086-เมื่อเงาร้องนำ

ฉันไม่รู้ว่าเพลงมันปล่อยแล้ว

ไม่มีแบนเนอร์ ไม่มีอีเมลประกาศ ไม่มีแม้แต่โปสเตอร์หลุดเบลอ ๆ ที่ฟอนต์ดูเหมือนหลุดมาจาก MS WordArt

Sponsored Ads

มีแค่กระทู้เดียว 

อยู่ใต้ห้อง “เพลงที่ร้องแล้วรู้สึกว่าเป็นเรา” ของ MoonlightMusic

`[0] ไอรี – ดาวบนผืนน้ำ (New)`

ไม่มีตัวพิมพ์ใหญ่ 

ไม่มีอีโมจิ 

มีแค่ชื่อเธอ กับชื่อเพลง

ฉันกดเข้าไป โดยไม่ได้คาดหวังอะไร

แล้วเพลงก็ดังขึ้น

สิบห้าวินาทีแรกคือเสียงลมหายใจ ลมหายใจจริง ๆ  ไม่ใช่แบบที่ผ่านปลั๊กอินให้กลายเป็นหมอก แต่เป็นแบบที่คนเราใช้… เวลาที่ไม่อยากแกล้งทำว่าไม่เหนื่อยอีกแล้ว

เสียงเธอเข้ามาแบบช้า ๆ 

ไม่ได้เนี๊ยบ ไม่ได้เศร้าเกินเหตุ 

แค่… เหมือนคนที่ไม่ได้ตั้งใจร้อง แต่ *จำเป็นต้องร้อง*

🎶 “ฉันแค่ดาวบนผืนน้ำ ไม่ใช่ดาวบนท้องฟ้า…” 🎶

แล้วไม่รู้ทำไม ฉันถึงหยุดหายใจไปเลย

ฉันไม่รู้ว่าเธอจะบันทึกมันแบบนั้น ไม่รู้ว่าจะเก็บเสียงกีตาร์ที่แห้ง ๆ ไว้  ไม่รู้ว่าพวกเขาจะ ไม่แก้ เสียงแตกเล็กน้อยตรงคอรัสสาม

แต่พวกเขาเก็บมันไว้หมด

เหมือนเพิ่งมีใครเข้าใจสักที ว่าการเยียวยาบางอย่าง… อาจต้องปล่อยให้แตกมากกว่าเดิม

กระทู้มีหกคอมเมนต์ตอนฉันกดดู จากนั้นกลายเป็นสิบสาม แล้วกลายเป็นยี่สิบเอ็ด

ส่วนใหญ่เป็นคอมเมนต์สั้น ๆ

“เจ็บแบบไม่ถามก่อน” 

“นี่เสียงจริงหรือแค่ฉันคิดไปเอง”   

“น้ำตาไม่ใช่ effect แต่เอฟเฟกต์ดีมาก”

ไม่มีใครถามว่าใครแต่ง ไม่มีใครพิมพ์ชื่อฉัน 

ยัง

และแปลกดี ฉันไม่รู้สึกอะไร

ปล่อยให้เงาไปก่อนก็ได้ เงามันร้องได้ดีกว่า… ถ้าไม่มีใครรบกวน

Sponsored Ads

———————

เสียงของเธอ ไม่มีกรอบ

เธอนั่งบนกล่องเก็บแอมป์  ศอกเท้าไว้บนหัวเข่า มือรองคาง

ไม่มีใครอยู่ในห้อง ไม่มีตารางซ้อม มีแค่เธอกับเพลงที่เปิดผ่านลำโพงสตูดิโอเก่า ๆ

🎶 “ฉันแค่ดาวบนผืนน้ำ...” 🎶

ท่อนนั้นลอยอยู่กลางอากาศ 

ไม่ได้เรียกร้องอะไร ไม่ได้แสดงอะไร

มันแค่อยู่ตรงนั้น เหมือนยังไม่มีที่ไป

เธอไม่ได้ร้องตาม ไม่ได้ขยับปาก 

ไม่ได้แก้ลมหายใจเบี้ยว ๆ ระหว่างบรรทัดสองกับสาม

เธอแค่… ปล่อยมันเล่นไป

ไม่มีเสียงเปียโนซ้อน 

ไม่มีแพดไฟฟ้าที่ทำทีเป็นแรงโน้มถ่วง มีแค่เสียงกดของไมค์ที่บันทึกลมหายใจของห้อง

แล้วก็เสียงของเธอ ไม่ผ่านการขัดเกลา ไม่ถูกตีตรา แค่… เป็นของเธอ

ท่อนบริดจ์เข้ามาเงียบกว่าที่เธอจำได้

🎶 “เธอคบฉัน ต้องการแค่ลืมเขา ใช่หรือเปล่า…” 🎶

ท่อนนี้เคยสั่น ๆ ตอนซ้อม เธอเกือบจะตัดมันออก แต่ตอนนี้มันกลับฟังดูถูกที่ เหมือนเสี้ยนที่คนฟังเลือกจะไม่ดึงออก

คอรัสอีกครั้ง 

คราวนี้มีกีตาร์บางเบาคอยรอง ไม่มีเสียงประสาน ไม่มีลูกเล่น

🎶 “… ไม่ใช่ดาวบนท้องฟ้า ไม่มีค่า เป็นได้แค่เงาของเขา เรื่อยไป…” 🎶

เธอไม่ได้ร้องไห้ เธอไม่ใช่นักร้องแบบนั้น ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น

แต่บางอย่างในอกเธอคลายตัวลง แล้วเธอก็นั่งตัวตรงขึ้นเล็กน้อย

เพลงจบ ไม่มีเเฟดเอาต์ ไม่มีเสียงกระซิบปลายประโยค

แค่เสียงหายใจออกบาง ๆ กับเสียงคลิกเบา ๆ ของปุ่มไมค์ที่ถูกปิด แล้วโลกก็เงียบไปอีกสามวินาที ยาวเกินจำเป็นนิดหน่อย

เธอล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อฮู้ด หยิบกระดาษโน้ตพับยับออกมาใบหนึ่ง ลายมือเธอเอง เขียนไว้ตอนฟังครั้งแรก

ไม่ใช่เนื้อเพลงต้นฉบับ ไม่ใช่เวอร์ชั่นของคนแต่ง

แค่ตัวอักษรลายหวัด ๆ  ระหว่างคราบกาแฟ กับรอยขาดมุมกระดาษ

เธอไม่ได้ยิ้ม

แต่ค่อย ๆ กางกระดาษออก  เหมือนกำลังเปิดของบางอย่างที่กลายเป็นของเธอไปแล้ว ทีละบรรทัด ทีละโน้ต โดยไม่ต้องขออนุญาต

Sponsored Ads

———————

ทุกคนกลายเป็นกระจก

ทุกอย่างเริ่มจาก MoonlightMusic มีคนตั้งกระทู้ว่า

`ดาวบนผืนน้ำ – ฟังแล้วเงียบเองไม่รู้ตัว`

คอมเมนต์มาแบบช้า ๆ แล้วอยู่ดี ๆ ก็ไหลมาทีเดียว

“มันไม่ดัง… แต่มันดังในใจ” 

“อ้าว กูเพิ่งล้อเพลงนี้เมื่อวาน กลับมาฟังแล้วรู้สึกผิด” 

“เงาของเขาเรื่อยไป = จุกโดยไม่ต้องใช้คำอุปมา”

พอสามทุ่ม 

กระทู้ถูกแปะข้ามฟอรั่ม — SoundStationX.rb51, OCZ.rb51 ยัน Pantip.rb51 ห้องเฉลิมไทย

มีคนไปขุดรีวิว เจ้าหญิง ฉบับแรก  แล้ว quote พร้อมเมนต์เดียว:

“อยากฟังนักวิจารณ์รีวิวเงาด้วยครับ”

เช้าวันรุ่งขึ้น การเปลี่ยนแปลงก็เริ่มขึ้น

ไม่มีใครพูดว่า “ฉันผิดไปแล้ว” แต่คอลัมน์ยาวขึ้นอย่างประหลาด  อุปมาอุปไมยเริ่มกลายเป็นกระจก แทนจะเป็นเก้าอี้ครูสอนมารยาท

ใต้ชั้นเสียง – ดีดี้ ขันธะปัทมา (พิเศษออนไลน์)

“…บางครั้งเพลงที่ไม่ประกาศตัว กลับกลายเป็นเสียงที่อยู่ได้นานกว่า” 

“…เจ้าหญิงในเพลงใหม่ อาจไม่อยากเป็นอะไรเลย — และนั่นแหละ น่ากลัวที่สุด”

ไม่ใช่คำขอโทษ  แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอพูดเมื่ออาทิตย์ก่อนเช่นกัน

สังคีตศิลป์รายเดือน – กาญจนา แสงอินทร (พิเศษออนไลน์)

“ดาวบนผืนน้ำไม่พูดถึงคำว่าเจ้าหญิงเลย — แต่มันทำให้เราสงสัยว่าเจ้าชายจำหน้าคนเก่าได้หรือเปล่า” 

“เราเคยถามว่าเสียงนี้มาจากใคร… ตอนนี้เรากลัวคำตอบแล้ว”

มีคนรีพลาย

“เบา ๆ ค่ะพี่ กำลังแพ้แล้วอย่าระเบิดตัวเอง”

แม้แต่  มโนสังคีต ก็ยังขอร่วมวง ดร.ธรรมรงค์เกียรติ ที่เคยถามว่าไอรีจำบทผิดหรือเปล่า ตอนนี้กลับเขียนว่า:

“ความกล้าไม่ได้มาจากคำพูด แต่มาจากการไม่แก้ไขตอนหลุด”

มีคนขำในกระทู้:

“อาจารย์ครับ แก้ตัวไวกว่ากด edit อีกนะครับ”

แต่ไม่มีใครพูดถึงกรณ์  ไม่มีใครแท็กชื่อคนแต่ง

ไม่ใช่เพราะไม่รู้ แต่เพราะรู้ดี

นี่คือละครเวที แบบที่เงาจะต้องอยู่เงียบ ๆ  เพื่อให้สปอตไลต์ดูเหมือน “มาถึงเอง”

และแปลกดีที่มันกลับทำให้เพลงนั้น ดังขึ้นกว่าเดิม

Sponsored Ads

———————

ไม่มีคอมเมนต์ มีแต่ผลลัพธ์

ห้องเดิม เหยือกน้ำอุ่น ๆ เดิม หลอดโปรเจกเตอร์ที่ทำให้พาวเวอร์พอยต์ดูเหมือนกำลังรั่วตรงมุม  เก้าอี้เดิม หน้าคนเดิม ๆ โต๊ะประชุมเดิม แค่ไม่มีสงครามแล้ว

ไม่มีใครเถียงเรื่องเปรียบเปรย  ไม่มีใครถามว่าใครเป็นคนแต่ง 

ทุกคนแค่นั่งดูตัวเลขไหลขึ้น ทีละโหลด

“ดาวบนผืนน้ำ” ไม่มีแคมเปญ ไม่มี MV ไม่มีโปสเตอร์คำคม

แต่ตอนนี้ ขึ้นหัวชาร์ตเทปอินดี้ในเวลาไม่ถึง 36 ชั่วโมง

ไม่ใช่เพราะดัน  แต่เพราะถูกดึง

คุณโอไม่ได้นั่ง เขายืนอยู่ท้ายห้องเหมือนทุกครั้งที่อะไรบางอย่างกำลังจะพลิก

ในมือล้วนเป็นกระดาษพรินต์ เขาเปิดมันช้า ๆ เหมือนเซียมซีที่รู้อยู่แล้วว่าคำทำนายคืออะไร

MoonlightMusic: +342% การค้นหา “ดาวบนผืนน้ำ” 

Pantip.rb51: กระทู้ท็อป 59 คอมเมนต์ใน 12 ชั่วโมง 

SoundStationX.rb51: แท็กใหม่ #น้ำสะท้อนเงา 

ร้านเทปเถื่อน: อัดล็อตสองเสร็จแล้วเมื่อคืน

เขาไม่ยิ้ม แต่กะพริบตาช้ากว่าปกติ

“ไอรีไม่ได้โปรโมตเองใช่ไหมครับ” ใครบางคนถาม

“ไม่ได้ลงซักโพสต์เลยค่ะ” ผู้ช่วยตอบ 

“มีแต่ยอดฟัง”

อีกเสียงเสริม “จะออกแถลงไหมว่าเพลงนี้ไม่ได้ลอก?”

คุณโอไม่ตอบ 

เขาแค่ยกแผ่นพรินต์จาก มโนสังคีต ขึ้น

“กล้าก็พูด กลัวก็เขียน — แล้วที่เงียบล่ะ เขียนอะไรไว้ในเงา?”

ตามด้วยอีกแผ่นจาก ใต้ชั้นเสียง

“เงาของเธอเรื่อยไป — แต่เสียงของใครไม่เรื่อยแล้ว”

พวกเขาเรียกมันว่า ‘การทบทวนใหม่’  ‘การฟังครั้งที่สองอย่างลึกซึ้ง’  ‘การจัดกรอบใหม่ของวาทกรรมเจ้าหญิงในยุคหลังอุตสาหกรรมป๊อป’

แต่คุณโอเรียกมันว่า รีวิวหลังรู้ว่ากำลังแพ้

ไม่มีใครพูดถึงกรณ์  ไม่มีใครจำเป็นต้องพูด

จริง ๆ แล้วยิ่งไม่พูดถึง สารยิ่งแรงขึ้น

เขาวงไฮไลท์ประโยคในบันทึกตัวเอง

“ไม่ใช่ดาวบนท้องฟ้า… ไม่มีค่า… เป็นได้แค่เงาของเขา เรื่อยไป”

ขีดใต้คำว่า “เรื่อยไป” สองครั้ง

“แล้วจะปล่อยเวอร์ชัน acoustic ไหมครับ?” 

“หรือทำ live session ดี?”

ในที่สุดเขาก็เอ่ยเสียงเรียบ

“ไม่”

ทั้งห้องหันมา

“เราไม่ตาม”

หยุดนิดหนึ่ง แล้วพูดต่อ

“ให้เขาเดินมาหาเราเอง”

Sponsored Ads