083.X-แมวจำได้หมด แต่รัฐจำใครไม่ได้ (หรือ บทสนทนาสั้น ๆ ที่เกิดขึ้นในคืนเงียบ ๆ ระหว่างคนหนึ่งคน กับแมวที่ไม่ลืม)

“ลาเต้ นายคิดว่าเราเล่าเรื่องนี้ไปเพื่ออะไร”
เขาเหลือบตาขึ้นจากกล่องพลาสติก ลายโลโก้ 7-Twelve สีหลุด ก่อนจะค่อย ๆ กลิ้งตัวลงบนแผ่นเสียงเก่าที่ไม่หมุนแล้ว

Sponsored Ads

“เพื่อบันทึก?”

หางขยับช้า ๆ ไปทางกองเศษกระดาษ

“เพื่อเตือน?”

นิ้วฉันแตะแป้นพิมพ์ที่ไม่ต่อเน็ต

“หรือเพื่อใครบางคน ที่ไม่อยู่ตรงนี้แล้ว?”

ไม่มีคำตอบจากเขาแน่นอน ลาเต้ไม่พูด แต่เขาฟังตลอด และบางที นั่นก็คือสิ่งเดียวที่ฉันยังเชื่อว่า ไม่อยู่ในระบบภาษี

Sponsored Ads

“เสียงพวกนี้จะอยู่ในระบบมั้ย?”

ฉันถามตอนลากไฟล์เข้าแฟลชไดรฟ์

ลาเต้ไม่ตอบ เขาแค่ยกหางปัดโดนคีย์ F5 และเพลงก็ดังขึ้นเบา ๆ จากวิทยุที่ไม่ได้เสียบปลั๊ก

บางเสียงไม่มีวันออกอากาศ

บางความทรงจำไม่มีวันตีพิมพ์

แต่ถ้าคุณอ่านมาถึงตรงนี้ นั่นหมายความว่า มันมีคนจำได้หนึ่งคนแล้ว

Sponsored Ads

“แล้วนายเคยฝันมั้ย ว่าจะมีคนอ่านสิ่งที่เราเขียน?”

ลาเต้เงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกระโจนขึ้นไปบนแฟ้มบัตรประชาชนที่ฉันใช้สมัครเว็บบอร์ดหลายแห่ง กระดาษแผ่นเล็ก ๆ ปลิวหล่นลงมา เหมือนใบปลิวจากรัฐที่ไม่มีใครอยากเก็บ

“นายเชื่อในคนอ่านใช่ไหม”

ฉันถามอีกครั้ง คราวนี้เบากว่าเสียงแอร์ที่ชอบสั่น และเบากว่าข่าวเช้าวันจันทร์ที่บอกว่า เศรษฐกิจฟื้นแล้ว

ลาเต้ไม่ได้ตอบ แต่เขาเคลื่อนตัวอย่างเงียบเชียบไปนอนทับคีย์ Shift ทำให้ทั้งประโยคบนหน้าจอพิมพ์ด้วยตัวพิมพ์ใหญ่ล้วน เหมือนจะบอกว่า บางเสียง ต้อง พูดดังขึ้นเพื่อให้โลกจำ

Sponsored Ads

เราเขียนเพลงแรกตอนที่ห้องยังไม่มีไมค์

เราเขียนเพลงแรกตอนที่ทำกะดึกที่ 7-Twelve

เราเขียนเพลงแรกที่ยังไม่รู้ว่าใครจะฟัง หรือมีใครจำสิ่งเหล่านี้ได้บ้างไหม

แต่เรารู้ว่า เราจำได้ และลาเต้ เขาจำได้หมด

“แล้วเราควรทำยังไงกับเสียงที่ไม่อยู่ในระบบล่ะ”

คำถามนั้นไม่มีในแบบเรียน ไม่มีในคอลัมน์บนหน้า Entertainment ไม่มีใน metadata ของแพลตฟอร์ม

แต่บางเสียง เราอยากให้มันมีที่อยู่ ไม่ต้องใหญ่ ไม่ต้องดัง

แค่มี “ใครบางคน” ยังเปิดกลับมาอ่าน ก็พอ

Sponsored Ads

📘 นั่นคือเหตุผลที่เราเก็บตอนเหล่านี้ไว้ในอีบุ๊ก

ไม่ใช่เพราะอยากขาย แต่เพราะรู้ว่า ตอนที่อยู่รวมกัน มันจะไม่หายง่าย ๆ

และถ้าคุณเป็นหนึ่งในคนที่สนับสนุน เราขอบคุณจากหัวใจ (และหัวแมวที่ไม่พูด)