เรื่องราวของมิสเตอร์เดอรัลไม่ได้เป็นเรื่องใหม่ แม้กระทั่งในสายตาของคนนอกที่ “เจนโลก” อย่างเชด ก็อาจจะเรียกได้ว่าเป็นเรื่องธรรมดา
Sponsored Ads
เรื่องราวนี้เกี่ยวข้องกับทะเล รูปปั้นแปลกๆ ความโลภ และคำสาป ซึ่งอาจจะเหมาะเป็นแรงบันดาลใจให้มิสลูอิสเขียนเป็นนิยาย
ต้นเหตุของเรื่องต้องย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งปีก่อน ในฤดูใบไม้ผลิของปีค.ศ. 1852
ในฐานะผู้ควบคุมการขนส่งสินค้าที่ท่าเรือ มิสเตอร์เดอรัลตามหน้าที่จะต้องตรวจสอบของต้องห้ามที่ถูกยึดมา และเขาก็รับผิดชอบมากพอที่จะนำของมีค่าชิ้นเล็กๆ กลับไปเก็บไว้ที่บ้าน นี่ถือเป็นรายได้ที่ไม่ได้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษรของตำแหน่งนี้ ตราบใดที่ไม่มีใครรู้ก็ไม่เป็นไร
ท่ามกลางกองกล่องสิ่งของจิปาถะ มิสเตอร์เดอรัลพบรูปปั้นหินขนาดเล็กจำนวนหนึ่ง ขนาดใหญ่ประมาณแขนของผู้ชาย โตประมาณท่อนแขน รูปปั้นเป็นรูปนางเงือกที่เงยหน้า
“นางเงือก” ในที่นี้หมายถึงสิ่งมีชีวิตที่มีร่างกายท่อนบนเป็นหญิงสาว และท่อนล่างเป็นปลา ซึ่งมักปรากฏในนิทานของโลกนี้ ซึ่งต่างจาก “มนุษย์เงือก” ที่เชดเคยเห็นที่มีขาเป็นมนุษย์แต่ดูน่าเกลียดมาก
“คุณเลยเอารูปปั้นพวกนั้นกลับไปเหรอ?”
เชดถามด้วยความลังเลขณะฟังเรื่องราวของอีกฝ่าย และทำให้เขานึกถึงหลายฉากในนิยายสยองขวัญ ในยุคนี้นิยายสยองขวัญเพิ่งเริ่มเป็นที่รู้จัก ส่วนใหญ่ยังเป็นนิยายรักหวานแหวว นิยายอัศวิน และนิยายสืบสวนสอบสวนที่เริ่มเป็นที่นิยมในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา
“ใช่ ฉันเอากลับไป… ฉันทำงานที่นี่มา 20 ปี ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องที่พวกกะลาสีเก่าๆ เล่าให้ฟัง จะเกิดขึ้นกับตัวฉัน”
มิสเตอร์เดอรัลพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่ ขดตัวอยู่มุมห้องโดยไม่สนใจว่าเลือดบนพื้นจะเปื้อนตัวเอง
Sponsored Ads
ในฐานะผู้ควบคุมการขนส่ง แม้ว่าเขาจะมีสิทธิ์จัดการกับของผิดกฎหมายเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้น แต่ถ้าจะขายของพวกนี้ออกไป ตัวเขาคนเดียวก็ทำไม่ได้แน่
มิสเตอร์เดอรัลมีเพื่อนร่วมงานที่ไว้ใจได้ ซึ่งมีบทบาทในกระบวนการซื้อขายนี้ ยกตัวอย่างเช่น มิสเตอร์เลอแมร์ ผู้ที่เชดเคยคิดว่าเป็นแค่กะลาสีธรรมดา แท้จริงแล้วเขาเป็นถึงต้นหน ในกระบวนการขายของผิดกฎหมายของมิสเตอร์เดอรัล มิสเตอร์เลอแมร์มีหน้าที่นำสิ่งของต้องห้ามบางอย่างไปขายในโลกใหม่
หลังจากมิสเตอร์เดอรัลพบรูปปั้นนางเงือกเหล่านั้นเมื่อหนึ่งปีก่อน เขาชอบมันทันที จึงนำมันมาแจกจ่ายให้เพื่อนๆ ในงานเลี้ยง โดยบอกว่าเป็นงานศิลปะ
หลังจากนั้นเป็นเวลาหนึ่งปี ทุกคนที่ได้รับรูปปั้นนางเงือกจะฝันถึงพระราชวังใต้ทะเลที่เสื่อมโทรม รูปสลักใต้ทะเลลึกที่เกินกว่าที่มนุษย์จะเข้าใจ และศพนางเงือกขนาดใหญ่ที่เน่าเปื่อยลอยอยู่ภายในพระราชวัง
ความฝันจะจบลงด้วย “ภาพของศพขนาดมหึมาที่น่ากลัวค่อยๆ ขยับใกล้เข้ามา จากนั้นศพที่ใหญ่เท่าภูเขาก็ลืมตา” ในความฝันซ้ำๆ นี้ หลายคนถูกบังคับให้เป็นบ้า เมื่อพวกเขารู้ว่าเรื่องนี้ไม่ปกติ แม้พวกเขาจะทิ้งรูปปั้นนางเงือกไปแล้ว ก็ไม่สามารถหนีจากฝันร้ายเหล่านี้ได้
ในตอนแรกมันเป็นเพียงความฝัน แต่เมื่อสามเดือนก่อน คนที่ถูกความฝันรบกวนเริ่มทยอยตายด้วยวิธีการแปลกประหลาด
มิสเตอร์เลอแมร์ก็เป็นหนึ่งในนั้น แม้ว่าพวกที่เรือจะบอกว่าเขาพลัดตกทะเลเพราะพายุ แต่จริงๆ แล้วนั่นเป็นเพียงข้ออ้างของกัปตันเพื่อหลีกเลี่ยงความตื่นตระหนก มิสเตอร์เลอแมร์เสียชีวิตเพราะความบ้าคลั่งของตัวเอง ภายในเวลาเพียงสามวัน จากต้นหนที่มีสติสัมปชัญญะสมบูรณ์ เขากลายเป็นคนที่พูดจาเพ้อเจ้อ และสุดท้ายเลือกที่จะกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย
และจนถึงตอนนี้ เหลือเพียงเจสัน เดอรัลเท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่
Sponsored Ads
ใบหน้าของเขากระตุกเล็กน้อยในขณะที่เขาเล่าเรื่องราวของตัวเอง และเมื่อเขาเงยหน้ามองเชด ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย
“เดี๋ยวก่อน ทำไมพวกคุณไม่ไปหาโบสถ์ล่ะ?”
เชดรีบถามสิ่งที่ทำให้เขาสงสัย
“ไปหาโบสถ์ ก็ต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เราทำผิด คุณคิดว่าเราแค่ขโมยของแล้วเอาไปขายงั้นเหรอ? ไม่เลย สิ่งที่เราทำมันมากกว่านั้นเยอะ คุณไม่จำเป็นต้องไปดูรัฐธรรมนูญของเดลาริออนก็รู้ได้เลยว่านี่มันโทษถึงตาย ไปหาโบสถ์ยังไงก็ต้องตายแน่ ต่อให้ไม่ตาย ทรัพย์สินของฉันก็ต้องถูกยึดไปหมด แต่ถ้าไม่ไป ก็ยังมีโอกาสแก้ปัญหาด้วยตัวเอง โอ้ นี่มันไม่ใช่ตัวเลือกที่ทำได้ง่ายๆ เหรอ?”
ชายวัยกลางคนที่ถูกปืนลูกโม่จ่อที่ศีรษะถามอย่างตาเบิกกว้าง ใบหน้าของเขาแดงขึ้นอย่างผิดปกติ
เชดครุ่นคิด แล้วก็รู้สึกว่าชายที่ดูเหมือนจะบ้าคลั่งคนนี้อาจจะพูดไม่ผิด แต่ความกลัวต่อสิ่งที่ไม่รู้จักกลับไม่ชนะความโลภที่มีต่อทองคำ เชดไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความโลภนั้นรุนแรงมาก หรือเพราะรูปปั้นนางเงือกเหล่านั้นกำลังมีอิทธิพลกับพวกเขา
สรุปแล้ว หลังจากที่เพื่อนร่วมงานค่อยๆ เสียชีวิตไปทีละคน ผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่ก็พยายามหาทางแก้ไข แล้วก็ตายไปอย่างลึกลับ
มิสเตอร์เดอรัล ผู้ที่ยังเหลืออยู่ในตอนนี้ ได้หาหนังสือที่ว่ากันว่าเป็นประโยชน์มาจากช่องทางส่วนตัว และทำพิธีตามหนังสือเพื่อขับไล่คำสาปออกจากตัวเอง แต่พิธีนั้นไม่ได้เรียกสิ่งที่ “ยิ่งใหญ่และรอบรู้” ที่หนังสือกล่าวถึงมา กลับกันมันเรียกชายแปลกหน้าจากเมืองโทเบสก์เข้ามาแทน
Sponsored Ads
‘นั่นหมายความว่า เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับมรดก แต่ไม่เกี่ยวกับคุณนายเลอแมร์ เธอสามารถรับมรดกได้’
เชดสรุปในใจ แล้วชี้ไปที่พื้น
“คำถามต่อไป เลือดพวกนี้มาจากไหน? อย่าบอกนะว่ามาจากโรงพยาบาล ฉันไม่เชื่อหรอก”
“คุณครับ บอกฉันมาเลยว่าคุณต้องการเงินเท่าไหร่ถึงจะช่วยฉันได้…”
“เลือดพวกนี้มาจากไหน? แล้วก้อนเนื้อพวกนั้นล่ะ?”
“คนเร่ร่อนในเมืองนี้น่ะ…”
ปัง~
ควันจากปืนลอยขึ้นไปด้านบน ร่างของชายคนนั้นก็ล้มไปด้านหลังอย่างแรง จมลงไปในเลือดที่แผ่กระจายอยู่บนพื้น
เชดรู้ว่าเหตุการณ์ของผู้จัดการที่บ้าคลั่งจากท่าเรือโคลด์วอเตอร์ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา โดยเฉพาะเมื่อเขามั่นใจแล้วว่าชายคนนี้จะไม่ส่งผลกระทบต่อคำขอของคุณนายเลอแมร์ การยืนยันว่าชายคนนี้เป็นคนไม่ดี และยิงเขาตายเพื่อป้องกันปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นเป็นสิ่งที่สมควรทำ
แต่เมื่อเชดมองดูศพนั้น เขาก็ฉุกคิดขึ้นมาว่า จริงๆ แล้ว นี่เป็นคนที่สองที่เขาฆ่าในโลกนี้ คนแรกคือมาดามลา โซยา ซึ่งเขายิงจากระยะไกล แต่คนนี้ตายอยู่ตรงหน้า ดังนั้นเขาจึงรู้สึกไม่สบายใจอยู่หลายวินาที
ความโลภและความปรารถนาได้นำไปสู่โศกนาฏกรรมนี้ เชดหวังว่าเหตุการณ์นี้จะเป็นบทเรียนเตือนใจให้เขารู้ว่า ความโลภมากเกินไปไม่เคยนำมาซึ่งสิ่งดีๆ
Sponsored Ads
เขาถอนหายใจ จากนั้นหยิบท่อนไม้เล็กๆ ออกจากกระเป๋าและโปรยผงกระดูกจากในท่อนไม้ลงบนศพตรงหน้า พร้อมกับใช้เวทมนตร์ [เสียงสะท้อนของวิญญาณ]
ลมเย็นพัดผ่านในห้องที่ปิดสนิท แสงเทียนหกเล่มบนพื้นก็สลัวลง เปลวไฟสีเหลืองอบอุ่นเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินอ่อน
แสงสีเทาลอยขึ้นมาจากศพ มันลอยอยู่ไม่กี่วินาทีก่อนจะรวมตัวกัน แล้วภาพเงาของเจสัน เดอรัล ก็ปรากฏขึ้นเหนือร่างของเขา ใบหน้าของเขาไร้ความรู้สึก ดวงตาว่างเปล่า นี่คือภาพเงาของวิญญาณ
แม้ว่าเวทมนตร์นี้จะมาจากรูนจิตวิญญาณ [สะท้อน] แต่มันก็เป็นเวทมนตร์ที่ถือว่าเป็นหนึ่งในศาสตร์แห่งความตาย
Sponsored Ads
