065-หนี้จบ แต่เสียงยังเดิน

ฉันไปถึงก่อนเวลาสิบห้านาที ร้านก๋วยเตี๋ยวไม่ได้หรูหราอะไร จะว่าโทรมก็ไม่เชิง มันเป็นแค่ร้านแบบที่ดูเหมือนจะมีลูกพี่ลูกน้องของใครสักคนเป็นเจ้าของ

Sponsored Ads

เก้าอี้พลาสติก แสงไฟนีออน กระเบื้องพื้นจากสองทศวรรษก่อน กับโต๊ะมุมหนึ่งที่หลบอยู่หลังเสาคอนกรีต

ลุงเอ๋มาถึงก่อนแล้ว

เขาไม่โบกมือ ไม่พยักหน้า แค่ยกชามน้ำซุปอุ่น ๆ ที่แตกร้าวขึ้นจิบ แล้วผงกคางเป็นสัญญาณ

ฉันนั่งลง หยิบซองเอกสารออกมา

“ครบแล้ว”

ลุงเอ๋รับไป ไม่ได้นับ แค่สอดมันเข้าไปในกระเป๋าด้านในของเสื้อวินด์เบรกเกอร์สีกรมท่าที่น่าจะผ่านดีลมากกว่าพายุ

เขาเช็ดปากด้วยกระดาษเช็ดปากที่ดูสะอาดเกินบรรยากาศรอบตัว

แล้วเขาถามว่า “มีใครรู้ไหมว่าแกจะมานี่”

“เปล่า”

“ดี”

เรานั่งเงียบกันอยู่พักหนึ่ง ไม่ใช่เพราะไม่มีอะไรจะพูด แต่เพราะนี่คือการชำระบัญชี ไม่ใช่การรำลึกความหลัง พัดลมบนหัวส่งเสียงคราง เหมือนพยายามกลบความเงียบ

แล้วลุงเอ๋พูดว่า “เด็กเมื่อปีที่แล้ว ไม่ใช่คนที่นั่งอยู่ตรงนี้ละนะ”

ฉันไม่ตอบ

“จะดังแค่ไหนก็ระวังตัวไว้หน่อย เสียงคนชอบเรากับเสียงคนจะล้มเรา… มันแยกกันไม่ออกหรอก”

เขาล้วงมือเข้าไปในเสื้อแจ็คเก็ต หยิบเศษกระดาษสีเหลืองที่พับไว้ขึ้นมา กระดาษเก่าที่มีรอยพับ รอยเปื้อน มุมขาดยุ่ยจากการถูกพกไปมานับไม่ถ้วน

ลายมือของฉันยังอยู่บนนั้น

฿300,000
ชื่อ: ธนากร สิริพงษ์ชัย
ลายเซ็น: ไม่ตรงกับบัตรประชาชน

เขาขีดเส้นตรงผ่านตัวเลขนั้น จากนั้นพลิกด้านหลัง แล้วยื่นให้ฉัน

“เก็บไว้ ถ้าอยากพิสูจน์กับใครว่าเคยติดหนี้จริง”

ฉันรับไว้

ไม่ได้พับมัน ไม่ใส่กระเป๋า แค่ถือไว้ชั่วครู่ พอให้รู้สึกว่า มันไม่หนักอีกแล้ว

ฉันลุกขึ้น ลุงเอ๋ไม่ได้ลุก แค่ยกชามร้าวใบนั้นขึ้นช้า ๆ เหมือนชนแก้วอย่างประชดประชัน

“ไปเป็นคนมีชื่อก็แล้วกัน”

เขาวางถ้วยลงบนโต๊ะแล้วพูดต่อ ไม่สบตา

“แต่ถ้าสักวันมันเริ่มไม่ดี… จะเรื่องเงิน เรื่องคน หรือเรื่องเงี่ยงในใจอะไรก็ตาม” เขาหยิบไม้จิ้มฟันขึ้นมาเคี้ยวเล่น “โทรมาบอกก็แล้วกัน”

ฉันเดินออกมา ไม่หันหลังกลับ ถึงหัวมุมถนน ฉันเช็กกระเป๋าสตางค์ ว่างเปล่า เหลือแต่เหรียญกับใบเสร็จพับครึ่ง แต่มันรู้สึกสะอาดที่สุดในรอบหนึ่งปี

ลาเต้นอนอยู่บนโต๊ะทำงานตอนที่ฉันกลับถึงห้อง ฉันวางใบเสร็จข้างตัวเขาเหมือนเป็นใบรับรองอิสรภาพที่ไม่เป็นทางการ เขากลิ้งทับลงไป ไม่ขยับแม้แต่น้อย นั่นก็ถือว่าให้พรแล้วล่ะ

Sponsored Ads

———————

จ่ายหนี้ที่ไม่มีใครตาม

ฉันไปธนาคารวันพฤหัสฯ ไม่ใช่เพราะมันมีความหมายอะไร แค่เพราะคิวสั้นกว่า และเพราะฉันพร้อมจะหยุดลากหนี้ก้อนนี้ไปอีกแล้ว

เจ้าหน้าที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นตอนที่ฉันยื่นเอกสารให้เธอ

“ยอดค้างชำระ กยศ. ธนากร สิริพงษ์ชัย… หกหมื่นสองพันบาทถ้วนค่ะ”

เธออ่านเหมือนเคยพูดประโยคนี้มาพันครั้ง ซึ่งก็อาจจะจริง

ฉันพยักหน้า

“ขอปิดเลยครับ”

เธอชะงัก มองหน้าฉันแวบหนึ่ง

“ทั้งหมดเลยเหรอคะ?”

“ครับ”

เธอพิมพ์ต่อ

ใบเสร็จถูกพิมพ์ออกมาเอง เหมือนไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน

[ใบเสร็จ – ยืนยันการชำระหนี้ทั้งหมด]
ยอด: ฿62,000.00
สถานะ: ชำระเสร็จสิ้น

ไม่มีลูกโป่ง ไม่มีสติกเกอร์ แค่สำเนาคาร์บอนของบางอย่างที่ฉันไม่คิดว่าจะต้องถือมันนานขนาดนี้

กลับถึงบ้าน ฉันวางใบเสร็จนั้นไว้ข้างใบของลุงเอ๋

ผีสองตัวที่คอยหลอกหลอน ถูกพิมพ์ลงบนกระดาษความร้อน

ลาเต้ดมมันทั้งสองใบ แล้วใช้เท้าแตะขอบใบที่สอง ก่อนจะเดินจากไป เหมือนฉันเพิ่งผ่านการทดสอบที่ไม่รู้ว่ามีกรรมการอยู่

ฉันมองใบเสร็จอีกครั้ง

มันไม่ได้เปล่งแสง ไม่ได้แวววาว แต่โต๊ะดูเบาขึ้นอย่างประหลาด

เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่ฉันไม่เป็นหนี้ใครอีกต่อไป

ไม่เป็นหนี้รัฐบาล
ไม่เป็นหนี้นอกระบบ

สิ่งเดียวที่เหลือ… ก็แค่คิดหาว่าจะทำอย่างไรเมื่อไม่มีใครไล่ตามอีกแล้ว

Sponsored Ads

———————

กระทู้ที่ไม่มีชื่อเพลง

[กระทู้ใหม่ในบอร์ด SoundStationX]
หัวข้อ: เพลงท้ายรายการสารคดีเด็กคือเพลงอะไรครับ?

โพสต์โดย: folk_jammer วันที่: 4 เม.ย. 2001 เวลา: 23:18

เพิ่งดูรายการเด็ก debate ที่ช่อง 9 ตอนท้ายมีเพลงผู้หญิงร้องเสียงแบบนิ่ง ๆ เศร้า ๆ
ไม่มีเครดิตเลย
แปะไฟล์ไว้ตรงนี้ (15 วิสุดท้าย):
insert_clip_last15.wav

ความเห็นที่ 2: โดย: uronmu เวลา: 23:21

เหมือนเสียงนีน่านะ แต่ไม่เหมือนงานศักดินาเลย

ความเห็นที่ 5: โดย: whitemic เวลา: 23:35

ลองเทียบกับเพลงท้ายรายการรีรัน “ซากุระ” ตอนเช้า มีเพลงใหม่คล้าย ๆ กันเลย
ed_clip_sakura_end.wav
เสียงเหมือนกันเป๊ะ แต่เนื้อเพลงคนละแนว

ความเห็นที่ 6: โดย: otoshin เวลา: 23:41

สองเพลงนี้ใช้ผู้หญิงคนเดียวกันร้องชัวร์ แต่มีคนละสไตล์การแต่ง
เพลง insert เหมือนบาดลึกกว่า
ส่วนอันท้ายซากุระมัน… เหมือนเขียนจากคนที่เคยมีฝัน

ความเห็นที่ 9: โดย: openBKK เวลา: 00:10

หรือเป็นเพลงทดลองของ ToSi?
พวกเขาชอบปล่อยของแบบไม่มีชื่อมาก่อน

ความเห็นที่ 12: โดย: someone_smaller เวลา: 00:33

ฟังสองเพลงนี้แล้วมัน… เหมือนเราเคยรู้จักใครสักคน แต่เขาไม่เคยมีชื่อให้เราเรียก

ถ้าผู้แต่งเห็นโพสต์นี้ อยากบอกว่าเพลงคุณช่วยผมผ่านคืนสอบ entrance ไปได้

แค่จะบอกว่า ขอบคุณ แล้วถ้าเจอกันจริง ๆ จะเลี้ยงกาแฟให้สักแก้วนะครับ

—

ดุจดาวยังคงไม่ตอบ แต่เธออ่านความเห็นนั้นซ้ำ แล้วนิ้วก็เลื่อนไปแตะปุ่ม “Save Post” เธอไม่ได้ทำเพราะความอ่อนไหว แต่เพราะนี่คือครั้งแรกที่มีคน อยากรู้ชื่อคนเขียน
โดยไม่สนว่าเขาดังแค่ไหน

ชื่อเพลงไม่มี ชื่อคนร้องไม่มี ชื่อคนแต่งก็ยังไม่มี

แต่ตอนนี้ เสียง…ไม่ใช่สิ่งเดียวที่คนฟังแล้วรู้สึกอีกต่อไป

Sponsored Ads

———————

ค่าของเพลงที่ไม่มีชื่อ

โทรศัพท์สั่นพอดีกับตอนที่ฉันเพิ่งเทอาหารให้ลาเต้เสร็จ

เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา แต่ฉันเงย

[SMS – Bank of New Siam]
เงินเข้า: ฿17,000.00
จาก: ToSi Studio (via D.D.)
รายละเอียด: –
ยอดเงินคงเหลือ: ฿722,482.00

ไม่มีโน้ต ไม่มีข้อความ ไม่มีใบแจ้งหนี้ แค่ตัวเลข แต่ฉันรู้ว่าเงินมาจากไหน

ดุจดาวหัก 15% ล่วงหน้าเสมอ มืออาชีพ เงียบ และไม่มีการต่อรอง แปลว่าเงินก้อนจริงคือ 20,000 บาท ราคามาตรฐานสำหรับเพลงที่ไปอยู่ในโปรเจกต์ของคนอื่น

ฉันไม่ได้ติดใจ เราตกลงกันไว้นานแล้ว และพูดตรง ๆ มันเป็นราคาที่ดี สำหรับเพลงที่ไม่มีท่อนฮุก ไม่มีชื่อเพลง และไม่มีชื่อขึ้นหน้าจอ

ลาเต้เดินมาเงียบ ๆ แล้วนั่งลงข้างโทรศัพท์ เขาจ้องหน้าจอเหมือนกำลังเช็กเลขซ้ำอีกที

“เพลงที่ไม่มีชื่อ ก็ยังมีราคาเหมือนกันใช่ไหม” ฉันพูดเบา ๆ

เขากะพริบตาช้า ๆ ไม่ค้าน

ฉันมองดูรายการโอนเงินอีกครั้ง ไม่มีชื่อเพลง ไม่มีเมทาดาต้า ไม่มีรหัส ISRC แต่เสียงมันออกไปแล้ว ถูกโพสต์ ถูกฮัมตาม ถูกพิมพ์ผิดในสเตตัสของใครบางคน และตอนนี้… มันถูกจ่ายแล้ว

แค่นั้นก็พอสำหรับวันนี้ พรุ่งนี้ อาจมีคำถาม มีเครดิต มีข้อความ มีคนเดาผิดแล้วเกือบถูก

แต่สำหรับคืนนี้ คนเดียวที่รู้ความจริงทั้งหมดคือฉัน กับแมว ซึ่งก็แทบจะเป็นคน ๆ เดียวกันอยู่แล้ว

Sponsored Ads