ค่ำคืนนี้มีบางอย่างที่กดทับ—หนักหน่วง อึดอัด ราวกับทั้งเมืองกำลังกลั้นหายใจ ผมรู้สึกได้ถึงมันขณะที่ขี่มอเตอร์ไซค์กลับคอนโด ลัดเลาะผ่านถนนที่ซับซ้อนของกรุงเทพฯ วันที่ผ่านมาแสนยาวนาน เป็นวันที่กัดกินความคิดและความสงบจนหมดสิ้น สิ่งที่ผมต้องการคือโซฟานุ่ม ๆ กับเครื่องดื่มเย็น ๆ สักแก้ว
Sponsored Ads
ประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมเสียงเอี๊ยดบนชั้นของผม แสงไฟฟลูออเรสเซนต์สลัวๆ สาดแสงลงบนโถงทางเดิน ทุกอย่างนิ่งเงียบเกินไป ความเงียบที่ไม่เป็นธรรมชาติ เสียงไฟหึ่งดังชัดเจนกว่าปกติ และเสียงรองเท้าของผมที่ลากไปบนพื้นกระเบื้องก็สะท้อนออกมาราวกับเสียงก้องในอุโมงค์
ผมปรับกระเป๋าสะพาย แล้วกระชับมีดหมอที่อยู่ข้างตัวให้มั่นคง ก่อนจะเดินไปที่ประตูห้อง รอยขีดข่วนที่ผมเคยเห็นถูกขัดออกไปแล้ว แต่ความทรงจำเกี่ยวกับมันยังคงติดอยู่ในใจเหมือนคราบสกปรก
เสียงคลิกของกุญแจดังก้องในความเงียบ และทันทีที่ประตูเปิด เสียงเฉียบคมก็แทรกเข้ามา—เสียงฝีเท้าที่ตั้งใจ เกินไปที่จะเป็นเรื่องบังเอิญ
Sponsored Ads
———————
เผชิญหน้า
ผมแทบไม่มีเวลาตั้งตัว
“ปัง” เสียงแตกดังสะท้อนในโถงทางเดิน— ความเจ็บปวดพุ่งพล่านที่สีข้างของผม กระสุนเฉียดผ่านเสื้อของผมไป ผมเซไปข้างหลัง มือจับกรอบประตูไว้แน่นขณะที่อะดรีนาลีนพลุ่งพล่าน
ร่างในเงาก้าวออกมา มือข้างหนึ่งถือปืน อีกข้างหนึ่งถือมีดที่สะท้อนแสงแวววาว ใบหน้าของเขาถูกบดบังด้วยฮู้ด แต่ดวงตาของเขาเปล่งประกายความเกลียดชังที่ทำให้ผมขนลุก
“แกทำลายทุกอย่าง” เขาคำราม เสียงของเขาแหลมคมเหมือนพิษ “ทั้งภาคี ทั้งเป้าหมายของเรา… ครูบาสวรรค์… ทั้งหมดเพราะแก”
“ใช่ และยินดีด้วย” ผมพูดกัดฟัน กดมือที่สีข้างเพื่อหยุดเลือด “เรียกได้ว่าเป็นบริการสาธารณะ”
ปืนของเขาส่งเสียงคลิกอีกครั้ง แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น—ปืนขัดลำ เขาสบถเบา ๆ ก่อนจะโยนปืนทิ้ง และก้าวเข้ามาด้วยมีดในมือแทน
ผมหลบคมมีดครั้งแรกได้อย่างหวุดหวิด ใบมีดกรีดไหล่ของผม ความเจ็บปวดเริ่มแผ่ซ่านรุนแรงขึ้น แต่ผมกำมีดหมอแน่น แสงเรืองรองจาง ๆ จากใบมีดช่วยให้จิตใจผมมั่นคง
เขาพุ่งเข้ามาอีกครั้ง ครั้งนี้เร็วกว่าครั้งก่อน ผลักผมจนถอยหลังเข้าสู่ทางเดินแคบ ๆ กำแพงทั้งสองด้านทำให้แทบไม่มีที่ให้ขยับ เขาฟันมีดเข้ามาที่หน้าอกของผม แต่ผมปัดป้องด้วยมีดหมอ ใบมีดทั้งสองกระทบกันส่งเสียงโลหะกรีดเสียงดัง
“แกคิดว่าแกเป็นพระเอกหรือไง?” เขาตวาด การเคลื่อนไหวของเขาแม้ดูดุดันแต่ก็แม่นยำ “แกคิดว่าแกจะหยุดภาคีนี้ได้? สมดุลมันจะกลับมาเสมอ!”
“สมดุลไม่ได้หมายความว่าให้อาชญากรควบคุมทุกอย่าง” ผมตอบกลับ พลางก้มหลบมีดอีกครั้ง
ผมโต้กลับด้วยการกวาดมีดหมอไปข้างหน้า ใบมีดเปล่งแสงจาง ๆ ขณะปะทะกับมีดของเขา ประกายไฟกระเด็น เสียงใบมีดกระทบกันสะท้อนก้องไปทั่วทางเดิน
Sponsored Ads
———————
ต่อสู้อย่างสิ้นหวัง
การต่อสู้นั้นดุเดือดและไม่สิ้นสุด ทุกครั้งที่ผมปัดป้องการโจมตีได้ ก็จะมีการโจมจีอีกครั้งตามมา ใกล้ขึ้นและรุนแรงขึ้น เลือดหยดจากสีข้างของผม เปื้อนกระเบื้องใต้เท้า แต่ผมไม่มีทางหยุดตอนนี้ได้ ไม่ใช่เมื่อเห็นความเกลียดชังลุกโชนในดวงตาของเขา
เขาหลอกล่อไปทางซ้าย ก่อนจะแทงมีดเข้าหาท้องของผม ผมบิดตัวหลบ รู้สึกถึงใบมีดเฉียดซี่โครง ก่อนจะใช้ด้ามมีดหมอทุบไปที่ข้อมือของเขา มีดตกลงพื้น แต่เขาพุ่งเข้ามาชนผมอย่างแรงจนตัวผมกระแทกกับกระจกติดกำแพง แรงกระแทกทำให้ลมหายใจของผมติดขัด
“แกไม่เข้าใจ!” เขาคำราม “ภาคีไม่ได้เป็นแค่ลัทธิ แต่มันคือทางรอด! ถ้าไม่มีเรา โลกจะเข้าสู่ความโกลาหล!”
“นี่ข้อมูลล่าสุด” ผมพูดพร้อมหอบหายใจ ผลักเขากลับไป “โลกมันยุ่งเหยิงมานานแล้ว พิธีกรรมของพวกนายไม่ได้ช่วยอะไร”
ผมเหวี่ยงมีดหมอเป็นวงกว้าง ใบมีดกรีดเข้าที่แขนของเขา เขาร้องด้วยความเจ็บปวดแต่ยังไม่ถอย หยิบเศษกระจกแตกจากพื้นขึ้นมา และพุ่งใส่ผมด้วยความคลั่งไคล้
เศษกระจกบาดเข้าที่แขนของผม เป็นแผลตื้นแต่แสบ ผมกัดฟันใช้แรงส่งกลับ ดันเขาไปกระแทกกำแพงอย่างแรง
Sponsored Ads
———————
นักฆ่าหลบหนี
ชั่วขณะหนึ่ง เขาเซถอยไป หายใจหอบ เลือดไหลจากบาดแผลที่ขมับ ผมใช้โอกาสนี้ ขยับมีดหมอเล็งไปที่คอของเขา
แต่เสียงบางอย่าง—ประตูห้องในโถงเปิดออกพร้อมเสียงเอี๊ยด—ดึงความสนใจของผมไป เพื่อนบ้านคนหนึ่งของผมชะโงกออกมามอง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว
“โทรแจ้งตำรวจ!” ผมตะโกน แต่มันกลับเปิดโอกาสให้เขา
เขาผลักผมกลับด้วยแรงที่น่าประหลาดใจ หลุดจากการดักทางของผม และพุ่งตัววิ่งหนีลงไปตามทางเดิน ก่อนที่ผมจะตั้งตัวได้ เขาก็ไปถึงบันไดแล้ว ทิ้งรอยเลือดไว้เป็นทาง
ผมพยายามวิ่งตาม แต่ขาของผมกลับทรุดกลางทาง เลือดที่เสียไปเริ่มส่งผล และโลกทั้งใบก็เริ่มหมุนอย่างน่ากลัว
เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนเสียงไซเรนตำรวจดังขึ้น คือเสียงของนักฆ่าที่ก้องออกมาจากบันได
“เรื่องนี้มันยังไม่จบ ความสงบจะกลับมาเสมอ”
Sponsored Ads
———————
น่าตื่นเต้น
ผมเอนตัวพิงกำแพง มือกดที่สีข้าง ขณะที่มองแสงไฟสีแดงและน้ำเงินกะพริบที่สะท้อนอยู่นอกหน้าต่าง รถพยาบาลมาถึงอย่างรวดเร็ว เสียงของพวกเขาพร่ามัวขณะที่ตรวจสอบบาดแผลของผม
จากเปลพยาบาล ผมเห็นหลินพุ่งตัวเข้ามาในอาคาร สายตาคมของเธอกวาดมองรอบ ๆ เมื่อเห็นผม ความโล่งใจแวบขึ้นบนใบหน้าของเธอ แต่ก็ถูกแทนที่ด้วยความหงุดหงิดอย่างรวดเร็ว
“นาวิน” เธอพูด เสียงเธอเฉียบคม “นายโชคดีมากที่ยังมีชีวิตอยู่”
“ใช่” ผมพึมพำ ขณะที่เม้มปากด้วยความเจ็บตอนที่เจ้าหน้าที่รัดผ้าพันแผลแน่นขึ้น “ฉันโชคดีจริง ๆ”
แต่แม้ในขณะที่ความวุ่นวายรอบตัวเริ่มคลี่คลาย ความเย็นยะเยือกก็ยังคงอยู่ในอากาศ คำพูดของนักฆ่าก้องอยู่ในหัวผม เหมือนคำสัญญามืดมนที่สลักไว้ในค่ำคืนนี้
“ความสงบจะกลับมาเสมอ”
ที่ไหนสักแห่ง เศษซากของภาคียังคงเคลื่อนไหว และผมไม่อาจสลัดความรู้สึกได้เลยว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น
