“คุณจำที่ฉันพูดได้ไหม”
ในที่สุด เซี่ยเต๋อก็ฟื้นคืนสติกลับมาอีกครั้ง และมองทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าด้วยความสับสน ในวินาทีสุดท้ายของความทรงจำ เขากำลังช่วยงานศพเพื่อน และในวินาทีต่อมาของความทรงจำ เขาก็มาที่นี่
นี่คือห้องนอนที่ไม่ใช่ห้องนอนในศตวรรษที่ 21 อย่างแน่นอน แสงสีเหลืองนวลในห้องที่ไม่สว่างมาก และพื้นไม้กระดำกระด่าง แม้แต่ผนังก็เริ่มมีเหลืองเล็กน้อยแล้ว มีหนังสือกองสุมอยู่ที่มุมห้อง ที่บิดเบี้ยวเหมือนกำลังจะตก และมีเหยือกโลหะและกรอบรูปอยู่บนชั้นหนังสือข้างๆ กองหนังสือ
ภาพถ่ายเหล่านั้นเป็นภาพขาวดำทั้งหมด
นอกจากภาพวาดสีน้ำมันแล้วยังมีท่อโลหะสองท่ออยู่บนผนัง มองเห็นได้ไม่ชัดว่าตัวล็อคของข้อต่อท่อขึ้นสนิม และท่อเส้นหนึ่งพาดออกไปอยู่ที่โต๊ะ และบนโต๊ะไม้สีน้ำตาลเต็มไปด้วยกระดาษ ลิ้นชักทั้งสองด้านก็เปิดออกครึ่งหนึ่ง มองเห็นเอกสารและกระดาษด้านในได้
ที่บนโต๊ะ โคมไฟตั้งโต๊ะที่ต่อกับท่อทองเหลืองยังคงส่องแสงอยู่ และลักษณะของโคมไฟตั้งโต๊ะที่ดูหนักอึ้งนั้นแปลกใหม่มาก
‘ห๊ะ? ไม่ใช่ แสงจากไฟฟ้า? แสงจากแก๊ส?’
ยากที่จะบอกว่าเป็นตะเกียงแก๊สจากการสังเกต แต่มันมีท่อที่ติดอยู่กับผนัง และแสงไฟติดผนังที่ต่อกับท่อนั้นไม่ใช่ไฟไฟฟ้าอย่างแน่นอน แสงไฟสีเหลืองอบอุ่นแต่ไม่สว่างมากนัก และส่องได้เฉพาะบริเวณโต๊ะทำงาน แต่ถึงอย่างนั้น มันทำให้เซี่ยเต๋อรู้สึกถึงความอบอุ่น
ด้วยแสงสว่างนี้ เขามองเห็นภาพวาดสีน้ำมันประดับอยู่บนผนัง ภาพถ่ายขาวดำบนโต๊ะ และหนังสือพิมพ์กางออกอยู่ในเงาของพื้น ไม่สามารถอ่านอะไรในหนังสือพิมพ์ แต่สามารถเห็นตัวอักษรเป็นเหมือนสี่เหลี่ยม
ความรู้สึกของยุคนี้ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน แต่ที่นี่ไม่ใช่บ้านเกิดของฉันอีกต่อไป
มีกลิ่นเหม็นเน่าในอากาศ ที่เหมือนในงานศพมากกว่า เซี่ยเต๋อจำบรรยากาศนี้ได้ เพราะเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา เขายังคงช่วยเหลือเพื่อนของเขาที่จากไป…
Sponsored Ads
“คุณจำที่ฉันพูดได้ไหม”
เสียงดังขึ้นอีกครั้ง และในที่สุดเซี่ยเต๋อก็ตื่นขึ้นจากภวังค์ ชายหนุ่มตอบสนองอย่างรวดเร็วและรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังคว้าข้อมือขวาของเขา ในขณะนี้ สติและร่างกายของเขารวมเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์ ดังนั้น เขาจึงก้มศีรษะของเค้ามองลง
เขาอยู่ข้างเตียงที่ดูเหมือนจะเป็นห้องนอนของผู้ชายในศตวรรษที่ 19 เตียงสี่เสาที่มีผ้าม่านเพียงสามด้าน ตัวเตียงและส่วนที่มองเห็นได้ที่หัวเตียงล้วนส่องแสงสีเมทัลลิกใต้ตะเกียงแก๊สข้างเตียง โคมไฟหัวเตียงถูกยกโดยนางฟ้าตัวน้อย เซี่ยเต๋อถูกดึงดูดด้วยรูปร่างที่สวยงามนี้อยู่ครู่หนึ่ง
คนที่จับมือเขาคือคนที่นอนอยู่บนเตียง ชายวัยกลางคนนี้ซึ่งอาจเป็นเจ้าของห้องนอนสวมชุดนอนลายตารางสีเข้ม และทุกอย่างยกเว้นศีรษะและมือขวาของเขาซุกอยู่ใต้ผ้านวม ใบหน้าของชายคนนี้ขาวจนเห็นได้ชัดเจน แต่ดวงตากลับลึกจมลง แก้มซูบตอบ และมือขวาที่จับข้อมือของเซี่ยเต๋อนั้นแห้งและดูน่ากลัวยิ่งกว่า ดูเหมือนคนที่กำลังจะอดตาย เซี่ยเต๋อเชื่อว่าเมื่อชายคนนี้พูดดังขึ้นอีกนิดเขาอาจจะต้องภาวนาไม่ให้ชายคนนี้ตายเสียก่อน
เซี่ยเต๋อไม่รู้อะไรเลยในตอนนี้ และจำเป็นต้องเข้าใจสถานการณ์จากชายผู้นี้
‘งั้น… นี่คือการเดินทางข้ามเวลางั้นหรือ?’
เขาคิดในใจ ในขณะที่เขามีความเข้าใจทั่วไปเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน
โชคดีที่แม้ว่าชายบนเตียงจะอ่อนแอ แต่อย่างน้อยก็ไม่มีจุดศพบนร่างกายของเขา มิฉะนั้นเซี่ยเต๋อจะต้องกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเขาจริงๆ
Sponsored Ads
“คุณจำที่ฉันพูดได้ไหม”
ชายอ่อนแอบนเตียงถามย้ำเป็นครั้งที่สาม ดวงตาสีน้ำตาลของเขาจมลึกเข้าไปในเบ้าตา แต่เขากำลังจ้องมองที่เซี่ยเต๋อ ถึงแม้ว่าเซี่ยเต๋อจะยังไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเดินทางมาที่นี่ แต่อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าเป็นการดีที่สุดที่จะแสดงต่อไปในตอนนี้ อย่างน้อยก็เข้าใจสถานการณ์ในปัจจุบันแล้ว จึงจะวางแผนสำหรับอนาคตต่อไป
เขาเปิดปากจะพูด แต่ตระหนักว่าอีกฝ่ายไม่ได้พูดภาษาจีนหรือภาษาใด ๆ ที่เขารู้ แต่เซี่ยเต๋อสามารถเข้าใจได้อย่างที่ไม่สามารถอธิบายไม่ได้ เขาต้องการตอบเป็นภาษาของอีกฝ่ายแต่ก็ทำได้เพียงแค่อ้าปากค้าง เขาเข้าใจแต่ไม่สามารถพูดได้เลย
‘พูดไม่ได้? เข้าใจแต่พูดไม่ได้?’
เขามีความรู้สึกได้ยินเสียงหึ่งๆ ในหูชั่วครู่และหลังก็คันเนื่องจากความตึงเครียด การไม่สามารถพูดภาษาของชาวโลกอื่นได้นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดการณ์ไว้ได้ มันเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด
มีเสียงหึ่งๆ ดังในหัวของเขา และเซี่ยเต๋อก็ตำหนิตัวเองในใจทันทีที่ไม่สงบพอ และต้องการทำให้ความตื่นตระหนกสงบลงโดยเร็วที่สุดและหาวิธีรับมือ แต่แล้วเขาก็ตระหนักว่าเสียงในหัวของเขาไม่ได้เกิดจากความกังวลใจของเขาเลย เขาเข้าใจเสียงในหัวของเขา มันเป็นเสียงผู้หญิง มันเป็นเสียงผู้หญิงพูด มันเป็นเสียงพึมพำ
[ยุคที่หก ปีปฏิทินสากล 1853 ฤดูร้อน วันที่พระจันทร์สีเงินส่องแสง คุณมายังโลกนี้ คุณเข้าใจว่าคุณต้องการตัวตน ดังนั้นคุณต้องสืบทอดทุกอย่างจากร่างกายที่อธิบายไม่ได้นี้ ตอนนี้เป็นขั้นตอนแรกที่จะพิสูจน์ว่าคุณสามารถเข้าสู่โลกนี้ได้]
ปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณบอกว่านี่คือระบบในตำนาน แต่เขารู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่ระบบอย่างแน่นอน
เสียงของผู้หญิงนั้นสง่างามและผ่อนคลายอย่างผิดปกติ ราวกับกำลังท่องบทกวีด้วยเสียงกระซิบซึ่งทำให้ผู้คนมัวเมา แต่ภาษาที่เธอพูดนั้นแตกต่างจากภาษาจีนและภาษาของผู้ชายที่อ่อนแอบนเตียง
ภาษานั้นเก่ากว่าและลึกซึ้งกว่า ดั่งสายลมในสมัยโบราณที่พัดผ่านม่านแห่งกาลเวลา แล้วพัดมาถึงปัจจุบัน ภาษานั้นเป็นปริศนาที่เป็นรูปธรรม แม้ว่าเขาจะเข้าใจเพียงความหมายของภาษา แต่เซี่ยเต๋อดูเหมือนจะเห็นความมืดมิดที่อยู่ลึกลงไป
แม้ว่าเขาจะเข้าใจภาษาที่สองอีกครั้ง แต่เพียงแค่เข้าใจภาษานั้นก็ทำให้หัวปั่นป่วงแล่ว และท้องของร่างใหม่ก็มีปฏิกิริยาที่สะอิดสะเอียนเช่นกัน นี่คือการกดข่มทางจิตใจ และภาษาที่พูดโดยเสียงในหัวของเขานั้นมีพลังพิเศษในตัวมันเอง
‘นี่คือภาษาของโลกนี้! สิ่งที่อยู่ในหัวไม่ใช่ระบบ แต่เป็นสิ่งที่มีอยู่ในร่างกาย!’
เซี่ยเต๋อคิด และในขณะเดียวกัน รูม่านตาของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย การเดาที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าก็ปรากฏขึ้น
‘โลกใหม่ ซึ่งเป็นโลกยุคไอน้ำในสมัยวิกตอเรียที่น่าสงสัยนี้ เป็นโลกที่น่ามหัศจรรย์ และมีการดำรงอยู่ของสิ่งเร้นลับและไม่ธรรมดา!’
เขาไม่ใช่คนประเภทที่ไม่ยอมรับสภาพที่เป็นอยู่ตั้งแต่การเดินทางข้ามเวลาปรากฏขึ้น การมีอยู่ของสิ่งเหนือธรรมชาติจึงเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้โดยสิ้นเชิง มีเพียงงานแรกในตอนนี้คือการค้นหาสถานการณ์ปัจจุบัน ตอบคำถามของชายคนนั้น และค้นหาตัวตนของเขา
Sponsored Ads
ดังนั้นเซี่ยเต๋อจึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะใช้ภาษาของเขาเองเพื่อถ่ายทอดข้อมูลไปยังเสียงในหัวของเขา
‘ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร โปรดฟังให้ดี ฉันต้องการที่จะยอมรับทุกสิ่งในร่างกายนี้ แต่ฉันไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับร่างกายนี้และฉันไม่รู้ภาษาของร่างกายนี้’
[ตอนนี้คุณมีมัน]
ราวกับว่าก้อนอิฐถูกยัดเข้าไปในหัวและกวนอย่างมุ่งร้ายสองสามครั้ง เขาคิดว่ามันเป็นปาฏิหาริย์แล้วที่เขาไม่ได้หมดสติ
เขาไม่ได้รับความทรงจำเกี่ยวกับร่างเดิมของเขา แต่ถูกบังคับด้วยความรู้บางอย่าง ความรู้เกี่ยวกับ อาณาจักรเดลาริออน ภาษากลางของมนุษย์ในอาณาจักรทางเหนือ แต่ความรู้นี้มีอยู่จริง เช่นเดียวกับเครื่องแปลภาษา เขาไม่สามารถเชี่ยวชาญได้ทันทีและเข้าใจคำสแลง ภาษาถิ่น วัฒนธรรมทางศาสนา คำพาดพิง หรือนิสัยทางภาษาทั้งหมด
“ผมขอโทษครับท่าน ผมอยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยดี ท่านช่วยย้ำสิ่งที่ท่านให้ผมจำได้ไหมครับ”
อาศัยความรู้นี้ เขาแปลภาษาจีนเป็น ภาษาสากลของมนุษย์ในอาณาจักรทางเหนือ เป็นระยะๆ ในใจเขา แล้วจงใจพูดสำเนียงของการแปลภาษา ชายที่อ่อนแอที่จับมือของเซี่ยเต๋อออกแรงทันที มันยากที่จะจินตนาการว่าข้อมือแห้งจะทรงพลังเช่นนี้
“คุณยังเป็นแบบนี้ สมองคุณยังทำงานไม่ปกติ…ให้ฉันพูดอีกครั้ง…”
ดูเหมือนว่าเจ้าของร่างเดิมจะมีหัวไม่ดี และคำพูดของเซี่ยเต๋อก็ไม่ได้กระตุ้นให้เกิดความสงสัยในขณะนี้
“เชด”
ชื่อออกเสียงคล้ายกัน
“ฉันกำลังจะตาย ฉันรู้ว่าฉันกำลังจะตายล่วงหน้าสามเดือน ดังนั้นฉันจึงเลือกคุณจากคนเร่ร่อน เปลี่ยนชีวิตของคุณ ตั้งชื่อใหม่ให้คุณ ทำให้คุณอ่านออกและเข้าใจสามัญสำนึกบางอย่าง และ เมื่อฉันตาย ท้ายที่สุด คุณจะได้ทุกอย่างจากฉัน สำนักงานนักสืบ ทรัพย์สินทั้งหมดของฉัน แต่เธอต้องทำสิ่งหนึ่งให้ฉัน สิ่งนั้นง่ายๆ มาก—”
แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะอ่อนแอมาก แต่ดวงตาที่น่าสะพรึงกลัวของเขาก็จ้องไปที่เซี่ยเต๋อ เหมือนหมาป่าเดียวดายที่กำลังจะตาย ความหวาดกลัวครั้งใหญ่ที่เปิดเผยในดวงตาทำให้คนนอกที่ไม่รู้จักโลกรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยในใจของเขา
แต่เซี่ยเต๋อยังคงหายใจให้มั่นคงที่สุดเท่าที่จะทำได้ และไม่ได้สบตากับเขาอย่างกล้าหาญ ไม่ใช่ว่าเซี่ยเต๋อกลัวในตอนนี้ แต่จากประโยคเมื่อกี้ เขามีความเข้าใจเบื้องต้นเกี่ยวกับสถานการณ์ของเจ้าของร่างเดิม
ดังนั้นในเวลานี้เขาไม่ควรมองไปที่ชายคนนั้น แต่ควรมองไปทางอื่นด้วยความกลัวซึ่งสอดคล้องกับลักษณะท่าทางเดิมที่เป็นอยู่
“สืบทอดสำนักงานนักสืบของฉัน ไม่ว่าคุณจะทำอะไรกับมัน อย่างน้อยก็เปิดมันไว้ จนกว่าจะถึงอีกสามเดือน และในวันที่ 5 กันยายน 1853 คุณจะได้รับจดหมายให้นำมันกลับมาและเผาทิ้ง นี่คือราคาที่คุณต้องจ่าย สำหรับมรดกทั้งหมดของฉัน”
มือของเขาจับเซี่ยเต๋อไว้แน่น แม้ว่าเซี่ยเต๋อแสร้งทำเป็นดิ้นรนเล็กน้อยตามทักษะการแสดงของเขา แต่เขาไม่คิดว่าเขาจะหลุดพ้นได้เลย ความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายนั้นยอดเยี่ยมมาก
“นี่เป็นคำขอเดียวที่ฉัน สแปโรว์ แฮมิลตัน ฝากมรดกไว้กับคุณ เชด แฮมิลตัน”
