มันต่างจากการเคลื่อนที่อันแปลกประหลาดของการเคลื่อนย้ายในอวกาศเมื่อตอนมุ่งหน้าไปยังวิทยาลัยเซนต์บาร์เรนส์ เชดไม่เห็นภาพลวงตาใดๆ เสียงที่ข้างหูก็หายไป และหมอกสีขาวที่อยู่รอบตัวเขาก็หายไปในทันที
Sponsored Ads
เขารู้สึกว่าตัวเองยืนอยู่กับที่ไม่ได้ขยับไปไหน เมื่อมองไปรอบๆ ในตอนที่หมอกสีขาวหายไป เขาพบว่าตัวเองยืนอยู่ในพื้นที่ทรงกลมที่คุ้นเคย และต่อหน้าคือรูปปั้นของเทพเจ้าโบราณที่สว่างขึ้นเมื่อเขาจ้องมอง
แต่คราวนี้ไม่ใช่พื้นที่รูปปั้นใต้จัตุรัสเซนต์เทเรซาอีกต่อไป ไม่มีเศษขยะกองอยู่ข้างกำแพง ทุกอย่างสะอาด แม้แต่ฝุ่นก็ไม่มี ถึงแม้ว่าที่นี่จะยังคงเป็นพื้นที่ทรงกลม แต่ดูเหมือนขนาดจะเล็กลงเล็กน้อย แต่เพดานกลับสูงขึ้น
“สำเร็จแล้ว…แต่ว่ารูปปั้นนี้ก็อยู่ในพื้นที่ทรงกลมแบบนี้ด้วย ดูเหมือนว่าคนที่วางรูปปั้นในจัตุรัสเซนต์เทเรซาจะเป็นพวกเดียวกัน”
เขายิ้มมุมปาก จากนั้นก้มมองที่กระเป๋าเดินทาง เมื่อเปิดดู ทุกสิ่งทุกอย่างยังอยู่ครบ นี่หมายความว่าการเคลื่อนย้ายในอวกาศสามารถพาสิ่งของที่มีพลังเหนือธรรมชาติไปได้
แต่ในใจยังคงไม่คลายความระแวดระวัง เขาจึงใช้เวทย์ [เสียงสะท้อนจากอดีต] ทันที
เขาลองใช้ถึงห้าครั้ง แต่ไม่ได้ยินเสียงของมนุษย์ นั่นพิสูจน์ได้ว่าที่นี่น่าจะไม่มีใครใช้มานานแล้ว
แต่เชดไม่ได้รีบร้อนสำรวจภายนอก เขาหันกลับมาอีกครั้ง ยื่นมือสัมผัสรูปปั้นของเทพเจ้าโบราณอีกครั้ง
Sponsored Ads
เมื่อคำบูชาถูกเปล่งออกมา เขาก็กลับไปยังพื้นที่หมอกสีขาวใน “ช่องว่างวงกต” ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจนักที่ยังคงมีป้ายบอกทางสองอันตั้งอยู่ในเส้นทางที่มองเห็นลางๆ
หลังจากสัมผัสป้ายที่มีหมายเลข 1 เสียงเบาๆ ก็กระซิบที่หูเขา
[ผู้ชี้นำจะนำทางให้คุณ]
หมอกสีขาวหายไปอีกครั้ง และเขาเห็นพื้นที่ทรงกลมอีกครั้ง สิ่งของที่กองอยู่ข้างกำแพงบอกเชดว่านี่คือห้องใต้ดินในบ้านของเขาเอง เมื่อเขากลับขึ้นไปยังชั้นหนึ่งและเห็นจัตุรัสเซนต์เทเรซาท่ามกลางสายฝนที่นอกหน้าต่าง เขาก็มั่นใจว่าการเคลื่อนย้ายของรูปปั้นในระยะทางไกลนั้นไม่มีเวลารอคอย นี่เป็นเรื่องที่ดีมากจริงๆ
ก่อนหน้านี้เขาส่งมีอาไปอยู่กับมิสลูอิส ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่จำเป็นเลย แต่ก็ยังไม่ต้องรีบไปรับแมวกลับมา เชดถือกระเป๋าเดินทางและร่มกลับลงไปยังห้องใต้ดินอีกครั้ง ผ่านทางรูปปั้นกลับไปยังพื้นที่ทรงกลมใหม่ เตรียมพร้อมสำหรับการผจญภัยครั้งใหม่
เขาจ้องมองรูปปั้นทันที รูปปั้นเปล่งแสงสว่างออกมาอย่างอ่อนโยน จากนั้นเขาเปิดกระเป๋าเดินทางและนำสิ่งของสำคัญใส่ไว้ที่ตัวเอง แล้วถือปืนพก จ้องมองกำแพงโค้งตรงข้ามกับรูปปั้น ตามกฎแล้ว กำแพงที่ซ่อนอยู่น่าจะอยู่ตรงนี้
Sponsored Ads
“คุณสามารถสัมผัสสิ่งที่อยู่นอกกำแพงนี้ได้หรือเปล่า?”
[คุณแค่มีเพียงความไวต่อองค์ประกอบต่างๆ แต่ไม่ได้มีพลังมองทะลุ]
“อืม”
เขาจ้องมองไปข้างหน้าอย่างตึงเครียด จากนั้นเรียกวงแหวนแห่งชีวิตออกมาเพื่อส่องสว่างกำแพง และกำแพงก็หายไปจริงๆ
ภายนอกดูเหมือนจะไม่มีแสงสว่างเลย มีเพียงความมืดมิดลึกล้ำ แสงจากรูปปั้นที่อยู่ข้างหลังก็ส่องออกไปได้แค่ในพื้นที่นี้เท่านั้น ไม่สามารถส่องสว่างไปยังภายนอกได้
“แสงแห่งจันทราเงิน”
เขาถือปืนไว้ในมือแล้วก้าวออกจากพื้นที่ทรงกลมพร้อมกับกระซิบเบาๆ ทำให้นิ้วมือส่องแสงจันทร์สีเงินออกมาอย่างอ่อนโยน
สิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าคือทางเดินยาวมืดมิดลึกล้ำ และตำแหน่งของกำแพงที่ซ่อนอยู่คือจุดสิ้นสุดของทางเดิน
พื้นใต้เท้าไม่ใช่ดิน แต่เป็นหินแข็งที่ขรุขระไม่เรียบ รอบด้านเป็นผนังหินเปียกชื้น มีตะไคร่น้ำสีเขียวคล้ายกับพืชน้ำเติบโตอยู่บนนั้น ทุกอย่างรอบข้างมืดสนิท ในแสงจันทร์สีเงินอ่อนๆ ที่พยายามรักษาความสว่างไว้ ความเย็นที่สอดแทรกอย่างน่าขนลุกทำให้เชดอดคิดถึงฉากสยองขวัญหลายฉากไม่ได้ แม้แต่ตอนนี้ ถ้ามีมนุษย์ปลาน่าเกลียดกระโจนออกมาจากความมืด เขาก็จะไม่รู้สึกแปลกใจเลย
Sponsored Ads
ทางเดินไม่กว้างมากนัก น่าจะเพียงพอให้คนสามคนที่มีรูปร่างแบบเชดยืนเคียงข้างกันได้ ส่วนความสูง เชดเชื่อว่าถ้าเขากระโดดเบาๆ ก็จะชนกับผนังหินด้านบนทันที
เพราะเพดานค่อนข้างต่ำ ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องยกมือขึ้นก็สามารถมองเห็นภาพรวมของพื้นที่ที่ยืนอยู่:
‘แต่ทำไมถึงไม่มีค้างคาว?’
เขาคิดในใจ และมองหาที่พื้น ก็ไม่พบมูลสัตว์หรือรอยเท้าของสัตว์ใดๆ เลย
‘แปลกจริงๆ’
อากาศชื้นและเย็น พอเขายกจมูกขึ้นสูด กลิ่นแปลกๆ ก็ไหลเข้ามาในจมูก มันเป็นกลิ่นของการเน่าเปื่อยและความชื้น ไม่ว่าจะที่นี่คือที่ไหน ก็ดูเหมือนจะไม่มีมนุษย์เหยียบย่างเข้ามาเป็นเวลานานแล้ว
เขาจึงเพิ่มความสว่างจากนิ้วมือเล็กน้อย เพื่อให้มองเห็นได้ไกลขึ้น แล้วก็พบว่าที่ปลายทางเดินข้างหน้า มีบางสิ่งสีดำกำลังนอนขวางอยู่
เมื่อเขาเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง ก็พบว่ามันคือกลุ่มเต่าทะเล ในความมืด พวกมันดูน่ากลัวเล็กน้อย แต่เมื่อถูกแสงจันทร์สีเงินส่องสว่าง พวกมันก็แค่ค่อยๆ เคลื่อนที่ไปอย่างช้าๆ ดูเหมือนว่าเชดจะรบกวนพวกมันเข้าแล้ว
“ฉันอยู่ที่ไหนกันแน่?”
Sponsored Ads
ทางเดินด้านหน้ายังคงลาดลงเล็กน้อย นั่นหมายความว่ากำแพงที่ซ่อนอยู่ที่ปลายทางเดินอยู่ในระดับที่สูงกว่า
ขณะเดินไปตามทาง เขาต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ เพราะพื้นผิวหินที่ไม่เรียบเริ่มเปียกลื่นขึ้นเรื่อยๆ
ทางเดินนี้ไม่ยาวนัก เดินประมาณห้าสิบก้าวก็ถึงปลายทาง ระหว่างนั้น นอกจากเต่าทะเลที่เขาเห็นแล้ว เขายังพบกับกลุ่มปู ปลาเน่าไม่กี่ตัว และสิ่งมีชีวิตที่คล้ายกับดอกไม้ทะเล
ระหว่างนั้นเขาก็ลองใช้เวทย์ [เสียงสะท้อนของเลือด] และ [เสียงสะท้อนจากอดีต] หลายครั้ง แต่ก็ไม่พบร่องรอยของการเคลื่อนไหวของมนุษย์ ดูเหมือนว่าไม่เพียงแต่กำแพงที่ซ่อนอยู่ แต่ทางเดินนี้ก็ไม่ได้มีใครเหยียบย่างมาเป็นเวลานานเช่นกัน
เมื่อเดินต่อไป เสียงน้ำก็เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อเหลืออีกประมาณยี่สิบก้าวจากกำแพงที่ซ่อนอยู่ พื้นก็เริ่มมีน้ำขังอยู่แล้ว เมื่อเดินต่อไป พื้นที่ต่ำลงและน้ำก็ลึกขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อเดินครบห้าสิบก้าว น้ำขังก็ลึกถึงเข่าของเชดแล้ว เขาไม่สามารถเดินต่อไปได้อีก แสงส่องไปข้างหน้าเผยให้เห็นว่าทางเดินที่ลาดลงนั้นถูกน้ำท่วมจนมิดไม่ไกลนัก
เขาสัมผัสได้ถึงการไหลของน้ำ ซึ่งหมายความว่านี่ไม่ใช่น้ำนิ่ง แต่เป็นน้ำที่ไหลเวียนอยู่ ข้างนอกน่าจะเป็น…
“ทะเล”
นี่คือคำตอบที่เชดรู้หลังจากใช้มือแตะน้ำแล้วชิมดู สัตว์และพืชที่เห็นก่อนหน้านี้ก็ยืนยันได้ว่าข้างนอกน่าจะเป็นทะเล
Sponsored Ads
เมื่อพิจารณาถึงทางเดินที่ปิดกั้นด้วยน้ำทะเลและกำแพงที่ซ่อนอยู่ แต่ยังมีอากาศอยู่ในทางเดินนี้ นี่ทำให้เชื่อได้ว่ามีช่วงเวลาหนึ่งระหว่างการขึ้นลงของน้ำ ที่บางส่วนของทางเดินนี้เชื่อมต่อกับโลกภายนอกโดยตรง
“นั่นหมายความว่าถ้าว่ายออกไปในน้ำ ไม่นานก็คงจะออกไปถึงโลกภายนอกได้”
เชดคิดในใจ จากนั้นก็หันกลับไปที่กำแพงที่ซ่อนอยู่ และใช้รูปปั้นเพื่อกลับบ้านพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง
เขาจัดของใหม่อีกครั้ง ใส่ชุดที่แห้งและรองเท้าบูท จากนั้นหาแผ่นผ้าใบกันน้ำขนาดใหญ่ที่นักสืบคนก่อนทิ้งไว้ ตัดให้พอดีแล้วห่อกระเป๋าเดินทางไว้ทั้งหมด
จากนั้นเขาหาเชือกปอในบ้านมาผูกต่อกัน และใช้เชือกที่เหลือผูกกระเป๋าเดินทางที่กันน้ำอย่างดีไว้ที่หลัง จากนั้นก็กลับไปยังทางเดินชื้นและเย็นอีกครั้ง
เดินไปห้าสิบก้าว น้ำก็ลึกเกือบถึงเข่าแล้ว เขามัดปลายเชือกเส้นยาวไว้กับเสาหินที่ยื่นออกมาจากพื้นดินและน้ำ อีกปลายผูกไว้ที่เอวของเขาเอง
เมื่อแน่ใจว่าทั้งสองปลายมั่นคงดีแล้ว เชดก็ลุยน้ำไปข้างหน้า ใต้น้ำเขาเริ่มรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของปลา
เมื่อระดับน้ำสูงขึ้นจนถึงเอว เชดก็สูดหายใจเข้าลึก
“คาถา-หายใจใต้น้ำ”
เขากระโดดลงไปในน้ำ ความรู้สึกก็เหมือนตอนที่เคยลองคาถานี้ในอ่างน้ำมาก่อน ดวงตาของเขาสามารถเปิดได้ในน้ำ และการหายใจใต้น้ำก็เหมือนกับการหายใจในอากาศ ความรู้สึกของออกซิเจนที่ไหลเข้าปอดทำให้รู้สึกสดชื่นไปทั้งร่างกาย เขาเดินไปข้างหน้าอีกหลายสิบก้าวบนพื้นลื่นสุดๆ ใต้น้ำจนแน่ใจว่าน้ำลึกพอแล้ว จากนั้นเขาก็เริ่มว่ายไปตามทางเดินที่คดเคี้ยวลงไป
Sponsored Ads
