ชั้น 14 ของ CloudNest Co-Working Space เงียบสนิทจนผิดปกติ เสียงหึ่งเบาของเครื่องปรับอากาศและเสียงแป้นพิมพ์ที่คุ้นเคยถูกแทนที่ด้วยความเงียบงันที่หนักอึ้งและกดทับ บรรยากาศอึมครึมปกคลุมพื้นที่ใต้แสงสีซีดจากหลอดฟลูออเรสเซนต์ที่กะพริบอยู่เหนือศีรษะ ทอดเงาลงบนกระจกใสและเฟอร์นิเจอร์สมัยใหม่
Sponsored Ads
ผมยืนอยู่ตรงนั้น จ้องมองไปยังจุดที่ ประตู เคยอยู่—ประตูที่ไม่ควรจะมีอยู่ตรงนั้น
มันเป็นประตูไม้ สลักด้วยสัญลักษณ์โบราณ ราวกับมัน… มีชีวิต
แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผมสั่นครืด หน้าจอสว่างขึ้นพร้อมชื่อผู้โทรเข้า
[ผู้บัญชาการหลิน]
[ออกไปจากที่นั่น เดี๋ยวนี้! หน่วยม่านกำลังไป ห้ามเผชิญหน้า ห้ามเปิดประตูนั้นเด็ดขาด]
ผมเหลือบตามองไปยังทางเดินที่ว่างเปล่า พื้นสั่นสะเทือนแผ่วเบาใต้ฝ่าเท้าของผม
“เอ่อ หลิน…” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ “น่าจะสายไปสำหรับคำว่า ห้ามเผชิญหน้า แล้วล่ะ”
เสียงหึ่งต่ำเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง เสียงทุ้ม ก้อง ราวกับเครื่องจักรโบราณกำลังถูกปลุกให้ตื่นขึ้น
ผมก้าวถอยหลังอย่างระมัดระวัง มือข้างหนึ่งกำด้ามของมีดหมอที่เหน็บอยู่ข้างเอวแน่น บรรยากาศรอบตัวหนักอึ้งขึ้นเรื่อย ๆ
Sponsored Ads
———————
ผู้บัญชาการหลินมาถึง
ประตูกระจกบานคู่ที่นำไปสู่พื้นที่ Co-Working Space เปิดออกพร้อมเสียงดังสนั่น
ผู้บัญชาการหลินก้าวเข้ามาอย่างเฉียบขาด ตามมาด้วยเจ้าหน้าที่หน่วยม่านในชุดยุทธวิธีสีเข้มดูปราดเปรียว ชุดของพวกเขาสลักไว้ด้วยสัญลักษณ์เรืองแสงจางๆ พวกเขาถืออุปกรณ์กักกันที่เรืองแสงสีฟ้าอ่อน ๆ และอุปกรณ์บางชิ้นที่ดูคล้าย โปรตอนแพ็ก จากหนัง Ghostbusters แต่ทันสมัยกว่าและดูเหมือนจะไม่ระเบิดง่ายๆ
“นาวิน!” เสียงของผู้บัญชาการหลินเฉียบขาดดั่งแส้ฟาด ผมหางม้าสีดำของเธอสะบัดไปตามจังหวะการก้าวเดิน สายตาคมกริบจ้องทะลุเข้ามาในตาผม
“โอ้ ผู้การ! ดีใจที่ได้เจอครับ ชอบการปรากฏตัวสุดดราม่านี้มากเลย” ผมพูดพร้อมยิ้มกว้าง หวังว่ามันจะดูเป็นมิตร
หลินไม่สนใจผมเลย “ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่? ฉันบอกให้คุณออกไปแล้ว!”
ผมยกมือขึ้นเหมือนยอมแพ้ “โอ้ ก็แค่อยากอยู่ชมบรรยากาศน่ะครับ ไม่มีอะไรจะสร้างบรรยากาศวาเลนไทน์ที่ดี ไปกว่า ประตูสยองข้ามมิติ อีกแล้ว”
เธอบีบสันจมูกตัวเอง ถอนหายใจออกมาแรง ๆ “คุณนี่มันน่ารำคาญสุด ๆ”
“แต่เราก็ยังมายืนอยู่ตรงนี้ด้วยกันนี่ไง”
แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบ เสียงหึ่งต่ำก็ดังขึ้นอีกครั้ง
แผ่นกระจกเริ่มสั่นสะเทือน รอยร้าวขนาดเล็กแผ่ขยายเป็นใยแมงมุมบนผิวกระจก หลอดไฟเหนือศีรษะกะพริบถี่รัว จนทั้งห้องจมลงสู่ความมืดสลัวที่สั่นไหว
“ทีมกักกัน! ตั้งจุดรักษาเสถียรภาพตามแนวรอบนอกเดี๋ยวนี้!” หลินออกคำสั่งอย่างเฉียบขาด “ไม่มีใคร—ฉันย้ำว่า ไม่มีใคร—เข้าใกล้ประตูนั้นเด็ดขาด!”
ราวกับเพื่อตอบสนองต่อคำสั่งนั้น อากาศพลันบิดเบี้ยว และพร้อมกับเสียงถอนหายใจหนักๆ ประตู ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
มันเหมือนเดิมทุกประการ: เก่าแก่ ทำจากไม้ สลักด้วยสัญลักษณ์เรืองแสงที่เต้นเป็นจังหวะราวกับเส้นเลือดใต้ผิวหนัง
เสียงกระซิบเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง แทรกซึมไปทั่วห้องราวกับควันบางเบา
[โอบรับความว่างเปล่า]
หลินยืนนิ่ง สายตาจับจ้องอยู่ที่ประตู ริมฝีปากเม้มแน่น
“ทุกคน ประจำตำแหน่งไว้ ห้ามเคลื่อนไหว!”
Sponsored Ads
———————
เสียงกระซิบใต้พื้น
พื้นสั่นสะเทือนเบา ๆ แต่ต่อเนื่อง คล้ายเสียงหึ่งความถี่ต่ำที่สะท้อนลึกเข้าไปในอกของผม ที่ด้านบนแสงไฟหรี่ลงกะพริบแสงอ่อนแรงจนแหล่งแสงเดียวที่ชัดเจนคือ สัญลักษณ์เรืองแสงบนประตู — เส้นแสงสลักลงบนเนื้อไม้เก่าแก่ ส่องแสงเป็นจังหวะราวกับเส้นเลือดใต้ผิวซีดเซียว
จากที่ใดสักแห่งในความลึกของตึกนี้ เสียงหนึ่งสะท้อนกลับมา—เสียงครูดแผ่วเบา ช้า ๆ และเสียดแทงหู ราวกับ กรงเล็บลากผ่านพื้นปูนเปลือย
ผู้บัญชาการหลินหันมาหาผม น้ำเสียงของเธอต่ำแต่เฉียบขาด “ประตูบานนั้นไม่ใช่แค่ทางผ่าน มันคือ—”
“กุญแจศูนย์กลาง” ผมพูดสวนออกไปก่อนจะทันหยุดตัวเอง ความจริงค่อยๆ จมลึกลงไปในท้องจนบิดเป็นเกลียว “มันกำลังยึดบางอย่างไว้ หรือพยายามจะปลดปล่อยบางอย่างออกมา”
กรามของหลินกัดแน่น ดวงตาคมกริบของเธอจับจ้องไปที่ประตู “งั้นเราต้องหยุดมัน ผนึกมันให้ได้ ทุกอย่างจบลง ตรงนี้”
เจ้าหน้าที่หน่วยม่านกระจายกำลังอย่างรวดเร็ว วางหมุดปิดผนึกในตำแหน่งที่คำนวณไว้ล่วงหน้า เส้นพลังงานสีฟ้าเริ่มก่อตัวขึ้นระหว่างหมุดปิดผนึก สร้างตาข่ายแสงที่สั่นไหวเหนือพื้นปกคลุมด้วยสัญลักษณ์
แต่บางอย่างไม่ถูกต้อง ผมสัมผัสได้—กระแสพลังงานที่ไม่สม่ำเสมอ การเต้นจังหวะผิดปกติของสัญลักษณ์ มันให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าขนลุก
Sponsored Ads
ผมก้าวเข้าไปใกล้หลิน พูดเสียงเบา “สัญลักษณ์พวกนี้—มัน ผิดเพี้ยน มันไม่ใช่แค่สัญลักษณ์ผนึก พวกมัน… เสียหาย”
สายตาของหลินหันมาประสานกับผมทันที “เสียหายเหรอ?”
“ใช่” ผมพูดพลางกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง “มีใครบางคนพยายามขัดขวางพิธีกรรมนี้ก่อนที่มันจะสมบูรณ์ ใครบางคน… แบบเรา”
สีหน้าของหลินแข็งทื่อ และความเข้าใจแล่นผ่านใบหน้าของเธอ เส้นทางวนซ้ำ พิธีกรรมที่เราขัดจังหวะ—ไม่สิ ทำลาย—ด้วยเครื่องดูดฝุ่น
“นี่ไม่ใช่พิธีกรรมใหม่” ผมพูดด้วยน้ำเสียงตึงเครียด “นี่คือ… สิ่งที่เชื่อมโยงกัน เครื่องดูดฝุ่นนั่นไม่ใช่ทั้งหมด—มันเป็นแค่ชิ้นส่วน และเมื่อเราทำลายมัน เราทิ้งสิ่งนี้ไว้เบื้องหลัง”
สีหน้าของหลินมืดครึ้มลง “งั้นเราไม่ได้หยุดมัน… เราแค่ ชะลอมันไว้”
ก่อนที่เราจะพูดอะไรต่อไป อากาศหนาหนักขึ้นกดทับเราราวกับน้ำที่ค่อย ๆ ท่วมเรือที่กำลังจะจม
เจ้าหน้าที่กิต เจ้าหน้าที่หนุ่มหน้าตาคมคาย แต่มือของเขาสั่นเทา—ก้าวเข้าไปใกล้ประตู ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความสับสน
“เจ้าหน้าที่กิต! ถอยออกมา!” หลินตะโกนสั่งด้วยเสียงที่เฉียบขาด
แต่สายเกินไปแล้ว
ประตูส่งเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดเนื้อไม้เก่าครวญครางภายใต้แรงกดดัน หนึ่งในสัญลักษณ์ลุกโขนสว่างจ้า ส่องแสงเจิดจ้าจนเงาทุกเงาในห้องทอดยาวเป็นเส้นคมกริบ
เจ้าหน้าที่กิตหยุดชะงักกลางก้าว มือของเขาอยู่ห่างจาก มือจับเหล็กดำสนิท เพียงไม่กี่นิ้ว ดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัวอย่างที่สุด
เสียงกระซิบกลับมาอีกครั้ง เลื้อยผ่านอากาศเหมือนน้ำแข็งที่ไหลผ่านกระดูกสันหลัง
[โอบรับความว่างเปล่า]
ร่างของเจ้าหน้าที่กิต สะบัดไปข้างหลังอย่างรุนแรง ราวกับมือที่มองไม่เห็นคว้าคอเสื้อเขาและเหวี่ยงออกจากประตู เขาล้มลงกับพื้นอย่างแรง ดวงตาเบิกโพลง ปากอ้ากว้างค้างไว้ในเสียงกรีดร้องที่ไม่มีเสียง
เจ้าหน้าที่หน่วยม่านทุกคนหยุดนิ่ง อาวุธถูกยกขึ้น อุปกรณ์กักกันส่งเสียงหึ่งเบา ๆ ในความเงียบที่สั่นไหว
ผู้บัญชาการหลินทรุดตัวลงข้างๆ เจ้าหน้าที่กิต นิ้วมือแตะเบาๆ บนลำคอของเขา “เขา… ยังมีชีวิตอยู่ แทบจะ…”
เสียงหึ่งดังขึ้นอีกครั้ง ก้องสะท้อนผ่านผนังและพื้นราวกับเสียงหัวใจของบางสิ่งที่ใหญ่โตและหลับใหล
ผมก้าวเข้าไปใกล้ประตู มือกำมีดหมอไว้แน่น
“หลิน” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ตึงเครียด “เราไม่ได้แค่ขัดขวางพิธีกรรม เราทำให้มันกระจายออกไป นี่คือผลกระทบของมัน”
Sponsored Ads
ผู้บัญชาการหลินยืนขึ้น ร่างของเธอทอดเงาคมชัดท่ามกลางแสงสัญลักษณ์ที่สั่นไหว “งั้นเราต้องหยุดมัน—ครั้งนี้ให้มันจบจริงๆ”
ชั่วขณะหนึ่ง สัญลักษณ์ก็เรืองแสงสว่างจ้า และเสียงครูดแหลมต่ำเบา ๆ ใต้พื้นกลับมาอีกครั้ง—ดังขึ้น ใกล้ขึ้น
และจากนั้น… ประตูแง้มออกเล็กน้อย
ภายในรอยแยบนั้น บางอย่างเคลื่อนไหว—เงาที่ดำสนิท ในความมืดที่ลึกจนแทบไร้ที่สิ้นสุด
เสียงกระซิบดังขึ้นอีกครั้ง คืบคลานผ่านกระดูกสันหลังของผมราวกับสายน้ำแข็งเย็น
[คุณได้เปิดทางแล้ว ตอนนี้… จงทำให้มันเสร็จสิ้น]
หลินตะโกนออกคำสั่ง เสียงของเธอเฉียบขาดฝ่าความเงียบ “ทุกคน ถอยออกมา! เตรียมการกักกันขั้นสูง!”
แต่ผมรู้อยู่แล้ว
นี่ไม่ใช่แค่ประตู
นี่คือคำเชิญ
และใครบางคน—หรือ บางสิ่ง—กำลังจะตอบรับมัน
