วิมุตติ

“วิมุตติ” by A.N. Shadowscribe September 25, 2024

จินแทบจะขึ้นรถไฟขบวนสุดท้ายของคืนนั้นไม่ทัน เสียงฮัมเบาๆ ในขบวนรถไฟฟ้าทำให้เขารู้สึกสงบลง เขาถอนหายใจด้วยความโล่งใจเมื่อพบที่นั่งว่าง เสียงเตือนปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บดังขึ้นก่อนที่ประตูรถไฟฟ้าจะปิดลง เขามองดูแสงไฟของสถานีที่กระพริบผ่านไป อุโมงค์ใต้ดินก็จะกลืนพวกมันทั้งหมด

เมื่อเดินทางได้ครึ่งทาง แสงไฟในรถไฟฟ้าก็กะพริบ จากนั้นก็หรี่ลงจนเหลือเพียงแสงสีเหลืองส้มอันน่าหวาดหวั่น เขามองไปรอบๆ ผู้โดยสารที่เหลือเพียงไม่กี่คนยังคงนิ่งสนิท ปิดตาลง ราวกับว่าพวกเขาหลับอยู่นานนับศตวรรษ หัวใจของเขาเต้นแรง นี่ไม่ใช่เรื่องปกติ

Sponsored Ads

รถไฟฟ้าหยุดลงที่สถานีที่ไม่คุ้นเคย ป้ายอัตโนมัติที่เหนือประตูเขียนไว้ว่า “วิมุตติ” เมื่อประตูเลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นชานชาลาที่เต็มไปด้วยหมอก มีร่างๆ หนึ่งก้าวเข้ามา เป็นชายร่างสูงที่มีดวงตาสีเงินและเสียงพูดที่เหมือนเสียงสะท้อนจากระยะไกล

“ผู้โดยสารโปรดทราบ รถขบวนนี้สิ้นสุดการให้บริการที่สถานีนี้” และชายคนนั้นกระซิบต่อ “สำหรับคนที่ไม่มีที่ไปแล้ว”

จินกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก และเขาก็ตระหนักว่าเขาไม่ได้อยู่ในกรุงเทพฯ อีกต่อไปแล้ว

Sponsored Ads