคาน์เตอร์ด้วยนิ้วที่ยังสั่นระริก “สามีของฉัน… เขาหายไปแล้วค่ะ นี่—นี่คือที่สุดท้ายที่ฉันเห็นเขา”
ผมนั่งตัวตรงขึ้น ความขี้เล่นทั้งหมดหายไปจากน้ำเสียงทันที “เริ่มเล่าตั้งแต่ต้นเลยครับ”
หญิงสาว—เธอแนะนำตัวเองว่าชื่อ “เดือน”—เริ่มเล่าเรื่องราวด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลงทุกคำพูด สามีของเธอมอบกรอบรูปนี้ให้เป็นของขวัญวันวาเลนไทน์จากโปรโมชั่นร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้า มันควรจะฉายภาพความทรงจำแสนสุขของพวกเขา แต่หลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ภาพเริ่มบิดเบี้ยว มีเส้นรบกวน เงาประหลาด และคืนหนึ่ง… สามีของเธอ “ตั้ม” ก็หายไป
กรอบรูปแสดงภาพสุดท้าย: เดือนและสามีของเธอยืนอยู่ที่ขอบของความว่างเปล่า
ไม่มีฉากหลัง ไม่มีแสงสว่าง มีแค่ความมืดที่ไร้ที่สิ้นสุด
ผมจ้องมองภาพนั้น ความผิดเพี้ยนของเม็ดพิกเซลทำให้มันดูเหมือนภาพในฝันที่บิดเบี้ยว ใบหน้าของทั้งคู่หยุดนิ่งอยู่บนเส้นแบ่งของความกลัวและการยอมจำนน
“แล้วภาพนี้…มันไม่เคยถูกถ่ายใช่ไหมครับ?” ผมถามเสียงต่ำ
เดือนส่ายหัวช้าๆ
ผมหายใจเข้าลึก ๆ “โอเค เอามาให้ผมดูแล้วกัน”
Sponsored Ads
———————
ธุรกิจมาก่อน
ก่อนที่ผมจะทำอะไร ผมชี้ไปที่ป้ายอะคริลิคข้างเคาน์เตอร์
“งานซ่อมแซมทางจิตวิญญาณ เริ่มต้นที่ 2,500 บาท ไม่มีการคืนเงินหากผียังดื้อดึง”
เดือนกะพริบตาปริบ ๆ มองป้ายอย่างงุนงง
“ฟังนะครับ อุปกรณ์ที่ถูกผีสิงมันไม่อยู่ในประกันเปลี่ยนคืนได้ฟรี และเชื่อเถอะ งานประเภทนี้… มันไม่ถูกเลย” ผมยักไหล่ “ไล่ผีคิดเพิ่มต่างหากนะครับ”
เธอพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะควานหากระเป๋าสตางค์ในกระเป๋าถือ มือยังสั่นไม่หยุด “ได้ค่ะ… โปรดซ่อมมันที”
ผมพยักหน้า หยิบถุงมือยางขึ้นมาสวมช้า ๆ “เอาล่ะ… ได้เวลามาเปิดกล่องแพนโดร่าเวอร์ชันดิจิทัลนี้กันแล้ว”
Sponsored Ads
———————
สัญลักษณ์ในสัญญาณรบกวน
กรอบรูปดิจิทัลดูเบาและเรียบลื่นเมื่อสัมผัส แต่กลับเย็นวาบอย่างน่าขนลุก—เหมือนกำลังกำกระจกที่ถูกทิ้งไว้ใต้ท้องฟ้าหนาวเหน็บ ผมเปิดเครื่อง
ช่วงแรก ภาพธรรมดาๆ ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ: ภาพไปเที่ยวสวนสาธารณะ, เซลฟี่ยิ้มแย้ม, เดทจิบกาแฟยามเช้าที่เต็มไปด้วยแสงแดด แต่แล้ว… สัญญาณรบกวนก็เริ่มขึ้น เส้นสีดำขาดๆ เกินๆ ปรากฏขึ้น พาดผ่านรอยยิ้มที่เคยสดใส
ผมหยิบสมุดใบลานของย่าน้อย ออกมาและค่อย ๆ กางมันเหนือหน้าจอ กึ่งโปร่งแสงของใบลานเรืองแสง เผยให้เห็นบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ระหว่างพิกเซล—สัญลักษณ์ที่ซับซ้อน กำลังหมุนวนและก่อร่างขึ้นเป็นลวดลายใต้ภาพเหล่านั้น
“อืม…” ผมพึมพำเบาๆ “นี่ไม่ใช่การตั้งค่าจากโรงงานแน่ๆ”
แสงจากใบลานเผยให้เห็นสัญลักษณ์ที่แฝงอยู่ในเงามืด ราวกับถูกสลักลงไปในโค้ดดิจิทัลของอุปกรณ์ พวกมันไม่ได้เป็นเพียงแค่สัญชักษณ์ แต่… พวกมันมีชีวิต มันเต้นระริกเป็นจังหวะอย่างแผ่วเบาในช่องว่างระหว่างการกระพริบของหน้าจอ
ผมเงยหน้าขึ้นมองเดือน “นี่ไม่ใช่แค่กรอบรูปธรรมดา แต่มันเป็นกับดัก—เป็นเครื่องสูบวิญญาณ มันกำลังดูดกลืนความทรงจำและอารมณ์ของคุณ… แล้วบิดเบือนมันไปเป็นอย่างอื่น”
เสียงของเดือรสั่นเครือ “คุณหมายความว่า… เป็นอย่างอื่นยังไงคะ?”
ผมขมวดคิ้ว “ลองนึกภาพมันเหมือนกับ… ตาข่ายดักปลา มันจับสามีคุณไว้ และตอนนี้มันกำลังรั้งเขาเอาไว้ที่ไหนสักแห่ง”
Sponsored Ads
———————
มิสเตอร์วาเลนไทน์
เรื่องราวของเดือนเริ่มชัดเจนขึ้นเมื่อเธออธิบายถึงคนขายกรอบรูปนี้
“มันเป็นร้านแผงลอยในตลาดกลางคืนค่ะ ผู้ชายคนนั้น… เขาเรียกตัวเองว่า มิสเตอร์วาเลนไทน์ ผมเรียบแปล้ ชุดสูทเนี้ยบ เนคไทสีแดง… แต่รอยยิ้มของเขา… มันผิดปกติอย่างบอกไม่ถูก”
ผมจดรายละเอียดทั้งหมดลงในสมุดบันทึก “แล้วไม่มีใครเห็นเขาอีกเลยใช่ไหม?”
เธอพยักหน้าช้า ๆ
แผงลอยปริศนา พ่อค้าที่ดูเหมือนหลุดออกมาจากละครเวที และสินค้าต้องสาป ฟังดูเหมือนพฤติกรรมของพวกบูชาลัทธิที่ผสมไสยศาสตร์กับเทคโนโลยีเข้าด้วยกัน
“โอเค เดือน ผมต้องใช้เวลาสักหน่อยในการไขปริศนานี่—ทั้งทางดิจิทัลและทางจิตวิญญาณ”
ผมหยุดชั่วครู่ สายตาจับจ้องไปที่กรอบรูป มันยังคงส่องแสงแผ่วเบาจากใต้พื้นผิวหน้าจอ
“ถ้าคุณมีอุปกรณ์อื่นๆ ที่อาจเชื่อมต่อกับกรอบรูปนี้—โทรศัพท์, คอมพิวเตอร์, หรืออะไรก็ตาม—อย่าใช้มันเด็ดขาดในตอนนี้ และอีกอย่าง เดือน…”
ผมมองตรงเข้าไปในดวงตาของเธอ น้ำเสียงจริงจังจนเธอหยุดนิ่ง “ถ้ามีอะไรผิดปกติ—ถ้าคุณได้ยินเสียงกระซิบ หรือเห็นเงาเคลื่อนไหวในที่ที่มันไม่ควรจะมี—โทรหาผมทันที เข้าใจไหม?”
เธอพยักหน้าหนักแน่น มือกำกระเป๋าไว้แน่นจนข้อขาวซีด “ได้ค่ะ ฉันจะทำตามที่คุณบอก”
เธอหันหลังเดินออกจากร้าน เสียงกระดิ่งเหนือประตูดังแผ่วเบาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ความเงียบจะกลับมาอีกครั้ง
ผมถอนหายใจยาว พลางยกมือขึ้นนวดต้นคอ สายตายังจับจ้องไปที่กรอบรูปดิจิทัลต้องสาปบนโต๊ะทำงาน
“เอาล่ะ มิสเตอร์วาเลนไทน์” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ “มาดูกันว่ากับดักรักของคุณซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง”
แสงจากหน้าจอสั่นไหวเล็กน้อย ราวกับมันได้ยินในสิ่งที่ผมพูด…
Sponsored Ads
———————
กระจกดิจิทัล
หลังจากเดือนออกไป ผมก็จัดการตั้งโต๊ะทำงาน เตรียมเครื่องมือทุกชิ้นให้พร้อม ใบลานของย่าน้อยลอยอยู่เหนือหน้าจอกรอบรูปอย่างแผ่วเบา กลิ่นธูปจาง ๆ ลอยคลุ้งไปทั่วร้าน
ผมเริ่มแกะสลักสัญลักษณ์ออกจากเส้นทางของมันด้วยความระมัดระวัง—ทำลายลูปที่เชื่อมโยงกัน ขัดขวางการทำงานของพวกมันเป็นครั้งคราว หน้าจอสั่นไหวรุนแรง ภาพใบหน้าบิดเบี้ยวแวบขึ้นมาเป็นช่วง ๆ
จากนั้น หน้าจอก็หยุดนิ่ง
ผมขยับเข้าไปใกล้ขึ้น
เงาสะท้อนของผมมองกลับมา แต่… ผมไม่ได้อยู่คนเดียว
ผู้บัญชาการหลินยืนอยู่ด้านหลังผมในเงาสะท้อน ใบหน้าของเธอบางส่วนถูกบดบังด้วยเงามืดที่แผ่กระจายออกมาจากขอบจอ
และที่นั่น—ผมกับหลิน—เราสองคนยืนอยู่ตรงขอบของความว่างเปล่าแบบเดียวกับที่ผมเห็นในรูปของเดือร
เสียงกระซิบเริ่มต้นขึ้น—แผ่วเบา ราวกับลมพัดผ่านสายไฟฟ้า
[มาร่วมกับเรา… ความว่างเปล่า… โอบรับ…]
ผมถอยหลังไปหนึ่งก้าว หัวใจเต้นรัว
หน้าจอสั่นไหวอีกครั้ง ก่อนจะกลับมาเป็นปกติ
“เอ่อ…” ผมพูดช้า ๆ “นั่น… ไม่น่าขนลุกเลยนะ”
ความเงียบแผ่ปกคลุมไปทั่วร้าน
จากนั้น หน้าจอก็สว่างขึ้นอีกครั้ง แสดงภาพผมและหลิน ใบหน้าของเราทั้งคู่ถูกแช่แข็งไว้ และขอบของห้วงความว่างเปล่าปรากฏอยู่เบื้องหลัง
ผมชี้ไปที่หน้าจอ “นี่มันเฟคนิวส์ชัด ๆ ข้อมูลนี้ไม่ถูกต้องอย่างสิ้นเชิง”
Sponsored Ads
———————
น่าตื่นเต้น
หน้าจอดับวูบลง
ผมถอนหายใจช้า ๆ เช็ดเหงื่อเย็นที่เกาะอยู่บนหน้าผาก
นี่ไม่ใช่แค่กรอบรูปต้องคำสาป—มันคือ ประตู และประตูถูกสร้างขึ้นมาเพื่อ… บางอย่าง ผ่านเข้ามา
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ของหลิน
“หลิน? ใช่ ผมเอง… เรามีปัญหาแล้วล่ะ เป็นกับดักพลังงานอารมณ์ดิจิทัล… ไม่ มันไม่ใช่มัลแวร์… ใช่ มันเป็นธีมวาเลนไทน์”
ปลายสายมีเสียงถอนหายใจดังชัดเจนจากหลิน “ฉันต้องพาทีมไปด้วยไหม หรือมันเป็นเรื่องที่นายจัดการเองได้?”
“โอ้ บอกได้เลยว่ามันเป็นเรื่องของ เรา แน่นอน และหลิน…”
“อะไร?”
“เอาปืนมาเพิ่มด้วย”
ผมวางสาย มองไปที่เงาจางๆ ของความว่างเปล่าที่ยังคงสะท้อนอยู่บนหน้าจอมืดสนิท
กรอบรูปดิจิทัลสั่นไหวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดตัวลงสนิท แต่ก่อนที่หน้าจอจะดับลง ภาพรางเลือนของ มิสเตอร์วาเลนไทน์ ก็ปรากฏขึ้น—รอยยิ้มแหลมคมของเขาเรืองแสงอย่างแผ่วเบาในเงามืด
เสียงกระซิบหวนกลับมาอีกครั้ง เลื้อยผ่านผิวหนังของผมเหมือนน้ำแข็งที่ไหลผ่านเส้นเลือด
[แล้วเจอกันนะ, นาวิน]
