แสงลอดผ่านบานเกล็ดเข้ามาเหมือนมันไม่อยากอยู่ตรงนั้น เดือนมกราคม ฝุ่น ๆ แห้ง ๆ ซื่อสัตย์เกินความจำเป็นยังเกาะติดอยู่ที่กระจก พัดลมยังหมุนอยู่แบบเดิม ซื่อตรง เกินไปนิด เหมือนมันหมุนมาตั้งแต่ปีที่แล้ว และไม่ยอมรับว่ามันก็เหนื่อยเหมือนกัน
Sponsored Ads
ฉันขยับตัวช้า ไม่ใช่เพราะง่วง แต่เพราะเช้านี้ไม่มีอะไรต้องรีบ กาแฟ ถ้วยเก่า ขอบบิ่น
ขมเกินไป เข้มเกินไป กำลังดีพอดี
ลาเต้กระพริบตามองฉันจากบนโต๊ะ สายตาเหมือนจะบอกว่าฉันมาสายกับนัดที่มีแค่เขาคนเดียวที่รู้ เขายังอยู่ที่เดิมตั้งแต่เมื่อคืน ยังคงเป็นก้อนขนมปังใกล้คีย์บอร์ด สายเมาส์พาดอยู่ใต้เท้าหน้า เหมือนสายจูงที่เขาไม่ยอมปล่อย
ฉันเขี่ยกระดาษบนโต๊ะ เจอคอร์ดเพลงครึ่งหน้า ที่ไม่ได้กลายเป็นเพลง กับเศษเนื้อเพลงแปลก ๆ อันหนึ่ง
“ร้องก็ร้องไม่เก่ง ก็ยังมาร้องเป็นเพลงให้ฟัง”
ไม่แน่ใจว่าตอนเขียนหมายถึงอะไร ตอนตีสองอาจจะรู้สึกลึกซึ้ง แต่ตอนนี้มันดูหลงทาง
อินเทอร์เน็ตยังไม่ต่อ ฉันเสียบสายเข้าโมเด็ม แล้วปล่อยให้เสียงกรี๊ดของเทคโนโลยีเก่าสะท้อนผ่านห้อง กรี๊ดแหลม ๆ ตามด้วยเสียงหอบของข้อมูลที่เหมือนกำลังถูกดูดผ่านหลอดกาแฟ
หน้าจอยังนิ่ง แล้วเสียง ติ๊ง ของการเชื่อมต่อสำเร็จก็ดังขึ้น เหมือนใครสักคนตบหลังให้ฉันตื่น ฉันคลิกเข้าเบราว์เซอร์ รอจนเว็บโหลดทีละเส้น ทีละตัวอักษร
เข้าอีเมล ฉันไม่ได้คาดหวังอะไรอยู่แล้ว ส่วนมากอินเทอร์เน็ตก็ส่งแต่ความผิดหวัง
มาในซองเล็ก ๆ ที่โหลดช้า และเดาเนื้อหาล่วงหน้าได้ แต่ฉันก็คลิกเช็คอยู่ดี ด้วยความเคยชิน แล้วมันก็อยู่ตรงนั้น
หัวข้อจดหมาย:
“Accepted: อิสรภาพ – วารสารมองมาประจำเดือน, ฉบับเดือนกุมภาพันธ์ 2544”
ฉันอ่านข้อความนั้นรอบหนึ่ง แล้วอ่านใหม่อีกครั้ง ช้ากว่าเดิม เหมือนอยากให้มันแน่ใจ ว่าเกิดขึ้นจริง ไม่มีเครื่องหมายตกใจ ไม่มีอีโมจิ ไม่มีลูกเล่นอะไร มีแค่ข้อความจากบรรณาธิการ สุภาพ เรียบง่าย:
“เรียน คุณตะวันหลงทาง,
เรามีความยินดีจะแจ้งให้คุณทราบว่า เรื่องสั้น ‘อิสรภาพ’ ของคุณได้รับการคัดเลือกเพื่อตีพิมพ์ในวารสารมองมาประจำฉบับเดือนกุมภาพันธ์…”
ฉันยังไม่ยิ้ม แค่นั่งอยู่ตรงนั้น แล้วเปิดไฟล์อีกครั้ง — อิสรภาพ.doc เพื่อให้แน่ใจ และกลับไปอ่านย่อหน้าที่ฉันเกือบลบ ตอนที่รู้สึกว่ามันตรงเกินไป
มันยังอยู่ตรงนั้น ยังเป็นของฉัน ไม่มีใครแก้ ไม่มีใครขัดมุมให้มน
ลาเต้ยืดตัว ขาหน้ายืดยาว หลังโก่งเหมือนเครื่องหมายคำถาม แล้วก็กลับมานั่งใหม่
ม้วนตัวเป็นก้อนขนมปังอย่างสมบูรณ์แบบ กระพริบตาช้า ๆ หนึ่งครั้ง
“ไม่ใช่ชัยชนะทุกอันต้องเสียงดังหรอก” ฉันพึมพำกับเขา “บางอันแค่ต้องจริงพอ”
เขาไม่ตอบสนอง เขาไม่เคยตอบ เวลาฉันพูดอะไรที่จริงเกินไป
ฉันจิบกาแฟอีกอึก มันเย็นแล้ว แต่ยังพอดื่มได้ บางชัยชนะก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน
ฉันเปิดหน้าอีเมลใหม่ พิมพ์ถึง เสียงระหว่างซอย แนบไฟล์ คนบนสะพาน.doc แต่ยังไม่กดส่ง
แค่กด บันทึกฉบับร่าง ปล่อยมันไว้อย่างนั้น ไม่ต้องรีบ สะพานในเรื่องก็ไม่ได้จะหายไปไหน
ฉันย่อหน้าต่างลง มองไปรอบโต๊ะ สายไฟ สมุด ใบเสร็จที่ไม่ควรเก็บ บิลพับที่ยังไม่ได้เปิด แต่ตรงไหนสักแห่งใต้ความรกนั้น มีอะไรบางอย่างเล็ก ๆ แต่แข็งแรง กำลังเริ่มก่อตัว ไม่ใช่ความมั่นใจ แค่พื้นที่ให้วางเท้าได้
ฉันไม่ได้บันทึกไฟล์เพราะมันเสร็จ ฉันบันทึกมัน เพราะอยากรู้ว่า ต่อจากนี้…จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
Sponsored Ads
———————
ส่งอะไรบางอย่างไปในความเงียบ
ห้องมันนิ่งเกินไป ไม่ใช่ความสงบแบบที่คนแสวงหา แต่เป็นความนิ่งที่มาจากการไม่มีอะไรใหม่เคลื่อนไหวอีก กลิ่นขนมปังปิ้งเมื่อวานปนฝุ่นเก่าจาง ๆ ลอยอยู่ในอากาศแบบที่ไม่ตั้งใจจะจากไปเร็ว ๆ นี้
ฉันนั่งลงที่โต๊ะ ไม่ใช่เพราะมีเรื่องเร่งด่วนต้องทำ แค่เพราะเคอร์เซอร์ที่กระพริบบนหน้าจอมันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองยังมีตัวตนอยู่บ้าง
ไฟล์เรื่องสั้นยังนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นบนเดสก์ท็อป — คนบนสะพาน.doc เซฟไว้แล้ว แต่ยังไม่ได้ส่ง นั่งอยู่ตรงนั้นครึ่งวันแล้ว
ฉันยังไม่ได้เปิดมันอีกครั้ง ไม่แน่ใจว่ากลัวจะอ่านเจออะไร หรือแค่ไม่อยากทำลายบางสิ่งที่เปราะบางซึ่งฉันเผลอเก็บมันไว้ได้ตอนเขียนครั้งแรก
ฉันเลยเปิดบราวเซอร์แทน
หน้าเว็บของ เสียงระหว่างซอย ยังดูเหมือนมันถูกสร้างโดยคนที่เชื่อว่า <table> คือ บุคลิกภาพ ไม่ต้องล็อกอิน ไม่มีหน้าผู้เขียน ไม่มีระบบตรวจสอบใด ๆ ทั้งสิ้น แบบฟอร์มเล็ก ๆ ที่ให้ความรู้สึกเหมือนตะโกนใส่ถ้ำ แล้วหวังว่าจะไม่มีใครขำกลับมา
ฉันเริ่มกรอก ช้า ๆ
หัวข้อเรื่อง: คนบนสะพาน
ช่องผู้เขียน
ฉันนิ่งไปพักหนึ่ง เม้าส์ค้างอยู่ตรงนั้น มือเกือบจะพิมพ์ชื่อจริง
ธนากร สิริพงษ์ชัย ชื่อที่อยู่ในสัญญาที่ฉันไม่มีสิทธิ์เขียนอะไรเพิ่ม ในใบสรุปค่าลิขสิทธิ์ที่ฉันก็ไม่ค่อยเชื่อว่ามันคำนวณถูก แต่นี่ไม่ใช่เรื่องเครดิต ไม่ใช่เกมธุรกิจ
ฉันพิมพ์ว่า
ตะวันหลงทาง
ชื่อนั้นที่ฉันเคยใช้ ชื่อที่แต่งขึ้นมาตอนยังไม่แน่ใจว่าตัวเองจะเป็นนักเขียนได้ไหม ไม่ใช่เพื่อให้คนรู้จัก ไม่ใช่เพื่อสร้างแบรนด์ แค่ต้องการระยะห่าง และที่พัก
ลาเต้ซึ่งกลับมาครองบัลลังก์บนกองบิลที่ยังไม่ได้จ่าย ตอนนี้นอนขดบนพวกมันเหมือนเทพผู้ดูแลงบประมาณ เขากระพริบตาใส่ฉันครั้งหนึ่ง แล้วกลับไปซุกตัวต่อ หางเขาฟาดเบา ๆ คล้ายเมโทรโนมที่มีแค่เขาเท่านั้นที่ได้ยิน
ฉันแนบไฟล์
มีช่องสำหรับฝากข้อความถึงบรรณาธิการ ฉันปล่อยว่างไว้ ทุกอย่างที่ควรถูกพูดไปแล้ว อยู่ในเรื่อง ส่วนที่เหลือคือความเงียบ
เคอร์เซอร์ค้างอยู่บนปุ่ม “ส่ง” ฉันนั่งรอ ไม่ใช่เพราะมีเหตุผลอะไร แค่ความเฉื่อยเฉยของตัวเอง
ฉันนึกถึง อิสรภาพ เรื่องที่ใช้เวลาสามวันเขียน แล้วเกือบกดลบมันภายในวินาทีเดียว เรื่องที่ฉันก็ส่งภายใต้ชื่อ ตะวันหลงทาง นั่นแหละ ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นยังไม่รู้เลยว่าตัวเองยังมีอะไรจะพูดอยู่อีกไหม
และนี่ก็เหมือนกัน มันไม่ใช่เรื่องที่ดีกว่า ไม่ใช่เรื่องที่สะอาดกว่า แต่มันเป็นของฉัน และแค่นั้น…มันก็น่าจะเพียงพอ
“เอาน่า…” ฉันพึมพำเบา ๆ “ส่งอะไรบางอย่างไปในความเงียบ…เผื่อจะมีใครได้ยิน”
ลาเต้เริ่มเลียอุ้งเท้าตัวเองเป็นวงกลมช้า ๆ ฉันตีความนั่นว่าเป็นการอนุมัติจากจักรวาล
ฉันคลิก หน้าจอกระพริบ ข้อความสีเทาปรากฏขึ้นอย่างเงียบขรึม
ต้นฉบับของคุณได้ถูกส่งเรียบร้อยแล้ว
ไม่มีแอนิเมชัน ไม่มีอีเมลยืนยัน มีแค่ประโยคเดียว เหมือนเสียงสะท้อนที่ตอบกลับมาอย่างเรียบง่าย
ฉันเอนตัวพิงเก้าอี้ โลกไม่ได้เปลี่ยน แต่ข้างในฉัน เหมือนมีบางอย่างหยุดกลั้นหายใจ
ข้างนอก มีเสียงมอเตอร์ไซค์แล่นอืดผ่านตรอก เสียงประตูบ้านดังปึง เสียงของเมืองที่ไม่ได้ใส่ใจเลยกับสิ่งที่ฉันเพิ่งทำไป
ลาเต้ตอนนี้นอนกางแขนขาเหมือนผู้ชนะ กระแทกอุ้งเท้ากับแฟ้มเอกสารภาษีที่ฉันไม่เคยเข้าใจจริง ๆ ว่าต้องทำยังไงกับมัน
ฉันมองหน้าจอที่ว่างเปล่า ไม่มีเคอร์เซอร์กระพริบ ไม่มีไฟล์เปิด แค่ช่องว่าง บางทีมันอาจถึงเวลาที่จะเริ่มเรื่องต่อไป หรือบางที…ยังไม่ต้องก็ได้
บางทีแค่นั่งฟังเฉย ๆ ก่อน ก็เพียงพอแล้ว
Sponsored Ads
———————
การเจรจาโดยไม่มีดาบ
คาเฟ่นั้นหนาวเกินไปเสมอ ไม่ใช่เพราะเครื่องปรับอากาศ แต่เพราะตั้งใจให้คนทำงานอิสระรู้สึกว่าไม่ควรอยู่นานเกินจำเป็น แต่นีน่าไม่สะทกสะท้าน เธอไม่เคยสะทกสะท้าน ไม่ใช่ตอนที่ชาถูกเสิร์ฟมาแบบอุ่นเกินไป ไม่ใช่ตอนที่โปรเจกต์พังไม่เป็นท่า แม้กระทั่งตอนที่มีใครบางคนพูดใส่หน้าเธอว่าเธอคือ “อดีตกาลของวงการ”
เธอเพียงแค่จิบชาเงียบ ๆ และเสียงของเธอ เมื่อมันมา ก็มาในโทนต่ำ แน่นอน ไม่ต้องอธิบายซ้ำ
“ถ้าเราทำอันนี้ ฉันไม่เอาคนแต่งเพลงที่เขาเลือกมาจากช่องในสเปรดชีตนะ”
ฉันพยักหน้าเบา ๆ เรื่องนี้ฉันเดาไว้แล้ว
“ToSi ส่งรายชื่อมาแล้ว” ฉันตอบ “ฟรีแลนซ์กลุ่มกลาง ๆ รุ่นกลาง ๆ ทำงานได้แน่นอน ปลอดภัยตามแบบฉบับ”
นีน่าส่ายหน้า เธอไม่ต้องพูดมาก ฉันก็รู้ว่าจะตามมาว่าอะไร
“พี่ก็รู้อยู่แล้วว่าฉันจะขอใคร”
ฉันรู้แน่นอน แต่ก็ปล่อยให้เธอพูดเองอยู่ดี
“ฉันอยากได้กรณ์”
เธอไม่ได้เอ่ยชื่อเต็ม ธนากร สิริพงษ์ชัย เพราะไม่มีใครใช้ชื่อนั้นหรอก เว้นแต่เวลามีเรื่องเงินหรือเรื่องผิดพลาดเข้ามาเกี่ยว เธอก็ไม่ต้องอธิบายให้ยืดยาว ฉันยังจำได้ตอนที่เธอร้องเพลงสุดท้ายที่เขาเขียนให้ จำได้ถึงความเงียบในสตูดิโอหลังคอร์ดสุดท้าย เงียบพอให้แม้แต่เด็กฝึกงานยังหยุดพิมพ์
“แน่ใจเหรอ” ฉันถาม ไม่ได้กดดัน แค่ยืนยันอีกครั้ง
“แน่ใจ” เธอตอบสั้น ๆ “เพราะฉันไม่อยากตีความความรู้สึกของคนอื่นอีกแล้ว ฉันอยากร้องเพลงที่เกิดจากของจริง เพลงที่ไม่ผ่านการกรอง”
ฉันเอนตัวพิงพนัก เกลื่อนน้ำแข็งในอเมริกาโนมันละลายเกินครึ่งแล้ว แต่ฉันก็ไม่ได้แตะมัน
“ข้อเสนอของ ToSi เคลียร์ดี” ฉันบอก “สองเพลง เพลงจบ กับเพลงแทรกถ้ามี งบแต่งเพลงให้สี่หมื่น — ไม่เลวสำหรับดีลลิขสิทธิ์สองฝั่ง ลิขสิทธิ์ดิจิทัลเขาขอไว้บางส่วน ค่าตัวเธอเก้าหมื่นถ้าร้องทั้งสองเพลง”
นีน่ากะพริบตาช้า ๆ ไม่ใช่เพราะตัวเลข แต่เพราะคำว่า “ลิขสิทธิ์บางส่วน”
“เขายอมปล่อยเหรอ”
“ลิขสิทธิ์ห้าปี” ฉันพยักหน้า “ไม่ใช่ศักดินา เขาไม่ต้องการครอบครองเสียงหายใจของเธอไปตลอดชีวิต”
มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย ยิ้มที่แปลไม่ออก เหนื่อยนิด ๆ แต่ยังไหวอยู่
ฉันพูดต่อ “เครดิตแล้วแต่ศิลปิน เขายินดีตามใจ เธอจะใส่ชื่อหรือไม่ก็ได้ เขาแค่ขอให้เพลงมันเวิร์ก”
นีน่ามองฉัน แล้วถามด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ที่มีเส้นเสียงชวนหยอก “แล้วพี่ล่ะ รอบนี้เอากี่เปอร์เซ็นต์”
“สิบห้าเปอร์เซ็นต์จากยอดรวม” ฉันตอบ “ตามมาตรฐาน”
เธอพยักหน้าอีกครั้ง
ความเงียบตกลงมาชั่วครู่ ไม่อึดอัด แค่กว้างดี เธอจิบชาอีกคำ ฉันเปิดอีเมลเช็คสัญญาอีกที ข้อความเรืองจาง ๆ บนหน้าจอ iBook เครื่องเก่า
“เขาต้องการไฟนอลในหกสัปดาห์ ถ้าเราคอนเฟิร์ม” ฉันเสริม “อย่างน้อยต้องมีเดโมภายในสี่อาทิตย์”
“ถ้าเขาตอบตกลง ฉันจัดการฝั่งฉันเอง”
คำว่า “ถ้า” นั่นแหละที่ฉันสะดุด ไม่ใช่ “เมื่อไหร่” ไม่ใช่ “ยังไง” แค่… ถ้า
เธอไม่ได้มองข้ามเขา แต่เธอเข้าใจดีว่าเขาอยู่ตรงไหนในตอนนี้ ไม่ใช่แค่สถานที่ แต่หมายถึงภายใน
“คุยกับเขาหลังจากนั้น…?”
“ยัง” เธอตอบ “เรื่องเพลง ไม่เคยจริงจังอีกเลย”
ฉันพยักหน้า ปิดแล็ปท็อปเบา ๆ เหมือนเครื่องมันเพิ่งบอกความจริงที่หนักเกินกว่ามันจะรู้ตัวด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวฉันโทรหาเขา” ในที่สุดฉันก็พูด “ให้วันหนึ่ง… อาจเร็วกว่านั้น”
“บอกเขาว่า…” นีน่าหยุด “ไม่ต้องบอกอะไรเลย แค่เช็คให้หน่อยว่าเขายังฟังอยู่รึเปล่า”
ฉันถอนหายใจยาว ๆ แบบที่เพิ่งรู้ตัวว่ากลั้นไว้ หยิบแก้วขึ้นมาจิบ น้ำแข็งละลายหมดแล้ว เหลือแต่ความขม พอดี
ฉันจะโทรหาเขา แต่ฉันจะไม่เสนอขาย ไม่พูดให้ลองดูมันน่าทำ แค่พูด แบบเดียวกับเวลาที่เราต้องการให้ใครรู้ว่าพวกเขายังมีสิทธิ์เลือก
เพราะคราวนี้ มันไม่ใช่เรื่องกำหนดส่ง ไม่ใช่เรื่องยอดขาย ไม่ใช่รายการบรีฟห้าหัวข้อ
ครั้งนี้ มันคือการขอให้นักแต่งเพลงคนหนึ่ง รู้สึก ก่อน — แล้วค่อยเขียนทีหลัง
และบางที…แค่นั้นก็น่าจะเพียงพอแล้ว
Sponsored Ads
———————
กลับมาที่โต๊ะกาแฟอีกครั้ง
โทรศัพท์ดังตอนสาย ๆ ไม่ใช่เช้าแบบผิดมนุษย์ แต่ก็เช้าพอจะทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกดึงขึ้นมาจากความเฉื่อยระหว่างถ้วยกาแฟชงเองแก้วที่สอง กับความรู้สึกที่ยังไม่อยากเริ่มวันใหม่
ลาเต้ไม่ได้แม้แต่เงยหัวขึ้น เขาแค่กระดิกหูข้างหนึ่ง เหมือนเสียงริงโทนเป็นเรื่องส่วนตัวที่น่ารำคาญสำหรับเขา…ก็อาจจะใช่
หน้าจอโชว์ว่า: ดุจดาว
ฉันกดรับสาย ครึ่งใจคาดหวังว่าเธอจะเปิดมาด้วยอะไรอย่าง “อย่าเพิ่งปฏิเสธ ขอสิบนาที”
แต่เปล่า เธอแค่พูดว่า “เจอกันที่ Starbean โต๊ะเดิม”
ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีจังหวะให้เตรียมใจ
ฉันเว้นจังหวะ “เกี่ยวกับศักดินาใช่ไหม”
“ไม่ใช่” เธอตอบ “แต่เป็นเรื่องที่คุณควรได้ฟังก่อนจะตัดสินใจไม่ทำอะไร”
แล้วก็เงียบไป
เธอไม่รีบ ดุจดาวไม่เคยรีบ เธอแค่ปล่อยให้น้ำหนักของคำพูดตกลงมาอย่างเงียบ ๆ
ฉันเกาหลังหูลาเต้ เขาทำเสียงคล้ายถอนหายใจแล้วเอาหัวดันมือฉันเบา ๆ แต่ก็ยังไม่ลืมตา
“โอเค” ฉันตอบ
กรุงเทพฯ กำลังฝึกความนิ่งอีกแล้ว ไม่ใช่ความเงียบแบบจริงจัง แค่ความอื้ออึงของปลายมกรา ที่เหมือนเสียงซ่าเบา ๆ ห่อหุ้มตึกทั้งเมืองไว้
ฉันขึ้นรถเมล์ ไม่มีแอร์ ราคาถูก และโรแมนติกในแบบที่ผิดจังหวะไปหมด ลงก่อนถึงป้ายหนึ่ง ไม่รู้เพราะเชื่อโชคลางหรือขี้เกียจ หรือทั้งคู่ เดินต่ออีกสองช่วงตึก ผ่านร้านที่มีกลิ่นสบู่ กระเทียม และความทะเยอทะยานที่หมดอายุไปนานแล้ว
Starbean ยังเหมือนเดิม เคาน์เตอร์ลายไม้ปลอม ชั้นหนังสือรวมวารสารสถาปัตย์ที่ไม่มีใครแตะตั้งแต่ปี 1998 บาริสต้าคนเดิมที่จำฉันไม่ได้ ซึ่งก็ดี เพราะฉันเองก็จำเขาไม่ได้เหมือนกัน
ดุจดาวมาถึงก่อนแล้ว นั่งอยู่ที่โต๊ะมุมเดิม โต๊ะที่พอเอนตัวไปข้างหน้าจะมีเสียงดังเอี๊ยด และพอเอนหลังกลับก็จะครางฮือลั่นเบา ๆ เธอยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ก่อนที่ฉันจะได้นั่ง
ไม่มีบทนำ ไม่มีปูเรื่อง ฉันยังไม่อ่านทันที รู้สไตล์เธอดี ถ้าเธออยากเก็บประเด็นไว้ท้ายเรื่อง เธอคงไม่มาด้วยกระดาษจริง
“เพลงจบ” เธอบอก “รีรีลีสเวอร์ชันอินดี้ของ Cardcaptor Sakura ไม่มีศักดินาเข้ามาเกี่ยวข้อง”
ฉันเลิกคิ้ว “อนิเมะ?”
“พากย์ใหม่ทั้งหมด ไม่มีตัด ไม่ขอเพลงแปล เขาอยากได้เพลงต้นฉบับ”
ฉันมองลงไปที่หน้าเอกสาร สองเพลง เพลงจบหลัก กับเพลงเสริมถ้ามี ค่าตอบแทน 40,000 บาท ลิขสิทธิ์ห้าปี มีสิทธิ์คงไว้บางส่วน
สวยกว่าสิ่งที่ฉันเคยเห็นในรอบหลายเดือน สะอาดกว่าสัญญาใด ๆ ที่ฉันเคยไว้ใจในรอบหลายปี
ฉันไม่พูดอะไร
“เขาอยากได้เพลงที่มีเรื่องเล่าอยู่ในเมโลดี้” เธอพูดต่อ “ไม่ใช่เพลงที่ฟังแล้วเหมือนโฆษณาเครื่องดื่ม อยากได้เพลงที่เจ็บนิด ๆ”
แน่นอนสิ
ฉันจ้องดูสัญญา ไม่ใช่เพราะไม่เข้าใจ แต่เพราะเข้าใจมันทั้งหมด
“ของฉันเหรอ” ฉันถาม “หมายถึงเพลงน่ะ”
เธอพยักหน้าเบา ๆ “ถ้าคุณอยากให้เป็น มันก็เป็นได้ เขาไม่ต้องครอบครองไส้ในของคุณถึงจะเอาเสียงคุณไปใช้ได้”
ฉันวางกระดาษลง ปล่อยมือวางทับไว้ เหมือนยังไม่แน่ใจว่าจะยอมวางใจดีไหม
กาแฟมาถึง ราคาแพง รสเปรี้ยวไปนิด คุ้นเคย
“ฉันไม่เก่งเรื่องความหวัง” ฉันว่า
ดุจดาวยิ้ม บางเบาและแว้บเดียว “ไม่เป็นไร นายเก่งเรื่องความจริง”
ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง มีนักเรียนสองคนเดินผ่าน คนหนึ่งกำลังท่องบทละครเวที อีกคนหัวเราะดังเกินเรื่อง มอเตอร์ไซค์ส่งของเฉียดข้อศอกพวกเขาไปแบบไม่ชะลอ
“ใครร้อง” ฉันถาม โดยไม่หันไปมองเธอ
เธอไม่ตอบ ซึ่งก็เท่ากับตอบ
ฉันพยักหน้า
แล้วเราก็เงียบกันไปพักหนึ่ง ฉันจิบลาเต้เศร้า ๆ เธอเลื่อนหน้าจอมือถือผ่านอะไรบางอย่างที่ฉันไม่ควรเห็น
ตอนลุกออก ฉันพับกระดาษหนึ่งทบ สองทบ สอดมันลงในกระเป๋า เหมือนแผนที่ที่ฉันไม่มีเจตนาใช้เดินทาง แต่ก็ยังไม่กล้าทิ้ง
เธอไม่ได้เดินออกมาส่ง ไม่จำเป็นต้องทำ
กลับมาถึงบ้าน ลาเต้ย้ายไปนอนอยู่บนหลังตู้เย็น เขามองฉัน เหมือนฉันเพิ่งพาของบางอย่างกลับมา ที่ตัวเองยังไม่ยอมรับว่าต้องการ
ฉันไม่พูดอะไร แค่วางกระเป๋าลง กระดาษแผ่นนั้นยังอยู่ในนั้น …อย่างน้อยก็ตอนนี้
Sponsored Ads
