212- ตำแหน่งอัศวิน

หลังจากกล่าวคำอำลาบารอนลาเวนเดอร์และเพื่อนๆ ของเขาชั่วคราว เชดเดินตามคนรับใช้ขึ้นบันไดไป ชั้นหนึ่งและชั้นสองเป็นห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ แต่เมื่อถึงชั้นสามกลับกลายเป็นทางเดินธรรมดาที่มีห้องอยู่ทั้งสองข้าง

Sponsored Ads

“ยินดีด้วย นักสืบ คืนนี้มีเซอร์ไพรส์ใหญ่รอคุณอยู่ อยากเดาไหมว่าเซอร์ไพรส์คืออะไร?”

มิสคารินาถาม เชดนั่งอยู่บนโซฟา และนึกถึงเรื่องที่มิสเตอร์อันลอสพูดในตอนเช้า ไม่ต้องให้เชดเดา มิสคารินาก็ให้คำตอบทันที

“ตำแหน่งอัศวินที่ไม่ได้มอบมาหลายร้อยปี กำลังจะมอบอีกครั้ง”

เธอพูด จากนั้นก็พอใจที่เห็นความสงสัยและประหลาดใจบนใบหน้าของเชด

“ตำแหน่งอัศวิน? ฉัน?”

เซอร์ไพรส์นี้เชดไม่เคยคิดมาก่อนเลย ตำแหน่งอัศวินไม่เหมาะกับยุคไอน้ำเลย

“ใช่ ตำแหน่งอัศวิน เดิมทีฉันและอันลอสช่วยกันขอให้คุณได้แค่เหรียญเกียรติยศอัศวินเดลาริออน แต่ไม่คิดว่าคุณจะรู้จักเรเซีย เรเซียเขียนจดหมายกลับมา เธอไม่ได้เขียนจดหมายถึงกษัตริย์ของเราโดยตรง แต่เขียนถึงราชินีไดอานา แล้วให้ราชินีไปพูดคุยกับกษัตริย์ ดังนั้นตำแหน่งอัศวินจึงเป็นของคุณ”

เธอกล่าวด้วยความประหลาดใจ จากนั้นถามด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

“บอกหน่อยสิ นักสืบ คุณกับหลานสาวของฉันมีความสัมพันธ์อะไรกัน?”

การเรียกแบบนี้ทำให้เชดคิดอยู่สักพักก่อนจะเข้าใจ

“เอ่อ…ความสัมพันธ์แบบเพื่อน”

แน่นอนว่ามิสลูอิสเขียนจดหมายถึงเจ้าหญิงเรเซีย ดังนั้นเจ้าหญิงที่กำลังเดินทางกลับจากการเยือนต่างประเทศจึงเขียนจดหมายกลับมาเพื่อขอให้เชดได้รับตำแหน่งอัศวิน

Sponsored Ads

สิ่งนี้ทำให้เชดเข้าใจอีกครั้งว่าความสัมพันธ์ระหว่างนักเขียนหญิงและเจ้าหญิงนั้นดีแค่ไหน เขาติดหนี้บุญคุณสาวผมทองมากขึ้นเรื่อยๆ

“ความสัมพันธ์แบบเพื่อน?”

ไม่เพียงแต่มิสคารินาไม่เชื่อ สาวใช้ก็ยิ้มแสดงว่าไม่เชื่อเช่นกัน แต่โชคดีที่พวกเธอไม่ได้ถามมาก

“อย่างไรก็ตาม ขอแสดงความยินดีด้วย นักสืบ ฉันได้รับข่าวล่วงหน้าว่าคุณได้รับการแต่งตั้งให้เป็น ‘อัศวินแห่งเรเจด’ แน่นอนว่าเป็นเพียงตำแหน่งเท่านั้น ไม่มีที่ดิน มันเป็นเพียงเกียรติยศและไม่สามารถถ่ายทอดไปยังลูกหลานของคุณได้ แต่เมื่อเทียบกับเหรียญเกียรติยศแล้ว ตำแหน่งอัศวินถือว่าเป็นคำชมเชยที่สูงมาก”

“เรเจด” เป็นเมืองเล็กๆ ที่อยู่ภายใต้การปกครองของเมืองโทเบสก์ ในอดีตตำแหน่งอัศวินมักจะหมายถึงที่ดินเล็กๆ ดังนั้นจึงสอดคล้องกับชื่อสถานที่

เมื่อเห็นว่าเชดยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ มิสคารินาจึงเสริมว่า

“ให้ฉันคิดดูนะ เมื่อคุณมีตำแหน่งนี้แล้ว คุณสามารถแนะนำตัวเองว่า… ‘แฮมิลตันแห่งเรเจด’ โอ้ รู้สึกดีไหม?”

“ดีมาก…”

เชดพยักหน้าเล็กน้อย เขาไม่ได้รู้สึกถึงเกียรติยศนี้มากนัก เพราะเขาไม่ได้อาศัยอยู่ในยุคนี้ เขาไม่ค่อยเข้าใจเรื่องเกียรติยศและตำแหน่งอัศวินก็เป็นเพียงตำแหน่งเท่านั้น ไม่มีเงินปอนด์ให้

Sponsored Ads

“มิสคารินา ตำแหน่งนี้… มีประโยชน์อะไรบ้าง?”

นี่คือสิ่งที่เขาสนใจอยู่แล้ว ดัชเชสที่อยู่หลังโต๊ะได้คาดการณ์ว่าเชดจะถามคำถามนี้

“ตำแหน่งนี้เองก็เป็นเกียรติยศ คุณสามารถนับว่าเป็นขุนนาง… ขุนนางระดับต่ำสุด แต่ก็ไม่ใช่สามัญชน หากคุณสามารถทำประโยชน์ให้กับราชอาณาจักรอีกครั้ง ขั้นตอนต่อไปในการได้รับยศจะง่ายขึ้นมาก”

“ไม่ ฉันหมายถึง ตำแหน่งนี้เองมี… “

เขารู้สึกอายที่จะบิดนิ้วของเขา มิสคารินาก็ไม่แปลกใจกับความคิดของเขา

“ไม่มี แม้กระทั่งอัศวินในอดีตยังต้องส่งภาษีบางส่วนของที่ดินให้กับราชอาณาจักรเป็นประจำ แต่ถ้าคุณขาดเงิน ในขณะที่มีการมอบรางวัล ดูเหมือนว่าจะมีรางวัลจากราชวงศ์ให้ด้วยนอกเหนือจากตำแหน่ง…”

เธอหันไปถามสาวใช้

“ให้สิ่งของอะไรบ้าง? ในยุคที่เราอาศัยอยู่ ยังไม่มีใครเคยเห็นพิธีมอบตำแหน่งอัศวินแบบนี้เลย”

“เหรียญเกียรติยศอัศวินแห่งเดลาริออน และดาบยาวอัศวินที่เป็นสัญลักษณ์ของสถานะ เพราะราชอาณาจักรไม่ได้มอบตำแหน่งอัศวินมานานแล้ว ดังนั้นดาบนี้จึงเป็นของโบราณที่ค้นพบจากคลังสินค้า ราคาของเหรียญไม่สามารถประเมินได้ เพราะไม่มีใครเคยขายมัน ดาบยาวอัศวินโบราณนี้มีมูลค่าไม่ต่ำกว่า 100 ปอนด์… แต่ไม่ควรขาย นี่คือเกียรติยศ”

สาวใช้ก็เข้าใจเชดดีเช่นกัน

“ฉันจะไม่ขายมัน”

เชดกล่าว พร้อมกับคำนวณว่าต้องการเงินเท่าไหร่เพื่อซ่อมแซมชั้นสามของตัวเองโดยไม่กระทบต่อชีวิตประจำวัน

Sponsored Ads

“แฮมิลตันแห่งเรเจด… เป็นการพูดที่แปลกจริงๆ”

เขาเองก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

“ในนิยายอัศวินมักจะมีการเรียกแบบนี้ แต่ในความเป็นจริง มีคนน้อยมากที่จะเรียกตัวเองแบบนี้ เพราะยุคของอัศวินได้สิ้นสุดลงแล้ว แต่ผู้คนดูเหมือนจะเชื่อว่าจิตวิญญาณของอัศวินยังคงอยู่”

มิสคารินากล่าว แต่ความเห็นในประโยคแรกไม่ถูกต้องทั้งหมด เพราะขุนนางที่มีที่ดินสามารถเรียกตัวเองแบบนี้ได้ เช่น มิสคารินาที่มีที่ดินในเขตซาลาดิล เธอสามารถเรียกตัวเองว่า “คาเวนดิชแห่งซาลาดิล”

“จิตวิญญาณของอัศวิน? ไม่ ฉันไม่มีจิตวิญญาณแบบนั้น”

เชดกล่าวอย่างไม่ลังเลเพราะพวกเขาต่างเป็นคนรู้จักกัน เหตุการณ์ในวันพุธตอนเที่ยงเป็นเรื่องบังเอิญที่เขามีเวลาและไม่เสียหายต่อผลประโยชน์ของตัวเอง

“ฉันไม่สามารถพูดได้ว่ามุมมองของคุณผิด แต่ผู้คนมักล้มเหลวในการประเมินตัวเองอย่างถูกต้อง”

มิสคารินากล่าว

“ใครเป็นคนพูดประโยคครึ่งหลัง”

เชดสงสัยและคิดว่าเป็นคำพูดของนักเขียนในโลกนี้

“ฉันพูดเอง”

แม่มดเล่นกับปากกาสีทองในมือและตอบ

Sponsored Ads

เมื่อได้รับรางวัลและค่าตอบแทน เชดจึงต้องสนใจความคืบหน้าของคดีบ้าง ครั้งก่อนมิสเตอร์อันลอสกล่าวว่านี่ไม่ใช่ฝีมือของกลุ่มถุงมือเทา แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีความคืบหน้า

“พูดถึงเรื่องนี้ มิสคารินา คุณได้ตรวจสอบภูมิหลังของมือปืนที่พยายามลอบสังหารราชินีหรือยัง?”

“สำหรับเรื่องนี้ การสอบสวนได้สิ้นสุดลงแล้ว”

ดัชเชสส่ายหัวและพูดด้วยสีหน้าเสียใจ

“รู้ไหมว่าใครส่งมือปืนมา?”

 เชดถามอีกครั้ง แล้วเห็นสาวใช้ที่ยืนข้างๆ มิสคารินาส่ายหัวเบาๆ

“แน่นอนว่าไม่รู้ นักสืบ ฉันรู้ว่าคุณสงสัยว่าทำไมไม่ตรวจสอบต่อไป นั่นเป็นเพราะ MI6 กลัวที่จะตรวจสอบต่อไป”

“คุณหมายความว่าอย่างไร?”

มิสคารินาเพียงยิ้มและไม่พูดอะไร สาวใช้ที่อยู่ข้างหลังเธอจึงตอบแทน

“ราชวงศ์ได้ขอให้คริสตจักรปกป้องพระราชวังยอร์เดิล แต่ไม่พบบุคคลต้องสงสัยใดๆ และราชินีไดอานาเพิ่งออกมาปรากฏตัวในที่สาธารณะครั้งแรกก็ถูกลอบสังหารทันที ผู้ลอบสังหารดูเหมือนจะรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ บริเวณใกล้ๆ พระราชวังยอร์เดิลนั้นอันตราย และไม่มีผู้พิทักษ์ของคริสตจักรอยู่กับราชินีเมื่อเธอออกไปข้างนอก นี่มันบังเอิญเกินไป”

Sponsored Ads

เชดตกใจ ในฐานะผู้ข้ามโลกที่เคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้มากมายในบ้านเกิด เขาจึงสรุปได้ทันทีในแนวคิดทฤษฎีสมคบคิดและถามต่อเบาๆ

“เป็น… กษัตริย์เหรอ? เพื่อใส่ร้ายคาร์สันริคและก่อสงคราม? เพื่อบรรลุความทะเยอทะยานของเขาที่จะรวมโลกเก่าให้เป็นหนึ่งเดียว”

มิสคารินาและสาวใช้ต่างหัวเราะ

“โอ้ คุณคิดแบบนั้นได้อย่างไร? แน่นอนว่าไม่ใช่”

มิสคารินาหัวเราะและส่ายหัว วางปากกาลง

“ตอนนี้ไม่มีใครอยากทำสงครามอีก รวมถึงกษัตริย์ของเรา MI6 พบว่ามันเป็นฝีมือของพระราชโอรสคนใดคนหนึ่งของกษัตริย์… นักสืบ คุณควรรู้ว่าช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เมื่อทายาทโตขึ้น ความคิดเกี่ยวกับมงกุฎนั้น… และราชินีไดอาน่าไม่ใช่ภรรยาคนแรกของพระราชา เจ้าชายและเจ้าหญิงบางคน เช่น เรเซีย เป็นลูกของเธอ แต่คนอื่นๆ ไม่ใช่ทั้งหมด…”

ดัชเชสหยุดชั่วคราวและกระพริบตาให้เชด

“ต้องการให้ฉันพูดต่อไหม?”

“ไม่ ไม่ต้อง”

เชดส่ายหัวทันที เขาไม่ต้องการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้

Sponsored Ads

“ข้อมูลนี้เพียงพอที่จะทำให้ฉันคิดถึงการต่อสู้ทางการเมืองในราชสำนักที่ซับซ้อน หรือฉากในนิยายรักในราชสำนักที่น่ารังเกียจ เรื่องเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน อย่าให้ฉันรู้เลย”

นี่เป็นความจริง การต่อสู้ทางการเมืองในราชสำนักไม่ใช่สิ่งที่คนต่างถิ่นที่เพิ่งมาถึงจะเข้าร่วมได้ และการเข้าไปยุ่งเกี่ยวก็ไม่มีประโยชน์อะไร

“คุณเข้าใจความระมัดระวังได้ดี เรื่องนี้แม้แต่ฉันก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยว แต่คุณยังอ่านนิยายรักในราชสำนักอีกหรือ?”

เธอมองเชดด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย แต่จริงๆ แล้วเชดเพียงแค่เปิดดูของที่ระลึกของสแปร์โรว์ เพื่อหาว่าหนังสือเล่มไหนคือ “หนังสือรหัส”

“เอาล่ะ ไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้ว กลับมาสู่เรื่องหลัก ฉันเรียกคุณมา ไม่ใช่แค่บอกเรื่องตำแหน่งอัศวิน พิธีมอบตำแหน่งอัศวินนั้นซับซ้อน คุณเข้าใจกฎเหล่านั้นไหม?”

มิสคารินาถามอีกครั้ง แต่ด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย หลังจากการสนทนาเกี่ยวกับตัวมือปืน อารมณ์ของเธอดูเหมือนจะเสียไปเล็กน้อย

“ฉันไม่เข้าใจ”

“งั้นก่อนที่กษัตริย์จะมาถึงหนึ่งชั่วโมง คุณต้องไปเรียนรู้ ฉันคิดว่าการสอนด่วนโดยเจ้าหน้าที่พิธีการของกษัตริย์คงไม่ทัน”

เธอส่งสัญญาณให้สาวใช้ที่อยู่ข้างหลังนำเชดออกไป

แต่เชดยังคงนั่งอยู่ที่นั่นและมองไปที่มิสคารินา เธอจึงรู้ว่าเขายังมีเรื่องที่จะพูด

Sponsored Ads