S.J. Raventide
Stories
3
Chapters
290
Words
1.6 M
Comments
0
Reading
5 d, 13 h
-
ฉันไม่ได้เดินทั่วสวนแบบจริงจัง ตั้งแต่ตอนอายุสิบเจ็ด ตอนนั้น มันดูไม่มีที่สิ้นสุด แต่ตอนนี้...มันดูมีขอบเขต ไม่ใช่เล็กลง แค่เหนื่อยขึ้น เหมือนเพลงที่เคยจำได้ว่าเสียงดัง…-
843.6 K • Ongoing
-
-
ฉันเจอพี่วัฒน์นั่งยอง ๆ อยู่ข้างแทงก์น้ำเก่า ขัดตะไคร่ออกจากวาล์ว เหมือนมันเคยด่ากันมาก่อน เขาไม่เงยหน้า ไม่ขยับตอนฉันเข้ามาใกล้ ขัดต่อไปเรื่อย…
-
843.6 K • Ongoing
-
-
บางวัน… ก็ไม่ได้เริ่ม มันแค่ “ต่อเนื่อง” ไปเฉย ๆ ไม่มีนาฬิกาปลุก ไม่มีเสียงไก่ขัน ไม่มีหมาเห่า มีแค่เสียงแม่พับผ้าตรงปลายบันได กับกลิ่นข้าวเหนียวตากแดดที่ลอยผ่านโถงบ้านมาเบา…
-
843.6 K • Ongoing
-
-
โดย หม่อมหลวงหมูกรอบ ณ เสียงแหลม(เผยแพร่ใน เสียงสยามรายเดือน ฉบับกุมภาพันธ์ 2544) “แม้กระทั่งตอนนี้ เขายังอยู่ตรงนี้ ในภาพทรงจำสีจาง ๆ” เสียงร้องของ “นารา สิริภักดิ์”…
-
843.6 K • Ongoing
-
-
เย็นย่ำที่เวียงป่าเป้า พับตัวเข้ามาไม่เหมือนกรุงเทพฯ ในเมืองหลวง กลางคืนพุ่งชนเหมือนรถสิบล้อ แต่ที่นี่ มันเข้ามาเหมือนแมว ไม่ได้รับเชิญ…
-
843.6 K • Ongoing
-
-
โดย มะลิ วาณิชกุล(เผยแพร่ใน มติศิลป์รายวัน ฉบับกุมภาพันธ์ 2544) “เนิ่นนานที่ฉันยังแปลกใจ เหตุใดเจ้าหญิงต้องรอเจ้าชาย” ในโลกแห่งการบรรเลงที่หมุนเร็วเกินฟังทัน…
-
843.6 K • Ongoing
-
-
ฉันตื่นก่อนนก ซึ่งอาจเป็นสัญญาณของความเป็นผู้ใหญ่ หรือเพราะเมื่อคืนกินน้ำพริกเยอะไป บ้านยังไม่ตื่น ไม่มีเสียงทีวี ไม่มีเสียงรองเท้าแตะ ไม่มีเสียงจานชามกระทบกันยามเช้า…
-
843.6 K • Ongoing
-
-
เสียงมาก่อนแสง มันไม่ใช่ไก่ขัน ไม่ใช่ฝีเท้า ไม่ใช่กลิ่นกาแฟ มันคือ ซอล่องน่าน ที่แทรกผ่านคลื่นวิทยุชุมชน เพลงผีที่ไม่แคร์ว่าใครจะตื่นหรือไม่…
-
843.6 K • Ongoing
-
-
โทรศัพท์ฉันดังขึ้น แปลกดี เพราะปกติถ้ามีใครโทรมา ก็มักจะมีแค่ข่าวร้าย เบอร์ผิด หรือไม่ก็คนถามว่าฉันยังติดหนี้เขาอยู่ไหม เบอร์ไม่รู้จัก ลาเต้เงยหน้าขึ้นมองเหมือนจะบอกว่า…
-
843.6 K • Ongoing
-
-
บางอย่างในตัวฉันจำเส้นทางบ้านนี้ได้ ทั้งที่อาจไม่เคยก้าวผ่านมันจริง ๆ แต่เมื่อเท้าแตะพื้นหญ้า และกลิ่นใบมะขามตีกลับเข้าจมูก ฉันก็เริ่มเชื่อว่าความทรงจำบางอย่าง…
-
843.6 K • Ongoing
-
- Previous 1 … 15 16 17 … 23 Next