ขณะเดินไปตามทางสุสานท่ามกลางสายฝน เชดตระหนักว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขามาเยี่ยมมิสเตอร์สแปร์โรว์นับตั้งแต่ที่เขาเสียชีวิต
ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขายุ่งอยู่กับการหาเลี้ยงชีพ มีเพียงบางครั้งเมื่อเดินผ่านห้องนอนใหญ่ในบ้าน ที่เขาจะคิดถึงชายผู้นั้น ตอนนี้เมื่อเหยียบย่างบนเส้นทางหินในสุสาน ความทรงจำเกี่ยวกับบทสนทนาสุดท้าย—และครั้งแรก—ของพวกเขาผุดขึ้นมา มันให้ความรู้สึกราวกับว่าเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน
Sponsored Ads
หลุมศพของสแปร์โรว์ แฮมิลตัน ไม่ได้โดดเด่นอะไร เขาถูกฝังอยู่ท่ามกลางผู้คนธรรมดามากมาย บนสนามหญ้าที่เปียกชื้นไปด้วยสายฝน
เชดใช้ใบเสร็จที่ได้รับในวันนั้นค้นหาสถานที่ฝังศพ ก่อนจะยืนถือร่มอยู่หน้าแผ่นหินจารึก
บนแผ่นหินจารึกมีเพียงชื่อ วันเสียชีวิต และสาเหตุการตาย ไม่มีรายละเอียดเกี่ยวกับชีวิตของเขาแม้แต่น้อย
อากาศชื้นช่วยขจัดความร้อนอบอ้าวของฤดูร้อน เขาถือร่มด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือหนึ่งสอดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ ฝนตกกระทบกับร่มเหนือศีรษะ ขณะที่เขาก้มลงมองหลุมศพเรียบง่ายนี้
เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้ที่นักสืบผู้ล่วงลับอาจเคยเป็นสายลับจากต่างแดน ความคิดนี้กลับให้ความรู้สึกชวนขบขันอย่างประหลาด
รอบตัวเงียบสงัด มีเพียงเสียงฝนที่ดังก้องพอจะกลบเสียงของเขาเอง เขาจึงสามารถเอ่ยความคิดในใจออกมา
“เรื่องราวของเขาต้องน่าตื่นเต้นมากแน่ ๆ เขาเกิดมา ได้รับการศึกษา ด้วยเหตุผลบางอย่างจึงเข้ารับการฝึกกับ ‘ถุงมือเทา’ และถูกส่งมายังโทเบสก์ให้ปฏิบัติการอย่างลับ ๆ ในฐานะนักสืบสามปีที่ผ่านมาเขาแก้ไขคดีนับไม่ถ้วน— เขาคงเคยรู้จักผู้คนมากมาย ทั้งในบ้านเกิดและที่นี่ เขาเคยพบเจอเรื่องราวนับไม่ถ้วน และรู้ความลับที่ไม่มีใครล่วงรู้ บางทีอาจมีใครบางคนที่แดนไกล ยังคงเฝ้ารอให้เขากลับบ้าน แต่ชีวิตที่เต็มไปด้วยสีสันเช่นนั้น กลับจบลงโดยมีฉัน—ผู้มาเยือนจากต่างแดน—เป็นพยานเพียงผู้เดียว สุดท้ายแล้ว เขาเหลือเพียงป้ายหลุมศพเรียบง่ายมุมหนึ่งของสุสาน”*
[คุณกำลังทอดถอนใจ?]
แม้แต่เสียงฝนก็กลบเสียงกระซิบของเธอไม่ได้
“ทอดถอนใจ?”
เชดก้มลงมองป้ายหลุมศพก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ
Sponsored Ads
“ไม่หรอก ฉันรู้ว่าชีวิตของทุกคนล้วนเป็นเรื่องราวที่น่าตื่นเต้นสำหรับคนอื่น ๆ เพียงแต่เมื่อฉันมายืนที่นี่ ตอนจบของในฐานะนักสืบกลับให้ความรู้สึกเหมือนเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ต้องสิ้นสุดลงกะทันหัน ราวกับวีรบุรุษของนิยายที่หยุดเดินต่อไปกลางคัน”
[คุณรู้สึกสงสารเขาหรือ?]
เชดก้มมองป้ายหินอีกครั้ง ก่อนพึมพำกับตัวเอง
“ใช่… ชีวิตที่เต็มไปด้วยเรื่องราว กลับจบลงเพราะอุบัติเหตุ ไม่มีใครรู้เรื่องราวที่แท้จริงของเขาเลย นอกจากฉันเพียงคนเดียว”
เชดก้มลง ใช้มือปัดหยดน้ำออกจากป้ายจารึก
“รู้สึกสงสารเขา ตอนที่คุณนอนอยู่บนเตียง ก่อนเสียชีวิตและมอบภารกิจสุดท้ายให้ฉัน… คุณเคยรู้สึกเสียดายบ้างไหม? เหมือนกับสองวิญญาณเมื่อครู่หรือเปล่า?”
แต่รู้สึกสงสารเขาไม่มีทางตอบคำถามนี้ เขาจากไปแล้วจริง ๆ แม้แต่เชดเองก็ไม่อาจตัดสินได้ว่าเขาเป็นคนเช่นไร เขาเป็นคนดีหรือคนเลวกันแน่? ไม่มีใครล่วงรู้
สายลับผู้มากประสบการณ์จากคาร์สันริค หลับใหลอยู่ ณ ที่นี้ เขาไม่อาจทำตามเป้าหมายของตนเองในแดนไกล และไม่มีวันได้กลับไปยังบ้านเกิด ไม่มีใครรู้เรื่องราวของเขา
[ผู้ข้ามโลก ฟังดูเหมือนคุณกังวลเกี่ยวกับตัวเองเช่นกัน?]
ขณะที่เชดยืดตัวขึ้น หญิงสาวในความคิดกล่าวถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ไม่ใช่ความกังวล เพียงแต่…”
เขาหยุดคิดไปชั่วขณะ ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ
“หากวันหนึ่ง ฉันตายโดยไม่คาดคิด บางทีหลุมฝังศพของฉันอาจอยู่ไม่ไกลจากที่นี่”
เขาเงยหน้ามองสุสานอันกว้างใหญ่ ฝนยังคงตกลงมาอย่างเงียบงัน สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยผู้ที่หลับใหล ถูกฝังพร้อมกับเรื่องราวมากมายที่ไม่มีวันถูกเล่าขาน
“เพิ่งผ่านพ้นพิธีศพของมิสเตอร์วัตสัน และตอนนี้มายืนอยู่หน้าหลุมศพของคาร์สันริค ฉันจึงอดไม่ได้ที่จะครุ่นคิด”
Sponsored Ads
เขาเอ่ยเสียงเรียบ เงามืดของความคิดสะท้อนในดวงตา
“เรื่องราวของฉันในต่างแดน ก็นับว่ายิ่งใหญ่อยู่ไม่น้อย แต่บางที เมื่อความตายมาเยือน ฉันอาจมองย้อนกลับไป และพบว่าทั้งหมดเป็นเรื่องตลก…บางที ฉันอาจรู้สึกเสียดายก็เป็นได้”
เขายกมือซ้ายขึ้น กำแน่นเล็กน้อย มองมือของตนเองราวกับค้นหาคำตอบที่มองไม่เห็น
[คุณกำลังสับสน]
“ไม่ใช่หรอก”
เชดยิ้มจาง ๆ
“เพียงแต่ก่อนที่ศึกใหญ่จะมาถึงในคืนพรุ่งนี้ ฉันรู้สึกอยากครุ่นคิดถึงบางเรื่อง”
เชดสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ปล่อยให้อากาศชื้นแต่อบอวลไปด้วยความสดชื่นของสุสานไหลเข้าสู่ปอด
“นักเวทวงแหวนหนึ่งวง สองวง และสามวง จะไปล้างแค้นนักเวทวงแหวนเก้าวง แม้ว่าจะมีการเตรียมตัวอย่างดีและอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บ แต่ในใจก็ยังอดกังวลไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น หากเราทำสำเร็จ และมิสบาสก์กลายเป็น ‘ผู้ถูกเลือก’ อย่างสมบูรณ์ นั่นหมายความว่า มหากาพย์แห่งยุคที่หกจะดึงผู้คนมากมายเข้ามาพัวพันมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันได้ตัดสินใจที่จะก้าวเข้าไปในวังวนนี้แล้ว แต่สำหรับอนาคต…”
เขาเอียงร่มออกจากศีรษะ ปล่อยให้หยาดฝนกระทบลงบนตัว จากนั้นก็รีบปรับร่มกลับไปที่เดิม
“วันนี้มาหามิสเตอร์สแปร์โรว์ ก็เพื่อกันไว้ก่อนว่าพรุ่งนี้ฉันจะไม่ได้กลับมาอีก เขาเป็นผู้มอบรากฐานของชีวิตในตอนนี้ให้ฉัน ฉันจะปล่อยให้เขาถูกลืมไปง่าย ๆ ไม่ได้ พูดก็พูดเถอะ ฉันค่อนข้างขอบคุณมิสเตอร์สแปร์โรว์อยู่ไม่น้อยเลย”
เสียงของหญิงสาวในจิตใจเงียบไป
เชดก้มลงมองป้ายหลุมศพเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเตรียมตัวเดินจากไป
“ไม่ว่าอย่างไร ต้องเดินต่อไปข้างหน้าเท่านั้น เรื่องราวของพวกเขาจบลงแล้ว แต่เรื่องราวของฉันยังคงอีกยาวไกล… และมันต้องยาวมากแน่นอน”
เขาหายใจออกยาว ๆ รู้สึกว่าทั้งร่างกายเบาสบายขึ้น
Sponsored Ads
“เรื่องราวของคนแปลกหน้าในแดนแปลกนั้น มีเพียงฉันเท่านั้นที่เป็นผู้เห็นเหตุการณ์นั้น”
[ยังมีฉันด้วย]
“แต่คุณไม่ใช่ฉันเหรอ?”
เธอหัวเราะเบา ๆ ก่อนตอบกลับ
[ใช่ คุณคือฉัน และฉันก็คือคุณ โอ้ ผู้ข้ามโลก คุณจงสรรค์สร้างเรื่องราวและมหากาพย์ของคุณ… ส่วนฉันจะเป็นผู้—]
เสียงสุดท้ายเบาลงจนแทบจะจับใจความไม่ได้ แต่เชดก็ไม่ได้ใส่ใจ เขากางร่มแล้วเดินจากไป คิดว่าครั้งหน้าจะนำดอกไม้ติดมือมาด้วย
หลังจากผ่านเหตุการณ์ของสองวิญญาณและพิธีศพ รวมถึงการสนทนาอย่างลึกซึ้งหน้าหลุมศพของมิสเตอร์สแปร์โรว์ เชดรู้สึกว่าตนเองไม่ได้สับสนว้าวุ่นเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว
“ต้องสลัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้งไปให้หมด ถึงจะเตรียมรับมือกับเหตุการณ์ในคืนพรุ่งนี้ได้ดีที่สุด”
ที่ข้างนอกเมืองฝนกำลังตก ในตัวเมืองก็คงไม่ต่างกัน แม้ว่าในบ้านจะมีเนื้อและผักอยู่บ้าง แต่เชดไม่มีอารมณ์ทำอาหารเอง เมื่อกลับถึงบ้าน เขาจึงพามีอาออกไปทานอาหารนอกบ้าน
ค่ำคืนค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา ฝนที่ตกลงมาอย่างกะทันหันกลับทวีความรุนแรงมากขึ้น
เพราะรู้ว่า มิสอานาต และ มิสบาสก์ กำลังจะมา เชดจึงไม่ได้วางแผนทำอะไรเป็นพิเศษในคืนนี้ เขาเพียงอุ้มแมวขึ้นมา นั่งริมหน้าต่างของห้องรับแขก มองดูสายฝนตกโปรยปรายไปพร้อมกับมัน
Sponsored Ads
ประมาณหนึ่งทุ่ม รถม้าของมิสอานาตมาหยุดลงหน้าตึก ขณะก้าวเข้ามาในบ้าน เธอก็บ่นเรื่องสภาพอากาศที่ทำให้การเดินทางลำบากทันที ผู้พยากรณ์อันเฉียบแหลมรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของเชด ระหว่างที่เดินขึ้นบันได ดวงตาสีม่วงของเธอก็จับจ้องไปที่นักสืบหนุ่มผู้เดินนำหน้า
“จะว่าไปแล้ว ฉันรู้สึกว่าเธอดู… มั่นคงขึ้นนะ”
“หมายถึงเมื่อก่อนฉันไม่มั่นคงหรือ?”
“เปล่า ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เพียงแต่ตอนนี้ดูมั่นคงกว่าเดิมมาก”
เธอพิจารณาเขาจากหัวจรดเท้า ก่อนกล่าวต่อ
“เป็นเรื่องดีนะ ดูเหมือนเธอจะตัดสินใจได้กระจ่างขึ้นแล้ว”
เชดยิ้มบาง ๆ พลางถามกลับ
“ก็ใช่ แต่ฉันเองก็สงสัยนะ มิสอานาต”
“เธอเองก็ต้องเผชิญหน้ากับภารกิจที่เกี่ยวข้องกับ ‘ผู้ถูกเลือกทั้งสิบสามคน’ เหมือนกัน”
“อะไรที่ทำให้เธอมั่นใจตั้งแต่แรกเริ่ม?”
มิสอานาตไม่ตอบ
เธอเพียงแต่ขอให้เชดชงชาอุ่น ๆ ให้ พร้อมกับบ่นถึงความไม่สะดวกในการเดินทางท่ามกลางสายฝน ก่อนจะพึมพำเบา ๆ ภาวนาให้พรุ่งนี้อากาศดีขึ้น
Sponsored Ads
