094-ภาพสุดท้าย (ช่วงเวลาที่ถูกบันทึก)

เสียงกระดิ่งร้านดังขึ้นเบาๆ เมื่อประตูไม้เก่าถูกผลักเปิดออก หญิงสาวคนหนึ่งก้าวเข้ามา—อายุประมาณ 30 ต้น ๆ ใบหน้าคมชัด ดวงตาบวมแดงจากการร้องไห้ มือที่สั่นเทาคู่นั้นกำลังถือกรอบรูปดิจิทัลสีดำเงาวาว เอาผ้าพันคอมาห่อมันไว้ลวก ๆ

Sponsored Ads

“คุณ… นาวินใช่ไหมคะ? คนที่… ซ่อม…ของแปลกๆ น่ะ?”

ผมเอนหลังพิงเก้าอี้ มองเธอผ่านขอบแก้วกาแฟเย็นในมืออย่างประเมินสถานการณ์ “นิยามคำว่า ‘แปลก’ ให้ชัดหน่อยครับ ถ้ามันถูกสิง ถูกสาป หรือโดนผี 5G เล่นงาน… ก็นั่นแหละ ใช่ ผมรับงานนี้”

เธอวางกรอบรูปลงบนเคาน์เตอร์ด้วยนิ้วที่ยังสั่นระริก “สามีของฉัน… เขาหายไปแล้วค่ะ นี่—นี่คือที่สุดท้ายที่ฉันเห็นเขา”

ผมนั่งตัวตรงขึ้น ความขี้เล่นทั้งหมดหายไปจากน้ำเสียงทันที “เริ่มเล่าตั้งแต่ต้นเลยครับ”

หญิงสาว—เธอแนะนำตัวเองว่าชื่อ “เดือน”—เริ่มเล่าเรื่องราวด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลงทุกคำพูด สามีของเธอมอบกรอบรูปนี้ให้เป็นของขวัญวันวาเลนไทน์จากโปรโมชั่นร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้า มันควรจะฉายภาพความทรงจำแสนสุขของพวกเขา แต่หลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ภาพเริ่มบิดเบี้ยว มีเส้นรบกวน เงาประหลาด และคืนหนึ่ง… สามีของเธอ “ตั้ม” ก็หายไป

กรอบรูปแสดงภาพสุดท้าย: เดือนและสามีของเธอยืนอยู่ที่ขอบของความว่างเปล่า

ไม่มีฉากหลัง ไม่มีแสงสว่าง มีแค่ความมืดที่ไร้ที่สิ้นสุด

ผมจ้องมองภาพนั้น ความผิดเพี้ยนของเม็ดพิกเซลทำให้มันดูเหมือนภาพในฝันที่บิดเบี้ยว ใบหน้าของทั้งคู่หยุดนิ่งอยู่บนเส้นแบ่งของความกลัวและการยอมจำนน

“แล้วภาพนี้…มันไม่เคยถูกถ่ายใช่ไหมครับ?” ผมถามเสียงต่ำ

เดือนส่ายหัวช้าๆ

ผมหายใจเข้าลึก ๆ “โอเค เอามาให้ผมดูแล้วกัน”

Sponsored Ads

———————

ธุรกิจมาก่อน

ก่อนที่ผมจะทำอะไร ผมชี้ไปที่ป้ายอะคริลิคข้างเคาน์เตอร์

“งานซ่อมแซมทางจิตวิญญาณ เริ่มต้นที่ 2,500 บาท ไม่มีการคืนเงินหากผียังดื้อดึง”

เดือนกะพริบตาปริบ ๆ มองป้ายอย่างงุนงง

“ฟังนะครับ อุปกรณ์ที่ถูกผีสิงมันไม่อยู่ในประกันเปลี่ยนคืนได้ฟรี และเชื่อเถอะ งานประเภทนี้… มันไม่ถูกเลย” ผมยักไหล่ “ไล่ผีคิดเพิ่มต่างหากนะครับ”

เธอพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะควานหากระเป๋าสตางค์ในกระเป๋าถือ มือยังสั่นไม่หยุด “ได้ค่ะ… โปรดซ่อมมันที”

ผมพยักหน้า หยิบถุงมือยางขึ้นมาสวมช้า ๆ “เอาล่ะ… ได้เวลามาเปิดกล่องแพนโดร่าเวอร์ชันดิจิทัลนี้กันแล้ว”

Sponsored Ads

———————

สัญลักษณ์ในสัญญาณรบกวน

กรอบรูปดิจิทัลดูเบาและเรียบลื่นเมื่อสัมผัส แต่กลับเย็นวาบอย่างน่าขนลุก—เหมือนกำลังกำกระจกที่ถูกทิ้งไว้ใต้ท้องฟ้าหนาวเหน็บ ผมเปิดเครื่อง

ช่วงแรก ภาพธรรมดาๆ ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ: ภาพไปเที่ยวสวนสาธารณะ, เซลฟี่ยิ้มแย้ม, เดทจิบกาแฟยามเช้าที่เต็มไปด้วยแสงแดด แต่แล้ว… สัญญาณรบกวนก็เริ่มขึ้น เส้นสีดำขาดๆ เกินๆ ปรากฏขึ้น พาดผ่านรอยยิ้มที่เคยสดใส

ผมหยิบสมุดใบลานของย่าน้อย ออกมาและค่อย ๆ กางมันเหนือหน้าจอ กึ่งโปร่งแสงของใบลานเรืองแสง เผยให้เห็นบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ระหว่างพิกเซล—สัญลักษณ์ที่ซับซ้อน กำลังหมุนวนและก่อร่างขึ้นเป็นลวดลายใต้ภาพเหล่านั้น

“อืม…” ผมพึมพำเบาๆ “นี่ไม่ใช่การตั้งค่าจากโรงงานแน่ๆ”

แสงจากใบลานเผยให้เห็นสัญลักษณ์ที่แฝงอยู่ในเงามืด ราวกับถูกสลักลงไปในโค้ดดิจิทัลของอุปกรณ์ พวกมันไม่ได้เป็นเพียงแค่สัญชักษณ์ แต่… พวกมันมีชีวิต มันเต้นระริกเป็นจังหวะอย่างแผ่วเบาในช่องว่างระหว่างการกระพริบของหน้าจอ

ผมเงยหน้าขึ้นมองเดือน “นี่ไม่ใช่แค่กรอบรูปธรรมดา แต่มันเป็นกับดัก—เป็นเครื่องสูบวิญญาณ มันกำลังดูดกลืนความทรงจำและอารมณ์ของคุณ… แล้วบิดเบือนมันไปเป็นอย่างอื่น”

เสียงของเดือรสั่นเครือ “คุณหมายความว่า… เป็นอย่างอื่นยังไงคะ?”

ผมขมวดคิ้ว “ลองนึกภาพมันเหมือนกับ… ตาข่ายดักปลา มันจับสามีคุณไว้ และตอนนี้มันกำลังรั้งเขาเอาไว้ที่ไหนสักแห่ง”

Sponsored Ads

———————

มิสเตอร์วาเลนไทน์

เรื่องราวของเดือนเริ่มชัดเจนขึ้นเมื่อเธออธิบายถึงคนขายกรอบรูปนี้

“มันเป็นร้านแผงลอยในตลาดกลางคืนค่ะ ผู้ชายคนนั้น… เขาเรียกตัวเองว่า มิสเตอร์วาเลนไทน์ ผมเรียบแปล้ ชุดสูทเนี้ยบ เนคไทสีแดง… แต่รอยยิ้มของเขา… มันผิดปกติอย่างบอกไม่ถูก”

ผมจดรายละเอียดทั้งหมดลงในสมุดบันทึก “แล้วไม่มีใครเห็นเขาอีกเลยใช่ไหม?”

เธอพยักหน้าช้า ๆ

แผงลอยปริศนา พ่อค้าที่ดูเหมือนหลุดออกมาจากละครเวที และสินค้าต้องสาป ฟังดูเหมือนพฤติกรรมของพวกบูชาลัทธิที่ผสมไสยศาสตร์กับเทคโนโลยีเข้าด้วยกัน

“โอเค เดือน ผมต้องใช้เวลาสักหน่อยในการไขปริศนานี่—ทั้งทางดิจิทัลและทางจิตวิญญาณ”

ผมหยุดชั่วครู่ สายตาจับจ้องไปที่กรอบรูป มันยังคงส่องแสงแผ่วเบาจากใต้พื้นผิวหน้าจอ

“ถ้าคุณมีอุปกรณ์อื่นๆ ที่อาจเชื่อมต่อกับกรอบรูปนี้—โทรศัพท์, คอมพิวเตอร์, หรืออะไรก็ตาม—อย่าใช้มันเด็ดขาดในตอนนี้ และอีกอย่าง เดือน…”

ผมมองตรงเข้าไปในดวงตาของเธอ น้ำเสียงจริงจังจนเธอหยุดนิ่ง “ถ้ามีอะไรผิดปกติ—ถ้าคุณได้ยินเสียงกระซิบ หรือเห็นเงาเคลื่อนไหวในที่ที่มันไม่ควรจะมี—โทรหาผมทันที เข้าใจไหม?”

เธอพยักหน้าหนักแน่น มือกำกระเป๋าไว้แน่นจนข้อขาวซีด “ได้ค่ะ ฉันจะทำตามที่คุณบอก”

เธอหันหลังเดินออกจากร้าน เสียงกระดิ่งเหนือประตูดังแผ่วเบาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ความเงียบจะกลับมาอีกครั้ง

ผมถอนหายใจยาว พลางยกมือขึ้นนวดต้นคอ สายตายังจับจ้องไปที่กรอบรูปดิจิทัลต้องสาปบนโต๊ะทำงาน

“เอาล่ะ มิสเตอร์วาเลนไทน์” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ “มาดูกันว่ากับดักรักของคุณซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง”

แสงจากหน้าจอสั่นไหวเล็กน้อย ราวกับมันได้ยินในสิ่งที่ผมพูด…

Sponsored Ads

———————

กระจกดิจิทัล

หลังจากเดือนออกไป ผมก็จัดการตั้งโต๊ะทำงาน เตรียมเครื่องมือทุกชิ้นให้พร้อม ใบลานของย่าน้อยลอยอยู่เหนือหน้าจอกรอบรูปอย่างแผ่วเบา กลิ่นธูปจาง ๆ ลอยคลุ้งไปทั่วร้าน

ผมเริ่มแกะสลักสัญลักษณ์ออกจากเส้นทางของมันด้วยความระมัดระวัง—ทำลายลูปที่เชื่อมโยงกัน ขัดขวางการทำงานของพวกมันเป็นครั้งคราว หน้าจอสั่นไหวรุนแรง ภาพใบหน้าบิดเบี้ยวแวบขึ้นมาเป็นช่วง ๆ

จากนั้น หน้าจอก็หยุดนิ่ง

ผมขยับเข้าไปใกล้ขึ้น

เงาสะท้อนของผมมองกลับมา แต่… ผมไม่ได้อยู่คนเดียว

ผู้บัญชาการหลินยืนอยู่ด้านหลังผมในเงาสะท้อน ใบหน้าของเธอบางส่วนถูกบดบังด้วยเงามืดที่แผ่กระจายออกมาจากขอบจอ

และที่นั่น—ผมกับหลิน—เราสองคนยืนอยู่ตรงขอบของความว่างเปล่าแบบเดียวกับที่ผมเห็นในรูปของเดือร

เสียงกระซิบเริ่มต้นขึ้น—แผ่วเบา ราวกับลมพัดผ่านสายไฟฟ้า

[มาร่วมกับเรา… ความว่างเปล่า… โอบรับ…]

ผมถอยหลังไปหนึ่งก้าว หัวใจเต้นรัว

หน้าจอสั่นไหวอีกครั้ง ก่อนจะกลับมาเป็นปกติ

“เอ่อ…” ผมพูดช้า ๆ “นั่น… ไม่น่าขนลุกเลยนะ”

ความเงียบแผ่ปกคลุมไปทั่วร้าน

จากนั้น หน้าจอก็สว่างขึ้นอีกครั้ง แสดงภาพผมและหลิน ใบหน้าของเราทั้งคู่ถูกแช่แข็งไว้ และขอบของห้วงความว่างเปล่าปรากฏอยู่เบื้องหลัง

ผมชี้ไปที่หน้าจอ “นี่มันเฟคนิวส์ชัด ๆ ข้อมูลนี้ไม่ถูกต้องอย่างสิ้นเชิง”

Sponsored Ads

———————

น่าตื่นเต้น

หน้าจอดับวูบลง

ผมถอนหายใจช้า ๆ เช็ดเหงื่อเย็นที่เกาะอยู่บนหน้าผาก

นี่ไม่ใช่แค่กรอบรูปต้องคำสาป—มันคือ ประตู และประตูถูกสร้างขึ้นมาเพื่อ… บางอย่าง ผ่านเข้ามา

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ของหลิน

“หลิน? ใช่ ผมเอง… เรามีปัญหาแล้วล่ะ เป็นกับดักพลังงานอารมณ์ดิจิทัล… ไม่ มันไม่ใช่มัลแวร์… ใช่ มันเป็นธีมวาเลนไทน์”

ปลายสายมีเสียงถอนหายใจดังชัดเจนจากหลิน “ฉันต้องพาทีมไปด้วยไหม หรือมันเป็นเรื่องที่นายจัดการเองได้?”

“โอ้ บอกได้เลยว่ามันเป็นเรื่องของ เรา แน่นอน และหลิน…”

“อะไร?”

“เอาปืนมาเพิ่มด้วย”

ผมวางสาย มองไปที่เงาจางๆ ของความว่างเปล่าที่ยังคงสะท้อนอยู่บนหน้าจอมืดสนิท

กรอบรูปดิจิทัลสั่นไหวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดตัวลงสนิท แต่ก่อนที่หน้าจอจะดับลง ภาพรางเลือนของ มิสเตอร์วาเลนไทน์ ก็ปรากฏขึ้น—รอยยิ้มแหลมคมของเขาเรืองแสงอย่างแผ่วเบาในเงามืด

เสียงกระซิบหวนกลับมาอีกครั้ง เลื้อยผ่านผิวหนังของผมเหมือนน้ำแข็งที่ไหลผ่านเส้นเลือด

[แล้วเจอกันนะ, นาวิน]