เสียงวุ่นวายจากถนนในกรุงเทพฯ ค่อย ๆ เลือนหายไปเมื่อผมพาน้ำเข้ามาในร้านของผม เธอกอดแขนตัวเองไว้แน่น สายตากวาดมองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง มองไปที่ชั้นวางสินค้าที่เต็มไปด้วยเครื่องราง พระเครื่อง และอุปกรณ์ที่ซ่อมไม่เสร็จจำนวนมาก แหวนสุขภาพอัจฉริยะที่ดูเหมือนคำสาปในกระเป๋ากางเกงของผมยังคงเปล่งแสงเบา ๆ ราวกับเตาไฟขนาดเล็กที่ปล่อยความไม่สบายใจออกมา
Sponsored Ads
“นั่งตามสบายครับ” ผมบอกพร้อมกับชี้ไปที่เก้าอี้หนังเก่า ๆ ใกล้เคาน์เตอร์ “แต่ไม่รับประกันนะครับว่าจะเสร็จไว”
น้ำลังเลเล็กน้อยก่อนจะนั่งลง ไหล่ของเธอดูเกร็ง “ฉันแค่อยากให้มันหยุด เสียงกระซิบ ความฝัน… มันเหมือนกำลังดึงฉันไปที่ที่ฉันไม่อยากไป”
ผมพยักหน้าเบา ๆ ดึงกระจกวิญญาณออกจากกล่องเล็ก ๆ กระจกกรอบทองเหลืองที่สลักด้วยยันต์ปกป้องเพื่อป้องกันวิญญาณ มันเปล่งแสงเลือน ๆ ใต้แสงไฟฟลูออเรสเซนต์ในร้าน วางมันลงบนเคาน์เตอร์ ก่อนหยิบแหวนจากกระเป๋าออกมาวางไว้ข้างกระจก
บรรยากาศในร้านเปลี่ยนไป เย็นลง หนักอึ้งกว่าเดิมราวกับว่าพลังงานจากแหวนกำลังซึมผ่านอากาศ และสำรวจขอบเขตของมัน
“เอาล่ะ” ผมพึมพำ ขณะโน้มตัวลงใกล้เคาน์เตอร์ “มาดูกันว่าเจ้าแหวนนี้ซ่อนอะไรไว้บ้าง”
Sponsored Ads
———————
หัวใจมืดของแหวน
เมื่อผมใช้กระจกวิญญาณสะท้อนแสงลงไปที่แหวน วงจรของมันเปล่งแสงเลือน ๆ เหมือนมีบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ข้างใน ตอนแรกมันดูเหมือนแหวนธรรมดา อุปกรณ์เทคโนโลยีทันสมัยสำหรับติดตามอัตราการเต้นของหัวใจและแคลอรี่ แต่เมื่อแสงจากกระจกสะท้อนเข้ากับมัน ผมก็เห็นสัญลักษณ์เลือนรางที่สลักไว้ในวงจร มันเต้นเป็นจังหวะเหมือนมีชีวิต
“วิเศษไปเลย” ผมพูดประชด “เหมือนว่าเทคโนโลยีแบบสวมใส่ยังไม่ละเมิดความเป็นส่วนตัวพอ เลยต้องฝังคำสาปโบราณไว้ด้วย”
น้ำสะดุ้งเล็กน้อย มือของเธอกำที่พักแขนแน่น “หมายความว่าอะไร? มัน… มันมีอะไรผิดปกติกับมัน?”
“เอาง่าย ๆ นะครับ” ผมพูดขณะยืดตัวขึ้น “นี่ไม่ได้แค่ติดตามสุขภาพคุณ สัญลักษณ์พวกนี้… มันทำอะไรบางอย่าง ดึงพลังงาน หรือไม่ก็สร้างการเชื่อมโยงระหว่างคุณกับ… บางสิ่ง”
สีหน้าของเธอซีดลงไปอีก ขณะที่เธอกอดตัวเองแน่นขึ้น “ฉันรู้อยู่แล้วว่ามันไม่ได้อยู่แค่ในหัวของฉัน เสียงกระซิบ… พวกมันบอกให้ฉันปล่อยวาง บอกว่าถ้าฉันปล่อยวาง มันจะดีกว่า บอกว่าฉันจะเป็นอิสระ”
คำพูดของเธอทำให้ความรู้สึกในท้องผมปั่นป่วน สิ่งนี้ไม่ใช่แค่ของต้องคำสาป แต่มันพยายามจะทำลายจิตใจของเธอ—หรืออาจจะเลวร้ายกว่านั้น
Sponsored Ads
———————
ห้วงลึกเรียกหา
ขณะที่ผมทำงาน น้ำเริ่มหายใจสั้นลงถี่ขึ้น หน้าอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลงไม่สม่ำเสมอ มือทั้งสองข้างของเธอกำขอบเก้าอี้แน่นจนข้อมือซีดขาว ดวงตาของเธอกวาดมองไปรอบๆ ห้องอย่างเลื่อนลอย ราวกับว่าเธอเห็นบางสิ่งที่เราไม่สามารถมองเห็นได้
“พวกเขามาแล้ว” เธอกระซิบด้วยเสียงสั่นเทาแทบจะไม่ได้ยิน “พวกเขาเรียกฉัน”
ผมย่อตัวลงข้างเธอ พยายามรักษาน้ำเสียงให้มั่นคงและสงบ “น้ำ มองมาที่ผม คุณปลอดภัยที่นี่ ไม่มีอะไรจะมาทำร้ายคุณในร้านนี้ได้”
สายตาของเธอจับจ้องมาที่ผมเพียงชั่วครู่ แต่รูม่านตาของเธอกลับเบิกกว้างและดูเลื่อนลอย เหมือนว่าเธอไม่ได้เห็นผมจริง ๆ “มันไม่ได้อยู่ที่นี่” เธอพึมพำ “มันอยู่… ข้างล่าง ห้วงลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุด พวกเขารอฉันอยู่ที่นั่น”
คำพูดของเธอทำให้ผมรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว และอากาศในร้านเหมือนจะเปลี่ยนไป มันไม่ได้แค่เย็นลง แต่หนักอึ้งราวกับว่าพื้นที่รอบตัวเรากำลังถูกดึงไปสู่ความว่างเปล่าที่มองไม่เห็น
ผมเอื้อมไปจับพระสมเด็จที่ห้อยอยู่รอบคอ ความหนักแน่นของมันเป็นดั่งเครื่องปลอบประโลมใจ ผมกำพระไว้แน่น ตัวเรือนทองของมันสะท้อนแสงเล็กน้อยในความสลัวของร้าน ขณะที่ผมยกมันขึ้น พลังของพระสมเด็จแผ่กระจายออกมาพร้อมกับความอบอุ่นที่สงบเงียบ
“น้ำ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พร้อมถือพระสมเด็จเข้าไปใกล้เธอ “จดจ่อกับสิ่งนี้ คุณแข็งแกร่งกว่าสิ่งที่พยายามจะเข้าถึงคุณ”
แสงสีทองจากพระพุทธรูปปางสมาธิที่สลักอยู่บนพระสมเด็จส่องแสงอ่อน ๆ เงาสลัว ๆ บนกำแพงเหมือนจะเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบา น้ำถอนหายใจเฮือกใหญ่ อาการเกร็งที่ไหล่ของเธอผ่อนคลายลงเล็กน้อย ขณะที่มือที่กำขอบเก้าอี้เริ่มคลายออก
พลังงานที่กดดันในห้องดูเหมือนจะผ่อนคลายลง แม้จะไม่ได้หายไปทั้งหมด มันเหมือนกระแสน้ำที่ลดระดับลง แต่ให้คำมั่นว่าจะกลับมาอีก
การหายใจของน้ำเริ่มกลับมาปกติ ดวงตาของเธอกลับมาจับจ้องที่ผม “ขอบคุณ” เธอกล่าวเสียงแผ่ว แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ “ฉัน… ไม่รู้ว่าฉันจะทนได้นานกว่านี้อีกไหม”
ผมยิ้มให้เธอเบา ๆ อย่างปลอบโยน แต่ยังไม่คลายมือที่จับพระสมเด็จ “คุณไม่ได้อยู่คนเดียวในเรื่องนี้ น้ำ อะไรก็ตามที่พยายามดึงคุณลงไปในห้วงลึกนั้น เราจะหยุดมัน ผมสัญญา”
แต่ขณะที่ผมหันกลับไปมองแหวนต้องคำสาปที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ แสงเรืองจาง ๆ ของมันยังคงเต้นระริกราวกับจังหวะหัวใจ ผมรู้ว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น
Sponsored Ads
———————
การมาของธนา
เสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้นทำลายความเงียบ ธนาเดินเข้ามาในร้านพร้อมสมูทตี้ในมือข้างหนึ่งและถุงขนมในมืออีกข้างหนึ่ง
“ไง นาวิน!” เขาเรียกออกมาอย่างร่าเริงตามแบบฉบับ สายตาของเขาสบกับน้ำที่นั่งตัวแข็งอยู่บนเก้าอี้ สายตาเธอดูเลื่อนลอย เขาเอียงหัวเล็กน้อย “เอ่อ… เธอกำลังทำสมาธิ หรือแค่กำลังโหลดข้อมูล?”
“ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง” ผมตอบเสียงแห้งๆ พร้อมส่งสายตาเตือน “ที่นี่ไม่ใช่ชั่วโมงตลกของนาย ธนา”
เขายกมือขึ้นเหมือนยอมแพ้ “โอเค ๆ ว่าแต่ ครั้งนี้มันเรื่องอะไรอีก? โทรศัพท์ต้องคำสาป? หม้อหุงข้าวผีสิง?”
“แหวนสุขภาพอัจฉริยะ” ผมพยักหน้าไปที่แหวนบนเคาน์เตอร์
ธนาเลิกคิ้วก่อนเดินเข้าไปใกล้แหวนเพื่อมองดู “ว้าว เทคโนโลยีทำลายทุกอย่างจริง ๆ”
Sponsored Ads
———————
เงื่อนงำจากวงจรสีชาด
ผมละเลยคำพูดเล่นของธนาและหันกลับมาที่แหวน แอปพลิเคชันที่เชื่อมต่อกับแหวนยังคงเปิดอยู่บนแล็ปท็อป อินเทอร์เฟซของมันดูเรียบง่ายและไร้พิษภัย แต่ภายใต้การออกแบบเรียบนั้น ซ่อนสัญลักษณ์โบราณอันตรายไว้ในโค้ด
ขณะที่ผมเจาะลึกลงไปในสิทธิ์การเข้าถึงและเซิร์ฟเวอร์ที่แอปพลิเคชันเชื่อมต่อ บางอย่างสะดุดตาผม
“ก็แน่นอน” ผมพึมพำพลางโน้มตัวใกล้จอ
“อะไรคือ ‘ก็แน่นอน’?” ธนาเอ่ยถาม ขณะเคี้ยวขนมเสียงดัง
ผมแตะที่หน้าจอ ชี้ไปยังที่อยู่ของเซิร์ฟเวอร์ที่แอปเชื่อมต่อ “มันเชื่อมโยงกับบริษัทเปลือก แล้วลองเดาสิว่าใครเป็นเจ้าของบริษัทนั้น?”
ธนามองหน้าจออย่างงุนงง
“วงจรสีชาด” ผมพูดเสียงเรียบ “พวกนั้นอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้”
ชื่อที่ผมพูดทำให้รอยยิ้มของเขาหายไปทันที “เดี๋ยวนะ นายพูดจริง? พวกลัทธิพวกนั้นใช้แหวนสุขภาพด้วยเหรอ? หรือพวกเขาเสียแอปต้องคำสาปไปแล้วนี่?”
“ดูเหมือนพวกเขาจะขยายธุรกิจ” ผมตอบอย่างจริงจัง “และถ้ามันเชื่อมโยงกับพวกนั้น เรื่องนี้คงไม่ใช่แค่แหวนของน้ำ”
Sponsored Ads
———————
น่าตื่นเต้น
เสียงฮัมแผ่วเบาจากแหวนดังขึ้นรุนแรงขึ้น ดึงความสนใจของเรากลับไปที่มัน แสงที่ปล่อยออกมาสว่างขึ้นกว่าเดิม และในชั่ววินาทีหนึ่ง ผมคิดว่าผมเห็นอะไรบางอย่างขยับอยู่ข้างในแหวน—เหมือนเงามืดกำลังเคลื่อนไหวใต้พื้นผิว
น้ำร้องอุทานเสียงสั้น ๆ กุมขมับของเธอแน่น “มันเสียงดังขึ้น… ดังจนเกินทน…”
ผมหยิบสายสิญจน์จากชั้นวางใกล้ ๆ มาพันรอบแหวน แสงของมันจางลงเล็กน้อย แต่พลังงานที่กดดันยังคงอยู่
“ธนา” ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เรามีปัญหา และถ้าเราไม่หาทางหยุดเรื่องนี้ น้ำอาจจะไม่ใช่คนเดียวที่มันเอาไปด้วย”
ขณะที่ผมจ้องไปที่แหวนต้องคำสาป แสงของมันสะท้อนอยู่บนกระจกวิญญาณ ความรู้สึกหนักอึ้งเกี่ยวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นครอบงำผมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
