“ปอ.94” by A.N. Shadowscribe October 15, 2024
สมชายขึ้น ปอ.94 ตรงจุดเดิมที่เขาขึ้นทุกเย็นหลังเลิกงาน มันเป็นกิจวัตร ส่วนหนึ่งของชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายในการเดินทางจากออฟฟิศกลับไปยังอพาร์ตเมนต์ที่อยู่นอกเมืองกรุงเทพฯ รถเมล์คันนี้เก่า เสียงดังเอี๊ยดอ๊าด และสึกหรอจากการใช้งานมาหลายปี แต่ก็ยังพาเขากลับบ้านเสมอ
วันนี้รถเมล์ดูโล่งกว่าปกติ สมชายเลือกนั่งที่เดิมใกล้หน้าต่าง มองดูเมืองที่เบลอผ่านไปเมื่อรถเมล์เลี้ยวลัดผ่านการจราจร ฝนเริ่มโปรยลงมากระทบกับกระจก เปลี่ยนถนนให้กลายเป็นเขาวงกตที่สะท้อนแสงวิบวับ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เลื่อนดูข่าวอย่างไร้จุดหมายแทบไม่ได้สนใจอะไรเลย
Sponsored Ads
ที่ป้ายถัดไป มีชายสูงอายุคนหนึ่งสวมหมวกสีจางๆ ขึ้นรถมา เขามองสมชายด้วยรอยยิ้มแปลกๆ และนั่งลงข้างๆ เขา ทั้งๆ ที่บนรถแทบไม่มีคนอื่นนั่งเลย
“เลิกงานดึกเหรอ?” ชายคนนั้นถาม เสียงของเขาห้าวแต่ฟังอบอุ่น
สมชายพยักหน้า ไม่ค่อยอยากจะพูดนัก “ใช่ครับ วันนี้งานเยอะ”
ชายคนนั้นหัวเราะเบาๆ “ฉันเคยนั่งสายนี้ทุกวัน มันตลกดีนะ ว่าเวลาผ่านไปยังไง รถเมล์คันนี้ก็ยังวิ่งไปเรื่อยๆ เหมือนมันมีเวลาทั้งโลกอยู่กับตัว”
สมชายหันไปมองเขา รู้สึกแปลกๆ แต่ก็พยายามไม่สนใจ รถเมล์วิ่งต่อไป เสียงเครื่องยนต์ครางเบาๆ ขณะมุ่งสู่ถนนที่เงียบสงบในย่านชานเมือง
Sponsored Ads
ทันใดนั้น รถเมล์ก็เลี้ยวไปในเส้นทางที่สมชายไม่คุ้นเคย เขาขมวดคิ้ว “นี่ไม่ใช่เส้นทางปกติ…”
ชายแก่ยิ้มมุมปาก ดวงตาของเขาประกายแปลกๆ “ไม่ใช่ แต่ทางนี้เหมาะสำหรับเธอ”
“หมายความว่ายังไง?” สมชายถาม มองไปรอบๆ คนขับรถดูเหมือนไม่สนใจอะไร ยังคงมองตรงไปข้างหน้า และผู้โดยสารที่เหลืออีกไม่กี่คนก็ไม่ได้ตอบสนองกับการเปลี่ยนเส้นทางเลย
“เธอพลาดไปใช่ไหม?” ชายแก่พูดพร้อมโน้มตัวเข้ามาใกล้ “อุบัติเหตุน่ะ คืนฝนตก…เธอเหนื่อย นั่งรถกลับบ้าน เธอไม่เห็นรถบรรทุก”
เลือดในตัวสมชายเย็นเฉียบ เขาหันไปมองนอกหน้าต่าง เห็นถนนที่คุ้นเคย แต่พวกมันดูผิดปกติ มันเหมือนถูกหยุดเวลาไว้ ภาพจางๆ เหมือนรูปถ่ายเก่าๆ ฝนหยุดตกแล้ว และรถเมล์เคลื่อนตัวไปในความเงียบที่น่าขนลุก
“เธออยู่บนรถคันนี้ตั้งแต่นั้นมา” ชายคนนั้นพูดต่อ “ทุกคืน พยายามกลับบ้าน แต่เธอไม่เคยสังเกตเลยใช่ไหม?”
หัวใจของสมชายเต้นแรง เขาลุกขึ้นด้วยความตื่นตระหนก “ไม่…นี่มันไม่ถูกต้อง นี่แค่รถเมล์ ฉันแค่จะกลับบ้าน!”
ชายแก่ยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่ในดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยบางสิ่งที่ลึกล้ำและรู้มากกว่า “เธอกลับถึงบ้านแล้วล่ะ สมชาย”
Sponsored Ads
รถเมล์ชะลอตัว ประตูเปิดออกพร้อมกับเสียงฟ่อ สมชายก้าวออกไปอย่างสั่นเทาบนถนนที่เงียบสงบ เขาหันกลับไปมองรถเมล์ครั้งสุดท้าย แต่รถคันนั้นหายไปแล้ว ฝนเริ่มตกอีกครั้ง ชะล้างโลกกลับสู่ชีวิตปกติ แต่สมชายรู้ดี เขาไม่ได้ไปที่ไหนอีกแล้ว.
