ผมกำลังเพลิดเพลินกับวันหยุดวันแรกของตัวเองในรอบหลายเดือน ถนนเงียบกว่าปกติ และผมก็หาคาเฟ่ที่ผมสามารถนั่งจิบกาแฟเย็นได้อย่างสงบสุข จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมข้อความที่ทำลายความสงบในทันที
Sponsored Ads
“ขอความช่วยเหลือ ระบบสั่งอาหารใน aPad มีปัญหา คาดว่าเป็น… ปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติพร้อมจ่ายค่าซ่อม”
ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจเมื่อเห็นว่าผู้ส่งข้อความคือผู้จัดการของร้านซาโตะซูชิ ร้านอาหารญี่ปุ่นยอดนิยมในกรุงเทพฯ ผมเคยช่วยเขาซ่อมเครื่องคิดเงินที่ “ถูกผีสิง” ซึ่งจริง ๆ แล้วแค่มีปัญหาการเดินสายเน็ตเวิร์ค แต่ข้อความนี้ดูแปลกไปจากเดิมเล็กน้อย
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นทำให้ผมตัดสินใจโทรกลับ “มีเรื่องอะไรเหรอ?”
ผู้จัดการ ซึ่งเป็นตัวคุณซาโตะเอง พูดด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ ฟังยากแต่จับใจความได้ว่า “เป็นเรื่องของ aPads นาวิน! แท็บเล็ตที่ใช้สั่งอาหาร มันขึ้นข้อความแปลก ๆ เป็นภาษาญี่ปุ่น พนักงานบอกว่าเป็นบั๊ก แต่ข้อความ… มันไม่รู้สึกเหมือนข้อความธรรมดา มันทำให้ลูกค้าตกใจ”
“คุณลองรีบูตระบบหรือยัง?”
“ลองแล้ว!” ซาโตะตอบเสียงเครียด “แต่ข้อความก็ยังขึ้นมาอีก ผมรู้ว่าคุณจัดการเรื่อง… แปลก ๆ ได้ แล้วข้อความพวกนี้ดูเหมือนจะมาจากเชฟเคนจิ…”
“เชฟเคนจิ?”
“หัวหน้าเชฟคนก่อนของเรา” เขากระซิบเสียงเบา “ที่หายตัวไปเมื่อหลายปีก่อน ภายใต้… สถานการณ์ที่น่าสงสัย”
ผมบีบสันจมูกของตัวเอง รู้สึกว่าความเครียดกำลังคืบคลานกลับมาอีกครั้ง “ได้เลย ผมจะไปดูให้ แต่ค่าคำปรึกษา 2,000 บาท”
ซาโตะหยุดไปชั่วครู่ แล้วลองต่อรอง “มื้ออาหารฟรีได้ไหม?”
ผมถอนหายใจยอมใจอ่อน “เอาล่ะ มื้อฟรีกับคำปรึกษา แต่ถ้ามีเรื่องผีจริง ๆ ผมจะคิดเพิ่มนะ”
Sponsored Ads
———————
การสืบสวนเริ่มต้นขึ้น
ร้านอาหารแห่งนี้แน่นไปด้วยผู้คนเหมือนเช่นเคย โต๊ะเต็มไปด้วยคนท้องถิ่นและนักท่องเที่ยว ทุกคนกำลังก้มหน้าดูเมนูบน aPad บรรยากาศของร้านดูรื่นเริง มีเสียงเพลงญี่ปุ่นเบา ๆ กับเสียงจานกระทบกัน แต่ผมก็ยังรู้สึกว่ามีบางอย่างแอบซ่อนอยู่ใต้ความสดใสนี้
ซาโตะต้อนรับผมที่หน้าเข้าร้าน ดูโล่งใจสุด ๆ “ขอบคุณที่มานะ นาวิน เดี๋ยวผมจะเอา aPad ที่มีปัญหามาให้คุณ”
ผมตามเขาไปที่มุมเงียบ ๆ ของร้าน เขาส่ง aPad ให้พร้อมกับใบหน้าที่ดูวิตกเล็กน้อย “แค่… อย่าตกใจ พนักงานบอกว่ามันแปลกจริง ๆ”
“อย่างไรเหรอ?”
“เสียง” เขาพึมพำ “และข้อความ บางครั้งมัน… เปลี่ยนไปเอง”
เยี่ยม… สั่งซูชิผี ผมเปิดแท็บเล็ตและเมนูภาษาญี่ปุ่นก็ปรากฏขึ้นมา ดูไม่มีอะไรผิดปกติ แต่พอเลื่อนหน้าจอไปได้ไม่นาน ก็มีข้อความภาษาญี่ปุ่นโผล่ขึ้นมา
「あなたは料理の本質を忘れています。」
[พวกคุณลืมแก่นแท้ของจานนี้ไปแล้ว]
ผมขมวดคิ้ว แปลข้อความในใจ มันมีความรู้สึกขนลุกเหมือนข้อความนั้นมีชีวิต ผมหันไปมองซาโตะ เขาดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด
“เชฟที่หายไป เคนจิ เขาทิ้งอะไรไว้บ้างไหม?”
ซาโตะพยักหน้า “เขาจริงจังมากกับอาหาร เขาพูดถึงการค้นหา ‘แก่นแท้’ ในทุกส่วนผสม และการทำให้แต่ละจานสมบูรณ์แบบ แต่ไม่มีใครตามเขาทัน ท้ายที่สุดเขาก็เริ่มพูดถึงความบริสุทธิ์และ ‘จิตวิญญาณของสูตรอาหาร’ จนคืนหนึ่งเขาก็หายตัวไป…”
Sponsored Ads
ขณะที่ซาโตะพูด ผมเลื่อนหน้าจอต่อ และสังเกตว่าทุกครั้งที่มองกลับไป ข้อความจะเปลี่ยนไป คราวนี้เขียนว่า
「あなたの手が料理を台無しにしているよ。」
[มือของคุณทำให้จานนี้เสียหาย]
ข้อความกระพริบ เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ เหมือนว่ามันตอบสนองต่อการมีอยู่ของผม ผมพยายามเปิดโค้ดในระบบ แต่ข้อความกลับยิ่งมืดมนและข่มขวัญยิ่งขึ้น
ซาโตะชำเลืองมองข้ามไหล่ผม “เห็นแล้วใช่ไหม พวกเราลองแปลดู แต่ทุกครั้งมันก็ต่างออกไป”
“ใช่ ผมเห็นแล้ว” ผมยกคิ้วขึ้น “ดูเหมือนเชฟคนเก่าของคุณยังไม่ยอมไปไหนนะ มาในรูปแบบดิจิทัลเสียด้วยซ้ำ”
ขณะนั้น หนึ่งในพนักงานเสิร์ฟเดินผ่าน ชำเลืองมองผมด้วยความสงสัย ผมส่งยิ้มให้เขาพร้อมพูดว่า “ไม่ต้องห่วงครับ แค่เช็คดูซูชิผีเอง ไม่มีอะไรต้องกังวล”
พนักงานเสิร์ฟเเบิกตากว้างก่อนจะรีบเดินหนีไป ผมหัวเราะขำ แต่ความรู้สึกเบิกบานนั้นก็หายไปเมื่อเลื่อนข้อความต่อไป คราวนี้มันเขียนว่า
「あなたが提供しているのは空虚の味だけです。」
[รสชาติของความว่างเปล่าคือสิ่งเดียวที่คุณรับได้]
ความหนาวเย็นวาบขึ้นมาตามกระดูกสันหลังของผม มันชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่านี่ไม่ใช่แค่ข้อผิดพลาดในระบบ แต่เป็นอะไรที่ตั้งใจ อะไรบางอย่างที่รู้สึกได้ถึงความส่วนตัว
“โอเค ผมคิดว่าผมเห็นพอแล้วตอนนี้” ผมบอกซาโตะ พลางปิด aPad แล้ววางลงบนโต๊ะ “ผมจะหาข้อมูลเพิ่ม แต่นี่อาจจะต้องใช้เวลาหน่อย และถ้าเป็นอย่างที่ผมคิด คุณอาจจะต้องจ่ายมากกว่ามื้ออาหารแล้วล่ะ”
ซาโตะกลืนน้ำลาย “คุณคิดว่าเป็นเขาจริง ๆ ไหม?”
“ไม่รู้” ผมตอบ ขณะมอง aPad ที่ดับไปแล้ว “แต่ดูเหมือนว่ามันมากกว่าข้อผิดพลาดในระบบธรรมดา”
Sponsored Ads
———————
เบาะแสแรก
ผมใช้เวลาอีกหนึ่งชั่วโมงทดสอบ aPad แต่ว่าข้อความแปลก ๆ เหล่านั้นหายไปทุกครั้งที่ผมพยายามเข้าถึงโค้ดด้านหลังของระบบ เหมือนกับว่าดวงวิญญาณของเชฟเคนจิจะก้าวนำหน้าผมไปหนึ่งก้าวเสมอ หลีกเลี่ยงทุกความพยายามของผมในการจับตัวเขา
แล้วในที่สุด ตอนที่ผมเกือบจะยอมแพ้และเตรียมตัวจะกลับบ้าน ผมก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง มันเป็นสัญลักษณ์จาง ๆ ซ่อนอยู่ในบรรทัดของโค้ด แทบจะมองไม่เห็น ผมเพ่งสายตามอง และจำมันได้ทันที มันคือสัญลักษณ์ต้องห้ามคล้ายกับที่ผมเคยเจอใน aPhone ต้องคำสาปเมื่อหลายเดือนก่อน
เส้นสายที่ทับซ้อนกันนั้นดูเหมือนจะเต้นเป็นจังหวะเบา ๆ ราวกับเป็นรากของความมืดที่ฝังอยู่ในโค้ด นี่ไม่ใช่แค่เชฟที่โกรธแล้วส่งข้อความทิ้งไว้ มีใครบางคนหรืออะไรบางอย่างได้ฝังระบบสั่งอาหารของร้านนี้ด้วยคำสาป เป็นรากแห่งความมืดที่เชื่อมโยงกับบางสิ่งที่ลึกล้ำยิ่งกว่า
“ดีล่ะ เยี่ยมไปเลย” ผมบ่นพึมพำ รู้สึกถึงน้ำหนักของการค้นพบนี้ “ดูท่าผมจะต้องเจอกับอะไรที่มากกว่าผีที่แค่ติดอยู่ในอุปกรณ์แล้วล่ะ”
Sponsored Ads
ซาโตะเดินกลับมาที่โต๊ะ มองมาที่ผมอย่างคาดหวัง “คุณเจออะไรบ้างไหม?”
“อ๋อ เจอเยอะเลย” ผมตอบ ขณะส่ง aPad คืนให้เขา “แต่บอกเลยว่าคุณมีมากกว่าแค่ aPad ผีสิง นี่มันถูกหมายหัวไว้—หรือก็คือ ถูกสาป และไม่ใช่วิญญาณธรรมดา ๆ ด้วย”
ดวงตาของซาโตะเบิกกว้าง ใบหน้าซีดลงทันที “มัน… มันอันตรายไหม?”
“อาจจะ” ผมตอบ “แต่ขอผมสืบต่ออีกหน่อย พรุ่งนี้ผมจะกลับมาอีกครั้ง ในระหว่างนี้ อย่าให้ใครใช้งาน aPad นี้เด็ดขาด”
เขาพยักหน้า กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากเมื่อรับแท็บเล็ตกลับไป ผมบอกได้ว่าเขาไม่ค่อยสบายใจกับคำตอบของผมเท่าไรนัก แต่จริง ๆ แล้วผมเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม มันเป็นเรื่องส่วนตัว—และอันตราย
ขณะที่ผมเดินออกจากร้าน ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความอยากรู้อยากเห็นที่น่ากลัวเกี่ยวกับวิญญาณของเชฟเคนจิและคำสาปประหลาดที่ฝังอยู่ในหัวใจของร้านนี้ หากมีอะไรที่ผมรู้แน่ ๆ มันก็คือ การสืบสวนนี้เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น
Sponsored Ads
