002-ความสุขของกะดึกที่ 7-Twelve! (และทำไมแมวของฉันถึงมีศักดิ์ศรีมากกว่าฉัน)

ความท้าทายที่แท้จริงของการตื่นขึ้นมาในไทม์ไลน์คู่ขนาน ไม่ใช่การทำความเข้าใจกับจุดที่ประวัติศาสตร์เบี่ยงเบนไป

มันไม่ใช่การเรียนรู้ระบบการเมืองและเศรษฐกิจใหม่ในประเทศไทยที่อยู่ภายใต้การควบคุมของสหรัฐฯ

Sponsored Ads

มันไม่ใช่แม้แต่การทำใจยอมรับความจริงที่ว่าประเทศของฉันได้ขายจิตวิญญาณไปแลกกับ รีฟิลน้ำอัดลมฟรีและคอร์สติว SAT ตั้งแต่หกขวบ

เปล่าเลยปัญหาใหญ่ที่สุดของฉันมีเพียงหนึ่งเดียว—

ฉันถังแตก

และนั่นก็หมายความว่า แมวของฉันก็ถังแตกด้วย และลาเต้ไม่ใช่พวกที่ยอมอดทนเงียบ ๆ กับเรื่องแบบนี้

“เหมียว”

ฉันเงยหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์แตก ๆ ของตัวเอง ขณะที่กำลังไถดูประกาศรับสมัครงานที่ฉันดูเหมือนจะไม่มีคุณสมบัติเหมาะสม ทั้งที่ฉันมีประสบการณ์ทำงานมากว่ายี่สิบปีในโลกก่อน

“ไม่ใช่ตอนนี้” ฉันบ่นพึมพำ พลางนวดขมับ

“เหมียว”

ลาเต้นั่งจ้องฉันอยู่อีกฝั่งของห้อง หางสะบัดเบา ๆ ดวงตาหรี่ลงอย่างเฉพาะเจาะจง ราวกับจะบอกว่า ฉันหิว และนายต้องรับผิดชอบ

ฉันบุ้ยใบ้ไปทางกระเป๋าตังค์ที่แบนราบอยู่บนฟูก “ฉันดูเหมือนคนมีเงินไหม?”

ลาเต้กะพริบตาช้า ๆ อย่างไม่ประทับใจ

“เหมียว”

ฉันถอนหายใจ “นายไม่คิดจะล่าอะไรเองเลยใช่ไหม?”

Sponsored Ads

แน่นอนว่าไม่มีคำตอบ ลาเต้มีสัญชาตญาณของแมวบ้านวัยเกษียณที่ไม่เคยทำงานหนักเลยแม้แต่วันเดียวในชีวิต

ฉันยันตัวลุกขึ้น เดินลากเท้าไปรอบ ๆ ห้องเช่าจิ๋ว ๆ ที่มีกลิ่นจาง ๆ ของความเสียใจ พลางค้นทุกลิ้นชักและกระเป๋าหาเศษเงินที่อาจตกค้างอยู่

ผ่านไปไม่กี่นาที ฉันได้ของมีค่าทั้งหมดดังนี้:

✔ เหรียญรวม 37 บาท
✔ ธนบัตรหนึ่งดอลลาร์ (???) ที่ไม่รู้ว่าไปได้มายังไง
✔ คูปองแลกโดนัทฟรีจาก Dunkin’ Donuts (หมดอายุไปแล้วสองเดือน)

“เยี่ยมไปเลย” ฉันพึมพำ “ค่ำนี้เราจะกินอย่างราชา”

ลาเต้เดินไปดูถ้วยอาหารเปล่า ๆ ของตัวเอง หันกลับมามองฉันด้วยสายตาตัดสินที่แรงที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้รับจากสิ่งมีชีวิตใด ๆ บนโลกใบนี้

Sponsored Ads

———————

ยินดีต้อนรับสู่ความฝันแบบอเมริกัน (รับสมัครพนักงานกะดึกที่ 7-Twelve!)

ด้วยสถานะทางการเงินของฉันที่อยู่ระหว่าง “น่าเวทนา” กับ “ให้อภัยไม่ได้” ฉันจำเป็นต้องหางาน

งานจริง ๆ งานที่จ่ายเป็นเงินจริง ๆ ไม่ใช่เงินกู้จากเจ้าหนี้นอกระบบที่ปลอมตัวเป็น “โอกาสทางธุรกิจ”

แต่สิ่งที่ฉันพบคือ ตลาดแรงงานใน ไทยแลนด์ รัฐที่ 51 ไม่ค่อยเป็นมิตรกับ—

✔ คนที่ไม่มีประวัติการทำงาน (เพราะทางเทคนิคแล้ว ฉันไม่เคยมีตัวตนมาก่อนสัปดาห์นี้)
✔ คนที่มีเครดิตพังเละเทะ (ขอบคุณนะ ตัวฉันในอดีต)
✔ คนที่มีความสามารถพิเศษแค่ รู้จักเพลงกับหนังสือที่ไม่มีอยู่ในโลกนี้

หลังจากโดนปฏิเสธมาแล้วอย่างน้อยหกที่ ฉันก็เห็นป้ายไฟสว่างจ้าอยู่ตรงหัวมุมถนน—

“รับสมัครพนักงานกะดึก! สมัครได้ที่ร้าน”
“7-TWELVE: ร้านสะดวกซื้ออันดับหนึ่งของอเมริกา ตอนนี้เปิดแล้วในไทย!”

อ่า ใช่แล้ว 7-Twelve

ญาติที่ ใหญ่กว่า สว่างกว่า และออกแนวดิสโทเปียนกว่า ของ 7-Eleven ครบสูตรด้วย เมนูที่ถูกทำให้เป็นอเมริกันจ๋า โปรโมชั่นสุดโหด และความมุ่งมั่นในการเปิด 24/7 (แม้ในช่วงไฟดับหรือตอนเกิดจลาจลย่อม ๆ)

มันไม่ใช่งานในฝัน แต่ มันมีเงินเดือน และตอนนี้ฉันก็ สิ้นหวังพอที่จะรับมัน

Sponsored Ads

———————

สัมภาษณ์งาน (หรือแทบไม่มีเลย)

“เคยทำงานมาก่อนไหม?”

ผู้จัดการร้านเป็นชายวัยสามสิบปลาย ๆ หน้าตาเบื่อโลก เขาแทบไม่เงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ตอนถามฉัน

“เอ่อ… ผมเคยซื้อของจากร้านสะดวกซื้อมาก่อน?”

“พอใช้ได้ พรุ่งนี้เริ่มงาน”

…แค่นั้นเลย? แค่นั้นฉันก็ได้งานแล้ว?

ค่าแรงขั้นต่ำ กะดึก แต่ อย่างน้อยมันก็ช่วยให้เจ้าหนี้ยังไม่มาเคาะประตู

ลาเต้จะได้กินข้าวเย็นวันนี้

———————

ห้องที่เต็มไปด้วยอดีต (และคีย์บอร์ดไฟฟ้าที่มีตัวตนจริง ๆ หนึ่งเครื่อง)

เมื่อกลับถึงห้อง ฉันโยนกระป๋องอาหารแมวลงพื้น “เอ้า เอาไป กินซะ”

ลาเต้ ที่ขึ้นชื่อเรื่องความจู้จี้เรื่องอาหาร ดมหนึ่งที สะบัดหาง แล้วเดินหนี

“…ไอ้แมวอกตัญญู”

ฉันทิ้งตัวลงบนฟูกเก่า ๆ เป็นครั้งแรกตั้งแต่ตื่นมาในโลกนี้แล้วมองรอบห้องอย่างจริงจัง

มันก็… พออยู่ได้ กำแพงโล่ง ๆ เฟอร์นิเจอร์มือสอง และกลิ่นของมาม่าถูก ๆ ผสมกับกลิ่นของการตัดสินใจผิดพลาดในชีวิต

Sponsored Ads

แต่จากนั้น ฉันก็สังเกตเห็น ของสองอย่าง ที่ฉันไม่ได้สังเกตมาก่อน—

1. คอมพิวเตอร์เก่า ๆ เครื่องหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยฝุ่นวางอยู่ที่มุมห้อง เป็นคอมพิวเตอร์ที่ใช้ Windows 98 ซึ่งเป็นระบบปฏิบัติการที่เก่าแก่มากจนแม้แต่ในอดีตชาติของฉันก็ยังล้าสมัยไปแล้ว
2. คีย์บอร์ดไฟฟ้า Yamaha รุ่นสำหรับมือใหม่ ที่ถูกทิ้งไว้ใต้กองหนังสือ

ฉันจ้องมันอยู่ครู่หนึ่ง มีบางอย่างเกี่ยวกับมันที่ให้ความรู้สึก… ส่วนตัว ราวกับว่ามันเคยเป็นสิ่งสำคัญของ “ตัวฉัน” ในโลกนี้มาก่อน

ฉันนั่งลง กดแป้นคีย์บอร์ดดู มันเพี้ยนไปเล็กน้อย แต่ยังใช้งานได้

แล้ว นิ้วของฉันก็เริ่มขยับเอง—

ความทรงจำของกล้ามเนื้อเริ่มทำงาน มันเป็นสิ่งที่ฉันจำได้จากชีวิตก่อนหน้า

ท่วงทำนองหนึ่งดังขึ้น คุ้นเคยแต่แปลกใหม่ เป็น เพลงจากโลกเก่าของฉัน

เพลงที่ไม่มีใครในโลกนี้เคยได้ยินมาก่อน

ฉันพ่นลมหายใจออกช้า ๆ จ้องมองคีย์บอร์ดตรงหน้า

บางที… บางที ฉันอาจจะไม่ได้ไร้ค่าขนาดนั้นในไทม์ไลน์นี้ก็ได้นะ