237-งานศพและแมว

“หลังจากผ่านไปหลายปี ความขุ่นเคืองทั้งหมดได้สิ้นสุดลงแล้ว แต่สุดท้าย พวกเขาก็ยังหาทางกลั่นแกล้งฉันอยู่ดี นี่ถึงเป็นที่มาของข้อเรียกร้องนี้”

Sponsored Ads

“ใช่ ตราบเท่าที่คุณมีเงิน การหาขุนนางที่ล้มละลายมาช่วยอ่านบทสวดไว้อาลัยก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร ดังนั้น เรื่องนี้ก็แค่การกลั่นแกล้งทางอารมณ์เล็กๆ น้อยๆ พวกเขาก็คงอยากให้มิสเตอร์วัตสันได้พักผ่อนในที่สงบเสียที”

เชดเห็นด้วย เพราะในเมืองโทเบสก์ ขุนนางที่ขัดสนเงินทองมีอยู่มากมาย และสิ่งที่คุณนายวัตสันไม่เคยขาด ก็คือปอนด์ทองคำ

เขายกถ้วยชาขึ้นมาจิบ ทำท่าทางเหมือนดื่มน้ำ แต่แท้จริงแล้วเขากำลังครุ่นคิดบางอย่าง หลังจากวางถ้วยชาลง เขาถามต่อ

“แล้วคุณต้องการให้ฉันไปหรือ?”

“ใช่ คุณนั่นแหละ เรเจด แฮมิลตัน”

เชดส่ายหัวอย่างระมัดระวัง

“ขออภัย ถึงแม้ว่าฉันจะถือว่ายังมีฐานะเป็นอัศวิน แต่ฉันก็ไม่ได้มียศศักดิ์จริงๆ คุณน่าจะหาบารอนที่ต้องการเงินสักคนแทนฉันได้ไม่ยากนะ”

คุณนายวัตสันตอบกลับในทันที

“แน่นอน มันไม่ใช่เรื่องยาก และฉันก็ยินดีจะจ่ายเงิน แต่เพราะนี่เป็นพิธีศพของสามีฉัน ฉันต้องการคนที่ซื่อตรง มีคุณธรรม และมีจิตใจดีงามมาช่วยอ่านบทสวดไว้อาลัย ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ทำเพื่อเงินเท่านั้น หลังจากที่บารอนลาเวนเดอร์แนะนำคุณ ฉันก็มั่นใจว่าคุณเหมาะสมที่สุด ฉันอ่านเรื่องของคุณในหนังสือพิมพ์ คุณเป็นคนที่ดีมาก”

เชดเห็นด้วย ไม่ใช่เพราะเธอชมเขา แต่เพราะถ้าเป็นเขาเอง เขาก็คงอยากให้คนที่มีชื่อเสียงและจิตใจดีมาพูดในงานศพของตัวเองเช่นกัน

Sponsored Ads

โดยเฉพาะช่วงนี้ที่เขาเริ่มมีชื่อเสียงจากบทความในหนังสือพิมพ์ มันก็สมเหตุสมผลที่คุณนายวัตสันจะมาหาเขาผ่านการแนะนำของบารอนลาเวนเดอร์

“เดิมทีฉันตั้งใจจะขอให้บารอนลาเวนเดอร์ช่วย แต่ช่วงบ่ายเขาติดธุระ ต้องไปเจรจาธุรกิจสำคัญ”

“พิธีศพจัดขึ้นบ่ายวันนี้หรือ?”

เชดถามอย่างลังเล เพราะก่อนถึงวันพฤหัสบดี เขาไม่อยากเสียเวลาไปกับเรื่องอื่นเท่าไหร่นัก

“มันจะไม่กินเวลานานหรอกค่ะ อย่างมากก็แค่สองชั่วโมง ค่าจ้าง 20 ปอนด์ พร้อมค่าเดินทาง และฉันได้ยินจากบารอนว่าคุณชอบไพ่โรดส์ งั้นฉันจะเพิ่มไพ่โรดส์ที่มีกฎพิเศษอีกหนึ่งใบให้ด้วย”

“อืม… แล้วบารอนรู้เรื่องเงื่อนไขนี้หรือยัง?”

เชดถาม

“ตอนนั้นฉันยังไม่ได้บอกเขา เพราะเขายุ่งกับธุรกิจของเขา ฉันไม่อยากรบกวนเขา คุณแฮมิลตัน ถ้าคุณไม่ตกลง ฉันคงต้องไปหาคนอื่นแล้วล่ะค่ะ ฉันยังมีตัวเลือกสำรองอีกสองสามคน แต่ไม่มีใครเหมาะสมเท่าคุณ”

“อืม…”

ถ้าบารอนลาเวนเดอร์รู้เรื่องข้อเสนอแบบนี้ เขาคงไม่ยอมปล่อยโอกาสให้เชดแน่ ๆ

“สุสานจัดงานศพอยู่ที่ไหน?”

“สุสานสาธารณะเขตตะวันออกของโทเบสก์ เขตสาม ฉันซื้อห้องใต้ดินไว้ที่นั่น”

“รอสักครู่ครับ”

เชดลุกขึ้นเดินไปที่ห้องทำงาน ค้นหาตั๋วรับรองการฝังศพของนักสืบสแปร์โรว์ ซึ่งเขาเคยส่งมอบศพให้เจ้าหน้าที่ดูแลสุสาน ตำแหน่งที่ฝังคือสุสานสาธารณะเขตตะวันออก เขตสอง

ทั้งสองที่อยู่ใกล้กันมาก

Sponsored Ads

‘ถ้างั้น… ไหน ๆ ก็ต้องไปทำเรื่องใหญ่ในเร็วๆ นี้ แวะไปเยี่ยมนักสืบสแปร์โรว์สักหน่อยก็คงไม่เลว’

ด้วยความคิดนี้ เขาตัดสินใจตอบรับคำขอของคุณนายวัตสัน

หลังจากนัดหมายเวลาในช่วงบ่ายและส่งคุณนายวัตสันออกไป เวลาก็เพิ่งจะถึงแปดโมงเช้าเท่านั้น

ช่วงเวลาที่เหลือในช่วงเช้า เชดใช้ไปกับการฝึกฝนคาถาและปรับตัวให้เข้ากับเศษซากระดับปราชญ์อย่าง [สร้อยคอทองคำของแม่มดโบราณ]

แม้สร้อยเส้นนี้จะไม่สามารถช่วยให้เขาใช้พลังของ “เวทมนต์ลึกลับ” ได้ แต่ก็เสริมพลังให้กับทักษะ [เฉือนจันทราเงิน] ของเขาให้ทรงพลังยิ่งขึ้น

แม้จะไม่มีโอกาสทดสอบกับใคร แต่เชดก็มั่นใจว่าด้วยพลังของสร้อยคอนี้ ต่อให้เป็นชายตาเงิน ที่บาดเจ็บสาหัส ก็ไม่อาจทานทนการโจมตีจากเขาได้แน่นอน

ระหว่างมื้อกลางวัน เชดยังคงครุ่นคิดถึงแผนการสำหรับคืนวันพรุ่งนี้อย่างต่อเนื่อง แม้ว่าเขาจะไม่ถึงกับเผลอเอาช้อนยัดเข้าจมูกเพราะใจลอย แต่ระหว่างเตรียมอาหารกลางวันให้มีอา ปริมาณอาหารแมวกลับน้อยกว่าปกติโดยไม่รู้ตัว

เวลาเชดเตรียมอาหารให้มีอา ปกติแล้วแมวตัวน้อยจะนั่งอย่างสง่างามอยู่ห่างออกไป แกล้งทำเป็นไม่สนใจ จนกระทั่งเชดเทอาหารเสร็จและเรียกชื่อมัน เจ้าเหมียวถึงจะรีบพุ่งเข้ามาอย่างกระตือรือร้น

Sponsored Ads

ครั้งนี้ก็เช่นกัน ตอนที่เชดกำลังเทอาหารแมวสุดพิเศษลงในชามใกล้โต๊ะอาหาร เจ้าแมวส้มตัวเล็กนั่งนิ่งอยู่ที่ขอบหน้าต่างห้องนั่งเล่น ดูเหมือนมันกำลังสนใจทิวทัศน์ของจัตุรัสเซนต์เทเรซา

“มีอา~”

เขาเรียกชื่อมันครั้งหนึ่ง ก่อนจะนั่งลงและเริ่มจัดการกับอาหารกลางวันของตัวเอง

เจ้าแมวส้มวิ่งมาหาเขาด้วยความตื่นเต้น แต่เมื่อมันก้มลงดูอาหารในชาม กลับไม่เริ่มกินทันทีเหมือนเช่นทุกครั้ง มันหยุดยืนอยู่ตรงนั้น มองเชดด้วยดวงตาสีอำพันที่กลมโตสะท้อนภาพชายหนุ่มนักสืบที่กำลังขมวดคิ้ว ครุ่นคิดบางอย่าง

“เหมียว~”

มันส่งเสียงร้องแผ่วเบา ก่อนจะเดินไปใกล้ขากางเกงของเชด ยกอุ้งเท้าหน้าเกาะกางเกงแล้วเขย่าเบา ๆ จากนั้นก็ร้องอีกครั้ง

Sponsored Ads

มันเงยหน้ามองเขาอย่างคาดหวัง แต่เชดก็ยังคงถือช้อนนิ่งและจมอยู่ในห้วงความคิด

“เหมียว~”

มันร้องอีกครั้ง แต่คราวนี้เมื่อเชดยังไม่ตอบสนอง เจ้าแมวส้มจึงถอยหลังเล็กน้อย ก่อนจะกระโดดพุ่งตัวขึ้นไปเกาะอยู่บนเข่าของเขา

“โอ้! กางเกงของฉัน!”

ในที่สุดเชดก็รู้สึกตัว เขาอุ้มเจ้าแมวส้มลงจากเข่าด้วยความระมัดระวัง ก่อนจะมองดูชามอาหารแมวที่ยังคงไม่ถูกแตะต้องเลย

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ไม่ชอบอาหารนี่แล้วเหรอ?”

“เหมียว~”

เชดพูดหยอกล้อ แต่ไม่ได้คาดหวังคำตอบจากเจ้าแมว ทว่ามีอากลับยกอุ้งเท้าหน้าขึ้นแล้วชี้ไปทางตู้กับข้าวในครัว ซึ่งเป็นที่เก็บอาหารแมว

ดวงตาสีอำพันของมันจ้องมองเขา ขนสีส้มลายบนหลังสะท้อนแสงอาทิตย์ที่ส่องลอดผ่านหน้าต่างจนดูราวกับมีประกายแสง

“หมายความว่าอาหารไม่พอเหรอ?”

เชดเอียงศีรษะมองชามอาหารแมว แล้วถามด้วยความแปลกใจ แต่คราวนี้มีอาไม่ได้แสดงท่าทีว่ามันเข้าใจคำพูดของเขา มันเพียงแค่ดิ้นในอ้อมแขนของเขา เพื่อให้เขาวางมันลง

“ตกลงว่าเธอฟังภาษามนุษย์รู้เรื่องหรือเปล่านะ?”

Sponsored Ads

เชดวางมันลงบนพื้น และทันทีที่เท้าของมันแตะพื้น เจ้าแมวส้มก็วิ่งตรงไปที่ชามอาหารของตัวเอง

“มิสอานาตไม่ได้บอกเหรอว่ามันเป็นแค่แมวธรรมดา?”

เชดเดินไปหยิบถุงอาหารแมวจากตู้กับข้าว

“หรือฉันคิดมากไปเอง? หรือว่าแมวจะฉลาดได้ขนาดนี้จริงๆ?”

เขาเหลือบมองเจ้าแมวที่นั่งอย่างเรียบร้อยอยู่ข้างชามอาหาร หางของมันสะบัดไปมาเบาๆ ดวงตากลมโตจ้องมองเขาด้วยความคาดหวัง

“ดูเหมือน… มันก็แค่ฉลาดนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

เรื่องความผิดปกติของแมวตัวนี้ เชดเคยปรึกษากับทั้งเสียงของหญิงสาวในหัว และมิสอานาตมาแล้ว คำตอบที่ได้ก็คือ “ไม่มีอะไรผิดปกติ”

ดังนั้น ความกังวลของเขาน่าจะเป็นเพียงอาการคิดมากไปเอง แต่ในเมื่อเจ้าแมวตัวนี้จะอยู่ที่จัตุรัสเซนต์เทเรซาไปจนถึงฤดูหนาวเป็นอย่างน้อย เชดจึงคิดว่า ถ้ามีโอกาส เขาจะพาเจ้าแมวไปให้มิสคารินาตรวจดูเสียหน่อย

แน่นอนว่า มีอาไม่มีทางรู้ถึงความคิดนี้ของเชด หลังจากกินอาหารกลางวันเสร็จ เจ้าแมวส้มก็เริ่มง่วงทันที

มันเดินไปหาที่นอนในมุมที่แสงแดดจากหน้าต่างส่องลงมาได้พอดี ห่างจากอ่างน้ำที่เริ่มจับน้ำแข็งเล็กน้อย มันยืดตัวลงนอนอย่างสบายใจ พร้อมหรี่ตาและหันหลังให้แสงอาทิตย์อ่อนๆ

ชีวิตของแมวเลี้ยงช่างแสนสงบสุขและน่าอิจฉาเสียจริง

Sponsored Ads