การแต่งเพลงฟังดูง่าย หมายถึง… ตามทฤษฎีแล้ว
คนแต่งกันได้ตลอดเวลาใช่ไหมล่ะ? แค่ดีดกีตาร์ ฮัมเมโลดี้ แล้วเอาคำอะไรก็ได้มายัดลงไป เกี่ยวกับความรัก ความสูญเสีย หรือความคิดลึกซึ้งที่ผุดขึ้นมาตอนรถติดอยู่กลางสุขุมวิท—ปึ้ง! ได้เพลงแล้ว
Sponsored Ads
แต่ปัญหาคือ ฉันไม่มีเวลารอ “แรงบันดาลใจ” อะไรทั้งนั้น
ฉันมีเวลาหนึ่งชั่วโมงก่อนต้องไปอาบน้ำ แต่งตัว แล้วออกไปเผชิญหน้ากับ อีกค่ำคืนแสนเร้าใจของระบบทุนนิยม ที่ 7-Twelve
และฉันกำลังจะใช้เวลาทั้งหมดนี้ไปกับ การคิดมาก
ฉันนั่งจ้องกระดาษที่จดกติกาการส่งเพลงไว้
🎵 กติกาการประกวดแต่งเพลงต่อต้านยาเสพติด 🎵
✔ ธีม: “Say No to Drugs!” (สร้างสรรค์มาก)
✔ เกณฑ์การตัดสิน: เนื้อเพลง (40%), ทำนอง (30%), ความคิดสร้างสรรค์ (30%)
✔ ต้องเป็นเพลงต้นฉบับ (ไม่มีปัญหา เพลงโปรดของฉันไม่มีในโลกนี้แล้ว)
✔ เส้นตาย: หนึ่งสัปดาห์ (ซึ่งดูจากสถานการณ์ตอนนี้… ฉันน่าจะใช้เวลาทั้งหมดไปกับการแต่งแค่หนึ่งท่อน)
ฉันพ่นลมหายใจเอนตัวพิงเก้าอี้
โอเค เพลงต่อต้านยาเสพติด…ซึ่งก็หมายความว่า ทุกคนคงแต่งเพลงเชิงโฆษณาชวนเชื่อแบบที่รัฐบาลสนับสนุน
เพลงแนว “เข้มแข็งไว้ ทำสิ่งที่ถูกต้อง อย่าหลงไปกับสิ่งยั่วยุ” ซึ่งก็หมายความว่า…ฉันต้องทำให้เพลงของตัวเองแตกต่าง
Sponsored Ads
———————
ตัวอย่างของสิ่งที่ ไม่ควร แต่ง
ฉันหยิบ สมุดโน้ตแต่งเพลงสุดเป็นทางการของตัวเอง (หรือก็คือใบเสร็จจาก Dunkin’ Donuts ที่ใช้ไปครึ่งหนึ่ง) แล้วเริ่มร่างเนื้อเพลงจากความทรงจำ ผ่านไปไม่กี่นาที ฉันก็ขีดฆ่าทุกอย่างทิ้งอย่างหงุดหงิด
❌ “ยาเสพติดมันมีพิษมีภัย มีลูกมีหลานก็ให้ห่างให้ไกล” (ฟังดูเหมือนโฆษณาหลังเลิกเรียนไปหน่อย)
❌ “อย่ากินยาม้าอย่าค้าอย่าขาย” (ฉันเขินเองที่เขียนประโยคนี้ออกมา)
❌ “ยาไอซ์ ยาอี หรือยาบ้า มอร์ฟีน เฮโรอีน หรือยาม้า เราควรขจัดมันทิ้งไป โอ๊ย” (ทำไมมันฟังดูเหมือนเพลงร็อคแปลก ๆ)
แบบนี้ไม่ได้ผลแน่ ถ้าฉันอยากชนะ ฉันต้องทำอะไรที่ ไม่ใช่แค่เสียงประกาศบนรถไฟฟ้า BTS
ฉันต้องแต่งอะไรที่ “รู้สึกจริง” ฉันเคาะปากกากับโต๊ะ คิดหาวิธีทำให้มันแตกต่าง แล้วถ้า… แทนที่จะแต่งเพลงเกี่ยวกับการปฏิเสธยาเสพติด ฉันแต่งเพลงเกี่ยวกับคนที่ “ไม่ได้ปฏิเสธ” ล่ะ?
ไม่ใช่แบบยกย่องมัน แต่เป็น การเล่าเรื่องจริง แทนที่จะพูดซ้ำซากว่ายาเสพติดทำลายชีวิต ฉันเล่าเรื่องของ ใครบางคนที่เคยมีทุกอย่าง แต่สูญเสียมันไปเพราะสิ่งนี้ อะไรที่กระแทกอารมณ์ มากกว่าการยกเหตุผลเชิงตรรกะ
ฉันพลิกด้านหลังใบเสร็จ แล้วเขียนประโยคแรกที่โผล่ขึ้นมาในหัว…
🎶 “ลืมไปได้เลย เรื่องที่เคยผ่านมาให้แล้วไป
รู้เธอไม่ตั้งใจ ให้มันพลั้งพลาดไปอย่างวันนั้น…” 🎶
ฉันจ้องมันอยู่
…อันที่จริง มันก็ไม่ได้แย่นะ มันมีความรู้สึกของ การปล่อยวางอดีต ไม่จมอยู่กับความล้มเหลว และเชื่อมั่นในการเริ่มต้นใหม่—เป็นวิธีพูดถึงยาเสพติดโดยไม่ต้องพูดคำว่ายาเสพติดเลยด้วยซ้ำ
มันเป็นเพลงที่ทำให้ คนหยุดฟังและคิดตาม แทนที่จะเป็นแค่เพลงที่พยักหน้าไปตามจังหวะโดยไม่รู้ตัว
ฉันคว้า คีย์บอร์ดเก่า ๆ ที่เพี้ยนเล็กน้อย แล้วลองกดไม่กี่คีย์ พยายามหาทำนองที่เข้ากับโทนของเพลงในหัว และนั่นคือจังหวะที่ นักวิจารณ์ประจำบ้านส่งเสียงออกมา
Sponsored Ads
———————
ลาเต้… กรรมการสุดโหด
“เหมียว”
ฉันหันไปมอง
ลาเต้ นั่งอยู่บนเตียง จ้องฉันแบบเฉยเมย หางของมันสะบัดไปมาเบา ๆ
“มีปัญหาอะไรกับเพลงฉันหรือไง?” ฉันพึมพำ
ลาเต้กะพริบตาช้า ๆ ราวกับจะบอกว่า ใช่ และมีเยอะด้วย
ฉันเมินมันแล้วลองเล่นอีกสองสามโน้ต
ลาเต้ อ้าปากหาวกว้างอย่างเวอร์วัง ก่อนจะลุกขึ้น ยืดเส้นยืดสาย แล้วเดินออกจากห้องไป
ฉันจ้องตามมันไป “โอ้โห นี่เล่นออกจากห้องเลย?”
ไม่มีเสียงตอบกลับ—เพราะมันไปแล้ว คงจะไปหาที่นอนที่ดีกว่าที่ไม่มีเสียงร้องเพลงห่วย ๆ กวนใจ
“เออ ดี” ฉันพึมพำ “ฉันก็ไม่ได้ขอความเห็นนายตั้งแต่แรกหรอกนะ”
ความเงียบกลับมาอีกครั้ง
ฉันถอนหายใจแล้วเหลือบมองนาฬิกา
Sponsored Ads
———————
ปัญหาเรื่องเวลา (และกลิ่นไส้กรอกเซเว่นติดตัว)
18:45 น. …เวรแล้ว ฉันเหลือเวลาแค่ 15 นาที ก่อนต้องออกไปทำงาน
ซึ่งหมายความว่า:
✔ อาบน้ำ (เพราะตอนนี้เริ่มมีกลิ่นเหมือน ความสิ้นหวังกับมาม่า)
✔ แต่งตัว (แล้วพยายามทำให้ดูเหมือนเป็นพนักงานที่มีประสิทธิภาพ)
✔ พยายามไม่คิดถึงความจริงที่ว่าแต่งเพลงไปได้แค่นิดเดียว
ฉันรีบอาบน้ำแบบเร็วสุดในชีวิต ใส่เสื้อโปโลยูนิฟอร์มของ 7-Twelve (ซึ่งให้ความรู้สึกเหมือน เสื้อที่ถูกออกแบบมาเพื่อกดขี่พนักงาน) แล้วเช็กกระเป๋าสตางค์
✔ เงินเหลือ 60 บาท
✔ ไม่มีของกินเลยนอกจากสต็อกอาหารแมวของลาเต้ที่ไม่มีวันหมด
✔ บัตร BTS ใช้ไปครึ่งหนึ่ง ซึ่งพาฉันไปไหนไม่ได้เลย
ยอดเยี่ยม… ชีวิตในฝันจริง ๆ
ลาเต้—เหมือนเดิม—นอนขดอยู่บนเตียง ไม่สนใจฉันแม้แต่นิดเดียว
“บางคนต้องไปทำงานนะรู้ไหม” ฉันพึมพำ
หางของมันสะบัดหนึ่งที ราวกับจะบอกว่า ไปเถอะ ฉันไม่แคร์
ฉันกลอกตา คว้ากระเป๋า แล้วออกจากห้อง ได้เวลารับใช้ระบบทุนนิยมอีกคืน
Sponsored Ads
———————
ทางเดินไปทำงาน (และเพลงประกอบชีวิตที่ไม่ได้ตั้งใจให้มี)
อากาศอุ่นและชื้น ไฟถนนกระพริบเป็นจังหวะขณะที่ฉันเดินไปที่ 7-Twelve
ฉันเดินผ่าน กลุ่มนักเรียนมัธยม ที่ยืนรวมตัวกันหน้าแผงขายลูกชิ้นเสียงหัวเราะของพวกเขาผสมกับเสียง หมูปิ้งที่กำลังย่างบนเตา
ที่ไฟแดง ฉันเห็น ผู้ชายคนหนึ่งนั่งเล่นกีตาร์หน้าร้านปิด เขาดีดคอร์ดเบา ๆ ท่วงทำนองนุ่มนวลขณะที่คนเดินผ่านไปมาหย่อนเหรียญลงในกล่องกีตาร์ ดนตรีมีอยู่ทุกที่ในเมืองนี้
แต่ในไทม์ไลน์นี้… เพลงที่ดีที่สุดบางเพลงจากโลกของฉันกลับไม่เคยมีอยู่เลย
ฉันมีโอกาสเปลี่ยนแปลงมัน ถึงแม้มันจะเป็นแค่เพลงเดียว สำหรับแค่การประกวดเดียว
ถึงแม้มันจะไม่ได้ทำให้ฉันรวย หรือโด่งดัง… แต่มันก็ยังเป็น บางสิ่ง ฉันหยิบ ใบเสร็จยับ ๆ ออกจากกระเป๋า—ใบที่ฉันขีดเขียนเนื้อเพลงไว้
พรุ่งนี้… ฉันจะเขียนมันให้จบ และบางที—แค่บางที—ลาเต้อาจจะไม่เดินออกจากห้องตอนฉันเล่นมันก็ได้
