ท้องฟ้าเหนือป่าทึบยังคงมืดสนิท ทุกครั้งที่เสียงฝีเท้าของพวกเขาย่ำลงบนผืนดิน หัวใจของอีธานเต้นระรัว จิตใจของเขายังสั่นคลอนจากการโจมตีของลัทธิ ร่างกายของเขาปวดร้าวไปหมด สัญลักษณ์บนฝ่ามือของเขาเต้นเป็นจังหวะด้วยความร้อนที่แผดเผา ทุกการหายใจเป็นความพยายามที่เจ็บปวดในขณะที่เขาพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
Sponsored Ads
แบรนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นนำทางไปข้างหน้า เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วแต่ไร้เสียงท่ามกลางเงามืด ชายคนนั้นได้ช่วยชีวิตอีธานไว้ ดึงเขาออกมาจากกรงเล็บของพวกสาวกลัทธิในเวลาที่ความหวังดูเหมือนจะสิ้นสุด แต่ตอนนี้เมื่อพวกเขาหลบหนีออกจากอันตรายได้ คำถามหนึ่งก็ทิ่มแทงจิตใจของอีธาน: ทำไม? ทำไมแบรนถึงช่วยเขา? พวกเขาเพิ่งเจอกันไม่นาน และนักรบคนนั้นก็เสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องเขา
“เดี๋ยว” อีธานหอบพลางหยุดเดิน แบรนหยุดและหันกลับมามองเขา สีหน้าของเขาอ่านไม่ออก
“ทำไม… ทำไมคุณถึงช่วยฉันเมื่อกี้นี้? คุณไม่จำเป็นต้องทำเลย”
ดวงตาของแบรนหรี่ลงเล็กน้อย มือของเขายังคงวางอยู่บนด้ามดาบ ชั่วขณะหนึ่ง อีธานคิดว่าเขาอาจจะไม่ตอบเลย ความเงียบระหว่างพวกเขายืดยาวออกไปอย่างอึดอัด ความกดดันของมันหนักอึ้งราวกับแรงกดทางกายภาพที่ทับลงบนอีธาน
ในที่สุด แบรนก็ถอนหายใจ ไหล่ของเขาคลายลงเล็กน้อย “คุณดูเหมือนต้องการความช่วยเหลือ” เขาพูด เสียงของเขาหยาบกร้านแต่ไม่ไร้ความเมตตา
อีธานกระพริบตา รู้สึกประหลาดใจจากคำตอบที่เรียบง่ายนั้น
“แค่นั้นเองหรือ? คุณก็ยังไม่รู้จักฉันเลย”
Sponsored Ads
แบรนเหลือบมองไปรอบ ๆ สายตาของเขาสอดส่องไปเงามืดเพื่อหาสัญญาณของการไล่ล่า
“ใช่ ฉันยังไม่รู้จักคุณ” เขายอมรับด้วยเสียงต่ำ “แต่ฉันรู้จักพวกลัทธิเหล่านั้น และฉันรู้ว่าพวกมันรับใช้สิ่งใด”
คิ้วของอีธานขมวดแน่น “คุณรู้เรื่องพวกนั้น? เรื่องมหาเทพโบราณ?”
แบรนพยักหน้าอย่างช้า ๆ ดวงตาของเขามืดลงด้วยความรู้สึกบางอย่างที่คล้ายกับความเสียใจ
“ฉันเคยเผชิญหน้ากับพวกนั้นมาก่อน สาวกของไนอาลาโธเทป ไม่ใช่ลัทธิแรกที่ข้าเคยเจอ และพวกมันจะไม่ใช่ลัทธิสุดท้ายด้วย”
น้ำเสียงของเขามีน้ำหนักบางอย่างที่อีธานไม่เข้าใจทั้งหมด แต่เขารับรู้ได้ว่าแบรนรู้เรื่องลัทธิมากกว่าที่เขายอมบอก นักรบคนนี้ดูเหมือนคนที่เคยเห็นมากเกินไป ต่อสู้มามากเกินไป และสูญเสียมากกว่าที่เขายอมรับ มีบางสิ่งที่ตามหลอกหลอนแบรน ทำให้อีธานรู้สึกไม่สบายใจ
“พวกมันตามล่าฉัน” อีธานพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบากว่าเดิม “เพราะสิ่งนี้” เขายกมือขึ้น เผยให้เห็นรอยประทับที่ส่องแสงริบหรี่ รอยประทับที่ได้ทำเครื่องหมายเขาสำหรับห้วงลึก รอยประทับนั้นเต้นเบา ๆ เป็นการเตือนถึงพลังมืดที่ไหลเวียนในเส้นเลือดของเขา
สายตาของแบรนเลื่อนไปที่รอยประทับบนฝ่ามือของอีธาน ขากรรไกรของเขากระตุก
“ฉันรู้ นั่นแหละที่ทำให้ฉันช่วยคุณ”
Sponsored Ads
หัวใจของอีธานเต้นเร็วขึ้น “หมายความว่าอะไร? คุณรู้เรื่องรอยประทับนี้?”
แบรนเบือนหน้าหนีไปชั่วขณะ สีหน้าของเขาแข็งกระด้างขึ้น “ไม่เชิงหรอก แต่ฉันเคยเห็นรอยประทับแบบนี้มาก่อน รอยประทับแห่งความเสื่อม รอยประทับที่เชื่อมโยงกับห้วงลึก” เขาสูดลมหายใจลึก ราวกับว่าความทรงจำนั้นทำให้เขาเจ็บปวด “ฉันเคยเห็นสิ่งที่รอยประทับเหล่านี้ทำกับผู้คน และฉันเคยเห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อพวกมันตกไปอยู่ในมือคนผิด”
อีธานรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกแล่นผ่านกระดูกสันหลัง มีบางสิ่งในน้ำเสียงของแบรน บางสิ่งที่ดิบเถื่อนและไม่ได้พูดออกมา บอกเป็นนัยถึงอดีตที่เต็มไปด้วยการสูญเสียและการทรยศ เขาไม่อาจสลัดความรู้สึกได้ว่าแบรนมีส่วนได้ส่วนเสียในเรื่องนี้มากกว่าที่เขาแสดงออก
“เกิดอะไรขึ้น?” อีธานถามอย่างระมัดระวัง
“ทำไมคุณถึงสนใจเรื่องพวกลัทธิ?”
แบรนหันกลับมามองเขา ดวงตาแข็งกร้าวเหมือนเหล็กกล้า
“เพราะฉันเคยเห็นสิ่งที่พวกมันทำ เมื่อก่อนฉันเคยมีครอบครัว มีบ้าน แต่พวกมันมา พวกสาวกลัทธิเหมือนที่เราสู้วันนี้ พวกมันตามหาบางสิ่ง บางสิ่งที่พวกมันเชื่อว่าจะทำให้พวกมันมีอำนาจเหนือมหาเทพโบราณ ฉันพยายามหยุดพวกมัน แต่… ฉันล้มเหลว”
อีธานกลืนน้ำลายลำบาก ความหนักอึ้งจากคำพูดของแบรนกดทับเขาราวกับผ้าห่อศพ “พวกมันทำอะไร?”
“พวกมันเอาทุกอย่างไปจากฉัน” แบรนพูดเบา ๆ เสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความโกรธที่ร้อนแรง “ครอบครัวของฉัน หมู่บ้านของฉัน พวกมันเผาทุกอย่างเป็นจุณ สังเวยทุกคนในพิธีกรรมที่บิดเบี้ยวเพื่อต้องการเรียกบางสิ่งจากห้วงลึก ฉันสู้ แต่ก็ไม่พอ ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ออกไล่ล่าพวกมัน”
Sponsored Ads
อีธานรู้สึกถึงก้อนสะอื้นที่ติดอยู่ในคอ เขาสงสัยมาโดยตลอดว่าอดีตของแบรนต้องมืดมน แต่สิ่งนี้…มันเลวร้ายยิ่งกว่าที่เขาคาดคิด “ฉัน… ฉันเสียใจด้วย” อีธานพูดออกไป โดยไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไรต่อไปอีก
แบรนยักไหล่เล็กน้อย แต่ความเจ็บปวดในดวงตาของเขาก็ยังคงเห็นได้ชัดเจน “มันเกิดขึ้นนานแล้ว แต่เมื่อฉันเห็นคุณ เมื่อฉันเห็นรอยประทับ ฉันรู้ว่าฉันไม่อาจปล่อยผ่านไปได้ พวกมันจะจับคุณไป และใช้คุณในบางสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย”
มือของอีธานสั่นเล็กน้อยขณะที่เขามองดูรอยประทับบนฝ่ามือของตน น้ำหนักของมัน ความรู้ว่ารอยประทับนี้หมายถึงอะไร กดทับเขาหนักกว่าเดิม เขาพยายามหนีจากห้วงลึกมาตลอด แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะมีแผนอื่นให้เขา
“ฉันไม่ได้ขอสิ่งนี้” อีธานพึมพำ เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าแบรน “ฉันแค่อยากเข้าใจมัน อยากรู้ว่ารอยประทับนี้หมายถึงอะไร และจะหยุดมันได้อย่างไร แต่ตอนนี้…”
เสียงของแบรนแข็งกร้าวแต่ไม่ปราศจากความเมตตา “ฉันยังสามารถสู้กับมันได้ ไม่ว่าเหล่าสาวกลัทธิจะวางแผนอะไรไว้ มันยังไม่จบ คุณจะยังมีโอกาสที่จะหยุดพวกมัน นั่นแหละคือเหตุผลที่ฉันช่วยคุณ เพราะฉันเชื่อว่าคุณสามารถทำบางอย่างกับเรื่องนี้ได้”
อีธานมองเขา ความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตา “คุณคิดอย่างนั้นจริงหรือ?”
แบรนพยักหน้า “ใช่ คุณอยู่รอดมาได้จนถึงตอนนี้ใช่ไหม? นั่นมากกว่าที่คนส่วนใหญ่ทำได้แล้ว”
Sponsored Ads
ความเงียบครอบงำระหว่างพวกเขาชั่วขณะ หนักหน่วงแต่ไม่อึดอัด เป็นครั้งแรกตั้งแต่การโจมตี อีธานรู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่ใช่ความกลัว ความหวังเล็ก ๆ แม้จะริบหรี่เพียงใดก็ตาม คำพูดของแบรนแม้จะหยาบกร้านและตรงไปตรงมา แต่ก็แฝงไปด้วยน้ำหนักของประสบการณ์ เขาเคยผ่านนรกและกลับมา และถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น เขายังคงยืนหยัด ยังคงต่อสู้ บางที อีธานก็อาจจะทำได้เช่นเดียวกัน
“ฉันไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น” อีธานพูดช้า ๆ เสียงของเขาค่อย ๆ มั่นคงขึ้น “แต่ถ้าคุณพร้อมจะยืนหยัดกับฉัน ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อหยุดมัน”
แบรนยิ้มมุมปากเล็กน้อย ยิ้มอย่างเศร้า ๆ “ฉันไม่ต้องการให้มันเป็นอย่างอื่น”
พวกเขาส่งสัญญาณความเข้าใจสั้น ๆ ให้กัน ก่อนที่แบรนจะหันกลับไปในป่าที่มืดมิด “เราต้องไปต่อ” เขากล่าว “ไม่มีทางรู้ว่าพวกสาวกลัทธิจะมีกี่คนที่เหลืออยู่ และพวกมันจะไม่หยุดจนกว่าจะได้สิ่งที่พวกมันต้องการ”
อีธานเดินตามไป น้ำหนักของความกลัวและความสงสัยยังคงหนักอยู่บนบ่า แต่ภายใต้ทั้งหมดนั้นมีความมุ่งมั่นใหม่ที่กำลังลุกโชน แบรนได้ให้โอกาสที่สองกับเขา โอกาสที่จะสู้กลับ โอกาสที่จะควบคุมโชคชะตาของตนเอง
และเขาจะไม่ปล่อยให้มันสูญเปล่า
Sponsored Ads
