เปียโนตั้งตระหง่านอยู่ในห้องรับแขกของพลอย ราวกับนักล่าที่รอเหยื่อ รูปลักษณ์ที่เคยดูเรียบหรูบัดนี้กลับดูน่ากดดัน ผิวมันสีดำสะท้อนแสงจากโคมระย้าดูวาววับอย่างน่ากลัว พลอยนั่งอยู่บนโซฟา ซีดเผือดและตัวสั่น ดวงตาเหลือบมองเปียโนเป็นระยะ ราวกับกลัวว่ามันจะมีชีวิตขึ้นมาเมื่อไรก็ได้
Sponsored Ads
“เราต้องทำลายวังวนนี้” ผมพูด พลางเดินวนไปมาอยู่หน้าเปียโน “ท่วงทำนองเหล่านี้กำลังดึงพลอยเข้าไป มันดูดกลืนอารมณ์ของเธอ ถ้าเราทำลาย ‘ความสมบูรณ์แบบ’ ของมันได้ บางทีเราอาจจะอ่อนพลังของสัญลักษณ์เหล่านี้ได้”
ธนาเอนตัวพิงกำแพง กอดอก พร้อมกับสีหน้าที่ดูไม่ค่อยเชื่อ “แล้วแผนคืออะไร? ทำให้มันเล่นเพลงห่วย ๆ เหรอ? หรือจะให้มันเข้าสู่วิกฤตวัยทอง?”
“ก็ใกล้เคียง” ผมตอบพร้อมส่งสายตาจิกกัดกลับไป “เราจะปั่นโปรแกรมของมัน ถ้ามันถูกออกแบบมาเพื่อสร้างความสะท้อนทางอารมณ์ การเล่นโน้ตผิดจังหวะหรือเพลงประหลาด ๆ น่าจะรบกวนการเชื่อมโยงของมันได้”
Sponsored Ads
———————
ความโกลาหลเริ่มต้น
“เอาล่ะ เริ่มง่าย ๆ ก่อน” ผมพูด พลางนั่งลงบนม้านั่งเปียโนและขยับนิ้ว “เริ่มด้วย Twinkle Twinkle Little Star ก็แล้วกัน”
ธนาหัวเราะลั่น “ว้าว เปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่เลยนะ เบโธเฟ่น”
ผมเมินคำพูดของเขา กดคีย์เปียโนอย่างตั้งใจ บรรเลงเพลงกล่อมเด็กเวอร์ชันที่ง่ายและเป๋ที่สุดเท่าที่ผมจะเล่นได้ ตอนแรกไม่มีอะไรเกิดขึ้น เปียโนยังคงนิ่งเฉย เหมือนมันไม่ประทับใจกับความพยายามระดับมือสมัครเล่นของผม
แต่แล้ว คีย์ที่อยู่ใต้ปลายนิ้วผมก็เริ่มสั่น เสียงฮัมที่ผิดเพี้ยนดังมาจากส่วนลึกของเครื่องดนตรี และในช่วงเวลาหนึ่ง ท่วงทำนองหลอน ๆ ของเปียโนดูเหมือนจะสะดุด สัญลักษณ์ที่สลักไว้ภายในเริ่มกะพริบจาง ๆ ราวกับถูกทำลายสมาธิ
“เห็นไหม?” ผมพูด พลางหันไปยิ้มอย่างภาคภูมิใจให้ธนา “มันได้ผล”
ธนา ซึ่งไม่เคยปล่อยให้โอกาสสร้างความวุ่นวายหลุดมือ ผลักผมออกจากม้านั่งแล้วนั่งแทน “ถึงตาฉันบ้าง ดูและเรียนรู้ให้ดีนะ”
สิ่งที่ตามมานั้นยากจะบรรยาย นอกจากจะเรียกได้ว่าเป็น อาชญากรรมทางเสียง ธนาเริ่มทุบคีย์เปียโนอย่างไร้ปราณี แปลงเพลงป๊อปฮิตให้กลายเป็นเพลงงานศพที่เพี้ยนเกินจะทน และที่แย่กว่านั้นคือเขาพยายาม “ร้องตาม” ด้วยเสียงแหลมสูงที่ฟังดูเหมือนแมวกำลังจะตาย
“ลืมเรื่องผีไปเลย” ผมพึมพำ พลางบีบสันจมูก “คำสาปจริง ๆ คือนายต่างหาก”
Sponsored Ads
———————
สัญลักษณ์ตอบโต้
ตอนแรก เสียงวุ่นวายของธนาดูเหมือนจะได้ผล สัญลักษณ์กะพริบไม่เป็นจังหวะ พลังของมันเหมือนสะดุดคล้ายสัญญาณอินเทอร์เน็ตที่ขัดข้อง ท่วงทำนองที่เคยราบรื่นของเปียโนเริ่มขาด ๆ หาย ๆ เหมือนมันพยายามจะดึงการควบคุมกลับมา
แต่แล้ว เปียโนก็เริ่มตอบโต้
อากาศรอบตัวเราหนักอึ้งขึ้น เสียงปรบมือเบา ๆ ดังขึ้นในห้อง เสียงนั้นไม่ใช่ของจริง—มันเป็นภาพลวงที่สัญลักษณ์สร้างขึ้น—แต่ก็สมจริงพอที่จะทำให้พลอยสะดุ้งลุกขึ้นนั่งตัวตรง
“เกิดอะไรขึ้น?” เธอกระซิบ เสียงสั่นเครือ
“มันกำลังพยายามดึงคุณเข้าไปอีกครั้ง” ผมตอบ พร้อมกับรู้สึกหนักใจ “อย่าไปฟังมัน”
เสียงปรบมือดังขึ้นเรื่อย ๆ ตามมาด้วยเสียงเชียร์และเสียงพึมพำของผู้ชม เงาต่าง ๆ วูบวาบไปตามผนัง ก่อตัวเป็นภาพลาง ๆ ของฝูงชน ใบหน้าของพวกเขากลวงโบ๋และหันไปทางพลอย คีย์เปียโนเริ่มเคลื่อนที่เอง บรรเลงเพลงช้า ๆ ที่ชวนหลงใหลราวกับคำเชิญ
“มันกำลังแสดงให้เธอดู” ผมพูดออกมาดัง ๆ “มันต้องการให้เธอเล่น”
พลอยก้าวเข้าไปใกล้เปียโนอย่างลังเล ดวงตาเบิกกว้างและดูว่างเปล่า “ฉัน…ฉันได้ยินพวกเขา” เธอพึมพำ “พวกเขากำลังเชียร์ฉัน”
ธนาพุ่งตัวไปข้างหน้า คว้าไหล่ของพลอยไว้ “ตั้งสติหน่อย! พวกเขาไม่ใช่ของจริง!”
Sponsored Ads
———————
แผนที่พัฒนา
ผมยืนอยู่ มือกำสายสิญจน์ที่นำมาจากร้านอย่างแน่น พลางค่อย ๆ พันมันรอบเปียโน ล้อมม้านั่งและขาเปียโนด้วยความระมัดระวัง เส้นด้ายศักดิ์สิทธิ์เปล่งแสงริบหรี่ขณะทำงาน ส่งพลังที่ต่อต้านกับสัญลักษณ์ที่สลักอยู่ในส่วนประกอบของเปียโน
“นี่น่าจะกันวิญญาณไม่ให้กระจายออกไปจากเปียโน” ผมพูด ขณะที่รัดปมสุดท้ายแน่น วงแสงของสายสิญจน์กลายเป็นเกราะป้องกัน กักพลังงานไว้ข้างใน “ถ้าการรบกวนท่วงทำนองยังไม่พอ เราอาจต้องก้าวไปอีกขั้น”
“เช่นอะไร?” ธนาถาม เสียงเจือด้วยความตื่นตระหนก “จุดไฟเผามันเลยไหม?”
“ยังไม่ใช่ตอนนี้” ผมตอบ พลางคุกเข่าข้างเปียโนและคลี่ผ้ายันต์ที่เตรียมไว้ออก สัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์บนผ้ายันต์เปล่งแสงจาง ๆ ในแสงสลัว ขณะที่ผมวางมันเบา ๆ บนเปียโน “ถ้าทำลายมันตอนนี้ พลอยอาจจะติดอยู่กับมัน—หรือแย่กว่านั้น อาจปล่อยสิ่งที่อยู่ข้างในออกมาในบ้าน”
ธนาครางเสียงต่ำ พลางใช้มือลูบผมอย่างหงุดหงิด “เยี่ยมเลย ไม่มีความกดดันเลยนะ”
ผมปรับผ้ายันต์ให้สัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์เรียงตรงกับสัญลักษณ์บนเปียโน หวังว่าสัญลักษณ์เหล่านี้จะขัดขวางพลังงานของมัน ผ้ายันต์เริ่มเปล่งแสงจาง ๆ ซึ่งเป็นสัญญาณที่ดี แต่เกราะป้องกันนี้จะอยู่ได้ไม่นาน ผมหันไปหาพลอย มือของเธอกำแน่นบนตัก ขณะที่สายตาจ้องเปียโนต้องสาปอย่างไม่ละสายตา
“คุณต้องต่อต้านมัน” ผมพูดด้วยเสียงหนักแน่น “ไม่ว่าคุณจะได้ยินอะไร ไม่ว่ามันจะเรียกหาคุณยังไง อย่าเล่น ถ้าคุณยอม มันจะดูดพลังของคุณไป”
ริมฝีปากของเธอสั่น แต่เธอพยักหน้า “ฉันจะพยายาม”
“ดี” ผมพูด ก่อนจะหยิบมีดหมอจากกระเป๋า เตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น “ธนา นายถึงตาแล้ว”
“ฉัน?” เขาถามตาโต “ฉันต้องทำอะไร?”
“เล่นอะไรที่ไร้สาระที่สุด” ผมตอบ ขณะถอยหลังเพื่อจับตาดูสัญลักษณ์ “ยิ่งแปลกยิ่งดี ถ้าเราทำลายความสมบูรณ์แบบของมันได้ บางทีเราจะอ่อนพลังของมันได้”
ธนาอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มกว้างพลางถกแขนเสื้อ “ได้เลย วาทยกร ดูว่ามันจะรับมือยังไง”
Sponsored Ads
———————
การท้าทาย
ธนาทุบคีย์เปียโนอย่างแรง ส่งเสียงเพลง Baby Shark เวอร์ชันที่ไม่มีจังหวะและไม่มีเมโลดี้ใด ๆ นอกจากความวุ่นวาย เสียงโน้ตที่ไม่ลงรอยกันก้องกังวานไปทั่วห้อง เปลี่ยนบรรยากาศอึดอัดให้แปรปรวน เปียโนสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงใต้ผ้ายันต์ ท่วงทำนองหลอน ๆ ของมันสะดุดและชะงักเหมือนเครื่องจักรที่กำลังจะเสีย
สัญลักษณ์บนเปียโนลุกโชนไม่เป็นจังหวะ อากาศรอบตัวเปลี่ยนไปเหมือนเต็มไปด้วยพลังงานไม่เสถียร และชั่วขณะหนึ่ง ผมคิดว่าเราอาจเจอทางแก้ไขแล้ว
แต่เปียโนไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ
แสงจากสัญลักษณ์สว่างจ้าขึ้น พลังงานมืดพุ่งเข้าใส่สายสิญจน์ วงด้ายศักดิ์สิทธิ์ส่องแสงสว่างต้านแรงโจมตีไว้ได้ แต่เปียโนยังไม่จบ คีย์เปียโนกระแทกลงเอง ส่งเสียงประสานที่ดังกึกก้องไปทั่วห้อง เกราะสายสิญจน์สั่นไหวภายใต้แรงกดดัน แต่มันยังคงอยู่
“หรือว่าฉันคิดไปเอง” ธนาพูด เสียงสั่น “หรือว่ามันโกรธจริง ๆ?”
“ดี” ผมพูดเบา ๆ พลางกำมีดหมอแน่น ขณะก้าวเข้าใกล้ “แปลว่าเราเริ่มเห็นผลแล้ว”
เปียโนตอบโต้ด้วยเสียงประสานอีกครั้ง เสียงนั้นดังจนผมเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว ห้องเริ่มมืดลง เงาต่าง ๆ ยืดยาวและห้อมล้อมพวกเรา เสียงกระซิบดังขึ้นรอบตัว ราวกับผู้ชมที่ไม่มีตัวตนกำลังพูดพร้อมกัน: “เล่น…หรือจ่าย”
ธนาหยุดเล่นทันที ใบหน้าซีดเซียว “เอ่อ นาวิน? ‘จ่าย’ นี่หมายความว่ายังไง?”
“อย่ารู้เลยดีกว่า” ผมตอบ ขณะที่พยายามตั้งตัว สัญลักษณ์บนเปียโนลุกโชน พลังงานแผ่ออกมาจนทำให้ผิวของผมรู้สึกเสียวซ่า ผมกระชับมีดหมอไว้ในมือ เตรียมสลักสัญลักษณ์ป้องกันลงบนเปียโนหากจำเป็น
อากาศรอบตัวเย็นลงเรื่อย ๆ ขณะที่พลังงานของเปียโนเปลี่ยนไป ท่วงทำนองหลอน ๆ พัฒนากลายเป็นบางสิ่งที่มืดมนและโกลาหลมากขึ้น สายสิญจน์ยังคงเปล่งแสงและรักษาเกราะป้องกันไว้ แต่ผมรู้ว่ามันจะอยู่ได้ไม่นาน
“เจ้านี่กำลังเพิ่มเดิมพัน” ผมพึมพำ พลางเหลือบมองพลอย “ถอยออกไป ห้ามเข้าใกล้ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น”
“ถ้าเราแพ้ล่ะ?” ธนาถาม เสียงเบาหวิว
ผมไม่ได้ตอบ เพียงแค่ตั้งสมาธิกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ขณะก้าวเข้าใกล้เปียโน สัญลักษณ์บนเปียโนมันลุกวาบอย่างดื้อดึง ตอนนี้ไม่มีที่ว่างสำหรับความผิดพลาดอีกแล้ว การต่อสู้ระหว่างความเป็นระเบียบและความโกลาหลได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
Sponsored Ads
