027- รหัสหลอน (ร่องรอยในบันทึกข้อมูล)

เมื่อกลับมาที่ร้าน เสียงหึ่ง ๆ จากเครื่องมือวัดกระแสไฟฟ้าของผมเป็นสัญญาณเตือนใจว่าอย่างน้อยปัญหาบางอย่างก็ยังแก้ได้ด้วยสายไฟและโค้ด ดิจิทัลล็อคตัวเดิมวางอยู่บนโต๊ะทำงานของผม ดูเป็นแค่เครื่องใช้ธรรมดาที่ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะชวนขนลุกขนาดนี้

Sponsored Ads

ผมเชื่อมต่อมันกับแล็ปท็อป แล้วเริ่มไล่ดูบันทึกข้อมูลภายใน ตอนแรก ทุกอย่างดูปกติ การใช้งานประจำวัน การอัปเดตระบบ และรหัสข้อผิดพลาดทั่วไป แต่แล้วผมก็เจอสิ่งนั้น—รายการที่ถูกบันทึกว่า [ความพยายามในการเข้าถึงล้มเหลว]

ทุกครั้งที่เกิดขึ้น มันมาจากแหล่งที่ไม่รู้จัก และเกิดขึ้นตรงเวลาเป๊ะ 23:47:00

ผมขมวดคิ้ว มองตัวเลขที่เหมือนจะท้าทายผม นั่นคือเวลาที่คุณกรรณิกาพูดถึง และเวลาเดียวกันกับที่ล็อคปลดตัวเองตอนผมอยู่ที่นั่น มันแม่นยำเกินไป เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ

ความอยากรู้ของผมถูกจุดขึ้นอีกครั้ง ผมโน้มตัวไปดูบันทึกย่อของตัวเอง พลางนึกถึงเรื่องที่คุณกรรณิกาพูดเกี่ยวกับประวัติของอาคาร เธอเคยเล่าอย่างลวก ๆ ว่าอดีตผู้เช่าชั้นสามเคยเสียชีวิต “เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา” ภายใต้สถานการณ์ที่น่าเศร้า อะไรบางอย่างในน้ำเสียงของเธอตอนนั้นยังติดอยู่ในความคิดของผม

ผมหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วลองค้นหาข่าวสารเกี่ยวกับเหตุการณ์ในพื้นที่ใกล้เคียง ใช้เวลาไม่นานก็เจอ—บทความข่าวเก่าในบล็อกท้องถิ่นที่แทบไม่มีใครรู้จัก

“โศกนาฏกรรมในกรุงเทพฯ หญิงสาวเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถจักรยานยนต์หน้าคอนโด” หัวข้อข่าวเขียนไว้ วันที่ในข่าวตรงกับเวลาที่ล็อคเริ่มมีพฤติกรรมแปลก ๆ เป็นครั้งแรก

บทความไม่ยาวมาก มันเล่าถึงเหตุการณ์ที่ผู้เช่าหญิงคนหนึ่งในชั้นสาม ออกจากอาคารในช่วงดึก คืนที่เกิดเหตุ พยานบอกว่าเธอดูเหมือนใจลอยก่อนที่อุบัติเหตุจะเกิดขึ้น เพียงไม่กี่เมตรจากอาคาร เธอเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ

ผมเอนหลังพิงเก้าอี้ คำในบทความเริ่มพร่าเล็กน้อย ขณะที่ผมประมวลความเชื่อมโยงทั้งหมด

“นี่มันไม่ใช่ความผิดปกติของระบบ” ผมพึมพำกับตัวเอง “นี่มัน… บางอย่างที่ต่างออกไป”

Sponsored Ads

———————

เริ่มการสืบสวน

SST อพาร์ตเมนต์ เป็นอาคารทันสมัย พื้นกระจกหน้าล็อบบี้สะท้อนแสงไฟที่ดูหรูหรา กลิ่นน้ำหอมปรับอากาศราคาแพงลอยฟุ้งไปทั่ว กรรณิการออยู่ที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ เธอตัวเล็ก ใส่เสื้อสูทสีกรมท่าเนี๊ยบทุกกระเบียดนิ้ว และความเหนื่อยล้าในสายตาเธอบอกชัดว่าเธอแทบไม่ได้นอน

“ขอบคุณที่มา” เธอกล่าว พร้อมยื่นกุญแจแม่เหล็กให้ “ฉันพักอยู่ที่นี่อาทิตย์นึงแล้วเพื่อเฝ้าดูล็อค แต่ทุกครั้งที่เห็นมัน… มันน่ากลัวค่ะ”

ผมเดินตามเธอไปยังชั้นสาม ความเงียบในทางเดินถูกทำลายเพียงแค่เสียงเครื่องปรับอากาศ ห้อง 308 ดูธรรมดา—ประตูขาวสะอาด มีล็อคดิจิทัลติดตั้งข้าง ๆ

“ตอนนี้มันก็ดูปกติ” ผมพูดขณะนั่งยอง ๆ ตรวจสอบมัน

“มันปกติเสมอค่ะ” กรรณิกาตอบเสียงเบา “จนกระทั่งเวลา 23:47”

อากาศในทางเดินดูเหมือนจะหนักขึ้นขณะผมยืนขึ้น “ผมจะลองตรวจสอบดู” ผมพูดพลางใช้กุญแจแม่เหล็กแตะปลดล็อคประตู

ภายในห้องสะอาดเรียบร้อยจนเหมือนห้องตัวอย่าง เฟอร์นิเจอร์มินิมอลที่ให้ความรู้สึกเหมือนโชว์รูมมากกว่าที่อยู่อาศัย กรรณิกายืนเกาะขอบประตูขณะที่ผมเริ่มตรวจสอบล็อคด้วยเครื่องมือของผม

Sponsored Ads

———————

กระจกวิญญาณ

กลิ่นธูปจาง ๆ ยังคละคลุ้งในอากาศขณะที่ผมหยิบ กระจกวิญญาณของย่าน้อยขึ้นมา กระจกบานเล็กที่สลักลวดลายประณีตนี้เป็นสมบัติล้ำค่าที่เธอทิ้งไว้ให้ และมันมีความสามารถพิเศษที่สามารถเผยสิ่งที่คนส่วนใหญ่อาจไม่อยากเห็น

ผมถือมันไว้เหนือดิจิทัลล็อค พลางเอียงเล็กน้อยจนกระจกสะท้อนแสงสลัวของร้าน ตอนแรก ผมไม่เห็นอะไรเลย—แค่ผิวกระจกที่ดูมัวเล็กน้อยเพราะกาลเวลา แต่ไม่นาน รูปทรงพลังงานที่เบาบางก็เริ่มปรากฏขึ้น

ภาพลาง ๆ คล้ายเงาร่างหนึ่งลอยอยู่ใกล้ล็อค รูปร่างนั้นกระพริบเหมือนภาพที่ไม่ชัดในทีวีเก่า แม้จะไม่สามารถเห็นรายละเอียดได้ แต่รูปร่างก็ชัดเจน—เป็นมนุษย์ หลังค่อมเหมือนกำลังพยายามเอื้อมมือไปหาสิ่งที่เกินเอื้อม พลังงานเต้นเป็นจังหวะอย่างแผ่วเบา เป็นจังหวะที่สอดคล้องกับเวลาที่บันทึกไว้ในสมุดโน้ตของผม

Sponsored Ads

———————

อารมณ์ขันในความเย็นยะเยือก

ผมพึมพำออกมา เพียงเพื่อทำลายความเงียบ “ถ้าผีเข้ามาอยู่จริง ๆ บางทีเขาอาจช่วยจ่ายค่าเช่าก็ได้”

มุขนี้ไม่ตลกเลย แม้แต่ในความคิดของตัวเอง บรรยากาศรอบตัวเริ่มเย็นลงเล็กน้อย เป็นความเปลี่ยนแปลงที่ทำให้ผมอดเหลียวหลังมองไม่ได้

“ใช่แล้ว ดีมาก” ผมพูดกับตัวเอง ราวกับจะปลอบใจ “พูดคนเดียวแบบนี้นี่แหละ นาวิน ปกติสุด ๆ เลย”

———————

เสียงกระซิบ

กระจกวิญญาณเริ่มขุ่นมัวขึ้นทันที พลังงานที่เคยหมุนวนอยู่ค่อย ๆ บดบังรูปร่างลาง ๆ นั้น ผมโน้มตัวเข้าไปใกล้ พลางมองดูขณะที่ผิวกระจกมืดลงคล้ายพายุที่กำลังเคลื่อนเข้ามา

และจากนั้น… ก็มีเสียง

เสียงแผ่วเบาแต่ไม่ผิดพลาด มันกระซิบคำหนึ่งว่า

“บ้าน…”

ผมหยุดนิ่ง ลมหายใจแทบขาดห้วง คำนั้นดังก้องในความเงียบของร้าน เหมือนความทรงจำที่ยังหลงเหลืออยู่

กระจกค่อย ๆ ใสขึ้นอีกครั้ง พลังงานที่เคยวนเวียนหายไปอย่างรวดเร็ว ผมวางมันลงอย่างระมัดระวัง มือสั่นเล็กน้อย

Sponsored Ads

———————

น่าตื่นเต้น

อะไรก็ตามที่กำลังเกิดขึ้น มันไม่ใช่แค่เทคโนโลยีที่เสียหายธรรมดา มีบางสิ่ง—หรือใครบางคน—พยายามจะติดต่อ และผมไม่มีทางรู้เลยว่าพวกเขาต้องการอะไร

แต่ผมรู้แน่ชัดอย่างหนึ่ง เรื่องนี้ยังไม่จบ

ผมสูดหายใจลึก ก่อนหันกลับไปมองดิจิทัลล็อคอีกครั้ง “เอาล่ะ” ผมพูด พลางพับแขนเสื้อขึ้น “มาดูกันว่าแกซ่อนอะไรไว้อีก”