059-เสียงที่ไม่ต้องขออนุญาต

โทรศัพท์ดังตอน 9:14 น. แค่นั้นก็รู้สึกเหมือนโดนดูถูกแล้ว

ฉันยังไม่ได้นอนจริงจังหรอก แค่ลอยอยู่ระหว่างฝันกับไฟล์ที่โหลดค้างอยู่ ครึ่งหลับครึ่งตื่น และยังไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำ ว่าฉัน อยาก ได้คำตอบจากไฟล์ที่ส่งไปเมื่อคืนหรือเปล่า

Sponsored Ads

“เฮ้ย มึงตื่นยัง” เสียงพี่ต้นดังลั่น เหมือนกำลังแข่งซาวด์เช็ก

“ขอคำนิยาม ‘ตื่น’ หน่อย” ฉันตอบ “สมองยังหมุนอยู่เลย”

“คุณโอชอบเพลง” เขาว่าตรง ๆ ไม่อ้อม “บอกตรง ๆ ว่าไม่ต้องแก้อะไรเลย”

ฉันกะพริบตา “…แม้แต่ท่อนสองก็ไม่?”

“ไม่จ้ะ” พี่ต้นหยุดนิดหนึ่งเพื่อเปิดบันทึกของเขา “เขาบอกว่า ‘ไม่ต้องเปลี่ยนแม้แต่คอร์ดเดียว ปล่อยให้เสียงเธอพูดเอง’”

ฉันหันไปมองลาเต้ เมื่อคืนเขาย้ายจากแอมป์ไปนอนบนสมุดโน้ต ตอนนี้เขายกหูขึ้นข้างหนึ่ง เหมือนจะบอกว่า บอกแล้วใช่ไหมล่ะ

“แล้วเรื่องเงินล่ะ?” ฉันถาม ทำเสียงให้ฟังเหมือนคนไม่เดือดร้อน แม้ว่าหนี้ลุงเอ๋จะยังอยู่ที่ ฿165,000 และแมวของฉันกินขนมราวกับมันเป็นเจ้านายเผด็จการมีหนวด

“ค่าจ้างเบื้องต้น 15,000 บาท พร้อมโบนัสอีก 5,000 ถ้าเพลงได้ผลิตจริง ซึ่งได้แน่นอน ส่วนแบ่งลิขสิทธิ์ 3% จากยอดขายสุทธิของซิงเกิ้ล”

ฉันส่งเสียงบางอย่างที่ไม่ใช่คำว่า “ตกลง” แต่ก็ไม่ใช่การปฏิเสธเหมือนกัน

“ชื่อจริงของมึงจะอยู่ใน metadata” เขาเสริม “เครดิตจะขึ้นว่า ‘Lyric & Melody: ธนากร สิริพงษ์ชัย’ ตั้งแต่วันแรกที่ปล่อยเลยนะ”

ประโยคนั้นกระแทกกว่าที่คิด ไม่ใช่เพราะฉันไม่เคยเห็นชื่อตัวเองในงาน แต่เพราะฉันเคยเห็น ชื่อของตัวเองถูกลบ มากเกินไป จนลืมไปว่าการ “ใส่ชื่อให้เห็นชัด ๆ” มันมีความหมายแค่ไหน

“โอเค” ฉันพูดในที่สุด “บอกเขาไปว่าฉันจะรับ แต่ขออย่างเดียว อย่าทำอะไรเวอร์วังโปรโมตให้เพิ่มละกัน”

“ไม่มี ๆ เขาบอกว่าเพลงมันพูดเองได้ มึงไม่ต้องให้สัมภาษณ์สื่ออะไรเลย”

“ดีแล้ว” ฉันตอบ “ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน”

ลาเต้กระโดดลงจากสมุด แล้วขึ้นมานั่งบนตักฉัน หนัก อุ่น และเงียบอย่างพอใจ เขาหมุนตัวหนึ่งรอบ หย่อนก้นลง แล้วถอนหายใจเบา ๆ เหมือนเป็นวรรคตอนตอนจบ

ชื่อไฟล์หนึ่งชื่อ โทรศัพท์หนึ่งสาย ค่าจ้างหนึ่งรายการ

และเป็นครั้งแรกในรอบนานมาก…ที่ฉันไม่รู้สึกว่าต้อง “แก้ไขอะไร” อีกแล้ว

แม้แต่ตัวเอง ก็ไม่ต้องแล้วด้วยซ้ำ

Sponsored Ads

———————

เสียงที่ไม่มีชื่อ

เงินโอนเข้ามาเร็วกว่าที่คิด

ฉันยังแปรงฟันไม่เสร็จด้วยซ้ำ ตอนที่โทรศัพท์สั่นอีกครั้ง ไม่มีชื่อขึ้น มีแค่ SMS จากธนาคารซึ่งในโลกนี้ มักจะให้ความหวังได้มากกว่าจดหมายรักเสียอีก

[SMS – Bank of New Siam]
เงินเข้า: ฿15,000.00
จาก: Phuengjai Music Co., Ltd.
รายละเอียด: Payment – Demo เจ้าหญิง
ยอดเงินคงเหลือ: ฿55,000.00

ฉันเช็ดหน้าด้วยผ้าขนหนูเก่าจนสีซีด

“เห็นไหมล่ะ” ฉันบ่น ไม่ได้พูดกับใครเป็นพิเศษ แต่แน่นอนว่าหมายถึงลาเต้ “เจ้าหญิงก็มีค่าจ้างเหมือนกันนะ”

เขากะพริบตาช้า ๆ จากบนขอบหน้าต่าง เป็นการกะพริบแบบตัดสิน ที่บอกชัดว่า ฉันเห็นอีเมลก่อนนายอีก

แน่นอน พอฉันเปิดกล่องเข้าไป…มันก็อยู่ตรงนั้น

หัวข้อ: No Title, No Problem.
ผู้ส่ง: Dujdao D.

ข้อความสั้นกว่าที่คิด

“ToSi ปล่อยเพลง ED อย่างเงียบๆ
ไม่ระบุชื่อ
แต่คุณจะรู้ถ้าได้ฟัง
— D.”

แค่นั้นเอง ไม่มีไฟล์แนบ ไม่มีเครดิต มีแค่เงาของบางสิ่งบนหน้าจอ ที่เหมือนกำลังท้าฉันให้ตามไปดูเอง

ฉันก็เลยทำตาม

ฉันเจอคลิปบนเว็บแฟนคลับเถื่อนเว็บหนึ่ง — ED sequence แบบเต็มของ Cardcaptor Sakura: Thai Reawakening แอนิเมชันยังเหมือนเดิม นุ่ม นวล แบบพาสเทล แต่เพลงที่เล่นอยู่บนนั้น? มันคือเพลงของฉัน

“วาดไว้”

มันเล่นเบา ๆ ระหว่างฉากสุดท้าย ตอนที่ซากุระโบกมือลา

ไม่มีชื่อ ไม่มีซับ ไม่มีเสียงบอกว่าใครเป็นคนแต่ง

แต่ มันฟังดูเหมือนฉัน หรืออาจเหมือนเวอร์ชันของฉัน…ที่ฉันไม่เคยกล้าเป็นต่อหน้าคนอื่น

“ใครแต่งวะ เพลงจบของซากุระใหม่ เหมือนเคยฝันไว้เลย…”
— โพสต์เมื่อ 12 นาทีที่แล้ว, บอร์ด: AnimeThai_CLONE / ผู้ใช้: sakura_pocket02

“แม่งเศร้าแบบไม่ได้ตั้งใจอะ ฟังแล้วรู้สึกเหมือนตอนเด็กนั่งรอเทปอัดค้าง”
— ความเห็นถัดมา: mangaMixman

ฉันเลื่อนหน้าจอเงียบ ๆ ไม่คอมเมนต์ ไม่กดไลก์

แค่นั่งอยู่ตรงนั้น กับชื่อที่เริ่มมีน้ำหนัก และกับเพลงที่ฉันเขียนขึ้นมา …โดยไม่จำเป็นต้องมีชื่อฉันให้ใครจำ

Sponsored Ads

———————

ปล่อยให้เธอพูดเอง

ไอรีไม่ชอบซ้อมในห้องใหญ่

มันสะอาดเกินไป สว่างเกินไป ถูกออกแบบมาเพื่อ ให้คนดู มากกว่า ให้คนฟัง
สุดท้ายเธอก็มักจะกลับมาอยู่ในห้องซ้อมเล็ก ห้องที่มีรอยร้าวบนกระเบื้อง และแผ่นโฟมบุผนังลอกล่อน

เช้าวันนั้น เธอล็อกประตูจากด้านใน ไม่มีซาวด์เอ็นจิเนียร์ ไม่มีแบ็กกิ้งแทร็ก มีแค่ไฟล์อินสทรูเมนทัลที่เธออัดใส่ Walkman ของตัวเอง กับเนื้อเพลง

🎶 “เด็กๆ แอบฝัน ว่าฉันได้พบเจ้าชาย ออกมาจากในนิทาน…” 🎶

เสียงของเธอนุ่มกว่าปกติ ไม่ใช่เพราะเขิน แต่เพราะมันชัด

เธอไม่ต้องเร่ง ไม่ต้องส่งเสียงให้ใครได้ยิน เพราะที่นี่ไม่มีใคร

เพลงไหลออกมาโดยไม่ฝืน ไม่ใช่เพราะมันง่าย แต่เพราะมันไม่เคยขอให้เธอเป็นสิ่งที่เธอไม่ใช่

🎶 “ไม่มีซินเดอเรล่า กับรถที่เป็นฟักทอง ไม่มีเจ้าชายสักองค์ ที่หลงมาจูบ” 🎶

ตอนที่เธอเห็นเนื้อเพลงครั้งแรก เธอเคยคิดว่ามีคนส่งผิด ไม่มีอุปมาอุปไมยหวาน ๆ
ไม่มีฮุกสดใส ไม่มีพลุไฟ มีแต่ประโยคแบบที่คนเราอาจพึมพำใส่กระจกในห้องน้ำ
ประโยคที่ไม่ได้เปล่งแสง แต่ฝังตัวอยู่ในใจ

เธอร้องต่อ และระหว่างท่อนสองกับบริดจ์ เธอก็เริ่มลืมไปว่า “กำลังร้องเพลง”

เสียงของเธอติดอยู่กับคำเหล่านี้

🎶 “ฉันรู้ว่าฉันมันเป็นใคร อยู่แบบนี้ก็สบาย สุขทุกข์ไม่เป็นไร…” 🎶

ไม่มีเทพนิยาย ไม่มีมงกุฎ ไม่มีท่าทาง

มีแค่ลมหายใจ มีแค่ความจริง

และเมื่อท่อนสุดท้ายหลุดออกมาเบา ๆ

🎶 “หลับ ตา เพื่อ ตื่น มา เริ่ม ต้น ใหม่” 🎶

เธอก็ยังไม่ลืมตาทันที ไม่มีเสียงปรบมือ ไม่มีเสียง “ติ๊ด” จากอินเตอร์คอม

มีแต่เสียงหึ่งเบา ๆ จากตู้แอร์หลังผนัง กับความเงียบของห้องที่ไม่พยายามบอกว่า ต้องเป็นแบบไหนถึงจะดีพอ

ไอรีถอนหายใจช้า ๆ แล้วก้มมองเนื้อเพลงอีกครั้ง

เธอยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนเขียน ไม่มีใครบอก แต่เธอเริ่มคิดว่า…มันอาจไม่สำคัญ เพราะไม่ว่าคนเขียนจะเป็นใคร เขาไม่ได้เขียนเพลงนี้ให้กับไอดอล

เขาเขียน “พื้นที่” ขึ้นมา และเธอก็ได้ก้าวเข้ามา

ไม่ใช่เพื่อแสดงบทบาท ไม่ใช่เพื่อใส่มงกุฎ

แต่เพื่อให้เสียงของเธอ…ได้ถูกยิน ครั้งแรก จริง ๆ

Sponsored Ads

———————

เสียงที่ฉันไม่ต้องถือไว้

ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฟังมันคืนนี้

ยังไม่ใช่ตอนนี้ ยังไม่ใช่ช่วงเวลาแรกของการปล่อย แต่ลิงก์ก็ส่งมาอยู่ดี จากพี่ต้น พร้อมหัวข้อที่มีแค่คำเดียวว่า

“เธอพูดเองแล้วนะ”

ไม่มีคอมเมนต์ ไม่มีโน้ตโปรดักชัน ไม่มีสโลแกนการตลาด

มีแค่ลิงก์ ไฟล์ริปไฟล์แรกจากห้องอัด เพลง “เจ้าหญิง” เวอร์ชันของไอรี เวอร์ชันจริง เวอร์ชันที่ควรจะเป็น

ฉันนั่งขอบเตียง โน้ตบุ๊กวางบนตัก ลำโพงส่งเสียงจี่เบา ๆ ลาเต้กระโดดขึ้นมาข้าง ๆ อย่างช้า ๆ เหมือนรู้ว่านี่ไม่ใช่เสียงที่เปิดไว้เป็นแบ็กกราวด์

เพลงเริ่ม

🎶 “เด็กๆ แอบฝัน ว่าฉันได้พบเจ้าชาย ออกมาจากในนิทาน…” 🎶

เสียงของเธอไม่สมบูรณ์ ไม่เนี๊ยบ และนั่นแหละคือเหตุผลที่มันเวิร์ก

มันไม่ใช่เสียงที่พยายามจะโน้มน้าวใคร ไม่ใช่การแสดง ไม่ใช่เสียงวิงวอน

มันแค่…อยู่ตรงนั้น

และเป็นครั้งแรก ฉันได้ยินเนื้อเพลงเหมือนมีคนอื่นเขียน เหมือนไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่คนที่ขีดคำพวกนั้นไว้บนใบเสร็จเมื่อสองปีก่อน ตอนที่ตัวเองยังจน ขมขื่น และครึ่งหนึ่งก็ยังเชื่อในเทพนิยายที่ไม่กล้าบอกว่าเคยรัก

🎶 “ไม่มีเจ้าหญิง ที่ซ่อนร่างอยู่หลังครัว ไม่มีสโนว์ไวต์…” 🎶

เธอไม่หยุดตรงจุดที่ฉันเคยหยุด เธอเน้นคำบางคำที่ฉันเคยเขียนทิ้งไว้แบบไม่คิด แต่เธอทำให้มันมีความหมายมากกว่าที่ฉันเคยตั้งใจ

ฉันไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองหายไป ไม่ได้รู้สึกว่าถูกกลบ

แค่รู้สึกว่า…เบา สบาย

เหมือนฉันถืออะไรบางอย่างไว้นานเกินไป แล้วในที่สุด ก็มีคนพูดเบา ๆ ว่า

“วางเถอะ”

ลาเต้ถอนหายใจ เป็นเสียงถอนหายใจแบบเครื่องหมายวรรคตอน ไม่ใช่การเห็นด้วย ไม่ใช่คำตัดสิน แค่…จบประโยค

ฉันเอื้อมไปหยิบสมุดโน้ต ไม่ใช่เพื่อจะเขียน

แค่…อยากถือมันไว้เฉย ๆ เล่มเดียวกับที่เคยเขียนเพลงนี้ไว้ ก่อนจะล็อกมันไว้หลังความเงียบ

เพลงใกล้จะจบแล้ว

🎶 “ได้พบความรักอันลวงลวง ก็แค่เก็บมันจับโยนไว้ใต้เตียง หลับ ตา เพื่อ ตื่น มา เริ่ม ต้น ใหม่” 🎶

ไม่มีดราม่า ไม่มีฮุกปิดอันยิ่งใหญ่ มีแค่เสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่พูดราตรีสวัสดิ์กับโลกที่โกหกเธอ แล้วเลือกจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยตัวเอง

ไฟล์เสียงหยุด

ความเงียบ

ฉันไม่รีเพลย์ ไม่กดเซฟ ไม่ส่งอีเมลตอบกลับหาใคร

แค่นั่งอยู่ตรงนั้น  กับเงิน ฿55,000 ในบัญชี กับแมวที่รู้มากเกินไป กับเพลงที่ฉัน…ไม่จำเป็นต้องแบกมันอีกต่อไปแล้ว เพราะมันบินของมันเองได้แล้ว

Sponsored Ads