เพราะเซี่ยเต๋อกำลังนอนอยู่ในที่แปลกๆ เขาตื่นเช้ามากในเช้าวันรุ่งขึ้น เขาแตะนาฬิกาพกข้างเตียงและเห็นว่าเป็นเวลา 6:30 น. ดังนั้นเขาจึงต้องการลงไปชั้นล่างเพื่อดูว่าจะมีหนังสือพิมพ์มาส่งหรือไม่ เขารู้ว่าคนในโทเบสค์โดยทั่วไปมีนิสัยชอบสั่งหนังสือพิมพ์
นักสืบแฮมิลตันถือได้ว่าเป็นชนชั้นกลาง และลักษณะงานของเขายังกำหนดให้เขาต้องอ่านหนังสือพิมพ์เพื่อทำความเข้าใจข่าว ดังนั้นจึงเป็นไปได้จริง ๆ ที่ เชดคนปัจจุบันจะได้รับมรดกหนังสือพิมพ์ต่อไปในอนาคต
เซี่ยเต๋อสวมรองเท้าแตะเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องโถงชั้นหนึ่ง และมองดูที่ชั้นหนึ่งที่ถูกปิดสนิทอย่างอยากรู้อยากเห็น โดยคิดว่าถ้าฉันมีเวลา ฉันจะสามารถถอดกระดานไม้ออกแล้วเข้าไปดูข้างในได้ เขาเปิดตะเกียงแก๊สในห้องโถง แต่น่าเสียดายที่ไม่มีหนังสือพิมพ์สอดเข้ามาทางช่องส่งของบนพื้นหน้าประตู เขาส่ายหัวอย่างเสียใจ เขาต้องการเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปทานอาหารเช้า แต่เพิ่งจะก้าวเท้าก้าวแรกก็ได้ยินเสียงกระดิ่ง
มีเชือกคล้องประตูอยู่ด้านนอกประตูของอาคารอพาร์ตเมนต์ หลังดึงแล้ว เชือกจะกระทบกับกลไกเกียร์ภายในประตูและกดกริ่งที่อยู่ด้านใน เป็นกริ่งง่าย ๆ
“คนส่งหนังสือพิมพ์อยู่ที่นี่เหรอ ไม่ใช่ ทำไมคนส่งหนังสือพิมพ์ถึงมาเคาะประตูบ้าน เป็นไปได้ไหมว่าถึงเวลาจ่ายค่าหนังสือพิมพ์ของเดือนหน้าแล้ว”
เซี่ยเต๋อผู้ซึ่งมีเงินเล็กน้อย กำลังคิดด้วยความสยดสยอง นึกถึงเงินที่เหลืออยู่ของเขา และหันไปมองที่ประตูอย่างไม่สบายใจ ไม่ว่าใครก็ตามที่อยู่นอกประตูก็เป็นไปไม่ได้ที่จะรู้จักเขา อีกทั้งความเป็นไปได้ในการมาเก็บเงินไม่สูงนักและมันมีความเป็นไปได้สูงที่เขาจะพบกับเจ้าของที่นี่
Sponsored Ads
“อาจจะเป็นลูกค้าใหม่?”
ในกรณีที่แย่กว่านั้นคือเจ้าของบ้านที่เก็บค่าเช่าอาจมาถึงแล้ว ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าตาแมวอยู่ที่ประตู ดังนั้นเซี่ยเต๋อจึงทำได้เพียงไปที่ประตู แปลด้วยความรู้ภาษาที่เขาได้รับเมื่อวานนี้ในหัวของเขา และถามออกไป
“นั่นใคร?”
ทันทีที่เขาได้รับคำตอบจากนอกประตูจากเสียงซึ่งคุ้นเคย
“นี่คือสำนักงานนักสืบแฮมิลตันใช่ไหม ฉันชื่อบิล ชไนเดอร์ จำฉันได้ไหม จิตแพทย์ที่เมื่อวานเราแลกนามบัตรที่ประตูสำนักงานหนังสือพิมพ์ตรงข้ามสโมสรลาร์ค”
ในเช้าวันนี้ที่ปกคลุมไปด้วยหมอก หนึ่งในคนไม่กี่คนในโลกนี้ที่รู้จักชื่อของเซี่ยเต๋อมาเยี่ยมเขา อย่างไม่คาดคิด ผู้มาเยือนคือดร.ชไนเดอร์ และเซี่ยเต๋อที่ยืนอยู่ด้านหลังประตู สงสัยว่าเขาควรจะเปิดมันดีไหม เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและบอกให้จิตแพทย์ที่อยู่นอกประตูทราบถึงการเตรียมพร้อมของนักสืบ
“คุณแฮมิลตัน คุณไม่ต้องคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้ว่ามันจะแปลกที่มาเยี่ยมในเวลานี้ แต่ฉันก็ไม่ได้มีเจตนาร้าย ท้ายที่สุด มีเวลาไม่มาก โปรดอ่านสิ่งนี้ก่อน”
ชายที่อยู่นอกประตูกำลังพูด และส่งกระดาษแผ่นหนึ่งผ่านช่องส่งหนังสือพิมพ์
Sponsored Ads
“จำที่ฉันพูดเมื่อวานได้ไหม การศึกษาทางไกล การสอนทางจดหมาย คุณนักสืบ คุณมีความสามารถพิเศษมาก”
เซี่ยเต๋อก้มลงหยิบกระดาษ ยกมือขึ้น และปรับแสงตะเกียงแก๊สในห้องโถงเล็กน้อย ด้วยแสงนี้เขาเห็นว่าเป็นโบรชัวร์การลงทะเบียน
“หือ?”
เซี่ยเต๋อสงสัยว่าเขาจะตาลายหรือยังไม่ตื่น กระดาษในมือของเขามีขนาดประมาณ A4 และรูปร่างของม้วนกระดาษนั้นมีเส้นขอบสีเงิน นี่คือเอกสารส่งเสริมการขายของสถาบันการศึกษาระดับอุดมศึกษาที่เรียกว่า “วิทยาลัยเซนต์บาร์เรนส์” ที่กระดาษมีลวดลายไม่มากนัก ยกเว้นตราประจำโรงเรียนที่เป็นรูป “หนังสือคล้องโซ่” ที่ด้านบนและข้อความที่พิมพ์ใช้พื้นที่ส่วนใหญ่ของกระดาษ วิทยาลัยเซนต์บาร์เรนส์ ไม่รับนักเรียนธรรมดา แต่รับนักเรียนผู้ใหญ่ “ทางไปรษณีย์”
นอกจากนี้ แผนกทั้ง 10 แผนกของวิทยาลัยยังถูกเขียนลงบนกระดาษซึ่งระบุค่าเล่าเรียน เวลาลงทะเบียนเรียน ระบบปีการศึกษา เงื่อนไขและข้อจำกัดในการลงทะเบียนอย่างชัดเจน และขั้นตอนการลงทะเบียนระบบการแนะนำ อย่างน้อยมันก็เหมือนวิทยาลัยธรรมดาทั่วไป
“แต่ทำไมไม่มีที่อยู่วิทยาลัย”
เซี่ยเต๋อใช้เวลาพักหนึ่งในการถาม และจากนั้นเขาก็ต้องประหลาดใจที่เขาไม่ได้ถามอีกฝ่ายว่าเขามีอาการป่วยทางจิตหรือไม่ แต่มาที่นี่ในตอนเช้าเพื่อส่งเอกสารการรับสมัครให้กับคนแปลกหน้า
“คุณเป็นคนช่างสังเกตมาก”
จิตแพทย์ที่อยู่นอกประตูชมเชยแล้วตอบกลับ
Sponsored Ads
“อย่างน้อยให้ฉันเข้าไปคุยข้างในได้ไหม บางทีฉันอาจจะตอบคำถามของคุณเกี่ยวกับ… สิ่งที่คุณคิดอยู่ในใจ”
เสียงในหัวของเขาไม่ปรากฏขึ้นเพราะถูกกล่าวถึง แต่เซี่ยเต๋ออ้าปากค้าง และก็เปิดประตูให้แต่โดยดี จิตแพทย์วัยกลางคนถือกระเป๋าเอกสาร สวมเสื้อโค้ทสีน้ำตาลและหมวกไหม ยืนอยู่บนขั้นบันได และสวมรองเท้าบู๊ตหนาสีดำคู่หนึ่ง มันยังคงเป็นหนวดที่สง่างามและดวงตาสีฟ้าทำให้ผู้คนรู้สึกดีมาก
“อย่าลืมนมของคุณ”
เขาชี้ไปที่กล่องนมทางด้านซ้ายของประตู ด้วยสำเนียงมาตรฐาน น่าจะเป็นชาวเมืองโทเบสค์
“เมื่อกี้ ตอนฉันมา คนส่งนมเพิ่งจากไป”
“โอเค เข้ามาได้เลย”
เซี่ยเต๋อพยักหน้าอย่างลังเล มองไปที่หมอ และพยายามแสดงท่าทีที่เป็นมิตร เขาหยิบกุญแจบนตู้รองเท้าเพื่อไขกล่องนม และจิตแพทย์ก็ตามเขาเข้าไปในประตูอพาร์ตเมนต์ หลังจากที่เซี่ยเต๋อหยิบขวดนมไปแล้ว เขายังประหลาดใจกับส่วนที่ปิดตายของชั้นหนึ่ง แต่หมอไม่ได้พูดอะไรมาก แต่เดินขึ้นบันไดไปที่ห้องหมายเลข 1 บนชั้นสองพร้อมกับเซี่ยเต๋อ
เซี่ยเต๋อขอให้หมอรอสักครู่ เขากลับไปที่ห้องนอน เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วต้มน้ำร้อนสำหรับรับแขก แม้ว่าในครัวจะไม่มีอาหาร แต่อย่างน้อยก็มีชาดำสำหรับลูกค้าของสำนักงานนักสืบ มิฉะนั้นเขาคงจะทำได้เพียงเสิร์ฟแขกด้วยน้ำเปล่าเท่านั้น หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ทั้งสองก็นั่งคุยกัน
ชุดโซฟาผ้าในห้องนั่งเล่นมีกลิ่นอายของเก่าที่ไม่รู้ว่าเป็นของเก่าหรือเปล่า โซฟาแบบยาวสองตัวและแบบสั้นสองตัวตั้งล้อมรอบโต๊ะกาแฟไม้จากทุกด้าน มันเหมาะมากสำหรับการพูดคุยธุรกิจกับลูกค้า จิตแพทย์และเซี่ยเต๋อนั่งบนโซฟาโดยหันหน้าเข้าหากัน
“ไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวเอง ก่อนอื่น ฉันอยากให้คุณเชื่อใจฉัน” ดร.ชไนเดอร์พูดเป็นคนแรก และเขาขอบคุณเซี่ยเต๋อสำหรับชาดำด้วยรอยยิ้ม
“คราวนี้ ฉันมาที่นี่จริงๆ เพื่อให้คุณดูเอกสารประชาสัมพันธ์สำหรับวิทยาลัย ก่อนอื่นให้ฉันอธิบายอาการปัจจุบันของคุณ—”
Sponsored Ads
“เดี๋ยวก่อน อาการเกี่ยวข้องกับโรงเรียนหรือเปล่า” เซี่ยเต๋อถาม แต่เขาเดาในใจแล้ว เขาไม่ใช่ “เจ้าของภาษา” ได้เห็นจินตนาการบ้าๆ เหล่านั้น และรู้สึกสบายใจกับสถานการณ์นี้มากขึ้น “วิทยาลัยเซนต์บาร์เรนส์ ” ที่อีกฝ่ายกล่าวถึงน่าจะเป็นโรงเรียนประเภทเดียวกับฮอกวอตส์
“แน่นอน ฟังฉันก่อน มิสเตอร์เชด แฮมิลตัน คุณได้ยินเสียงอื่นในหัวของคุณใช่ไหม?”
แม้ว่าเซี่ยเต๋อจะพยายามควบคุมสีหน้าของเขา แต่เขาก็เห็นความล้มเหลวของตัวเขาเองจากรอยยิ้มของมิสเตอร์ชไนเดอร์ที่อยู่ตรงข้ามกับเขา
จิตแพทย์กล่าวเสริมว่า “เสียงนั้นพูดคำที่อธิบายไม่ได้หรือไม่ นอกจากนี้ คำบางคำมีประโยชน์กับคุณหรือไม่ เขาจะกระซิบข้างหูคุณและพูดทันทีเมื่อคุณไม่คาดคิด แต่เขาไม่มีความประสงค์ร้ายต่อคุณ”
เซี่ยเต๋อรู้ว่าซ่อนไม่ได้จึงพยักหน้าตอบ
“และคุณนักสืบ อาการของคุณเพิ่งปรากฏภายในเจ็ดสิบสองชั่วโมง”
“พูดตรงๆ 24 ชม.” เซี่ยเต๋อตอบกลับ
“นั่นดียิ่งกว่านั้น เรายังมีเวลาอีกมาก ดูเหมือนว่าจะโชคดีมาก ท้ายที่สุด เวลาปลุกพรสวรรค์คือ 72 ชั่วโมง ด้วยวิธีนี้ ฉันมีเวลามากขึ้นที่จะอธิบายสถานการณ์ให้คุณฟัง” ดร.ชไนเดอร์หัวเราะ
“อาการข้างต้น คล้ายกับโรคจิตเภท แต่จริงๆ แล้วมันไม่ได้อยู่ในสายตาของฉัน” เขาชี้ที่ตัวเอง มองเซี่ยเต๋อด้วยดวงตาสีฟ้า และพูดช้าๆ ว่า “สำหรับคนบางกลุ่ม การมีอยู่ของ ‘ตัวฉันอื่น’ เป็นของขวัญที่วิเศษและอันตราย ไม่สิ ควรจะพูดว่ามันเป็นการปรากฏตัวครั้งแรกของของขวัญ หากคุณสามารถถ่ายทอดมันได้ คุณก็จะเห็น โลกแห่งความจริง โลกที่ลึกลับและอันตราย หากไม่ได้รับคำแนะนำ…”
“กลับเป็นเหมือนเดิม?”
“ไม่ มันแย่กว่านั้น” หมอส่ายหน้า
Sponsored Ads
“ฉันไม่อยากหลอกลวงคุณ อย่างน้อยก็ไม่มีความจำเป็นในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่านี่คืออาการของพรสวรรค์ ‘นักเวทวงแหวน’ ซึ่งเป็นพรสวรรค์ที่หายากมาก คุณสามารถถือว่าสิ่งนี้เป็นของขวัญแห่งโชคชะตา หรือคำสาปแห่งโชคชะตา สำหรับ ‘นักเวทวงแหวน’ คุณสามารถถือว่าเป็นอาชีพพิเศษที่สามารถใช้พลังลึกลับได้ ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจสิ่งที่ฉันหมายถึง” หมอจงใจสังเกตการแสดงออกของเซี่ยเต๋อ
ในยุคนี้ ยังเป็นยุคที่งมงายและมีความเชื่อในพระเจ้าผู้ชอบธรรม ผู้คนโดยทั่วไปมักไม่ยอมรับแนวคิดเช่น “การใช้เวทมนตร์คาถา” แต่โชคดีเช่นเดียวกับการสอบสวนของจิตแพทย์ นักสืบอีกด้านหนึ่งเป็นคนที่มีปัญหาทางสมองเมื่อไม่กี่วันก่อน และเป็นเพียงเพราะการปลุกความสามารถของเขาทำให้เขากลับมาเป็นคนปกติ ดังนั้นเขาจึงมีแนวคิดที่แตกต่างออกไป จากประชาชนทั่วไป
ในอีกด้านหนึ่งการคาดเดานี้ได้รับการยืนยัน เซี่ยเต๋อพยักหน้าอย่างลังเล เขาต้องการแสร้งทำเป็นประหลาดใจเพราะคนปกติจะต้องประหลาดใจอย่างแน่นอน แต่ในขณะนี้ หัวใจของเขาสงบเป็นพิเศษ แม้จะดูเหมือนสงบเกินไปเล็กน้อย และเขาคิดว่ามันอาจเป็นสาเหตุว่าทำไมเขาถึงเครียดเกินไปเมื่อวานนี้
“กล่าวคือ เสียงแปลกๆ ที่ได้ยินในหูนั้นแท้จริงแล้วเป็นการสำแดงของ… ระบบ ระบบพลังงาน? หลายคนจะทำเช่นนี้? ดูเหมือนว่าบางคนจะมองเห็นได้ไกลกว่า และบางคนได้ยินมากกว่านั้น?”เซี่ยเต๋อถาม
“ใช่ ‘ฉันคือเธอ เธอคือฉัน’ นักเวทวงแหวนทุกคนจะเป็นแบบนี้ หากคุณประสบความสำเร็จในการเป็นนักเวทวงแหวน เสียงนี้จะอยู่กับคุณและช่วยเหลือคุณไปตลอดชีวิต เสียงนั้นเป็นอีกเสียงหนึ่งของคุณ แค่ของคุณ มันเป็นเพียงวิสัยทัศน์ที่แตกต่าง เขาจะช่วยให้คุณได้สัมผัสกับโลกที่บ้าคลั่งและวุ่นวายนี้อย่างแท้จริงด้วยความลับและความแปลกประหลาด ความรู้ ข้อมูล และแม้แต่คำพูดก็มีพลังที่อันตราย และอยู่นอกโลกที่ปลอดภัยของคนทั่วไป เราไม่สามารถใช้จิตวิญญาณของคุณเพื่อเข้าใกล้พลังที่สามารถใช้งานได้ด้วยตัวคุณเองโดยตรง ” หมอรอสักครู่ เพื่อให้เวลาเซี่ยเต๋อคิดตาม
“แต่เวลาตื่นของพรสวรรค์ของนักเวทวงแหวนนั้นสั้นมาก ตั้งแต่การกระซิบครั้งแรกที่ข้างหู ไปจนถึงการหายไปของเสียงโดยสมบูรณ์ โดยปกติแล้วภายใน 72 ชั่วโมง และไม่ใช่ผู้ที่มีพรสวรรค์ทุกคนจะได้ยินเสียงนั้นได้บ่อยๆ และรับรู้ว่าเสียงนั้นไม่ใช่ความคิดของตนเอง จะคิดเพียงว่า เป็นภาพหลอน หรือหูแว่วไปเอง ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากมากสำหรับคุณ นักสืบเชด แฮมิลตัน ไม่ว่าจะเป็นวิทยาลัยหลักทั้งสามแห่งหรือโบสถ์ จะรับสมัครและฝึกอบรมนักเวทวงแหวนคนใหม่ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันบอกว่าเราทุกคนนั้นโชคดี”
