083-เส้นทางวนลูป (พิธีกรรมอัตโนมัติ)

หลังจากรอดชีวิตจากเครื่องดูดฝุ่นคลั่งที่พุ่งเข้าหาผมราวกับมีวิญญาณนักแข่งฟอร์มูล่าวันสิงอยู่ ผมก็สามารถตรึงมันไว้กับพื้นได้โดยใช้เก้าอี้ห้องประชุมขนาดใหญ่ และวงแหวนสายสิญจน์ศักดิ์สิทธิ์ที่วาดอย่างรีบเร่ง

Sponsored Ads

คุณปรียายืนห่างออกไปในระยะปลอดภัย กอดอกแน่น แม้จะเกิดความโกลาหล แต่ทรงผมมวยสุดเนี้ยบของเธอก็ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์

“แล้ว…?” เธอถาม น้ำเสียงตึงเครียด “มันผีสิง หรือว่าเราควรโทรหาศูนย์บริการลูกค้า?”

“ผีสิงแน่นอน,” ผมตอบพลางนั่งยองๆ ข้างเครื่องดูดฝุ่น “แล้วผมไม่คิดว่าศูนย์บริการจะมีตัวเลือกสำหรับ ‘เครื่องดูดฝุ่นวาดสัญลักษณ์เพื่ออัญเชิญปีศาจโบราณ’ หรอกนะ”

ผมพลิกเครื่องดูดฝุ่นตะแคงข้างเพื่อตรวจสอบด้านล่าง ล้อของมันสึกหรอเล็กน้อย และมีสัญลักษณ์ลึกลับถูกสลักไว้อย่างจงใจบนพื้นพลาสติก เหมือนกับว่ามีใครบางคน—หรือบางอย่าง—ตั้งโปรแกรมให้มันติดตามลวดลายเหล่านี้ด้วยความแม่นยำระดับเลเซอร์

ผมเปิดแผงเข้าถึงด้านข้างออกและเพ่งดูหมายเลขซีเรียล มันดูปกติในตอนแรก แต่ก็มีบางอย่างแปลกๆ ผมดึงโทรศัพท์ออกมาและป้อนหมายเลขลงในฐานข้อมูลของผู้ผลิต

“ไม่พบหมายเลขซีเรียลนี้”

“โอ้ เยี่ยมเลย,” ผมพึมพำ

“หมายความว่ายังไง?” คุณปรียาถาม

“มันหมายความว่าเจ้านี่ไม่เคยมีอยู่ในระบบอย่างเป็นทางการ”

ผมหยิบสมุดใบลานของย่าน้อย ออกมาจากกระเป๋า ตำราที่ทำจากใบลานโบราณส่งเสียงฮัมเบาๆ ราวกับยังหลงเหลือพลังงานบางอย่างอยู่ ผมค่อยๆ วาดหนึ่งในสัญลักษณ์จากเครื่องดูดฝุ่นลงบนพื้นผิวของใบลานด้วยชอล์กสีขาว

หมึกบนใบลานเรืองแสงจาง ๆ

สัญลักษณ์เริ่มเคลื่อนย้ายตัวเองและเรียงตัวใหม่บนใบลาน ก่อตัวเป็นข้อความที่ชวนให้ขนลุก

[ทำให้ม่านบางลง วาดเส้นทาง ความว่างเปล่ากำลังรออยู่]

“ใช่แล้ว,” ผมพูดพลางถอนหายใจยาว “นี่ไม่ใช่เครื่องดูดฝุ่นธรรมดา มันไม่ได้ทำความสะอาด แต่มันกำลังทำพิธีกรรมบางอย่าง และมันกำลังทำงานโดยอัตโนมัติ”

ใบหน้าของคุณปรียาซีดลง “แล้วถ้ามันทำสำเร็จล่ะ?”

“ไม่มีอะไรดีแน่,” ผมตอบ “และเรากำลังจะหมดพื้นที่บนพรมแล้วด้วย”

Sponsored Ads

———————

ยามค่ำคืน

ถึงแม้สัญชาตญาณจะบอกให้ผมหนีไป แต่ผมตัดสินใจอยู่ต่อ เพราะเมื่อเครื่องดูดฝุ่นต้องคำสาปกำลังทำพิธีกรรมเพื่อฉีกกั้นมิติระหว่างโลก คุณจะไม่เดินออกไปและทิ้งมันไว้แบบนั้นแน่ ๆ

คุณปรียาส่งคีย์การ์ดสำนักงานและแซนด์วิชแข็ง ๆ ให้ผม ก่อนจะวิ่งออกจากอาคารอย่างรวดเร็ว

เหลือผมอยู่คนเดียวบนชั้น 14 บรรยากาศของCo-Working Space แห่งนี้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง การตกแต่งสุดล้ำและกำแพงกระจกไม่ได้ให้ความรู้สึกอบอุ่นอีกต่อไป ตอนนี้มันดูเย็นชาและว่างเปล่า ราวกับห้องพักรอในโรงพยาบาลที่ไม่มีใครได้กลับออกมา

ผมนั่งขัดสมาธิบนพื้น ที่ข้าง ๆ วางไว้ด้วยสายสิญจน์ มีดหมอที่วางอยู่ใกล้มือ และสมุดใบลานของย่ายน้อยถูกกางออกตรงหน้า

เครื่องดูดฝุ่นจอดนิ่งสนิทอยู่กลางห้อง ดูโอหังอย่างน่าประหลาดสำหรับเครื่องดูดฝุ่นอัตโนมัติธรรมดาๆ

“เอาล่ะ เจ้าตัวแสบ,” ผมพูดพลางชี้ไปที่มัน “มาดูกันหน่อยสิว่าแกทำมาจากอะไร”

เมื่อเข็มนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน เครื่องดูดฝุ่นส่งเสียงฮัมและเริ่มทำงานเองอีกครั้ง

มันเคลื่อนที่ ล้อหมุนอย่างนุ่มนวลข้ามพรม วาดสัญลักษณ์เรืองแสงลงบนพื้นผิวด้วยความแม่นยำทางกลไก อากาศรอบตัวผมสั่นสะเทือนด้วยพลังงาน บทสวดแผ่วเบาดังขึ้นจากลวดลายที่เพิ่งถูกวาด

เสียงฮัมกลับมาอีกครั้ง—ต่ำและก้องกังวาน ราวกับเสียงระฆังใต้ผืนน้ำ

รอบๆ ตัวผม กระจกบานใหญ่ดูเหมือนจะบิดเบี้ยวไปเล็กน้อย เงาสะท้อนบนพื้นผิวดูเหมือนจะสั่นไหวอย่างช้าๆ

เมื่อมองจากหางตา ผมเห็นเงาจางๆ เคลื่อนไหวอยู่ที่ขอบห้อง—รูปร่างที่ดูเหมือนกำลังซ่อนตัวอยู่ในเงามืด

“โอเค,” ผมพึมพำ พลางคว้าม้วน สายสิญจน์ ขึ้นมา “หยุดมันซะ ก่อนที่พวกเราจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของงานศิลปะสยองขวัญจากจักรวาลนี้”

Sponsored Ads

———————

นาวินปะทะเครื่องดูดฝุ่น

ผมคุกเข่าลงและพยายามขัดขวางเส้นทางการเคลื่อนที่ของเครื่องดูดฝุ่นด้วยการวาดอีโมจิหน้ายิ้มลงบนพรมด้วยชอล์กสีขาว

เครื่องดูดฝุ่นหยุดนิ่ง เซ็นเซอร์เล็กๆ ของมันกวาดมองอีโมจิหน้ายิ้มราวกับกำลังตัดสินทักษะศิลปะของผม

จากนั้นมันหมุนตัวเล็กน้อยและลบหน้ายิ้มนั้นออกไปอย่างไร้ความปรานี

“โอ้ เก่งมาก!” ผมพูดประชดประชันพลางนั่งลงอย่างหมดแรง “ต่อไปจะทำความสะอาดความหวังและความฝันของฉันด้วยเลยไหม?”

เครื่องดูดฝุ่นส่งเสียงครืดคราดดังกว่าเดิม เหมือนมันกำลังหัวเราะเยาะผมเงียบๆ

“โอเค เจ้าตัวแสบ มาดูกันว่าแกจะรับมือกับนี่ได้ไหม”

ผมหยิบขวดเงินเล็กๆ จากกระเป๋า ด้านหน้ามีฉลากเขียนด้วยลายมือสวยงามว่า น้ำมนต์—ผลงานจากลายมือของย่าน้อย

“น้ำมนต์” ผมพูดพลางเขย่าขวดเบาๆ ตรงหน้าเครื่องดูดฝุ่น “พบกับความโกลาหลอัตโนมัติ ความโกลาหลอัตโนมัติ นี่คือการแทรกแซงจากสวรรค์”

เครื่องดูดฝุ่นไม่ตอบ มันแค่นั่งนิ่งๆ ส่งเสียงฮัมเบาๆ ราวกับวายร้ายผู้มั่นใจที่กำลังร่ายยาวแผนการชั่วร้ายของตัวเองในความเงียบ

ผมบิดฝาขวดออกและสาดน้ำมนต์เป็นเส้นยาวข้ามสัญลักษณ์เรืองแสงบนพื้นพรม น้ำกระทบพื้นพร้อมเสียง ฉ่า เบาๆ และสัญลักษณ์ใต้พรมกะพริบราวกับภาพรบกวนบนจอโทรทัศน์เก่า

เครื่องดูดฝุ่นหยุดนิ่ง ล้อหมุนเล็กน้อยอย่างลังเล ราวกับกำลังประมวลผลว่ามันได้รับอนุญาตให้ข้ามน้ำมนต์ได้หรือไม่

“โอ้ เป็นอะไรไป? วงจรติดขัดหรือไง?” ผมยิ้มเยาะ

เครื่องดูดฝุ่นถอยหลังอย่างระมัดระวัง ล้อหมุนอย่างประหม่า จากนั้นมันก็เลี้ยวซ้าย หลีกเลี่ยงเส้นน้ำมนต์อย่างชัดเจน

“ฮ่า! น้ำมนต์: 1 เครื่องดูดฝุ่น: 0”

แต่ทันใดนั้น—
เครื่องดูดฝุ่นพุ่งทะยานอย่างกะทันหัน มุ่งหน้าไปอีกด้านของห้อง มันวาดสัญลักษณ์ใหม่ลงบนพรมด้วยความเร็วราวกับโดนปีศาจสิง

เสียงฮัมดังขึ้นเรื่อยๆ จนรู้สึกได้ถึงการสั่นสะเทือนผ่านพื้นพรมและแผ่ขึ้นมาถึงหน้าอกของผม

“เฮ้ย แบบนี้ไม่แฟร์!” ผมตะโกนไล่หลังมัน “แกโกงนะ! จะวิ่งหนีไปอย่างนี้ไม่ได้—”

ก่อนที่ผมจะพูดจบ เครื่องดูดฝุ่นหยุดนิ่งกะทันหันกลางพื้นที่ Co-Working Space มันหยุดตรงจุดตัดของสัญลักษณ์ที่เพิ่งวาดเสร็จพอดี

แสงไฟเพดานเหนือศีรษะกะพริบ

“เยี่ยมเลย,” ผมบ่นพึมพำพลางจับขวดน้ำมนต์แน่น “ตอนนี้มันกำลังงอนอีกต่างหาก มีอะไรแย่ไปกว่าการต้องรับมือกับเครื่องดูดฝุ่นผีสิงขี้งอนที่มีปัญหาทัศนคติไหมเนี่ย?”

เสียงฮัมเปลี่ยนโทน มันลึกขึ้น หนักขึ้น และในชั่วเสี้ยววินาที ผมสาบานได้เลยว่าผมได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาแฝงอยู่ในความสั่นสะเทือนนั้น

เรื่องนี้ยังไม่จบ ไม่แม้แต่นิดเดียว และจากสัญลักษณ์ที่กำลังส่องแสงเรืองรองใต้เครื่องดูดฝุ่น ผมรู้ได้ทันทีว่า…เวลาเรากำลังจะหมดลงแล้ว

Sponsored Ads

———————

สัญลักษณ์เบื้องล่าง

เครื่องดูดฝุ่นหยุดนิ่ง

มันจอดสนิทอยู่ตรงกึ่งกลางของพื้นที่ Co-Working Space เสียงฮัมเงียบหายไปในทันที

เสียงแหลมคมแสบแก้วหูดังออกมาจากตัวเครื่อง มันเหมือนเสียงคลื่นแทรกของวิทยุผสมกับเสียงกรีดร้องที่ถูกบิดเบือนเป็นเสียงเดียวอันแสนสยดสยอง

ไฟเพดานเหนือศีรษะกะพริบอย่างรุนแรง ก่อนบางดวงจะระเบิดออกด้วยเสียง ป๊อบ! สั้นๆ สะเก็ดไฟโปรยปรายลงมา ส่องสว่างให้เห็นเครื่องดูดฝุ่นที่จอดนิ่งอยู่กลางวงสัญลักษณ์เรืองแสงที่สลักลงบนพรมอย่างประณีต

แล้วผมก็ตระหนักถึงสิ่งอื่นด้วย

ผมกำลังยืนอยู่ตรงกลางของมัน

เส้นสายเรืองแสงสว่างวาบขึ้นอีกครั้ง ก่อเป็นวงแหวนพิธีกรรมสมบูรณ์แบบใต้เท้าของผม

ผมยืนนิ่งสนิท กำมีดหมอไว้แน่นในมือ

อากาศรอบตัวรู้สึกหนาแน่น หนักอึ้ง และบิดเบี้ยวอย่างน่ากลัว

แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา จากที่ไหนสักแห่ง—อาจจะจากลึกลงไปใต้พื้น หรือภายในกำแพง—เสียงทุ้มต่ำ ดังก้องกังวาน เอื้อนเอ่ยเป็นภาษาที่ผมไม่เข้าใจ

แต่มีคำหนึ่งที่แหลมชัด จนทะลุผ่านความมืดมิดนั้นมาถึงผม

[โอบรับความว่างเปล่า]

Sponsored Ads

———————

เงาเริ่มเคลื่อนไหว

แสงจากสัญลักษณ์ยังคงส่องสว่าง พริบพราวเป็นจังหวะ ก่อนจะทอดเงาคมกริบไปตามผนังกระจกโดยรอบ ห้องทั้งห้องสั่นไหวเล็กน้อยราวกับกำลังหายใจอย่างเชื่องช้า

เครื่องดูดฝุ่นส่งเสียงฮัมครั้งสุดท้าย… จากนั้นมันก็เงียบลงโดยสิ้นเชิง

แต่เงาเหล่านั้นไม่หยุดตาม

เงาดำยังคงเคลื่อนไหว กระตุก และขยายตัวช้าๆ อย่างผิดธรรมชาติ

จากที่ไหนสักแห่งลึกลงไปในอาคาร ผมรู้สึกได้ถึงการขยับตัวของบางสิ่ง—บางสิ่งที่ยิ่งใหญ่ เก่าแก่ และตอนนี้มันกำลังหันมาจ้องมองมาที่ผมโดยตรง

ผมหายใจเข้าลึกๆ ช้าๆ กำมีดหมอแน่นราวกับมันเป็นเชือกเส้นสุดท้ายที่ยึดผมไว้ไม่ให้หลุดลอยไป

พิธีกรรมนี้ยังไม่เสร็จสมบูรณ์

และผมก็รู้สึกได้ว่า… ตาต่อไป มันเป็นของผมแล้ว

Sponsored Ads