093-เจ้าชายสายแร็ป

ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมเสียงของตัวเองที่วนลูปซ้ำอยู่

“ใจเอ๋ย… yo…”

เครื่องเล่นเทปของฉัน พระเจ้าช่วยคุ้มครองวิญญาณดื้อด้านของมันด้วยเถอะ มันค้างอยู่ในโหมดเล่นซ้ำ มันกำลังเล่นประโยคเดียวที่บอลตะโกนใส่ความว่างเปล่าเมื่อคืนซ้ำแล้วซ้ำอีก เหมือนเป็นวาทะทางจิตวิญญาณ 

Sponsored Ads

ฉันกระพริบตา 

เสียงลูปเพี้ยนเล็กน้อย หลุดจังหวะ เหมือนมันก็ไม่มั่นใจในตัวเองเท่าไร เหมาะดีแล้วล่ะ

หน้าต่างเปิดอยู่  มีแสงแดดลอดเข้ามาแค่พอให้ฉันนึกออกว่าเมื่อคืนลืมปิด กรุงเทพฯ ด้านนอกกำลังเหยียดยืดเหมือนแมวเพิ่งตื่น เสียงแตรรถ เสียงกระดิ่งรถเข็นก๋วยเตี๋ยว มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งพยายามทำตัวเหมือนไม่ได้ฝ่าฝืนเคอร์ฟิว

ลาเต้อยู่บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว หางเขาสะบัดซิงค์ตามจังหวะ loop ราวกับกำลังตรวจสอบแทร็ก ฉันไม่ถามว่าเขาขึ้นมาได้ยังไง เขาไม่เคยอธิบายอะไรอยู่แล้ว

“เมื่อคืนนี่แม่งพูดจริงใช่ไหม…” ฉันพึมพำลอย ๆ

แต่เสียงของบอลยังตามมา

“จะเอาให้สุดต้องร้องแร็ปแล้วมั้ง เดี๋ยวแต่งให้เลย — ใจเอ๋ย yo!”

ฉันยังไม่ตัดสินใจว่ามันเป็นสิ่งที่โง่ที่สุดหรืออัจฉริยะที่สุดที่ได้ยินในสัปดาห์นี้ แปลว่ามันอาจจะต้องให้ความสนใจ

ฉันขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้  บิดคอเบา ๆ  โต๊ะยังคงมีกลิ่นน้ำมันปลากระป๋องกับความอดนอนจาง ๆ  เปิด Cakewalk Pro Audio ที่หน้าตาเหมือนยังอยู่ในยุคแผ่นฟล็อปปี้ ไฟ Record กระพริบเหมือนถามว่าแน่ใจใช่ไหม

“เอาวะ โง่ก็โง่ไป” ฉันพูดกับ DAW ที่ไม่เคยเข้าใจคนทำเพลง แล้วกด Rec

ลาเต้ดูไม่มีท่าทีประทับใจอะไร ฉันเริ่มจากจังหวะพื้นฐาน คอร์ด Em, A, G  โครงสร้างคลาสสิกสำหรับการประชดชีวิต เติมเสียง hi-hat loop บาง ๆ  ไม่ต้องแรง แค่พอให้คนพยักหน้าช้า ๆ เหมือนรู้อะไรที่คนอื่นไม่รู้

🎶 “ราตรีมันร้อนมันรน ด้วยคนและเสียงเพลง…” 🎶

ฉันลองร้องแค่ทดสอบเสียง ไมค์ขึ้นไฟแดง กำลังบันทึก

ลาเต้ยังไม่กระพริบตา เขาใช้เท้าแตะขอบสมุดเนื้อเพลง ไม่ใช่การอนุมัติ ไม่ใช่การปฏิเสธ แค่การตัดสิน

🎶 “มันบรรเลงและเผาอารมณ์ของเธอให้ลุกโชน” 🎶

ฉันขีดเส้นลงไป และนึกถึงผู้หญิงคนนั้นเมื่อคืน ในชุดเดรสไหล่เดียว เธอไม่ได้ร้องเพลง แต่เธอพูดอะไรบางอย่าง ที่จริงกว่าท่อนฮุกส่วนใหญ่ในวิทยุ

Loop. Layer. Verse. Wait.

“ก็เหมือนเดิม — loop ไปก่อน, layer ให้มันหนาขึ้น, วาง verse ให้รอด แล้ว… ก็รอฟ้าประทาน”

ฉันเคาะดินสอที่ขอบโต๊ะ เสียงลูปเริ่มเข้าจังหวะพอดี ฉันเอื้อมมือไปหาปุ่ม reverb บนหน้าจอ แล้วลาเต้… ด้วยอำนาจศักดิ์สิทธิ์ของเขา กระโดดขึ้นบนคีย์บอร์ด เสียงลูประเบิดกลายเป็นคลื่นสัญญาณแตก หูฟังกรีดร้อง ไมค์ดังเปรี๊ยะ เหมือนโดนผีตบ

“…ขอบใจมาก” ฉันพูด

แน่นอนว่าเขาไม่ขอโทษ เขานอนลงบนแป้นพิมพ์ เหมือนเพิ่งปิดแฟ้มคดี

บางที  เขาก็ปิดจริง ๆ

“โอเค ไม่ต้องใช้ ‘ใจเอ๋ย yo’ ก็ได้เว้ย” ฉันถอนหายใจ

“แต่เพลงนี้… กูจะเขียนให้สุด”

หางเขากระดิกหนึ่งที จุด full stop จากแมวศักดิ์สิทธิ์

Sponsored Ads

———————

เจ้าชายในฝันจะฟันเธอเล่น

เช้าวันใหม่เริ่มกลายเป็นจังหวะครึ่ง ๆ กลาง ๆ พัดลมหมุนติ๊ก ๆ รถวิ่งฮัมเบา ๆ เหมือนเมาค้าง DAW ยังเปิดอยู่ ไฟ waveform ขยับเหมือนหายใจ

ฉันกู้ loop กลับมาได้เกือบหมด ลาเต้ย้ายไปนั่งริมหน้าต่างแล้ว หันหลังให้ฉัน
เหมือนจะประกาศกลางอากาศว่า ข้าไม่ออกความเห็น แต่แน่นอน อยู่เงียบได้ไม่นาน

🎶 “กลายเป็นเจ้าหญิงเมามายความรักในงานเลี้ยง…” 🎶

ฉันร้องเบา ๆ ปล่อยให้ประโยคลอยอยู่ในอากาศเหมือนกับควัน ที่ไมค์รับมันไว้โดยไม่ตัดสิน สำหรับตอนนี้นะ

ฉันเขียนประโยคลงบนโพสต์อิทสีเหลืองแผ่นเดิม ดินสอหักไปแล้วสองครั้งตั้งแต่เช้า อาจเพราะฉันกดแรงเกิน หรือเพราะกระดาษมันเบื่อคำเปรียบเทียบของฉันเอง โน้ตบุ๊กยังเปิด DAW ค้างไว้ ข้าง ๆ คำว่า “loop_03.mid” ที่ยังไม่รู้จะต่อยังไง

🎶 “เดินไปตามเสียงหัวใจของเธอ…” 🎶

ฉันพึมพำพร้อมแตะจังหวะตาม

🎶 “เจ้าชายในฝันในที่อย่างนี้จะมีเหรอ…” 🎶

จังหวะเข้าที่ มันไม่สวย แต่มันก็ไม่ลอย ฉันกด Play ปล่อยให้ลูปเดินไปข้างหน้า เริ่มวางเสียงประสาน ไม่ใช่แบบละครเวที แค่เสียงพูดเบา ๆ ข้างใต้ ให้รู้สึกเหมือนมีใครกระซิบอยู่หลังคอ

🎶 “(ระวังจะเบลอ จะเผลอ)” 🎶

ลาเต้ร้องเมี้ยว ไม่ใช่แบบน่ารัก ไม่ใช่แบบรำคาญ เป็นแบบ… ประกาศ

ฉันหันกลับไป เขานั่งอยู่บนกล่องเทปเก่าที่เคยใส่เดโมสมัยเรียน อุ้งเท้าข้างกดลงบนป้ายฉลากฝุ่นจับแผ่นหนึ่ง: “รักแรก (ver.4)”

“ไม่ใช่เพลงนั้นนะเว้ย…” ฉันพูด 

อันนั้นมัน… คนละเรื่องเลย”

เขาไม่ขยับ ฉันถอนหายใจ

“ก็ได้ นายจะบอกว่าเพลงนี้ก็รักอีกใช่ไหม?”

หางเขาสะบัดหนึ่งที… แล้วอีกที

“แต่เพลงนี้มันกัดลึก มันไม่ขอความรัก มันรู้ว่าไม่มีด้วยซ้ำ”

ฉันพูดกับตัวเองมากกว่ากับแมว

“คนนี้ไม่ขออะไรทั้งนั้น”

ฉันปล่อยแทร็กเดิน waveform เคลื่อนไปข้างหน้าอีกครั้ง

🎶 “ราตรีสลัว บังตาให้มัวให้มืดไป
มันอำพรางความคิดดีๆ ให้เบลอให้เผลอใจ” 🎶

คอร์ดมันพอดี คำมันเหมือน… ขโมยมาจากใครสักคนที่เคยเจอแต่ไม่เคยถามชื่อ

ฉันมองกลับไปที่ลาเต้อีกที เขานอนหลับแล้ว หรือแกล้งหลับ เดายากอยู่แล้วกับแมวแบบเขา

ฉันเอื้อมไปหยิบสมุดเล่มที่สอง เล่มที่มีแต่กลอนขีด ๆ กับเศษท่อนหลุด ๆ หน้าที่สามมีบรรทัดนึงที่ไม่รู้ว่าเขียนไว้เมื่อไหร่

“ระวังจะเบลอ จะเผลอ เจ้าชายในฝันจะฟันเธอเล่น”

ฉันขีดเส้นใต้ สองเส้น

Sponsored Ads

———————

ถ้าอยากขายตัวเอง ก็แร็ปมันเลย

ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเอาจริง

แต่นั่นแหละ มันเริ่มจากแบบนี้ทุกที มุกที่ขำไม่ออกเพราะเหนื่อยเกิน แล้วกลายเป็นของจริงขึ้นมาครึ่งทางเพราะเครื่องเทปมันหมุนอยู่ และไม่มีใครเฝ้าดู

ลูปจากเมื่อเช้ายังใช้ได้ ฉันปรับ EQ เล็กน้อย ขยับเสียงร้องไปทางซ้าย เติมฟิลเตอร์ lo-fi ลงไปนิดจังหวะของบีทกระทบกระดูกสันหลัง แล้วทุกอย่างก็เงียบ

“ถ้าร้องแร็ปแล้วขายได้ มึงช่วยเขียนไปเลยนะกรณ์ กูจะยืนเต้นเอง…”

ฉันยังได้ยินเสียงของพี่ต้นในหัวอยู่เลย น้ำเสียงลอย ๆ กึ่งล้อกึ่งท้า

ฉันกดอัด

🎶 “Girls in the club like there’s no girl Wanna thrive in the crowd for the punk freak…” 🎶

ฉันพูดมันเหมือนเป็นบทในละคร ไม่ใช่หมัดในเพลง บีทยังอยู่

🎶 “This shit’s gonna break your head.” 🎶

เบสไหลอยู่ข้างใต้ ไม่หนัก แต่มั่นใจ ฉันไม่สะดุ้ง

🎶 “You came to the motherfuckin’ talk of the town, huh?” 🎶

ลาเต้เงยหน้า

🎶 “You come and check it at night Late-night slow and tight.” 🎶

ฉันยังไม่หยุด

🎶 “You always hit concrete. Fallin’ down like you’re blown away.” 🎶

เสียงของฉันไม่สมบูรณ์ สำเนียงก็หลุด แต่ไม่สำคัญ มันคือจังหวะ ไม่ใช่แกรมมาร์

🎶 “Boy, you mean it? Hey, boy—it’s time to sell yourself.” 🎶

ลูปเริ่มกระตุก

🎶 “You’re proud to fake it, be the great boy.” 🎶

แล้ว — ป๊อบ

เสียงขาด หน้าจอ DAW ขึ้น error code 912 ลาเต้กระโดดผ่านคีย์บอร์ด พร้อมเหยียบแป้น Ctrl ได้พอดี จักรวาลคงเห็นด้วย

“…ขอบใจนะลาเต้” ฉันบ่น 

“ท่อนมันกำลังได้เลย”

ลาเต้ไม่สะทกสะท้าน ยืดตัวพาดโน้ตบุ๊กเหมือนเป็นเจ้าของโปรเจกต์ เหมือนวางเครื่องหมายจบประโยค

ฉันคุกเข่า เสียบสายกลับเข้าไป เสียงซ่า ๆ หายไป บีทกลับมา ฉันลากแถบเวลาไปนิดหน่อย กดฟังใหม่ skip ตรงนั้นมันไม่ควรเกิด แต่เฮ้… บางทีความไม่ควรก็เป็น loop … เอาจริง ๆ ก็เท่ดีแฮะ

แต่ฉันยังลังเล มันแรงไปไหม?  มันเฉพาะตัวไปไหม? มันเหมือนตะโกนเรื่องของตัวเองเกินไปหรือเปล่า?

ฉันเอื้อมไปที่ external hard drive ใต้โต๊ะ เปิดโฟลเดอร์ชื่อ “Korn_Freestyle_1996” ที่ไม่เคยแตะมาเป็นปี ไฟล์แรกชื่อ room_echo_final_ver2.mp3 ฉันกดเล่น

เสียง hiss จาง ๆ มาก่อน แล้วก็เป็นเสียงฉันในเวอร์ชันหนุ่มกว่า มั่นใจกว่า

🎶 “รักไม่รวยก็ช่วยไม่ได้ yo, ถ้าไม่ใช่ในฝันก็ต้อง say no...” 🎶

ฉันกด pause “แม่งปลอมชิบ” ฉันพึมพำ

“ตอนนั้นแต่งไปประกวด ไม่ใช่แต่งให้คนฟัง”

ฉันกลับมาดู waveform ของเดโม่ใหม่ แล้วก็ย้อนกลับไปจ้องชื่อไฟล์เก่า

“ตอนนี้แม่งกัดจริง…” ฉันพูดกับลาเต้ เขาแกล้งหลับอีกแล้ว หรือแค่ไม่อยากฟังแร็ป

แล้วฉันก็นึกถึงเธอขึ้นมา ผู้หญิงคนนั้นที่บาร์เมื่อคืน คนที่ไม่ได้ร้องเพลง แต่พูดอะไรบางอย่างที่จริง ชัด เสียงดัง และเมา

“แก ๆ ฟังนะ… ถ้าผู้ชายคนนั้นยังกล้าโทรมาอีก ฉันจะให้พ่อยิงแม่งเลย!”

ฉันเกือบหัวเราะออกมา นั่นคือจังหวะ นั่นคือความโกรธ นั่นคือประเด็น นี่ไม่ใช่แร็ป หรอก นี่คือ voicemail ที่อัดใส่จังหวะเฉย ๆ

“โอเค เอาใหม่” ฉันกระซิบ

คราวนี้ปล่อยให้ลูปรันไปเฉย ๆ ไม่มีเสียงร้อง แค่พื้นที่ให้หายใจ

ลาเต้สะบัดหางหนึ่งที  ตรงจังหวะเป๊ะ

Sponsored Ads

———————

ส่งแล้ว แร็ปแล้วด้วย กัดแล้วไม่คืนคำ

เสียงคลิกสุดท้ายของลูปดังขึ้น หน้าจอค้างไปวูบหนึ่งเหมือนมันเองก็อยากสูบบุหรี่

ฉันขยี้ตา เซฟไฟล์ทุกอย่างซ้ำอีกครั้ง แล้วเปิดโฟลเดอร์โปรเจกต์อีกรอบ ไฟล์วางนิ่งอยู่ตรงนั้น “เจ้าชายในฝัน (demo).wav”

ฉันตัดท่อนแร็ปลงนิดหนึ่ง ลดสปีดลง แล้ว export อีกรอบในชื่อ “prince_rap_slowtake.mp3”

มันเหมือนเป็นคนละคนร้อง ช้าลง หนักขึ้น เหมือนความเสียใจในจังหวะ 90 BPM

ฉันหยุดมือ กรอกลับทั้งสองไฟล์ฟังทีละรอบ ไม่มีตรงไหนที่สะดุ้ง ไม่มีจุดที่อยากลบไฟล์ทิ้ง เงียบแบบที่ยอมรับได้ แบบที่ไม่ได้ฟังมานานแล้ว

ลาเต้ยืนเฝ้าข้าง Dynabook Edu-Pro เหมือนตัวแทนฝ่ายกฎหมาย หางของเขางอวนรอบช่องระบายลมอย่างเป็นเจ้าของพื้นที่

“ไม่เปลี่ยนอะไรแล้วนะ จะส่งแล้วจริง ๆ” ฉันพูดกับเขา

เขาสะบัดหางหนึ่งที ประทับตราอนุมัติจากเบื้องบน

ฉันเอื้อมไปเสียบสายโทรศัพท์เข้ากับโมเด็ม การจับมือกันที่คุ้นเคยแบบ 56k ดังขึ้น ปี๊บ กรี๊ด ถี่ เหมือนหุ่นยนต์เมาเล่นแจ๊ส

“ใจเย็น อย่าหลุดนะ…”

ฉันพึมพำขณะที่เสียงโมเด็มดังขึ้นและเชื่อมต่อสำเร็จ Netscape Mail โหลดขึ้นมา 

Subject: “Demo ใหม่ — ‘เจ้าชายในฝัน’”

Attachment:
– “เจ้าชายในฝัน (demo).wav”
– “prince_rap_slowtake.mp3”
– “chord_sheet_prince.jpg”

แนบไฟล์ทั้งสาม ไม่บีบอัด ไม่เปลี่ยนชื่อ ไม่ขอโทษ ปล่อยให้กล่องเมลฝั่งนั้นรับมือกับความจริงเอาเอง

“พี่ต้นครับ ผมแนบ 3 ไฟล์
– เวอร์ชันเต็ม
– ท่อนแร็ปแบบ slow เผื่อเต้น
– คอร์ด
ถ้าพี่จะยืนเต้นจริง อันนี้น่าจะพอช่วย 
P.S. ถ้าไม่ผ่าน ผมก็ยังเขียนอยู่ดีครับ”

ฉันอ่านทวนสองรอบ ไม่แก้อะไร แล้วกดส่ง

เสียง “วูช” จากโปรแกรมเมลไม่เคยทำให้รู้สึกอะไร มันเหมือนความเฉยชาแบบดิจิทัลที่พยายามปลอมตัวเป็นคำว่า “ส่งเสร็จแล้ว”

ฉันรอขึ้นว่า “Message sent” ลาเต้เอนตัวเล็กน้อย ไม่กระพริบตา เขาไม่ใช่บอท
เขาคือคำยืนยันที่ฉันเชื่อมากที่สุด

ฉันเอนหลัง มองเพดานเหมือนมันจะมีคำตอบที่ดีกว่า

ลาเต้หายตัวไปจากขอบโน้ตบุ๊กไปโผล่บนกองซีดีเดโม่เฉย ๆ ไม่รู้ได้ยังไง เขานอนขดเป็นก้อน สองขาหน้าซ่อนอยู่ใต้พุง เหมือนคนที่ไม่ได้เพิ่งตัดสินทุกขั้นตอนของฉัน

ฉันปล่อยให้ความเงียบอยู่ต่ออีกนิด นานพอจะถามตัวเองว่า ถ้าไม่มีใครตอบกลับมา… ฉันจะแคร์ไหม

ไม่มีคำตอบ

มีแค่ห้องที่มีกลิ่นฝุ่น โคล่า และความทะเยอทะยาน ฉันดันเก้าอี้ออก เสียงหลังลั่นเหมือนแผ่นไวนิลเก่า

เดินไปที่หน้าต่าง

กรุงเทพ อภิวัฒน์ ยังแกล้งทำตัวเป็นเส้นขอบฟ้า ป้ายไฟกระพริบด้วยความกังวล ที่ไกลออกไปใครบางคนยังซ้อมเสียงอกหักอยู่

“มันก็ไม่ใช่เพลงรัก”

ฉันพูดออกมา แต่มันมีจังหวะ มันมีคำเตือน มันมีเขี้ยว

“แต่มันก็ไม่ใช่แค่เล่น ๆ เหมือนกัน”

ลาเต้หาวตรงกองซีดีเดโม่ หางตบกระดาษเนื้อเพลงที่ยังไม่ได้ใช้ เป็นจังหวะปิดบทที่สมบูรณ์แบบ

ฉันนั่งลงบนเตียง ไม่เปิดเพลง ปล่อยให้เสียงพัดลมกล่อมเป็นลูปกลิ่นร่างของเดโมที่ไม่เกิด ครั้งแรกของสัปดาห์นี้ที่ฉันไม่ได้รู้สึกว่ากำลังตามหลังอะไร

แค่… รออยู่

Sponsored Ads