วันนี้โชคดีมาก เมื่อชายคนหนึ่งและแมวตัวหนึ่งมาถึงสมาคมผู้พยากรณ์ มิสอานาตอยู่ในสมาคม พวกเขาพบกันในห้องทำนายโชคชะตาส่วนตัวบนชั้นสองของสมาคม
Sponsored Ads
ไม่ต้องกังวลเรื่องการแอบฟังในห้องนี้ เพราะการทำนายมักเกี่ยวข้องกับความเป็นส่วนตัว ดังนั้นการป้องกันเสียงจึงดีมาก
“นักสืบ ฉันคิดว่าคุณมาหาฉันโดยเฉพาะ คงไม่ใช่แค่เพื่อ ‘ทำนายว่าแมวเลี้ยงจะกลับไปหาเจ้าของเมื่อไหร่’ อย่างง่ายๆ”
แม้จะอยู่ในสมาคม ลูเวีย อานาตก็ยังสวมเสื้อผ้าของตัวเอง เพียงแต่สวมสัญลักษณ์อูโรโบรอสไว้ที่หน้าอกเพื่อแสดงตัวตน ส่วนเนื้อหาการทำนายเกี่ยวกับแมวนั้น เป็นสิ่งที่เชดคิดขึ้นมาระหว่างทาง
“เหมียว~”
มีอานอนอยู่บนตักของเชด มองไปยังห้องที่ไม่คุ้นเคยด้วยดวงตาเบิกกว้าง แมวตัวนี้ชอบในบ้านมากกว่านอกบ้าน
“เมื่อวานฉันมาพบคุณ แต่คุณไม่อยู่ที่นี่ ฉันพบประธานของคุณ”
เชดกล่าวต่อ มิสอานาตสนใจหัวข้อนี้มาก และอยากรู้ว่าการทำนายของเชดเกี่ยวกับอะไร แต่เชดกลับพูดสั้นๆ และกระโดดไปที่สิ่งที่เขาต้องการจะพูดจริงๆ
“คุณช่วยแนะนำฉันให้รู้จักกับมิสบาสก์ได้เร็วขึ้นไหม? ถ้าเรื่องของคุณยังไม่เสร็จ ฉันก็เกือบจะเป็นเพื่อนสนิทกับเธอแล้ว ตอนนี้ฉันกังวลมากว่าเมื่อเธอรู้จุดประสงค์ของเรา เธอจะโกรธจนต่อยฉันเลยหรือเปล่า”
Sponsored Ads
“คุณเจอเธออีกแล้วเหรอ?”
“ไม่ใช่ฉันเจอเธอ แต่เธอเจอฉัน ก่อนอื่นคือคืนวันอาทิตย์เมื่อสี่วันก่อน ฉันไปเล่นไพ่อีกครั้ง”
มิสอานาตมองเขาอย่างสงสัย เชดข้ามเรื่องไพ่โรดส์ แล้วเล่าถึงซากยังคงและคำถามสี่ข้อ
“ตอนนั้นความสัมพันธ์ของเราถือว่าเป็นเพื่อนกันแล้ว จากนั้นเมื่อวันอังคาร สองวันก่อน ฉันมาที่นี่หาคุณ ระหว่างทางกลับบ้านก็เห็นเธอ เธอไปหลบร้อนที่เลขที่ 6 จัตุรัสเซนต์เทเรซา ตอนจากกันเธอยังให้สิ่งนี้มาด้วย”
เขาหยิบเข็มกลัดที่ใช้ “สุริยาสาดแสง” แบบใช้แล้วทิ้งออกมา มิสอานาตถือมันขึ้นมาพิจารณา อดชื่นชมไม่ได้
“แม้จะรู้มาตลอดว่าพลังของผู้ถูกเลือกนั้นแข็งแกร่งมาก แต่ไม่คิดว่าเธอจะสามารถสร้างสิ่งแบบนี้ได้ทั้งที่ยังไม่ได้รับพลังทั้งหมด”
“ปัญหาตอนนี้ไม่ใช่เรื่องนี้ ปัญหาตอนนี้คือ มิสอานาต ถ้าเรื่องของคุณไม่ราบรื่น ให้ฉันแนะนำคุณให้มิสบาสก์รู้จักแทนไม่ดีกว่าหรือ? แล้วค่อยเปิดเผยเรื่องผู้ถูกเลือก แบบนี้ไม่ดีกว่าหรือ?”
เขาเสนอ แบบนี้จะไม่มีการหลอกลวงจากเชด แต่เป็นมิสอานาตที่ปิดบังมิสบาสก์บางอย่าง
Sponsored Ads
เธอลังเลกับข้อเสนอของเชดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ส่ายหน้า
“ขอโทษนะเชด แต่ต้องให้ฝั่งฉันดำเนินแผนต่อไป ฉันเสียค่าใช้จ่ายในการทำนายเพื่อหาวิธีที่ดีที่สุดในการได้รับความไว้วางใจจากเธอ การทำนายบอกฉันว่าฉันต้องเป็นคนดำเนินแผนเอง”
“งั้นก็ได้”
เชดพูดอย่างจนใจ และไม่ได้ยืนกราน
“ฉันมีเบาะแสตำแหน่งของชายตาเงิน ไม่สามารถบอกแหล่งข่าวได้ แต่เชื่อถือได้แน่นอน เขาซ่อนตัวอยู่ในซากโบราณใต้ดินที่เก็บ [กล่องของขวัญของเทพเจ้า] ซึ่งเป็นเศษซากระดับปราชญ์ เดี๋ยวฉันจะชี้ตำแหน่งให้คุณบนแผนที่ ตำแหน่งนี้ได้มาจากดร.ชไนเดอร์ เกี่ยวข้องกับการผจญภัยในคืนฝนตกเมื่อวันจันทร์ ถ้าคุณสนใจ ฉันเล่าให้ฟังได้”
“คุณหาเจอแล้วเหรอ? โอ้ เชด ชีวิตของคุณมีสีสันแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?”
หมอดูหญิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แล้วพูดต่อว่า
“ที่จริงแล้วฉันมาหาคุณเพื่อร่วมมือกัน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นคุณช่วยฉัน เชด ฉันจะไม่พูดขอบคุณมากนัก สักวันหนึ่งคุณจะได้รับของขวัญจากฉัน”
Sponsored Ads
มิสอานาตก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ ในช่วงไม่กี่วันนี้ เธอกำลังวางแผนที่จะทำนายดวงชะตาที่ต้องแลกด้วยราคาแพง แต่เดิมเธอต้องการทำนายตำแหน่งของชายตาเงิน เพื่อติดต่อกับมิสบาสก์ให้มากขึ้น แม้ว่าตอนนี้เธอจะได้คำตอบโดยตรงแล้ว แต่การทำนายก็ยังต้องดำเนินต่อไป เนื้อหาคือเงื่อนไขสุดท้ายที่จะทำให้มิสบาสก์กลายเป็นผู้ถูกเลือกอย่างแท้จริง
การเป็นผู้ถูกเลือกต้องมีเงื่อนไขสามประการ ความเข้าใจเกี่ยวกับ “ความสมดุล” นั้น มิสบาสก์ต้องเข้าใจด้วยตัวเอง สิ่งของที่มีพลังของเทพเจ้าโบราณนั้นมีเบาะแสจากเฒ่าจอห์นแล้ว มิสบาสก์บอกว่าเมื่อได้มาแล้ว เธอจะบอกเชดทันที มีเพียงเงื่อนไขสุดท้ายเท่านั้นที่ยังไม่ชัดเจน นั่นคือการทำพิธีกรรมเฉพาะ
หมอดูหญิงผู้มีดวงตาสีม่วงยังไม่ได้บอกเชดว่าเธอต้องจ่ายราคาแพงเท่าไหร่เพื่อทำนายอย่างแม่นยำเช่นนั้น แต่การทำนายที่เกี่ยวข้องกับคำทำนายใหญ่ของแม่มดนั้น ราคาที่ต้องจ่ายคงไม่ใช่น้อยๆ
แต่ตามที่เธอบอก การทำนายน่าจะทำได้ในช่วงสุดสัปดาห์นี้ หลังจากนั้นก็จะแนะนำให้เชดรู้จักกับมิสบาสก์ แล้วทำให้มิสบาสก์กลายเป็นผู้ถูกเลือกอย่างแท้จริง เพื่อทำให้เนื้อหาท่อนแรกของโองการกระซิบสำเร็จ
แผนการดูดีมาก ฟังดูแล้วน่าจะทำเสร็จภายในสัปดาห์นี้ เชดหวังว่าจะไม่มีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น แต่ทุกคนก็รู้ดีว่าโอกาสที่จะไม่เกิดเหตุไม่คาดฝันนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
หลังจากคุยเรื่องของมิสบาสก์เสร็จแล้ว เชดก็จับเอวแมวมีอาและยกมันขึ้นมาด้วยมือทั้งสองข้าง แมวขี้เกียจรู้ว่าเชดจะไม่ทำร้ายมัน จึงไม่ได้ขัดขืน
“มิสอานาต จริงๆ แล้วยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ฉันอยากให้คุณช่วยทำนายเกี่ยวกับมีอาหน่อย ไม่ใช่ทำนายว่ามันจะกลับไปหาคุณมีอา โกลด์ได้เมื่อไหร่นะครับ ฉันอยากรู้ว่ามันเป็นแมวปกติหรือเปล่า”
Sponsored Ads
“เหมียว?”
แมวขยับตัวในมือของเชด แต่ไม่ได้ดิ้นรน เพียงแค่สนุกกับความรู้สึกนี้
“ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะ?”
มิสอานาตวางถ้วยชาลง ยื่นมือออกไปจะอุ้มแมวสีส้มตัวเล็ก แต่อุ้งเท้าแมวก็ตบมือเธอออกไป มิสอานาตรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย มองเชดด้วยสีหน้าขบขัน
เชดรู้สึกกังวล
“ช่วงนี้มันดูฉลาดขึ้นเรื่อยๆ อาจจะเป็นความรู้สึกของฉันเอง แต่ก็ไม่แน่ว่าอาจจะมีปัญหาจริงๆ ทำนายให้ได้ไหม? แค่ทำนายธรรมดาก็พอ”
“แน่นอน ไม่มีปัญหา ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยทำนายให้สัตว์เลี้ยงมาก่อน แต่ฉันคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร”
คราวนี้มิสอานาตใช้การทำนายด้วยไพ่แบบดั้งเดิม เนื่องจากแมวไม่สามารถเลือกไพ่ได้ จึงให้เชดช่วยจับอุ้งเท้าแมวให้ช่วยเลือก เลือกไพ่ทั้งหมดสามใบ หลังจากที่อานาตดูแล้วก็ส่ายหัว
“ไม่มีปัญหาอะไร แมวของคุณก็คือแมวจริงๆ นั่นแหละ อย่างน้อยฉันก็คิดแบบนั้น”
“เหมียว~”
อุ้งเท้าของมีอาหลุดจากมือของเชด แล้วร้องใส่เขาอย่างไม่พอใจ
“แค่นี้ก็ดีแล้ว”
เชดถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วถามต่อ
“แล้วเมื่อไหร่มันจะกลับไปหาเจ้าของล่ะ? ตอบอะไรมาก็ได้ เพราะนี่เป็นเหตุผลที่ฉันมาหาคุณที่สมาคมนี่นา”
Sponsored Ads
“คุณอยากให้มันจากคุณไปหรือ?”
หมอดูถือถ้วยชาถามด้วยดวงตาสีม่วงที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เชดคิดสักครู่ แล้วส่ายหัวอย่างแน่วแน่
“ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากให้มีอาอยู่กับฉันตลอดไปนะครับ แต่ยังไงซะ มันก็เป็นแมวของคนอื่น…”
“ถ้าอย่างนั้น คำตอบของฉันคือ มันจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป”
มิสอานาตช่างเข้าอกเข้าใจจริงๆ
หลังจากออกจากสมาคมผู้พยากรณ์ เชดเดินไปยังถนนปากกาขนนก เมื่อมาถึงอพาร์ตเมนต์ที่มิสลูอิสเช่าอยู่ก็เป็นเวลา 11 โมงเช้าแล้ว บนถนนมีคนเดินเป็นกลุ่มเล็กๆ ดูเหมือนจะเป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยใกล้เคียง
นี่ทำให้เชดนึกขึ้นได้ว่า การบรรยายทางวิชาการที่กล่าวถึงในหนังสือพิมพ์ที่เขาเห็นที่บ้านของกัปตันเลดส์เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ดูเหมือนจะเป็นวันศุกร์ ซึ่งก็คือพรุ่งนี้ พอดีวันศุกร์เขายังไม่มีกำหนดการอะไร อาจจะลองไปฟังดูเพื่อทำความเข้าใจเกี่ยวกับพัฒนาการของฟิสิกส์วัตถุนิยมในยุคไอน้ำที่มีวิชาลึกลับอยู่จริง
เนื่องจากไม่ได้เขียนจดหมายมาล่วงหน้า เชดจึงกังวลว่ามิสลูอิสอาจไม่อยู่บ้าน แต่เจ้าของบ้านที่เปิดประตูให้เมื่อเห็นหน้าเชด ก็หันไปตะโกนเรียกชั้นบน แสดงว่าสาวผมบลอนด์อยู่ที่บ้าน
เธอยังคงต้อนรับเชดในห้องรับแขกเหมือนเดิม แต่ต่างจากดร.ชไนเดอร์ที่เห็นเชดแล้วคิดว่าเกิดเรื่องขึ้นอีก มิสลูอิสเห็นนักสืบหนุ่มแล้วคิดว่าเขามาขอคำปรึกษา
Sponsored Ads
“ใช่แล้ว ฉันมาขอคำปรึกษา”
หลังจากควบคุมแมวได้แล้ว เชดจึงหยิบใบไม้สองใบออกมา คนที่รู้ความลับเรื่องการเดินทางข้ามเวลาของเขามีแค่มิสลูอิส เขาจึงมาขอคำปรึกษาเธอโดยเฉพาะ
เขาอธิบายสถานการณ์คร่าวๆ โดยไม่ได้พูดถึงเรื่องแม่มดและคำพูดเรื่องการระเหิด เขาต้องการให้มิสลูอิสช่วยแนะนำวิธีใช้ใบไม้สองใบนี้ แต่เดิมก็แค่ลองเสี่ยงดวง แต่มิสลูอิสมองใบไม้สองใบแล้วตอบตามตรงว่า
“ฉันรู้วิธีใช้มัน”
เธอนั่งถือถ้วยชาอย่างเกียจคร้านบนโซฟาสีแดงตัวเดียว
“หืม?”
“เชด คุณไม่เคยได้ยินนิทานเรื่อง ‘จุมพิตแห่งต้นไม้’ เหรอ?”
นักเขียนผมบลอนด์ถาม
“ไม่เคยเลย”
เขาส่ายหัวอย่างแน่วแน่ ตัวละครที่ “ตื่นจากความโง่เขลา” แม้จะไม่ได้ให้ความทรงจำในอดีตของเจ้าของร่างเดิม แต่ก็ให้เหตุผลที่ไม่คุ้นเคยกับความรู้ทั่วไปด้วย
“นี่ก็เป็นนิทานที่มีชื่อเสียงมากเรื่องหนึ่ง ฉันยังจำได้ว่าตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก แม่มักจะกอดฉันในตอนกลางคืน เล่านิทานเหล่านี้ให้ฟังใต้แสงตะเกียงก๊าซ”
รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของมิสลูอิส แต่เธอก็รีบออกจากความทรงจำ และเล่าเรื่องราวที่แฝงความเศร้าเล็กน้อยให้เชดฟัง
Sponsored Ads
“คำตอบที่คุณต้องการอยู่ในนิทานเรื่องนี้ กรุณาฟังอย่างอดทนนะ
นี่เป็นเรื่องราวมิตรภาพระหว่างต้นไม้โบราณกับหญิงสาว เจ้าหญิงทาเวียร์ถูกพ่อแม่และคนรักทรยศ ถูกเนรเทศไปยังป่าดำอันน่าสะพรึงกลัว ในที่สุดเธอก็พบต้นไม้ยักษ์แปลกประหลาดในใจกลางป่า
เมื่อเธอหิว ต้นไม้ยักษ์ให้ผลไม้แก่เธอ
เมื่อเธอกระหาย ต้นไม้ยักษ์ให้น้ำค้างแก่เธอ
เมื่อเธอรู้สึกเหงา เสียงลมบรรเลงเพลงในเรือนยอด
เมื่อเธอเหนื่อยล้า บ้านต้นไม้ที่ซ่อนอยู่ในกิ่งก้านให้ความปลอดภัยและอบอุ่นแก่เธอ
ดังนั้นหญิงสาวจึงอยู่เคียงข้างต้นไม้เป็นเวลานาน ยามว่างก็ร้องเพลงให้มันฟังใต้ต้นไม้ หรือไม่ก็ซบกายเล่าเรื่องราวของตัวเองให้มันฟัง เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า ไม่มีใครเห็นเจ้าหญิงองค์นี้อีกเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง พ่อแม่ใจร้ายของเธอต้องการตามหาเธอ
แต่ผู้คนพบเพียงศพแห้งในโพรงของต้นไม้ยักษ์ในใจกลางป่าเท่านั้น พวกเขาอยู่ด้วยกันตลอดกาล”
เสียงของมิสลูอิสไพเราะมาก เวลาเล่านิทานยิ่งใส่อารมณ์ของตัวเองลงไปด้วย เธอพอใจกับการแสดงของตัวเอง หลังจากหยุดชั่วครู่เพื่อให้เชดได้ซึมซับ จึงถามด้วยความคาดหวังเล็กน้อย
“เป็นยังไงบ้าง นิทานเรื่องนี้?”
ปฏิกิริยาแรกของเชดคือ นิทานเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เขานำมาจากบ้านเกิดแน่นอน แต่เขาพูดแบบนั้นไม่ได้ เขาจึงได้แต่พูดถึงปฏิกิริยาที่สองของตัวเอง
“อืม…เด็กๆ ฟังนิทานแบบนี้แล้วจะไม่กลัวเหรอ?”
