18 ตุลาคม 2543 เวลาประมาณ 5 ทุ่มครึ่ง
ไฟนีออนในร้านกระพริบเป็นจังหวะเพี้ยน ๆ ตามปกติของมัน ฉันกำลังเติมชั้นวางขนมขบเคี้ยวที่ 7-Twelve ได้ครึ่งทาง ยังเคืองเล็กน้อยกับรส “ซาวครีม” ในเมืองไทยที่ดันมีรสชาติเหมือนตะไคร้ปนความเสียใจมากกว่าอะไรทั้งนั้น ส่วนอาร์มก็หายตัวไปในโกดังกว่า 20 นาที ภายใต้ข้ออ้างอันสูงส่งว่า “ไปเช็คลังชาเขียว” ซึ่งแปลว่า “แอบงีบอยู่หลังชั้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป” มากกว่า
Sponsored Ads
ด้านนอก เมืองก็ถอนหายใจ ไม่ใช่แบบโศกนาฏกรรมอะไรหรอก แต่เป็นลมหายใจอ่อนล้าของแท็กซี่ที่ติดไฟแดงกระพริบอีกครั้ง ไทยเพิ่งแข่งจบแมตช์สุดท้ายใน AFC Asian Cup กับเลบานอน เสมอ 1–1 ซึ่งหมายความว่า เราตกรอบอีกแล้ว
และในขณะที่ทั้งกรุงเทพฯ กำลังเยียวยาหัวใจชาติด้วยหมูปิ้งและวิสกี้เถื่อน ฉันกำลังพิงตู้ไอศกรีม พร้อมเครื่องคิดเลขแตก ๆ ในมือ และความหวังริบหรี่ในการปลดหนี้ให้ทันก่อนศตวรรษหน้า
นั่นแหละ ฉันก็ได้ยินมัน
ทีวีจอเล็กที่ติดผนังร้านซึ่งปกติจะโชว์แถบสัญญาณรบกวนหรือฉากน้ำตาแตกจากละครช่อง 3 อยู่ตลอดทั้งคืน จู่ ๆ ก็จับสัญญาณได้ รายการสรุปข่าวกีฬาของช่อง 9 กำลังฉายอยู่ ภาพสโลว์โมชั่นของการเตะ ลูกบอลลอยกลางอากาศ นักเตะทรุดลงคุกเข่า แฟนบอลกุมหัวราวกับฉากจบละครดราม่ากำลังฉาย
แล้วมันก็ มาเลย
🎶 “จะไปดวงดาวที่ไกลสุดปลายฟ้า…” 🎶
ประโยคเปิดเพลง—ชัดเจน ปฏิเสธไม่ได้ “เหยียบดาว” อีกแล้ว
ฉันกลั้นหายใจนิด ๆ ไม่ใช่เพราะหลงตัวเองหรอก แต่เพราะตกใจ พวกเขาใช้เพลงนี้ในไฮไลต์ของแมตช์ ไม่ได้ถูกฝังไว้เป็นเสียงพื้นหลังแบบกลบ ๆ แต่มาแบบจัดเต็ม ตรงกลางของภาพที่นายทวารทีมไทยพลาดปัดลูกไปนิดเดียว แค่ครึ่งเซนฯ กับโชคชะตาที่ไม่เข้าข้าง
เสียงบรรยายแผ่วเบาดังแทรกขึ้นมาช่วงท้ายเพลง
“เราไม่ได้ชนะ… แต่เราก็ปีนขึ้นมา และนั่นก็ยังสำคัญ”
กล้องแพนออกกว้าง ไฟสนามกระพริบราวกับดวงดาวไกลโพ้น
เครดิต?
มีแค่บรรทัดเดียว
“พี่ต้น & เดอะเทมโพรารีส์ – เหยียบดาว”
ไม่มี “เขียนโดย ธนากร” ไม่มีชื่อของคนที่กำลังถูพื้นอยู่ข้างถังลูกชิ้นหมดอายุ มีแค่ชื่อวง มีแค่เพลง
แต่แปลก ฉันไม่รู้สึกโกรธ ครั้งนี้ไม่มีจุกในอก ไม่มีการกำหมัดดราม่าเพื่อเรียกร้องความยุติธรรม มีแค่ความรู้สึกบางอย่าง นุ่มนวล เงียบกว่า เหมือนเฝ้ามองใครบางคนที่ คุณรักเดินจากไป แต่เดินไปในทางที่ถูกต้อง โดยไม่มีคุณอยู่ด้วย
ถ้ากลับมาที่ห้อง ลาเต้ก็คงนอนขดตัวบนสมุดเพลงของฉันอีกแล้ว น่าจะกำลังปล่อยขนใส่โน้ตเพลงด้วยอารมณ์ประชดเงียบ ๆ และคงฝันถึงปลาทูน่าที่มันไม่ได้หามาเอง
ส่วนฉัน ยืนอยู่ใต้แสงนีออนกระพริบ รายล้อมด้วยล็อตเตอรี่ ข้าวแกงแช่แข็ง และเสียงบี๊บ จากตู้สเลอปี้ ฟังเพลงของตัวเองออกทีวีระดับชาติ
ไม่มีชื่อ แต่ มีตัวตน
แม้ไม่มีใครรู้ว่าใครเขียน แต่ฉันรู้
ฉันหยิบไม้กวาด เริ่มปัดเศษมันฝรั่งทอดข้างเครื่องสเลอปี้ แล้วฮัมท่อนสุดท้ายเบา ๆ
🎶 “ฟ้าไกลแต่ไม่สูงเกินกว่า คนที่กล้าขึ้นไปที่ผิวจันทร์…” 🎶
บางที แค่ได้ทำให้ใครสักคนรู้สึกอะไรบางอย่าง มันก็พอแล้ว บางที นั่นอาจเป็นสิ่งที่พวกเราทุกคนต่างแอบหวังอยู่ลึก ๆ
และอย่างน้อย…ถ้าฉันดังเร็วเกินไป ลาเต้อาจจะคิดว่าตัวเองเป็นเทพเจ้าก็ได้
Sponsored Ads
———————
ผ้าเช็ดปากกับคำพูดหลุดปาก
พระโขนง, 18 ตุลาคม 2543 หลังเที่ยงคืนไปแล้วเล็กน้อย
เซตที่สามจบลงโดยไม่มีเสียงปรบมือ มีแค่เสียงขวดช้างกระทบกันเบา ๆ และเสียงพัดลมเพดานหอบเหนื่อยเหมือนกำลังจะขาดใจ
พี่ต้นปาดเหงื่อด้วยแขนเสื้อแจ็คเก็ตยีนส์ ตัวเดียวกับที่ไม่ได้ซักตั้งแต่วิกฤตต้มยำกุ้ง ก่อนจะลดกีตาร์ลงเหมือนทหารปลดอาวุธหลังเวร เวทีที่ว่านี้ก็แค่แท่นไม้ยกพื้นที่วางซ้อนจากลังนม ส่วนไฟก็มีแค่หลอดขาวเหลืองคนละเบอร์ กับป้ายไฟเบียร์ที่ตอนนี้เขียนว่า “BEE” แทน “BEER”
เขาชอบที่นี่
มันไม่หรูหรา แต่คนที่นี่ฟัง ไม่ใช่แค่ได้ยิน และพักหลัง พวกเขาก็เริ่มขอเพลง “เหยียบดาว” ตั้งแต่ท่อนแรกยังไม่ทันจบ เขาไม่เคยรู้จะตอบยังไง เลยได้แต่พยักหน้าแก้เขินพร้อมกับจูนสายที่ไม่จำเป็นต้องจูน
เขากำลังง่วนอยู่กับการแกะสายไมค์ของฝ้ายที่พันกับขาตั้งกระเดื่องกลองอยู่
ฝ้ายสะกิดเขาเบา ๆ
“มองไปที่มุมซ้ายสิบห้าองศา ผู้หญิงคนหนึ่ง แต่งตัวดีเกินบาร์นี้อะ มองนายตั้งแต่ท่อนแรกยันจบเลย”
ต้นยังไม่หันไป
“แฟนเพลง?”
“แย่กว่า” ฝ้ายว่า “ผู้จัดการ”
แค่นั้นก็พอ
เขาชำเลืองไป และเห็นเธอ ดุจดาว เดือนประดับ ในเบลเซอร์สีครีมกับรองเท้าส้นสูงสีดำที่ประกาศชัดว่า “ที่นี่ไม่ใช่ที่ของฉัน” เธอนั่งอยู่กับโซดาแก้วหนึ่งและสายตาสงบ ๆ ที่ดูจะไม่สนใจอะไร แต่ถ้าคุณสังเกตดี ๆ เธอกำลังฟังอยู่ และพี่ต้นก็สังเกตดี เธอลุกขึ้นตอนที่เขาเดินเข้าไป ยื่นมือให้ เล็บเคลือบเงาอย่างประณีต น้ำเสียงนิ่งสนิทแบบที่ผ่านการฝึกมาอย่างดีไม่ให้สูงเกินความจำเป็น
“เล่นดีนะคะ” เธอเอ่ย “คุณคือพี่ต้นใช่มั้ย”
เขาพยักหน้า เช็ดมือกับกางเกงยีนส์ก่อนจะจับมือเธอ “ใช่ครับ ขอบคุณครับ เอ่อ… คุณเป็นคนค่าย?”
“บางครั้ง” เธอตอบ “แต่ส่วนใหญ่ ฉันอยู่กับคนที่อยากหนีออกจากค่ายมากกว่า”
หยุดนิดหนึ่ง “ฉันทำงานกับนารา สิริภักดิ์”
ต้นกระพริบตา แล้วกระพริบอีกที
“นีน่า?”
เธอพยักหน้า “เธอกำลังมองหาเพลงใหม่ เพลงที่ไม่ได้ถูกขัดจนหมดกลิ่นมนุษย์ เพลงที่ ‘จริง’ หน่อย”
ต้นเกาหลังคอ “ก็… เพลงพวกเราอินดี้ครับ ดิบ ๆ หน่อย อาจจะไม่ถูกปากทุกคน”
“เธอไม่อยากได้อะไรที่ ‘ถูกปาก’ หรอก” ดุจดาวตอบ “เธออยากได้เพลงที่ ‘เผาไหม้ร้อนแรง’” แล้วเธอก็พูดเบาลง “เพลง ‘เหยียบดาว’ มีที่มายังไงเหรอ?”
ต้นยิ้มแบบที่พยายามกลบความจริงไว้ “ก็… เพลงของพวกเราทั้งวงน่ะครับ”
เธอเอียงศีรษะ “เนื้อร้องล่ะ?”
เขาหยุดชั่วอึดใจ “ก็…ไม่เชิง”
บาร์ทั้งบาร์มีลำโพงตัวเดียวที่ยังใช้ได้ และตอนนี้มันกำลังเล่นเพลงคัฟเวอร์ ‘Take On Me’ แบบเสียงเพี้ยน ๆ อยู่
ดุจดาวรออยู่
สุดท้าย ต้นก็ถอนหายใจ “โอเค เอางี้ เรามีคนคนหนึ่ง เขาเขียนเพลงให้พวกเราบ้าง เป็นคนเงียบ ๆ แปลก ๆ หน่อย ทำงานกลางคืน”
เธอไม่กะพริบตา “ชื่อ?”
เขาหยุดไปเสี้ยววินาที
“ฉันจะถามดี ๆ นะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มเหมือนเดิม แต่คราวนี้มีแรงแฝงอยู่
ต้นถอนหายใจอีกครั้ง แต่คราวนี้พร้อมรอยยิ้ม “รู้อะไรมั้ย ฉันเคยคิดว่าฉันจะเป็นคนลึกลับเสียเองนะ”
จากนั้นเขาหยิบผ้าเช็ดปากบนโต๊ะ ที่เปียกน้ำข้างแก้วเหล้าจินที่ไม่มีใครแตะ แล้วหยิบปากกาจากบาร์เทนเดอร์มาเขียน
ธนากร – กรณ์
08-xxx-xxxx
แล้วเขาเว้นไปสักครู่ ก่อนจะเติมในวงเล็บว่า “ใจดีด้วย เขาขวัญอ่อน”
ดุจดาวรับไป พับเรียบร้อย ไม่ได้ใส่กระเป๋า แต่ถือไว้ในมือเหมือนจะฟังเสียงกระซิบจากมัน “ขอบคุณนะคะ”
“ยินดีครับ” เขาตอบ แล้วเสริมเบา ๆ “แค่… จริงใจกับเขาหน่อย เขาไม่ใช่คนที่อยู่รอดในวงการนี้ได้ง่าย ๆ”
เธอพยักหน้า สายตาลอยไปทางประตู ทางบทสนทนาถัดไป ทางอนาคตที่เริ่มคลี่ออก
ในขณะที่อีกฟากของเมือง กรณ์กำลังถูพื้นแถวหม้อหุงข้าวใน 7-Twelve โดยไม่รู้เลยว่า ตอนนี้ชื่อของเขาถูกเขียนอยู่บนผ้าเช็ดปากแผ่นหนึ่งที่พระโขนง และมันคือชนวนไฟที่จุดแล้วเรียบร้อย
กลิ่นในบาร์เป็นกลิ่นของฝันที่ยังไม่จบ…ปนตะไคร้
และภายนอก กรุงเทพฯ ก็ยังคงกระพริบตา เหมือนเช่นทุกคืน โดยไม่รู้เลยว่าเรื่องราวกำลังสับเปลี่ยนลำดับตัวเองในมุมมืดเงียบ ๆ
Sponsored Ads
———————
คำที่เขียนคั่นระหว่างลูกค้า
เวลา 2:27 น. ในร้าน 7-Twelve คือช่วงเวลาระหว่างความจริงกับฝัน
มันคือพื้นที่ก้ำกึ่งระหว่างเขตเวลาและความเหนื่อยล้า เป็นช่วงเวลาที่แสงไฟนีออนไม่รู้สึกเหมือนแสงปลอมอีกต่อไป แต่กลายเป็นการตั้งคำถามถึงชีวิตแทน ชั้นวางบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเรืองแสงเหมือนแท่นบูชาของโซเดียมกับความเศร้า เครื่องทำฮอตด็อกยังคงหมุนต่อไปด้วยแรงเฉื่อยและความเคยชิน
ฉันนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ สมุดโน้ตเปิดอยู่บนฝาลังส่งของที่ว่างเปล่า ขีดเขียนด้วยปากกาน้ำเงินที่เริ่มขาด ๆ หาย ๆ อากาศรอบตัวมีกลิ่นจาง ๆ ของน้ำมันทอดและความทะเยอทะยานที่ถูกพับเก็บไว้นานเกินไป
ผ่านไปหนึ่งหน้า ฉันขีดฆ่าคำว่า “ตัวเอก” ทิ้ง มันดูวรรณกรรมเกินไป
เริ่มไอเดียใหม่อีกครั้ง
“กรุงเทพฯ ชีวิตประจำวัน”
ชื่อเรื่องยังไม่ได้ และในระหว่างประโยค เสียงกระดิ่งประตูหน้าร้านดังขึ้น
ไรเดอร์ส่งของในหมวกกันน็อกเดินเข้ามาหยิบเอ็ม-หนึ่งห้าสองกระป๋องกับซาลาเปาเนื้อหนึ่งลูก จ่ายพอดีเป๊ะ ไม่พูดอะไร ฉันก็ไม่ได้พูด
ความเงียบกลับมาอีกครั้ง เหมือนเพื่อนเก่าที่รู้จักกันดี
ฉันเขียนต่อ:
“ชั่วโมงเร่งด่วน ครอบครัว”
ฉันหยุดมองประโยคนั้น
ที่ด้านนอก เมืองยังคงส่งเสียงฮัมด้วยคีย์รอง ที่ปลายถนน เสาไฟกระพริบเหมือนหัวใจที่อ่อนแรง เสียงเบสจากบาร์ไกล ๆ ดังลอดมาเป็นจังหวะ สลับกับเสียงมอเตอร์ไซค์ที่ฟังดูเหนื่อยพอ ๆ กับคนขี่
ส่วนด้านใน ฉันโน้มตัวไปข้างหน้า วางศอกบนเคาน์เตอร์ สมุดวางคั่นอยู่ระหว่างใบปลิวโปรโมชันพุดดิ้งมะม่วงที่หมดอายุ กับใบแจ้งส่งของที่ไม่มีใครมาเอา
นี่คือพิธีกรรมของฉันแล้ว—นิยายเพื่อทางออก ภาษาเพื่อขุดค้น ทุกเรื่องที่เขียนลงไป มันเหมือนฉันกำลังขุดตัวเองขึ้นมาทีละชั้น จากสิ่งที่เคยเป็น ไปสู่สิ่งที่หวังว่าจะเป็น
ส่วนใหญ่แล้ว ไม่มีใครสังเกตด้วยซ้ำว่าฉันกำลังเขียนอยู่ ฉันก็ชอบแบบนั้นแหละ แม้แต่อาร์ม ที่เดินออกมาจากหลังร้าน ยังแค่เหลือบมองสมุดแล้วพูดว่า
“แต่งเพลงเศร้าอีกแล้วเหรอ?”
“คราวนี้เป็นเรื่องสั้น” ฉันตอบ
เขาพ่นลมหายใจ “ก็ยังฟังเศร้าอยู่ดี”
“เรื่องเศร้าขายได้ไง” ฉันว่า
หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยฉันไว้ตามลำพัง
ฉันพลิกหน้า เขียนอีกหนึ่งประโยค
“กรุงเทพฯ ชนชั้นกลางและชนชั้นล่าง เต็มไปด้วยความกดดัน มันเป็นการต่อสู้ท่ามกลางความแปรผันของสังคม”
แล้วโดยไม่ตั้งใจ ฉันก็วาดรูปตัวเล็ก ๆ ตรงขอบกระดาษ แมวกลม ๆ ดูน่าขำ นั่งอยู่บนชั้นหนังสือที่เรียงไปด้วยเทปคาสเซ็ต ฉันวาดแว่นกันแดดให้มัน มันดูเท่แบบเจ้าเล่ห์
“ลาเต้ เรื่องนี้ไม่ได้มีนายอยู่นะ” ฉันพึมพำออกมา ถึงเขาจะไม่ได้ยินจากที่ห้อง แต่ อาจจะรู้สึกได้ก็ได้นะ หมอนั่นมีเซนส์เรื่องการโดนเมินกับของกินยามดึกเก่งเป็นพิเศษ
อีกหน้าถูกเติมเต็ม มือเริ่มปวด ฉันบิดข้อนิ้ว แล้วมองนาฬิกา 3:04 น. เหลือเวลาอีกไม่ถึงชั่วโมง
ยังไม่มีลูกค้า มีแค่เสียงฮัมจากตู้แช่ กับคำที่ค่อย ๆ หยดลงบนกระดาษแทนการนอน
ฉันเอื้อมไปหยิบปากกาอีกครั้ง
แล้วโทรศัพท์ก็ดัง
ฉันชะงัก
ไม่มีใครโทรมาหาฉันเวลานี้ เว้นแต่จะเป็นเรื่องฉุกเฉิน หรือเซลส์ที่มองโลกในแง่ดีเกินไป
เบอร์ไม่รู้จัก
ฉันลังเล แล้วกดรับ
เสียงปลายสาย นิ่ง เรียบ แนะนำตัวด้วยความมั่นใจแบบที่ผ่านการฝึกมาแล้ว
“สวัสดีตอนดึกนะคะ ขออภัยที่รบกวน… ดิฉันกำลังตามหาคนที่แต่งเพลง… เหยียบดาว ค่ะ”
Sponsored Ads
———————
เสียงกลางแสงไฟนีออน
ฉันยืนอยู่ท่ามกลางเสียงฮัมประหลาดของไฟนีออนในร้าน 7-Twelve มือแนบโทรศัพท์ ขนาบด้วยหมากฝรั่งหมดอายุและตู้แช่ที่มีเสียงคลิกเหมือนพยายามจะพูดบางอย่างแต่พูดไม่จบ
“ขอโทษที่รบกวนนะคะ” เสียงปลายสายพูดอีกครั้ง น้ำเสียงชัดเจน สุภาพ ในแบบที่ทำให้ฉันรู้สึกประหม่าในทันที “ดิฉันกำลังตามหาคนที่เขียนเพลง… ‘เหยียบดาว’ ค่ะ”
นิ้วของฉันกำโทรศัพท์แน่นขึ้น
คุณคงคิดว่าฉันน่าจะเตรียมคำตอบเจ๋ง ๆ ไว้สำหรับเหตุการณ์แบบนี้ อะไรที่เท่ ลึกลับ หรืออาจจะมีสัมผัสกวีด้วยซ้ำ แต่ฉันเพิ่งใช้เวลาสามชั่วโมงที่ผ่านมาเขียนเรื่องของ พนักงานออฟฟิศที่ไม่มีใครมองเห็นกับแมวใส่แว่นกันแดด
สิ่งที่หลุดออกจากปากฉันจึงเป็นแค่ “ใครถามครับ?”
มีช่วงเงียบสั้น ๆ ตามมาด้วยเสียงหัวเราะบาง ๆ “ดุจดาว เดือนประดับค่ะ ดิฉันเป็นผู้จัดการศิลปิน ได้ยินเพลงของคุณมาแล้ว… สองครั้ง จริง ๆ หนึ่งครั้งที่บาร์ในพระโขนง แล้วก็อีกครั้งในช่อง 9 กับเสียงพากย์ที่ดูจะอินเกินเหตุ”
“อ๋อ…” ฉันตอบได้อย่างชาญฉลาด
“ดิฉันเชื่อว่าการให้เครดิตสำคัญนะคะ” เธอพูดต่อ อย่างสบาย ๆ “และเชื่อว่าคนมีฝีมือควรได้รับค่าตอบแทนก่อนที่จะหายไป”
มีบางอย่างในเสียงของเธอที่ฟังดูคมกริบเกินจะเป็นแค่คำพูด เหมือนใบมีดที่ขัดจนมันวาว จนคุณไม่รู้ตัวว่าบาดแล้วจนกว่าจะเห็นเลือด
“ผมไม่ได้หาโอกาสหรืองานอยู่นะครับ” ฉันพูดโดยอัตโนมัติ เพราะมันจริง ฉันไม่ได้หาอะไรเลย
“ดีมากค่ะ” เธอตอบกลับทันที “เพราะดิฉันก็ไม่ได้จะเสนออะไรแค่นั้น ดิฉันแค่อยากรู้ว่า คุณพอจะสนใจเขียนเพลงใหม่ให้ไหม เพลงหนึ่ง เพลงเฉพาะเจาะจง สำหรับนักร้องเฉพาะคน”
กระดิ่งประตูดังขึ้น นักศึกษาคนหนึ่งเดินเข้ามาในสภาพเมาเบลอ ดวงตากะพริบถี่ ๆ เหมือนไม่แน่ใจว่านี่คือความฝันหรือหนังแนวเหนือจริง ฉันพยักหน้าให้เขาไปทางชั้นขนมโดยไม่พูดอะไร
“ตอนนี้ผมยังทำงานอยู่นะครับ โทรกลับได้ตอนเช้าไหม?”
มีช่วงเงียบอีกครั้ง “ได้ค่ะ แต่ดิฉันขอทิ้งไว้แค่นี้ก่อน นักร้องที่ดิฉันดูแล เหลือเพลงสุดท้ายในสัญญา หนึ่งโอกาส เธอต้องการเพลงที่ ‘จริง’”
ฉันมองนักศึกษาเดินหลุด ๆ เข้าไปแถวบะหมี่ หยิบของขึ้นมาดูเหมือนมันจะตอบทุกคำถามในชีวิต
“คุณคิดว่าผมเป็นคนที่เขียนเพลงแบบนั้นได้เหรอ?”
“ดิฉันคิดว่าคุณเขียนมันไปแล้ว สามครั้ง และคุณยังไม่ได้เริ่มจริง ๆ ด้วยซ้ำ”
เธอวางสายโดยไม่รอฟังคำตอบ เสียงเรียกเข้าดับลง เหลือเพียงเสียงฮัมของหลอดไฟกับเสียงกรอบแกรบของใครบางคนที่กำลังฉีกถุงขนมด้วยความศักดิ์สิทธิ์เหมือนพิธีกรรม
ฉันมองโทรศัพท์ในมืออีกสักพัก
มือฉันดูใหญ่เกินไป หรือไม่ก็โทรศัพท์เล็กเกินไป หรือไม่ก็โลกทั้งใบเพิ่งเอียงไปครึ่งองศา และฉันยังไม่ตั้งหลัก
เวลา 3:49 น. ฉันยืนอยู่นอกหลังร้าน ทำทีเหมือนตรวจลังส่งของแถวกำแพงหลังร้าน
กลิ่นเมืองในตอนนั้นคือกลิ่นคอนกรีตเปียกกับกลิ่นธูปเก่าที่เพิ่งดับ สายไฟฟ้าส่งเสียงซ่า มีคนไอห่างออกไปสองช่วงตึก กรุงเทพฯ กำลังหลับไหล แต่ฉันยัง ยังไม่
เธอพูดคำว่า “จริง”
แล้ว “จริง” คืออะไรในตอนนี้กันแน่?
เพลงรักของคนที่ไม่เคยพูดว่า “รัก”? ทำนองที่เกิดจากรถเมล์กับเสียงแม่ในความทรงจำ? แมวตัวหนึ่งที่อ้างสิทธิ์เป็นผู้ร่วมแต่งเพลงด้วยการนอนทับสมุดโน้ต?
ฉันหยิบปากกาจากหลังหู เขียนคำเดียวลงบนใบส่งของด้านหลัง
“จริง” บางทีนั่นอาจเป็นจุดเริ่มต้นของเพลงต่อไปก็ได้
ข้างใน เด็กนักศึกษาเมา ๆ คนนั้นเดินมาถึงเคาน์เตอร์ในที่สุด
“คุณเคยรู้สึกไหมว่าร้านนี้เหมือน… ขอบของจักรวาล?” เขาถาม ดวงตาเบิกกว้าง
“เฉพาะวันพุธ” ฉันตอบ
เขาพยักหน้าอย่างจริงจัง “เท่ดี”
ฉันทอนเงินให้เขา
เวลา 3:58 น. ฉันวางปากกา
เวลา 4:00 น. ฉันตอกบัตรออก
และที่ไหนสักแห่งในคอนโดย่านสุขุมวิท เด็กสาวเสียงแหบคนหนึ่ง กับสัญญาเจ็ดปีที่ยังไม่หมด กำลังฮัมเพลงที่เกี่ยวกับการเอื้อมมือคว้าดาว
