นิยายแปล แบ่งปัน สนุกขำขัน ได้ที่นี่ WhatANovel.com
ฉันจ้องมองสมุดโน้ตเหมือนมันเป็นหนี้ฉันอยู่ซึ่งถ้าคิดจากปริมาณกระดาษที่ฉันเขียนไปเมื่อเดือนที่ผ่านมา…มันก็อาจจะใช่อยู่หน่อย ๆ บนหน้าปก …
มันคือช่วงปลายเดือนกรกฎาคม ซึ่งแปลว่า..เงินเดือนกำลังจะออก และนั่นก็แปลว่า “ลุงเอ๋” สามารถได้กลิ่นเงินเดือนฉันได้จากระยะไกล เหมือนหมาตำรวจ…
ขอให้รู้ไว้เลยว่า: การส่งบทกวีทางไปรษณีย์ในปี 2543 คือประสบการณ์ทางจิตวิญญาณขั้นสุด ไม่ใช่เพราะมันสวยงาม—แต่เพราะมันน่ากลัวมาก …
ปรากฏว่าหลังจากเพลงของฉันถูกเล่นสดครั้งแรก—หลังเสียงปรบมือ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป และเบียร์ลีโอที่แชร์กัน—ชีวิตก็ยังต้องเดินต่อเพราะโลกใบนี้ …
ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหยุดงานกลางคืนเลย ที่ 7-Twelve กะดึกมันมีจังหวะเฉพาะของมัน—ตอกบัตร จัดของหนีลูกค้าแปลก ๆ วนลูปไปเรื่อย เหมือนกับที่ลาเต้ …
พวกเรานัดเจอกันใต้สะพานลอยตรงอนุสาวรีย์ชัยฯ จุดแลกเปลี่ยนกึ่งถูกกฎหมายที่ไม่มีใครคิดจะหันมามองสองรอบ พี่ต้นยืนอยู่ตรงนั้น ถือถุงพลาสติก …
ถ้าใครเคยบอกคุณว่างานเขียนเพลงหรือโปรดิวซ์เพลงเป็นอาชีพที่ดูดีมีเสน่ห์ พวกเขาคงไม่เคยต้องอัดเดโมในห้องเช่าที่มีสีผนังลอก ระบบไฟฟ้าน่าสงสัย…
ฉันไม่เคยตั้งใจจะกลายเป็นมนุษย์ที่เต็มไปด้วยความขัดแย้งในตัวเอง: แต่งเพลงในตอนกลางวัน เป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อในตอนกลางคืน และเป็นลูกหนี้ …
หลังจากบังเอิญไปจุดสงครามบทกวีในโลกอินเทอร์เน็ต และโยนระเบิดวรรณกรรมลงเว็บบอร์ดแบบไม่ระบุตัวตน ฉันก็ทำในสิ่งที่ผู้ใหญ่ที่มีหนี้สินล้นตัว …
พอถึงปลายเดือนมิถุนายน สถานะทางการเงินของฉันก็เริ่มเหมือนกับเพลงเศร้า ๆ ที่ได้ยินตอนดึกบนคลื่น AM—เต็มไปด้วยความโหยหา ความเสียใจ และความ …