“เดี๋ยวก่อน การขาย [เศษซาก] ให้กับคนธรรมดาด้วยวิธีนี้ แม้โอกาสที่ทางโบสถ์จะพบอาจต่ำ แต่ความเสี่ยงไม่สูงเกินไปหรือ?”
Sponsored Ads
มิสลูอิสวางถ้วยชาในมือลง ถามคำถามที่อยู่ในใจของเชด
หมอจึงอธิบายว่า
” [ศิลาอาถรรพ์ประดิษฐ์] มีคุณสมบัติพิเศษ อันตรายของมันอยู่ที่การสัมผัสโดยตรง ดังนั้นในทางทฤษฎี การให้คนธรรมดาที่ไม่รู้เรื่องเก็บรักษาไว้จึงเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด เพราะนี่ไม่ใช่ศิลาอาถรรพ์ของจริง ไม่มีคุณสมบัติแปลกๆ เช่น การดูดซับสสารเพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้ตัวเอง หรือทำให้สัตว์มีสติปัญญาสูงขึ้น… กลับมาที่เรื่องหลัก ฉันพบตำแหน่งของรูปปั้นทั้งห้าแล้ว ข่าวร้ายก็คือ เจ้าของรูปปั้นทั้งห้าล้วนเป็นคนที่ยุ่งยากทั้งนั้น”
เขาถอนหายใจ
“สองคนเป็นดยุค หนึ่งคนเป็นผู้จัดการทั่วไปของราชวงศ์ อีกคนเป็นหัวหน้าสถานีตำรวจของริดวิชฟิลด์ และคนสุดท้ายแม้ไม่ใช่ขุนนาง แต่เขามอบรูปปั้นให้กับเจ้าชายมอกัส คาเวนดิช แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนธรรมดา แต่การแอบเข้าไปใกล้พวกเขาก็ไม่ได้ง่ายไปกว่าการเผชิญหน้ากับนักเวทมนตร์เลย”
นี่เป็นเรื่องยุ่งยากจริงๆ และคนอื่นๆ ก็ช่วยอะไรไม่ได้ แม้ว่าเชดจะรู้จักมิสคารินา ก็ไม่มีทางเอารูปปั้นทั้งห้ามาได้ แต่เขาและมิสลูอิสต่างสัญญาว่าจะช่วยหมอคิดหาวิธี
หมอคงคิดว่าทั้งสองคนกำลังปลอบใจเขา เพราะไม่ได้เก็บไปคิด ตอนนี้หมอวัยกลางคนรู้สึกราวกับวิ่งมาราธอนมาถึงช่วงสุดท้าย แต่กลับพบว่ามีภูเขาขวางอยู่หน้าเส้นชัย
Sponsored Ads
โชคของเขาแย่จริงๆ
นอกจากเรื่องข้างต้น ทั้งห้าคนยังแบ่งปันประสบการณ์การเรียนรู้ในสัปดาห์ที่ผ่านมา บาทหลวงออกัสตัสกำลังศึกษาเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ของโบสถ์แห่งแสงอรุณ แม้ว่าเขาจะไม่ใช่นักเวทวงแหวนของโบสถ์ แต่การเรียนรู้เวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ต้องการเพียงความศรัทธา ดังนั้นในทางทฤษฎีบาทหลวงควรจะเรียนรู้ได้
มิสอานาตยุ่งมากในช่วงนี้ จึงไม่มีความคืบหน้าในการเรียนรู้ หมอชไนเดอร์ยังคงบ่นเรื่อง กลศาสตร์อีเธอร์ของเขา มิสลูอิสแบ่งปันคาถา [กระโจมฟอง] และอ้างว่าเธอเรียนรู้มาจากหนังสือ ส่วนเชดแบ่งปันเรื่องที่เขาได้รับรูนจิตวิญญาณสองอัน
เขาพยายามพูดเรื่องนี้อย่างเรียบๆ แม้ว่าตอนที่พูดออกมา แม้แต่ตัวเองก็รู้สึกว่าเหลือเชื่อ
“อะไรนะ? คุณได้รับรูนจิตวิญญาณสองอันในหนึ่งสัปดาห์เหรอ?”
ข่าวนี้ทำให้ทุกคนยกเว้นมิสลูอิสประหลาดใจ คนที่ประหลาดใจที่สุดคือมิสอานาต เธอรู้ว่าเชดยุ่งมาตลอดทั้งสัปดาห์
“โอ้ เชด คุณหาเวลาที่ไหนมาจารึกรูนจิตวิญญาณกันแน่”
นักพยากรณ์หญฺิงคิดไม่ออกเลย
Sponsored Ads
“ไม่ใช่หนึ่งสัปดาห์ พูดให้ถูกต้องคือสองสัปดาห์ รูนจิตวิญญาณที่เกี่ยวกับสาวไม้ขีดไฟนั้น เชดได้รับเมื่อคืนวันเสาร์ที่แล้ว โดยได้รับความช่วยเหลือจากฉัน”
มิสลูอิสช่วยอธิบาย
เชดกำลังจะพยักหน้า แต่ได้ยินบาทหลวงชราที่กำลังเช็ดกล้องยาสูบด้วยผ้าเปียกถามขึ้นมาทันที
“พูดถึงเรื่องนี้ ลูอิส ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเริ่มเรียกชื่อเชดโดยตรง?”
“ลูเวียก็เหมือนกันนะ และฉันตั้งใจว่าจะสอนเชดให้ปรับปรุงองค์ประกอบของการรู้แจ้งในอนาคตจากการได้รับรูนพวกนี้ ดูเหมือนว่าเชดจะมีพรสวรรค์ในองค์ประกอบของการรู้แจ้งมาก”
มิสลูอิสพูดเรื่องนี้ออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ส่วนมิสอานาตเอนหลังพิงโซฟาแล้วทำเสียง “จุ๊” ก่อนจะหันไปยิ้มให้เชด
“เส้นแห่งโชคชะตาของพวกเราเชื่อมโยงกันแล้วนะ”
นี่คงเป็นคำอุปมาอุปไมยบางอย่าง น่าเสียดายที่เชดไม่เข้าใจ ส่วนมิสลูอิสที่เข้าใจก็หน้าแดงขึ้นมาทันที
“คำเปรียบเทียบนี้มันเกินไปแล้วนะ”
“หมายความว่ายังไงหรือ?”
เชดเอียงคอถามหมอ แล้วดร.ชไนเดอร์ก็ถูก “เตือน” ด้วยสายตาดุดันจากนักเขียนสาว
หมอและบาทหลวงต่างยิ้มออกมา
Sponsored Ads
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
เชดพยักหน้าอย่างเข้าใจ แบบนี้เขาก็รู้แล้วว่านี่เป็นคำอุปมาเกี่ยวกับความรัก
เมื่อถึงเวลาบ่ายสี่โมงตรง ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยถึงประโยชน์อื่นๆ ของ [ศิลาอาถรรพ์ประดิษฐ์] แสงสว่างก็ปรากฏขึ้นบนหน้ากระดาษบทกวีที่หมอวางไว้บนโต๊ะกาแฟ ตามด้วยข้อความสั้นๆ แจ้งว่าคำขอตรวจสอบหนังสือแห่งสวรรค์ของเชดได้รับการอนุมัติแล้ว มิสดานิสเต้ผู้ดูแลห้องสมุดต้องการพบเชด โดยข้อความลงท้ายด้วยฝ่ายบริหารจัดการนักศึกษาเช่นเคย
“มิสดานิสเต้?”
หมอมองตัวอักษรเหล่านั้นอย่างสงสัย
“ทำไมถึงเป็นคุณผู้หญิงคนนี้ล่ะ?”
เขากำลังจะเงยหน้าถามคำถามบางอย่างกับเชด แต่เชดก็ชี้ไปที่กระดาษบทกวี ซึ่งมีข้อความสั้นๆ ปรากฏขึ้นอีก บาทหลวงออกัสตัสอ่านมันออกมา
“เนื่องจากสถานการณ์พิเศษ การพบปะครั้งนี้จะไม่ใช้พิธีกรรม จำเป็นต้องให้นักเวทวงแหวนหนึ่งวงแหวน มิสเตอร์เชด ซูเลน แฮมิลตัน เดินทางไปพบมิสดานิสเต้ที่วิทยาลัยเซนต์บาร์เรนส์ด้วยตนเอง”
“หืม?”
“อะไรนะ?”
“ไปเซนต์บาร์เรนส์?”
“วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
แม้แต่เชดที่รู้เรื่องนี้ล่วงหน้าก็ยังประหลาดใจมาก เขาคิดว่าจะใช้การฉายภาพด้วยพิธีกรรมไปที่สถาบัน แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคืออีกเรื่องหนึ่ง
Sponsored Ads
“ถ้าฉันไปนั่งรถไฟตอนนี้ จะถึงสถาบันภายในสองเดือนไหม? โอ้ ใครช่วยดูแลมีอาให้ฉันหน่อยได้ไหม?”
“อย่าพูดเรื่องโง่ๆ สิ สถาบันต้องมีวิธีอยู่แล้ว”
มิสลูอิสพูด หมอที่อารมณ์พลุ่งพล่านยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกบาทหลวงออกัสตัสยกมือห้ามไว้ทันที เพราะมีข้อความปรากฏขึ้นบนหน้ากระดาษอีกครั้ง
[เนื่องจากมิสเตอร์แฮมิลตัน มีรูนจิตวิญญาณหลักของ [เวลาและช่องว่าง] การเคลื่อนย้ายในครั้งนี้จะใช้เศษซากระดับเทวทูต (ระดับ 1) [แผนที่โลกเก่าที่ชำรุด] ที่สถาบันเก็บรักษาไว้ ขอให้มิสเตอร์ชไนเดอร์ มิสอานาต มิสลูอิส และมิสเตอร์ออกัสตัสรักษาความลับเกี่ยวกับเศษซากชิ้นนี้ ขอให้มิสเตอร์แฮมิลตันยืนนิ่งๆ อยู่ห่างจากหน้ากระดาษบทกวี ไม่พกพาเศษซากใดๆ (สิ่งของทางการแปรธาตุไม่เป็นไร) และถือสิ่งของระบุตำแหน่ง (จะส่งมอบใน 30 วินาที)]
“ระดับเทวทูต?”
บาทหลวงออกัสตัสมองเชดแวบหนึ่ง แล้วรีบออกห่างจากโซฟาข้างโต๊ะกาแฟพร้อมกับอีกสี่คน ไปยืนชิดผนังห้อง
“พวกคุณทำอะไรกันน่ะ?”
เชดมองการเคลื่อนไหวอย่างว่องไวของพวกเขา แต่ไม่เข้าใจความหมาย
Sponsored Ads
“การเคลื่อนย้ายในอวกาศโดยใช้เศษซากอาจส่งผลกระทบต่อบริเวณโดยรอบ”
มิสอานาตอธิบาย ขมวดคิ้วคิดอะไรบางอย่างอยู่
“เชด, อย่าลืมบอกพวกเราด้วยนะว่า เซนต์บาร์เรนส์เป็นอย่างไรบ้างหลังจากกลับมา”
หมอพูดกับเชดด้วยอารมณ์ที่ยังคงตื่นเต้น เขาเป็นคนที่คาดหวังจะไปยังสถาบันมากที่สุดในกลุ่มทั้งห้าคน
“ตอนนี้กลั้นหายใจไว้ ในระหว่างการย้ายพื้นที่ ห้ามหายใจเข้าลึกๆ เด็ดขาด!”
บาทหลวงชราเตือนด้วยความหวังดี แต่คำพูดนี้ดูเหมือนว่าเขาเคยผ่านประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน
“โอ้, ในพวกเรา กลับเป็นเชดที่ได้ไปยังสถาบันก่อน!”
มิสลูอิสมองดูหน้ากระดาษบทกวีด้วยความตื่นเต้น
แสงสีขาวปรากฏขึ้นอีกครั้ง กล่องเล็กๆ ถูกส่งมา
เชดลุกขึ้นเปิดกล่องทันที แล้วเห็นคริสตัลกลมขนาดเท่าไข่ห่านอยู่ข้างใน ดูคุ้นตามาก
“สิ่งของที่ใช้ระบุตำแหน่งคือคริสตัลสีขาว?”
ต่างจากชิ้นที่เชดเคยถือไว้ ชิ้นนี้มีข้อความแกะสลักอยู่เต็มพื้นผิว เพียงแค่กวาดสายตาคร่าวๆ เชดก็เห็นภาษาที่แตกต่างกันอย่างน้อย 3 ภาษา และเมื่อรีบแปล ก็พบว่ามันคือคำอธิบายตำแหน่งที่ละเอียดของวิทยาลัยเซนต์บาร์เรนส์
Sponsored Ads
