เจ้าหน้าที่หน่วยม่านเคลื่อนที่ด้วยความแม่นยำดั่งเครื่องจักร อุปกรณ์กักกันขั้นสูงของพวกเขาส่งเสียงหึ่งเบาๆ ขณะปรับพลังงานให้สมดุลรอบประตู แสงจากสัญลักษณ์ส่องแสงวูบวาบด้วยพลังงานที่ไม่คงที่ สร้างลวดลายเงาสะท้อนกระจายไปทั่วพื้นที่สำนักงาน
Sponsored Ads
ผู้บัญชาการหลินยืนอยู่กลางตาข่ายผนึก ปืนพลาสม่าในมือของเธอเรืองแสงจางๆ เส้นพลังงานบาง ๆ เคลื่อนไหลขึ้นมาตามแขนเสื้อเกราะของเธอ เชื่อมชุดของเธอเข้ากับอุปกรณ์กักกันรอบ ๆ ตัว
“นาวิน” เธอพูดโดยไม่มองมาที่ผม น้ำเสียงของเธอสั้นและเฉียบขาด “เราจะผนึกประตูบานนี้อย่างถาวร”
ผมกำมีดหมอแน่น สายตากวาดมองระหว่างการเคลื่อนไหวอันวุ่นวายของเจ้าหน้าที่กับประตูที่สลักสัญลักษณ์ไว้ซึ่งดูเหมือนกำลัง… หายใจ
“แล้วแผนคืออะไร?” ผมถาม
หลินชี้ไปที่ตาข่ายผนึกซึ่งเจ้าหน้าที่กำลังวางหมุดปิดผนึกซึ่งเปล่งแสงราวกับแก้วกำลังหลอมละลาย
“เราจะซิงโครไนซ์ตาข่ายและย้อนกระแสพลังงาน คิดซะว่าเหมือนการดูดอากาศออกจากขวดปิดผนึก อะไรก็ตามที่อยู่อีกฝั่งของประตูบานนั้น มันจะสำลัก”
“แล้วผมล่ะ?”
“คุณ” หลินพูดพลางสบตาผมด้วยสายตาคมกริบ “จะต้องคอยทำให้สัญลักษณ์เหล่านั้นไม่เสถียร พวกมันกำลังเลี้ยงพลังให้สิ่งนี้ ถ้ามีสัญลักษณ์เพียงตัวเดียวที่ล็อกตัวเองเข้าที่ได้ มันก็จบ”
“เยี่ยม” ผมตอบประชด พลางกลืนน้ำลายฝืด ๆ “ไม่มีความกดดันเลย”
แต่ทันใดนั้นเอง ขณะที่ผมหันไปยังกลุ่มสัญลักษณ์ที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น เสียงหึ่งต่ำ ๆ ก็เริ่มสั่นสะเทือนในฟันของผม—เป็นความถี่ที่ลึกจนสัมผัสได้ มันชวนให้รู้สึกถึงบางสิ่งที่เก่าแก่ โบราณและทรงพลัง
ประตูสั่นสะเทือน ไม้เริ่มแตกร้าวเล็กน้อย และเสียงกระซิบก็กลับมาอีกครั้ง—ชัดเจนและดังกว่าเดิม:
[ความเงียบ… นิรันดร์… โอบรับ… ความว่างเปล่า…]
เสียงอันคมชัดของหลินดังขึ้นแทรกเสียงรบกวนเหล่านั้น “ทุกคนเตรียมพร้อม! หมุดปิดผนึกประจำตำแหน่ง! นาวิน ไปเดี๋ยวนี้!”
Sponsored Ads
———————
เงามืดจู่โจม
เงามืดชุดแรกไหลทะลักออกมาจากใต้ประตู เส้นสายสีดำคล้ายควันเหลวเลื้อยผ่านพรม พวกมันค่อย ๆ ยืดออก ก่อรูปร่างเป็นสิ่งมีชีวิตคล้ายมนุษย์ที่มีดวงตาว่างเปล่าและปากบิดเบี้ยว เคลื่อนไหวด้วยท่วงท่าที่ผิดธรรมชาติและกระตุก
“ศัตรูเข้ามาแล้ว!” หนึ่งในเจ้าหน้าที่ร้องเตือน
หลินยกปืนพลาสม่าขึ้น ยิงพลังงานสีน้ำเงินออกมาเป็นชุด ๆ อย่างแม่นยำ พุ่งทะลุร่างเงามืดสองตนจนสลายไปเป็นควันจาง ๆ ทิ้งร่องรอยของพลาสม่าคล้ายรอยแผลไหม้จาง ๆ บนพรม ขณะที่เงามืดส่งเสียงฮิสสสส ก่อนจะสลายไป
ผมวิ่งตรงไปยังสัญลักษณ์ที่ใกล้ที่สุด มีดหมอในมือส่องแสงสีขาวเรืองจางๆ ผมทรุดตัวลงคุกเข่าและเริ่มแกะยันต์ทำลายล้างลงบนพื้นไม้ แต่ละรอยกรีดของใบมีดส่งประกายแสงสีขาวออกมา สัญลักษณ์สั่นไหวอ่อนแรงก่อนจะดับลง
เสียงพลังงานจากปืนใหญ่พลาสม่าดังสนั่นอยู่ด้านหลังผม เจ้าหน้าที่หน่วยม่านปล่อยกระแสพลังงานพลาสม่าและระเบิดพลังงานกักกันออกมา สาดแสงสีฟ้าไฟฟ้าทั่วทั้งสำนักงานราวกับพายุสายฟ้า
แต่เงามืดเหล่านั้นไม่หยุดยั้ง สำหรับทุกตัวที่พวกเราทำลาย จะมีอีกสองตัวโผล่ขึ้นมาจากใต้ประตู
เสียงของหลินดังขึ้นผ่านระบบสื่อสาร “เสริมแนวป้องกันฝั่งตะวันตก! พวกมันกำลังเจาะผ่าน โหนดที่เจ็ด!”
สิ่งมีชีวิตในเงาตัวหนึ่งพุ่งตรงมาหาผม นิ้วมือที่ยืดยาวของมันแผ่กว้าง ปลายนิ้วคมกริบหยดของเหลวสีดำเหมือนน้ำมันดิน ผมหันกลับมาและแทงมีดหมอออกไป ใบมีดส่งเสียง ฉี่ดดดดด! เมื่อทะลุผ่านร่างเงา ทิ้งไว้เพียงหมอกควันบางเบา
แต่พวกมันมีมากเกินไป
ปืนพลาสม่าของหลินส่งเสียงหวีดร้องเตือนว่าร้อนเกินกำหนดใช้งาน “ถอยกลับไปที่ โหนดสาม! ตั้งแนวป้องกัน! เดี๋ยวนี้!”
เสียงระเบิดพลังงานและเสียงหวีดแหลมจากเงาที่ถูกทำลายผสานกับเสียงสั่งการของหลิน ในขณะที่พื้นที่โดยรอบถูกแสงสีฟ้าและเงามืดกลืนกินในความโกลาหลที่ไร้ความปรานี…
Sponsored Ads
———————
พิธีกรรมที่พังทลาย
เงามืดทะลักเข้ามา กระแทกใส่ตาข่ายกักกันราวกับคลื่นมืดขนาดมหึมา ประกายไฟแตกกระจายจากหนึ่งในหมุดปิดผนึก เมื่อแขนกรงเล็บของเงาตัวหนึ่งตวัดทะลุผ่านมัน
ผมเซถอยหลัง ก่อนทรุดลงกับพื้นข้างๆ กลุ่มยันต์ที่ยังไม่เสร็จสลักไว้บนพรม ลมหายใจของผมหอบถี่ มือสั่นระริกขณะที่พลิกหน้าสมุดใบลานอย่างร้อนรน
แล้วมันก็แล่นเข้ามาในหัวผม
“สัญลักษณ์พวกนี้…” ผมพึมพำ สายตากวาดมองสัญลักษณ์จางๆ ที่เรืองแสงอยู่ใต้ตัวผม “มันไม่ได้ ไม่สมบูรณ์ …มัน พัง ต่างหาก”
เสียงของหลินดังแทรกผ่านช่องสื่อสาร รวดเร็วและเฉียบคม “พังเหรอ? หมายความว่ายังไง นาวิน?!”
“พิธีกรรมนี้มัน…มันไม่เคยถูกออกแบบมาให้สำเร็จ!” ผมพูดเสียงดังขึ้น น้ำเสียงสั่นระรัวด้วยความตระหนก “มันเกิดความผิดพลาดขึ้น คนที่เริ่มพิธีกรรมนี้…พวกเขาพยายามจะเปิดประตู แต่ว่า…พวกเขาล้มเหลว และตอนนี้ประตูก็เลย—”
“ติดอยู่เหรอ?” หลินถาม คิ้วขมวดแน่น ปืนพลาสม่าของเธอเล็งไปที่เงามืดที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้
“ใช่! มันติดอยู่ระหว่างสองสถานะ! มันไม่ได้ ปิดสนิท แต่ก็ไม่ได้ เปิดออกเต็มที่ มัน—”
พื้นสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เสียงคำรามต่ำและก้องกังวานดังมาจากใต้เท้า คลื่นเสียงนั้นกลิ้งผ่านอกของพวกเราเหมือนฟ้าคำรามไกลๆ
เสียงกระซิบกลับมาอีกครั้ง ดังขึ้น ชัดเจนขึ้น และแหลมคมขึ้น
[ความว่างเปล่า ชั่วนิรันดร์…]
ผมรู้สึกได้ก่อนจะเห็นมัน พลังงานระเบิดออกจากประตูคลื่นกระแทกกระจายออกไปเหมือนระลอกคลื่นในบ่อน้ำ ตาข่ายกักกันกระพริบติดๆ ดับๆ เสียงระเบิดดังสนั่นจากหมุดปิดผนึกหลายตัว แสงสีฟ้าขาวสว่างวาบก่อนจะมอดดับ
หนึ่งในเจ้าหน้าที่ถูกเหวี่ยงกระเด็นออกไป ปืนกักกันของเขากระเด็นลื่นไถลไปกับพื้น
และจากนั้น—ตาข่ายกักกันก็ล้มเหลว
Sponsored Ads
———————
การทะลวงผ่าน
แสงจากสัญลักษณ์ทวีความเข้มขึ้น สาดแสงสีขาวสว่างวาบไปทั่วทุกพื้นผิว ประตูสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงไม้เก่าส่งเสียงครางลั่นก่อนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ใต้แรงกดดันมหาศาลที่กำลังกดทับมัน
จากรอยแยกของประตูที่เปิดออก มีบางสิ่งขยับเขยื้อน — บางสิ่งที่ใหญ่โต มืดมิด และเชื่องช้า ราวกับภูเขาที่กำลังเคลื่อนตัว
เสียงของหลินเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก “ถอยกลับ! ตอนนี้เลย!”
แต่ช้าไปแล้ว
ประตูระเบิดออกมาเศษไม้โบราณและสะเก็ดเรืองแสงกระจายไปทั่วห้องราวกับเศษระเบิด
คลื่นเงามืดทะลักออกมาพุ่งเข้าใส่เจ้าหน้าที่หน่วยม่านราวกับคลื่นสึนามิ พลังมหาศาลพัดพาทุกอย่างที่ขวางหน้า
ผมถูกเหวี่ยงกระเด็นไปข้างหลัง ร่างกระแทกพื้นอย่างแรง ขณะที่อากาศรอบตัวเต็มไปด้วย ควันดำ พลังงานสถิต และเสียงกรีดร้องของบางสิ่งที่ไม่อาจบรรยายได้
ผ่านม่านควันสีดำ ผมมองเห็นมัน—รูปร่างบางอย่าง กำลังกดทับอยู่ตรงขอบของช่องมิติ บางสิ่งที่ใหญ่โต กำลังหายใจ และเต็มไปด้วยความมืดมิดอย่างไร้ที่สิ้นสุด
จากนั้น เสียงนั้น—เสียงที่ลึก ก้องกังวาน และสั่นสะเทือนไปทั่วทุกเซลล์ในร่างกายของผม—ดังขึ้นอีกครั้ง
[ความว่างเปล่า…ชั่วนิรันดร์…]
ลำแสงพลาสม่าสีฟ้าสว่างพุ่งออกมาจากปืนของหลิน กระสุนพลังงานเจาะผ่านม่านความมืดอย่างไร้ทิศทาง ขณะที่เจ้าหน้าที่ตะโกนคำสั่งและอุปกรณ์ควบคุมแสงกะพริบอย่างสิ้นหวัง
ผมยันตัวขึ้นยืน มือกำด้ามมีดหมอแน่นจนข้อขาว ใจเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว
“นาวิน!” เสียงของหลินฝ่าความโกลาหลมาถึงผม “เราห้ามให้มันข้ามมาได้เด็ดขาด!”
แต่ในส่วนลึกของสัญชาตญาณ ผมรู้ดีแล้วว่า…
พวกเราไม่ได้ปกป้องแนวป้องกันอีกต่อไป
พวกเรากำลังจะเสียมันไป…
Sponsored Ads
