WhatANovel.com

ฉันเจอพี่วัฒน์นั่งยอง ๆ อยู่ข้างแทงก์น้ำเก่า ขัดตะไคร่ออกจากวาล์ว เหมือนมันเคยด่ากันมาก่อน เขาไม่เงยหน้า ไม่ขยับตอนฉันเข้ามาใกล้ ขัดต่อไป …

ฉันไม่ได้เดินทั่วสวนแบบจริงจัง ตั้งแต่ตอนอายุสิบเจ็ด ตอนนั้น มันดูไม่มีที่สิ้นสุด แต่ตอนนี้…มันดูมีขอบเขต ไม่ใช่เล็กลง แค่เหนื่อยขึ้น …

โดย หม่อมหลวงหมูกรอบ ณ เสียงแหลม(เผยแพร่ใน เสียงสยามรายเดือน ฉบับกุมภาพันธ์ 2544) “แม้กระทั่งตอนนี้ เขายังอยู่ตรงนี้ ในภาพทรงจำสีจาง ๆ” …

เช้าในสวนไม่ใช่สิ่งที่สร้างมาเพื่อคนเมืองที่มีบาปติดหลังและหมอนรองกระดูกเสื่อม ฟูกบางไป แสงแรงไป แม้แต่จักจั่นยังเงียบ เหมือนมันก็อายแทนฉัน…

บางอย่างในตัวฉันจำเส้นทางบ้านนี้ได้ ทั้งที่อาจไม่เคยก้าวผ่านมันจริง ๆ แต่เมื่อเท้าแตะพื้นหญ้า และกลิ่นใบมะขามตีกลับเข้าจมูก ฉันก็เริ่มเชื่อ…

รถไฟออกจากเชียงใหม่มาได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว ตอนนี้เรากำลังไต่ระดับขึ้นไป ไม่ใช่แค่ระดับความสูง แต่ระดับความทรงจำด้วย …

เสียงตามสายที่สถานีรถไฟกรุงเทพฯ อภิวัฒน์ไม่ได้ส่งเสียงแบบตะโกนเหมือนแต่ก่อน ตอนนี้มันแค่ “ฮัม” เบา ๆ ทุกอย่างในที่นี่… ดูจะ “ฮัม” ไปหมด …

การจองตั๋วรถไฟในประเทศไทย เวอร์ชั่น RB51 เป็นเหมือนล็อตเตอรี่แบบพิเศษ แต่ตัวเลขถูกล็อกไว้แล้ว และรางวัลของคุณคือการได้นั่งข้างคนที่กิน …

ฉันไปถึงก่อนเวลาสิบห้านาที ร้านก๋วยเตี๋ยวไม่ได้หรูหราอะไร จะว่าโทรมก็ไม่เชิง มันเป็นแค่ร้านแบบที่ดูเหมือนจะมีลูกพี่ลูกน้องของใครสักคนเป็น …

ต้นเดือนเมษายน 2544 อากาศร้อนแบบที่ทำให้สีตรงระเบียงลอก แล้วนกก็พากันเงียบตั้งแต่สิบโมงเช้า แม้แต่หมาเองก็เลิกเห่าแล้วเหมือนกัน …