064-เงินออก เสียงเงียบ

ต้นเดือนเมษายน 2544

อากาศร้อนแบบที่ทำให้สีตรงระเบียงลอก แล้วนกก็พากันเงียบตั้งแต่สิบโมงเช้า แม้แต่หมาเองก็เลิกเห่าแล้วเหมือนกัน

Sponsored Ads

ฉันนั่งอยู่ในห้อง เปลือยเท้าบนกระเบื้องเย็น จ้องหน้าจอธุรกรรมของแอปธนาคาร

ฉันโอนเงิน 10,000 บาทให้ลุงเอ๋ จากนั้น 5,000 บาทให้เจ้าของห้อง 2,000 บาทให้กยศ. 4,000 บาทไว้ซื้อข้าว จ่ายบิล และทำการทูตกับแมว กับอีก 1,000 บาทให้แม่ ตั้งชื่อรายการไว้เหมือนทุกครั้งว่า:
“ค่าฝันดี / เดือนเมษา”

เมื่อตัวเลขหยุดวิ่ง หน้าจอก็โชว์ว่า:

ยอดเงินคงเหลือ: ฿48,000

พอหายใจได้ แต่ยังไม่พอจะลืมอะไร

ลาเต้เดินผ่านหน้าจอแล้วหาวเสียงเบา ๆ เหมือนกำลังสวดมนต์ด้วยความเงียบ

“ยังอยู่นะ ไม่หมดตัวสักที” ฉันบ่น เขาไม่ตอบแน่นอนอยู่แล้ว แค่กระโดดขึ้นเก้าอี้
แล้วนั่งพิงสมุดโน้ตที่มีคำว่า “Plan B” เขียนไว้

เช้านี้มันเงียบดี แบบที่หาได้ยาก ไม่มีอีเมล ไม่มีเสียงจี่จากลำโพง ไม่มีอะไรควันขึ้นหรือช็อตไฟ

ฉันคิดว่าจะเขียนเพลง หรืองีบหลับ หรืออาจจะนั่งเฉย ๆ แล้วปล่อยให้ความเงียบมีความหมายบ้างก็ได้

เสียงเดียวที่ได้ยิน คือเสียงพัดลมหมุนช้า ๆ กับเสียงลาเต้ขยับตัวเป็นพัก ๆ เหมือนตุ้มน้ำหนักมีชีวิต

ข้างนอก เมืองร้องลั่นด้วยแดดเมษา ข้างใน ฉันไม่ได้ไล่ตามอะไรเลย

ไม่ใช่เพลง ไม่ใช่เสียง ไม่ใช่เส้นตาย

แค่…วันหนึ่งที่ไม่ได้เรียกร้องอะไรจากฉันเลย ฟังดูแปลก แต่ไม่เลวเลย

ไม่เลวเลยจริง ๆ

Sponsored Ads

———————

เงินจากที่มาไม่ระบุชื่อ

โทรศัพท์สั่นเบา ๆ ข้างพัดลม

[SMS – Bank of New Siam]
เงินเข้า: ฿874,482.00
จาก: Civic Media Project Co., Ltd.
รายละเอียด: –
ยอดเงินคงเหลือ: ฿922,482.00

ไม่มีข้อความ ไม่มีคำอธิบาย แค่ตัวเลข กับชื่อบริษัทที่ฉันไม่เคยร่วมงานด้วย

Civic Media

ฉันไม่มีโปรเจกต์กับพวกเขา ไม่มีสัญญา ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะได้รับเงินเกือบเก้าแสนบาท จากบริษัทที่ชื่อเหมือนโครงการศิลปะที่ได้รับทุนสนับสนุนจากรัฐบาล

ลาเต้กระโดดขึ้นโต๊ะ เดินข้ามสมุดโน้ตฉันเหมือนผู้พิพากษากำลังประทับตราคำพิพากษา จากนั้นก็นอนขดอยู่หน้าจอ เงียบ นิ่ง อยู่ตรงกลางเป๊ะ

ฉันจ้องตัวเลขอีกครั้ง

฿874,482

เยอะเกินกว่าจะเป็นความผิดพลาด เฉพาะเจาะจงเกินกว่าจะเป็นระบบโอนปกติ

ฉันเปิดสมุดบัญชีรายรับรายจ่าย ไม่มีอะไรค้าง ไม่มีงานไหนราคานั้น

ยกเว้นงานเดียว เพลงเดียว นักร้องคนเดียว

Civic Media ไม่ใช่ค่ายเพลง

แต่เป็นชื่อที่พิมพ์อยู่ด้านล่างสุดของไฟล์ PDF เก่าจากทีม PR ของเธอ บรรทัดที่คนส่วนใหญ่มองข้าม ชื่อที่คุณจะสังเกตเห็น ก็ต่อเมื่อคุณคุ้นเคยกับการอ่านเครดิตที่ไม่มีชื่อคุณอยู่ในนั้น

ถ้าเธออยากให้ฉันรู้ เธอคงบอก ถ้าเธออยากเก็บเป็นความลับ เธอคงไม่โอนมาเยอะขนาดนี้

เธอเลยทำในสิ่งที่เธอถนัดที่สุด:

เลือกตรงกลาง

ไม่มีข้อความ ไม่มีหัวเรื่อง ไม่มีลายเซ็น มีแค่ยอดโอน จากนักร้องคนหนึ่ง ที่รู้ดีว่าอะไรคือ “สิ่งที่ควรจ่าย” และรู้เช่นกันว่า “ความเงียบ” นั้นเสียงดังแค่ไหน

ลาเต้เหยียดยาว แล้ววางอุ้งเท้าบนหน้าจอ ตรงจุดทศนิยมพอดี ฉันไม่ขยับเขาออก

“ไม่ต้องพูดอะไรเพิ่มแล้วล่ะ” ฉันพูดเบา ๆ

เขาไม่กะพริบตา นั่นก็ถือว่าตอบตกลงแล้วล่ะ

Sponsored Ads

———————

ยังไม่จบแค่สองเพลง

โทรศัพท์ดังอีกครั้ง

เวลาเดิมที่เคยโทร ชื่อเดิมบนหน้าจอ

พี่ต้น

ฉันกดรับ

“เฮ้ย กรณ์”

“อือ?”

“จะบอกว่ายอดขายไตรมาสของซิงเกิ้ล 1 มันขยับขึ้นอีกหน่อยนะ จาก 23,500 ตอนที่เราเคลียร์กันรอบแรกในมกรา… ตอนนี้ปิดมีนาอยู่ที่ 25,800 แผ่น”

ฉันคำนวณในหัวคร่าว ๆ “ก็แปลว่าเพิ่มอีก 2,300 แผ่น?”

“เป๊ะเลย”

ฉันพยักหน้าให้กับอากาศ ลาเต้สะบัดหางใส่พัดลมอย่างไม่ใส่ใจ

“พึ่งใจยังไม่เคลียร์รอบนั้นเพิ่ม” พี่ต้นเสริม “แต่ถ้าเคลียร์เมื่อไหร่ เดี๋ยวโทรแจ้งแกอีกที”

“ไม่ต้องโทรก็ได้นะ ส่ง SMS ก็ได้” ฉันว่า

“SMS ไม่สะเทือนใจเท่าเสียงกริ๊งกร๊าง”

ฉันหลุดหัวเราะ พี่ต้นยังทำให้รู้สึกเหมือนเรายังอยู่ในวงเดียวกัน เหมือนนี่เป็นแค่เดโมที่อัดเล่นวันหยุด

“แล้วซิงเกิ้ล 2 ล่ะ?” ฉันถาม

“แรงกว่าอีก ปิดมีนาอยู่ที่ 32,055 แผ่นแล้ว แต่ค่ายก็ยังไม่โอนอะไรเพิ่มเหมือนกัน รอเคลียร์บัญชีไตรมาสเหมือนเดิมแหละ”

เขาเงียบไปชั่วครู่ แล้วพูดต่อแบบไม่ติดตลก

“แต่อย่างที่บอก ถ้าเขาจะจ่ายเพิ่มเมื่อไหร่ เดี๋ยวโทรแจ้งแกเอง”

ฉันไม่ได้ขอบคุณ เขาก็ไม่ได้คาดหวังคำขอบคุณ

ลาเต้กระพริบตาจากริมหน้าต่าง เหมือนได้ยินตัวเลขพวกนั้น แล้วพิจารณาผ่านแล้ว

และบางที…เขาอาจคำนวณค่าเช่าในใจเรียบร้อยแล้วด้วยซ้ำ

Sponsored Ads

———————

เสียงที่ไม่มีชื่อ

เพลงนั้นไม่ได้ถูกประกาศ ไม่ได้ถูกโปรโมต ไม่มีชื่อศิลปิน ไม่มีเครดิตคนแต่ง ไม่มีโปสเตอร์โปรย

มันแค่… เล่นขึ้นมาเฉย ๆ แทรกอย่างเงียบงันในห้านาทีสุดท้ายของสารคดีเยาวชนทางช่อง 9 ช่วงที่พูดถึงชมรมโต้วาทีของโรงเรียนมัธยมในจังหวัดที่ไม่มีใครจำได้ แต่เสียงชัด และเสียงร้อง เสียงของเธอ ก็ตกกระทบเบา ๆ แต่คมเหมือนใบมีด

ดุจดาวไม่ขยับตัวตอนที่มันออกอากาศ เธอแค่นั่งดูหน้าจอ ไม่มีสีหน้า ไม่มีรอยยิ้ม มีเพียงความนิ่งเฉยของคนที่เพิ่งทดสอบสายไฟ และกำลังรอประกายไฟแรกเพื่อยืนยันว่า… ไฟมาจริง

metadata ถูกส่งออกหนึ่งนาทีถัดมา ฐานข้อมูลของ ToSi แจ้งว่า:

ชื่อแทร็ก: (ไม่มี)
ศิลปิน: (เสียงร้องไม่เปิดเผย – D Tag)
ผู้แต่ง/ทำนอง: –
รหัส ISRC: จัดสรรแล้ว
รหัสภายใน: TOSI_ED_044

แค่นั้นก็พอ พอสำหรับเครื่องติดตาม ไม่พอสำหรับนักวิจารณ์

สมบูรณ์แบบ

เธอเอนหลังในเก้าอี้ เดี๋ยวก็ต้องมีคนถาม มีคนถามเสมอ

“เพลงนี้ของใคร?”

“ใครแต่ง?”

“มีเวอร์ชันเต็มไหม?”

แต่สำหรับตอนนี้ มีเพียง สัญญาณ และความเงียบที่ตามมา

ในคาเฟ่เงียบ ๆ อีกฝั่งหนึ่งของเมือง มีใครบางคนฮัมท่อนสุดท้ายโดยไม่รู้ตัว ในกระทู้หนึ่งของฟอรั่มเกี่ยวกับการโต้วาทีในสารคดี มีคนพิมพ์ว่า

“เพลงท้ายนั่น มันเหมือนกล้าถามอะไรที่เราไม่กล้าถามเลยว่ะ”

ไม่มีใครเอ่ยชื่อเพลงนั้น พวกเขาก็ไม่สามารถเอ่ยได้ แต่เสียงนั้น ได้ทำหน้าที่ของมันแล้วไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนแต่ง ยังไม่รู้ แต่พวกเขาเริ่มฟังกันแล้ว

Sponsored Ads