Flash Fiction

แอนนี่ก้าวออกไปที่ทางเดิน ล้อรถเข็นมีเสียงดังเอี๊ยดอาด และเมื่อชายห้องหมายเลขสิบสามเบียดผ่านเธอเข้าไปในลิฟต์ เธอถอนหายใจขณะที่ประตูลิฟต์ปิดลง …

ฉันเดินไปตามป่าหมอกแต่เช้าตรู่ ความชุ่มชื้นที่ทำให้เกิดไข่มุกบนใยแมงมุมที่ทอดยาวไปทั่วพงไม้พุ่มและหยดลงไปบนพื้น คุณไม่รู้ว่าฉันออกจากกระท่อมแล้ว …

ฉันนึกภาพไม่ออกเลยว่าจะดื่มกาแฟยามเช้าโดยปราศจากเสียงสวดมนต์ของลุยเจีย พวกเขากลายเป็นเรื่องปกติและเป็นกิจวัตรสำหรับฉันเหมือนข่าวเช้า …

พื้นดินสั่นสะเทือนอยู่ใต้เด็กสองคน พวกเขาถูกกระแทกไปมาท่ามกลางอากาศหนาวเย็นที่เต็มไปด้วยหิมะ เด็กๆ ที่หวาดกลัวก็ล้มลงและล้มลงอีกครั้ง กลิ้งไปมาตามภูมิประเทศที่ปั่นป่วน …

ฉันเหนื่อย อ่อนล้า กับสัปดาห์ที่วุ่นวายในการทำงาน คำมั่นสัญญาในครอบครัว และงานบ้าน …

คำพูดของคุณแพรวพราวอยู่ในแสงไฟหน้าที่กำลังจะมาถึง ป๊อป ป๊อป ป๊อป เหมือนลูกโป่งแตก กระจกหน้ารถระเบิดออก เศษกระจกกระจายเต็มพื้นที่ว่าง …

แฟนสาวของเขาอาจจะไปเล่นเซิร์ฟที่ไหนสักแห่งในแคลิฟอร์เนียตอนนี้ เธอเป็นนักดาราศาสตร์ฟิสิกส์ ทหารผ่านศึก และนักไตรกีฬา แต่เธอไม่เคยขึ้นไปบนอวกาศ …

“ฉันรักษาตัวเองให้มีชีวิตอยู่” – I kept myself alive. …

”เรามีความสัมพันธ์แบบเปิด มันเวิร์กสำหรับเรา มันคือสิ่งที่เราต้องการเรามีกฎ แน่นอนเราทำ เราไม่เคยพาใครกลับบ้าน นั่นคือพื้นที่พิเศษของเรา …